Íslendingaþættir Tímans - 07.07.1982, Blaðsíða 2

Friðfinnur Kristinsson
Fæddur 27. október 1926
Dáinn 26. aprfl 1982
Hverfleiki hins mannlega í veröldinni er aldrei
jafn bitur, og þegar missir góðs vinar og félaga
ber að, án undirbúnings og fyrirboða. Þá setur að
huga manns trega og sorg, á stundum svo harða
og feiknlega að vitleg hvörf eru þar lítt til friðunar.
Svo varð mér, þegar ég frétti lát frænda míns og
vinar, Friðfinns Kristinssonar. Hann lést 26. apríl
siðastliðinn.
Friðfinnur Kristinsson var fæddur í Reykjavík
27. október 1926. Foreldrar hans voru hjónin
Maria Jónsdóttir frá Seljatungu i Flóa og Kristinn
Ágúst Friðfinnsson frá Skógsnesi í sömu sveit.
Þau voru systkinabörn. Ættir þeirra eru árneskar
og rangæskar, en lengra fram má rekja þær til
þjóðkunnra manna. Friðfinnur Þorláksson, afi
Friðfmns, drukknaði við Loftstaðasand ásamt
þremur skipsfélögum sínum.
Friðfinnur Kristinsson var snemma góður
námsmaður, þegar hann tók fullnaðarpróf var
hann meðal hæstu nemenda Miðbæjarskólans í
Reykjavík. Hugur hans stóð mjög til mennta, en
foreldrar hans höfðu ekki aðstæður til að kosta
hann til náms. Hann stundaði því verkamanna-
vinnu fyrst i stað, og vann við járnalagningar í
byggingar i Reykjavik ásamt föður sinum.
Brátt kom i ljós, að hann hafði óvenjulega
hæfileika í reikningi og nam á skömmum tima
aðalundirstöðu burðarþolsfræði við bindingu
jáma í ioft. Vakti þetta athygli verkfræðinga og
fengu þeir hann á stundum til að leysa verkefni á
þessu sviði, þegar annasamt var.
Árið 1941 hóf hann nám i Héraðsskólanum á
Laugarvatni og lauk þar prófi vorið 1943. Haustið
1943 hóf hann nám í Samvinnuskólanum og lauk
þar verslunarprófi vorið 1945. Þá hóf hann vinnu
hjá Almenna byggingarfélaginu norður á Siglu-
firði við skrifstofustörf og vann þar til ársins 1946,
en varð þá gjaldkeri hjá fyrirtækinu og gegndi því
til ársins 1955, en varð þá framkvæmdastjóri
Öxuls hf. Hann varð siðar framkvæmdarstjóri
fleiri fyrirtækja. En síðustu árin vann hann mest
að bókhaldi heima, sökum heilsubrests, en
jafnframt annaðist hann samningagerð og ýmiss
konar launaútreikninga fyrir verkalýðshreyf-
inguna.
Árið 1952, 20. júni, kvæntist Friðfinnur Ósk
Sóphusdóttur frá Drangsnesi. Sonur þeirra er séra
Kristinn Ágúst Friðfinnsson, prestur í Staðar-
prestakalli i Súgandafirði, kvæntur Önnu Marg-
réti Guðmundsdóttur. Þau eiga tvö börn.
Friðfinnur var mjög vel að sér um vélar og
annaðist um skeið uppbyggingu varahlutabirgða
í vélar hjá Almenna byggingarfélaginu. 1
sambandi við það fór hann til Bandaríkjanna til
náms og kynningar. Starf þetta var vandasamt og
reyndi mjög á hæfileika hans, jafnt á málakunn-
áttu og alls konar útreikningum. Hann var í miklu
áliti hjá húsbændum sínum, Gústafi E. Pálssyni
2
og Árna Snævari, verkfræðingum.
Friðfinnur tók miklu ástfóstri við marga
ættmenn, kunningja ojj sveitunga konu sinnar.
Hann hafði sérstakt yndi af því að kynnast
lifsbaráttu, hugsunarhætti og venjum fólksins
norður á Ströndum. Hugur hans var fanginn af
viðfangsefnum, sem voru honum ný og áður
óþekkt á fjörrum ströndum Dumbhafsins. Þar var
heimur ævintýra og töfra, er veittu nýjan skilning
á lífinu, fjölbreytni þess og viðhorfum, en
langtum fremur hvíld frá önnum hins daglega.
Friðfinnur var sérstaklega trygglyndur og góður
félagi. Hann var hjálparhella vanmegna og
undirokaðra, veitti slíkum oft aðstoð og hjálp.
Ævi hans einkenndist af góðvild og greiðasemi.
