Tíminn Sunnudagsblað - 30.10.1966, Blaðsíða 3

imsrn MhiT-
Nýlega bar svo viS, aS maSur einn frá Eylandi í
Eystrasalti fór meS hund sinn til Smálands. Þar
missti hundurinn af húsbónda sínum. Nokkrum
dögum siSar urSu starfsmenn viS Eylandsferjuna í
Kalmar þess varir, aS hundur skauzt út á skipiS.
Þetta var hundur Eylendingsins.
rata langar leiSir á þeim slóSum, þar sem þeir eru ókunnugir.
Margir hallast aS því, aS þeir reki sig áfram meS þeffærunum.
Hundur, sem stendur úti fyrlr kjötbúS, skynjar ekki einungls
kjötlyktina, heldur allra þefja blessaSa blöndu.

■iV.sxWííxi
Þeffærin eru hundinum enn mikil-
vægari en sjónin. Hundar rekja auS-
veldlega slóSir dýra meS þvi aS
hnusa niSur í grasiS. En þelr sjá
líka, hvar grasiS hefur veriS troSIS.
Hundur minnist lyktar á sama hátt og
menn kannast viS þaS, sem þeir hafa
séS. SvæSi þaS, sem þeffæri hundsins
spanna, er tvö hundruS og sextíu sinn-
um stærra en þaS, sem þefskyn manns-
ins nær til.
Hundurinn sér talsvert lakar en vel
skyggn maSur, en heyrir miklum
mun betur. TaliS er, aS heyrn hunds
ins sé sextán sinntV betri en heyrn
manns. Eyra hans nemur tóna, sem
viS skynjum ekki.

FariS var meS Lubba aS heiman, og
lagnar leiSir frá heimili hans var
honum sleppt. Hann eigraSi um í
nálega hálfa klukkustund, en þá
hafSi hann líka áttaS sig á «llu.
Hann tók á sprett og hljóp rakleitt
Þjáflun
annars
þeirra-
fest sér
lögregluhunda stefnir meSal
aS því aS treysta þefminni
GóSur lögregluhundur getur
í minni þef af mörgum hlutum
og veit, hvers
kennir þefinn.
skal leita, er hann
rn
Eigi aS leita afbrolamanns, er hund-
urinn látinn þefa af .ötum, sem
hann hefur notaS, til dæmis hanzka.
Þegar hundurinn hefur glöggvaS
sig á lyktinni, getur hann fundiS
manninn mitt í mannþröng.
Lesmál: Arne Broman Teiknlngar ‘Jharlie Bood
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
915