Lesbók Morgunblaðsins - 28.01.1951, Blaðsíða 14

58
ástatt um hann. Þá vjek jeg mjer
við og fór að blístra einhverja lag-
leysu, en KrisUnn sagði hátt og
breystilega:
„En heyrðu mig! Við verðum að
fi<ra út í Dplsdal með snærin og
reyra með þeim jötuböndin.“
Og jeg brá við:
„Jahá, það gat nú verið!“
Og síðan þeyttumst við út á göt-
r.na og niður að sjónum.
Við komum ekki heim fyrr en í
myrkri og urðum af að sjá karl-
mennina lenda með hákarlana.
Við gátum ekki fengið af okk-
ur, þegar heim kom, að segja sög-
una eins og hún hafði gengið til.
Við vorum raunar ekki hræddir
við, að við yrðum sneyptir, því að
fólkið mundi þykjast okkur úr
helju heimt hafa. En ef við segð-
um allt af ljetta, mundi kvenfólk-
ið verða síhrætt um okkur, minnsta
kosti fyrst um sinn, þegar við vær-
um burtu frá bænum. Svo sögðum
við þá, að við hefðum lent í geipi-
miklum vanda við að koma tveim-
ur stærðar sauðum upp klakamóð-
inn í honum Banabás — og þar
með hefðum við bjargað þeim frá
að sjórinn tæki þá. Við komumst
að þeirri niðurstöðu, að himnafað-
irinn hlyti að líta mildum aug-
um á þessa frásögn okkar, svo
mikla manndáð sem við höfðum
sýnt!
I $ I
SKATTHEIMTA
PÓSTÞJÓNARNIR í Toulouse í
Fral: :-:landi erðu eirikennilegt verk
íaiL ÞcL' báru út öll brjef nema
skattakröxur hins opinbera.
í Potenza í Ítalíu voru menn svo
reiðir út af sköttunum, að þeir
gerðu áhlaup á ráðhúsið, ruddust
þar ir.n, náðu í skattskrána og
brendu hana.
'Br blökkumenn í Kongo voru ráð
snjailastir. Þeir ótu skattheimtu-
maxmima.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Hermann Pálsson:
BARREY í SUÐUREYUM
UM SÍÐUSTU jól dvaldist jeg vika
úti í Suðureyjum, í Kastalavogi á
Barrey. Suðureyjum bregður svo
oft fyrir í íslendinga sögum og kon-
ungasögum, að hvert mannsbarn
á íslandi kann nokkur skil á því
forna víkingabæli. Hins vegar ætla
jeg, að fáir íslendingar leggi leið
sína þangað nú, þótt eyjarnar sjeu
skammt frá siglingaleið íslenskra
skipa til vesturhaína Englands og
Skotlands. Eyjabálkurinn liggur
frá landnorðri til útsuðurs og tek-
ur yfir ógrynni smáeyja og skerja,
en þrjár eru mestar: Ljóðhús nyrst,
ívist um miðbik og Barrey syðst,
Barrey er ekki ýkjastór, tæpir
þrettán kílómetrar á lengd og um
átta kílómetra breið. Hún er hæð-
ótt og vogskorin. Hæsti hnjúkur
eyjarinnar, Háafjall, er 1260 feta
hátt. Ekki er mikið um gróðurfar
á eynni, þó eru grösug láglendi
sums staðar meðfram ströndinni og
gróðursæl dalverpi hæða á milli.
Hnjúkar og hæðir eru grýttar og
vaxnar grasi og lyngi. Hvergi vott-
ar fyrir trjám nema í Norðurvogi,
en þar er lítils háttar skógur.
íbúar eyjarinnar eru um 1500
talsins, og eru flestir kaþólskir.
Höfuðtunga þeirra er gelíska, þótt
flestir sjeu tvítyngdir og mæli
einnig á ensku. Suðureyingar hafa
þolað áþján liðinna alda furðu vel,
og til marks um það er varðveisla
gelískunnar og kaþólskrar trúar.
Gelískan er keltneskt mál, sem
kunnugt er, og náskyld írsku og
mönsku, sem nú má heita útdauð.
Yfirvöldin gera fátt til að örva
kennslu móðurmálsins, enda hefur
það lengstum verið kappsmái Eng-
iendinga að útrýma öllum tungum
á Bretlandseyjum nema ensku.
Auðveldast reyndist -þeim viður-
eignin við kornískuna, sem dó út
seint á 18. öld, þótt nú sje mikil
hreyfing uppi í Cornwall að vekja
hana til lífs. Varð Englendingum
mjög ágengt á írlandi og Mön,
en kymrískan í Wales og gelískan á
Skotlandi og Suðureyjum hafa
þverskallast við að lognast út af.
Gelíska er að vísu ekki eins auð-
ug að bókmenntum og kymríska,
sem getur státað af hinni fegurstu
ljóðagerð og sagnalist, en allt um
það eiga Gelir allmikið af merki-
legum alþýðubókmenntum.
Barreyingar eru miklir föður-
landsvinir, eins og títt er um
kaþólskar þjóðir. Þeir unna Skot-
landi, en þó sjerstaklega eynni
sinni. Svo hagar til á Barrey, að
flestir karlar á manndómsaldri
verða að leita sjer atvinnu utan
eyjarinnar, þar sem fiskiveiðar
hafa lagst niður að mestu leyti
á síðustu áratugum. Margir hverfa
því á brott á unga aldri og vinna
blómaskeið ævinnar á kaupskipa-
flota Englendinga, en fari sínu
snúa þeir ætíð heim, þegar líða
tekur á ævi, og setjast að í harð-
býlu koti forfeðra sinna. Er slík
ræktarsemi við átthagana hin að-
daunarverðasta, og ber hún vott
um þróttmikinn menningargróður.
Var það ekki ótítt, að jeg hitti
roskna menn, sem höfðu flækst
um öll heímsins höf og kunnu sög-
ur að segja frá Honolulu eða
Reykjavik. Jeg hef reynt að velta
því fyvir mjer, hvers vegna taug-
in er svo römm, -sem bindur -þá
við hrjóstug fúðurtún. •JEttjarðar-
ást verður að vísu eldrei skýrö til