Þeim sem unnu vináttu hans varð greiður
aðgangur að hjálp hans og fyrirgreiðslu. Þar var
ánægja hans, full í raun og festu góðs drengs. Lífið
varð honum nautn af feginleik samferðamann-
anna, þrátt fyrir veikindi og erfiðleika síðustu
áranna.
Við leiðarlok vil ég þakka Friðfinni frænda
minum fyrir margar ánægjustundir er við áttum
saman, jafnt við leik og starf. Gleði hans var sönn
á góðri stund, ljúfmennska hans og drengskapur
ómetanlegur. Það er gott að hafa átt frændsemi
hans og vináttu. Það hefur breytt gráum
hversdagsleika i gleði.
Ég samhryggist konu hans, syni, tengdadóttur
og bamabömum. Minningin um hann merlar hið
komandi og lýsir fram á veginn.
Jón Gíslason.
+
Síminn hringdi snemma morguns 26. apríl,
systir mín var I simanum og sagði, „ég þarf að
segja þér sorgarfréttir, hann Friðfinnur er dáinn“.
Þrátt fyrir sjúkdóma, sem hann mátti líða fyrir,
datt engum i hug að hann færi svo fljótt i hinstu
förina.
Mér er ljúft að minnast Friðfinns með nokkrum
kveðjuorðum, svo margt á ég og bömin mín
honum að þakka.
Ég kynntist Friðfinni fyrst árið 1952, er hann
kvæntist systur minni Ósk Sóphusdóttur. Kynntist
ég einnig foreldrum'hans, Maríu Jónsdóttur og
Kristni Friðfinnssyni og sömuleiðis systmm hans
tveimur, Jónu og Kristinu, elskulegu fólki.
Foreldrar hans em dánir, en systumar kveðja
hjartkæran bróðir.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu þau systir mín og
Friðfinnur á Mimisvegi 2. Þangað kom ég oft og
var timunum saman. Það var notalegt fyrir mig,
ungling utan af landi, að koma á heimili systur
minnar. Hún átti svo góðan mann, kannski gekk
maður á Iagið þess vegna. Friðfinnur og Ósk
eignuðust einn son, sem ber nafn afa sins, Kristins
Ágústs Friðfinnssonar. Kristinn er giftur önnu
Margréti Guðmundsdóttur, hjúkmnarkonu, og
eiga þau tvö börn, Friðfinn Frey og Melkorku
Mjöll. Síðastliðið haust vígðist Kristinn prestur
til Suðureyrarprestakalls. Þangað fór Friðfinnur i
haust að heimsækja fjölskylduna, og þar átti hann
nafna sem hann talaði oft um. Bamabörnin tvö,
Friðfinnur Freyr og Melkorka MjöII, vom eins og
sólargeislar í lífi hans.
Ég minnist Friðfinns sem trausts og hjálplegs
manns, sem óhætt var að leita ráða hjá. Ég fann
að hann var maður sem hafði réttláta yfirsýn yfir
þau mál sem um var fjallað hverju sinni og óhætt
að slá þvi föstu hver svo sem niðurstaðan varð.
Sú niðurstaða sem Friðfinnur komst að var
alltaf tekin til greina, enda leituðu fjölmargir álits
og ráða hjá honum. Hann brást aldrei trausti
fólks. Atvinnu sfna varð hann að stunda heima
hjá sér, í Álftamýri 55, seinni árin vegna veikinda
sinna. Friðfinnur sat alla daga fram á kvöld og oft
um helgar við bókhald, þar sem hans fádæma
skarpskyggni og hugarreikningssnilli kom sér vel.
Nú þegar ég kem á heimili systur minnar og
Friðfinns og sé stólinn hans auðan, er erfitt að
sannfærast um það að við eigum ekki eftir að sjá
hann sitja í stólnum við skrifborðið. Hann hefur
lagt upp í ferðina löngu.
Ég minnist þess þegar ég í vandræðum mínum
fyrir mörgum árum, með lítil böm, var
húsnæðislaus. Þá stóð hús Friðfinns mér opið og
ég hafði oftar en einu sinni þurft á hans hjálpsemi
og umburðarlyndi að halda. Hann var einstaklega
góður maður, sem okkur öllum þótti vænt um.
Hann átti sinn þátt i þvi, að ég ákvað að sækja
um íbúð hjá Framkvæmdanefndinni 1967 þegar
þær voru auglýstar til umsóknar. Friðfinnur iagði
dæmið fyrir mig. Útkoman var örugg, ég sótti um
íbúð. Á heimili hans var ég aftur þar til ég gat
flutt í nýju íbúðina sem mér var úthlutað.
Friðfinnur bar einstaka umhyggju fyrir mér og
Islendingaþættir