Vísir Sunnudagsblað - 23.05.1937, Blaðsíða 2

i
/
2
VISIR SUNNUDAGSRLAIJ
Vjoa i Sulsj&cíkoÍl.
í Svisslandi fagna menn
komu vorsins með margskonar
hátíðahöldiim í hinum ýmsu
héruðum landsins. Þar halda
menn vorfagnaði af jafnmikl-
um innileik og við hér á norður-
lijara veraldar fögnum sumr-
inu. Þegar Svisslendingar fagna
vorinu er víðast mikið um að
vera, en mjög er það með ýms-
um hætti í liinum ýmsu lands-
hlulum hverjiig menn hjóða
vorið veikomið. Er víða fylgt
fornum venjum og hafa súmar
verið við lýði öldum saman. í
Engadine-þorpunum til dæmis
er vorinu fagnað þ. 1. mars,
þótt þá sé kannske enn snjór á
jörð. Piltar og stúlkur safnast
saman i flokka og bera kúa-
hjöllur af misniunandi stærð-
um, en fyrirliðar flokkanna
klæðast samskonar búningum
og nautgripa-hirðarnir á sumr-
um er þeir fara með gripi sína
upp dalina. Ganga flokkarnir
hús úr húsi árla morguns þenn-
an dag, í tilefni af því, að nú sé
vorið í þann veginn að koma,
en hvarvetna eru þeim gjafir
gefnar, ávextir, kökur margs-
konar pylsur o. fl., en um kveld-
ið er þorpshátið haldin og selj-
ast þá ungir og gamlir að snæð-
ingi, en þvi næst er dansað fram
eftir kveldi.
í Zurich er vorliátíð lialdin
snemma í april og hefst hún
með klukknahringingu klukkan
sex að morgni, en þvi næst fer
fram barnaslcrúðganga og akst-
ur. „Gyðja vorsins«“ situr á
skrautæki og „þernur“ liennar,
litlar, fagurléga kiæddar telpur.
I f.ylkingu þessari er á einu
ækinu „ófreskja“ nokkur, sem
menn henda mikið gaman að.
og nefnist liún „Bögg“, og er
oft höfð sem fáránlegust að ut-
liti. „Ófreskjan" á að tákna
veturinn og er smiðuð úr tré og
þakin baðmull, en innan í hcnni
hefir verið komið fyrir „puður-
kerlingum" og fleiru sliku. S'ð-
degis er farið með ófreskjuna á
opið svæði við vatnið og hún
brend á báli. Bál eru tendruð á
öllum liæðum og mikið um
fagnað.
í Locarno er vorinu fagnað
með skrúðakstri. Ækin eru fag-
urlega prýdd blómum. Fer há-
tíðin fram snemma í april.
Flykkjast þangað að gestir úr
mörgum löndum heims til þess
að vera viðstaddir þessa vor-
hátið. Er þarna mikið um gleð-
skap, þjóðdansar eru dansaðir
og gamlir söngvar sungnir.
Um páskana fara og fram
margskonar hátíðahöld víða i
Sviss og er enn fylgt ýmsum
fornum, einkennilegum venj-
um. Þannig er það venja í sumr
um afsektum þorpum, þar sem
rpenn neyta rúgbrauðs árið um
kring, að allir fá væna sneið af
hveiti-brauði á Páskasunnudag,
sem merin móttaka og neyta af
þakklátum hug.
I Bernar-kantónu helst enn sá
siður, að aðfaranótt 1. maí fara
ungir menn út í skóg og skera
sér greinar af trjánum. Grein-
arnar skreyta hinir ungu sveinar
með blómum og böndum. Sá,
er þetta licfir gert, leggur grein
sína við húsdyr stúlkunnar, sem
hanli er hugfanginn af. Sé nú
stúlkan sama sinnis og vilji for-
eldrar hennar fá piltinn. fyrir
tengdason, fara þeir með stúlk-
unni í heimsókn á heimili hans
og ungmennin bindast hjúskap-
arheiti.
Þá er ekki lítið um að vera í
sveitum Svisslands þegar farið
er með búpeninginn til fjalla.
Niðri i dölunum eru lijarðirnar
reknar saman og fyrir hverri
hjörð fer hirðirinn og að-
stoðarmenn hans. Blómsveigar
eru liengdir á háls gripanna og
bjöllur smáar og stórar. Hirð-
arnir eru klæddir þjóðbúning-
um og vagnarnir, sem tilaðnir
eru margskonar birgðum og
munum, er nota þarf, eru marg-
ir fagurlega skreyllir, og svo er
af stað haldið, Það er sungið og
„jóðlað“ af mikilli kæti og Alpa-
hornin gjálla. Er þetta í raun-
inni seinasta vorliátíðin, því að
nú er sumarið að koma í öllu
sínu veldi.
(Úr C. C. M.).
Ekki spariskórnir.
Grikki nokkur, sem hafði orð
á sér fvrir leti, slæpingsliátt og
óreglu, fór eitt sinn í rúmið, án
þcss að kippa af sér skóm og
fara úr fötum.
„Snáfaðu á fætur,“ sagði
kerling lians, „þú hefir farið i
rúmið með skóna á fótunum“.
„Láttu eklíi svona, kona,
svaraði haxm hátfsofandi, „það
eru ekki spariskórnir“.
Að eins í þrumuveðri.
Gestur: Er þorpið hérna lýst
upp með rafmagnstjósum?
Þorpsbúi: Að eins í þrumu-
veðri.
Bannvara og
hákarlsmagi.
Svo bar lil einhverju sinni —
fyrir tæplega liálfri annari öld
— að skipstjóri nokkur, sem
sigldi til Port Boyal, Jainaica,
var grunaður um, að hafa bann-
vöru meðferðis, er hann væri
búinn að smygla á land. Sldp-
stjóri neitaði þverlega. Var þá
búið til mál á hendur honum,
en sannanir fengust ekki fyrir
sekt hans. Nauðsynleg skjöl
skipsins fundust og ekki, og
kvað skipstjóri þau hafa glatast
með þeim hætti, að þau hefði
farið í sjóinn. Þótti þvi auðsætl,
að dómsniðurstaðan mundi
verða sú, að skipstjóri yrði
sýknaður, sakir þess, að ekki
fengist lögfullar sarinanir fyrir
sekl hans. —
En skömmu áður en dómur
skyldi upp kveðinn, gerðist
merkilegt atvik. — Skipstjóri
nokkur, nýkominn til hinnár
sömu hafnar, gekk í réttarsal-
inn og kvaðst eiga erindi við
dómarann. Var því l'álega tekið
í fvrstu, en skipstjóri kvað ekki
örvænt, að úrslit „bannvöru-
málsins“ kynni að velta á því,
hvort hann fengi lokið erindi
sínu. — Þótti þá sjálfsagt, að
dómarinn veitti honum áheym.
Skipstjóri skýrði nú frá þvi,
að hann stundaði liákarlaveiðar
og væri alveg nýkominn i höfn.
— Hann hefði verið að veiðum
þar til nú fyrir nokkurum
klukkustundum. Og í maga þess
liákarlsins, sem hann tiefði veitt
einna síðast að þessu sinni,
liefði hann fundið skjöl nokkur,
sem hann byggist við, að ekki
mundu þykja allslcostar ónierki-
leg. Því næst aflienti hann dóm-
aranum skjalaböggul og bað
liann huga að því, sem þar væri
að finna. Skjölin hefði verið í
liákarlsmaganum og mundu
óskemd að mestu.
Að svo mæltu vélc skipstjór-
inn úr réttarsalnum, en dómar-
inn tók að athuga skjölin. Kom
þá í ljós, að þetta voru skips-
skjölin, sem liinn ákærði skip-
stjóri kvað hafa fallið í sjóinn.
Bannvarningurinn var greindur
í skjolunum og var þar með
full sönnun fengin fyrir sekt
hins grunaða slcipstjóra. Stóð nú
ekki á sektardómi, en skipstjóra
þótti hart undir að búa.