Mánudagsblaðið - 11.01.1982, Blaðsíða 1

MANUDAGSBUDID
í
Á vegum Jazzballett-
skóla Báru, setn hefur
starfað í Reykjavík næstum
tvo áratugi, er nú unnið að
alíslenskri glæsisýningu í
ætt við amerísk dans- og
söngva “show“, sem marg-
ir munu kannast við. Þessi
sýning á að heita Jazz-inn
en frumsýning verður
væntanlega í Gamla bíói,
eða íslensku óperunni
seint í mars eða apríl, sagði
framkvæmdarstjóri fyrir-
tækisins, Birgir Gunn-
laugsson. Nánar um þetta
allt á bls. 3, en myndin að
ofan er af Báru í jazzball-
ett-hlutverki.
A BLS. 3
.Mánudagur 11. janúar 1982, 1. tbl. 32. árg. Verð 7 kr.
Á ÁRIALDRAÐRA
HEILSULAUSIR
H0MMAR-BLS.7
ENN ER
KROSSAÐ
í GRÍÐ
I bréfitil blaðsins segir einn
bréfritari: Enn er hamast viö aö
krossa aflóga embættismenn
fyrir það eitt að hafa mætt
ódrukknir til vinnu oftast nær.
Raunar virðast allir sem vilja
fá orðu. svo fremi að þeir hafi
ekki drepið mann svo vitað sé.
Sjá bls. 2._

-og spurningin er, hvert
renna þessar fjárhæðir?
Á meðan gasprarar skreyta ræður
sínar á tyllidögum með tungumjúkum
en áróðursgildum frösum um „þá sem
minnst mega sín“, eða „fólkið, sem
lagði grundvöllinn að velferðarrík-
inu“, og líka þetta með að „stórbæta
þurfí kjör gamla fólksins“, að ekki sé
minnst á sjálft „ár aldraðara“ - á
Aðstandendur sjúkrar,
gamallar konu, greiddu í
fnaí sl. 30 þúsund eða 3
milljónir gkr. til að konan
yfirhöfuð kæmi til greina
sem vistmaður. Konan á
engin börn, enga ættingja á
lífi, en gamlir kunningjar
aðstoða hana. Hún býr ein,
og veikindi hennar þess
eðlis, að hún þarf nauðsyn-
lega á aðstoð að halda. Hún
hefur enn ekki fengið vist.
Hún er ennþá ein og aðst-
oðarþurfi, þrátt fyrir þrjár
milljónirnar.
Önnur kona átti fast-
eign sem var seld og gat
hún reitt fram 100 þúsund
krónur eða 10 milljónir
gkr. til að opna sér leiðina.
Upphæðin var væn - hún
fékk pláss strax. En hún var
orðin lasburða og á áttunda
degi frá því að hún flutti
inn lést hún. Það gerir á
aðra milljón á dag.
Gamall Reykvíkingur
og þaulkunnugur í félags-
málum í borginni segir
þessa mútupeninga úr vös-
um gamla fólksins renna að
einhverju leyti til Hrafn-
istu í formi gjafa, en telur
meðan áramótaræðumenn og froðu-
snakkar stjórnmálanna reyna að
milda reiðan almenning með slíkum
og þvílíkum silkihúfum, blasir sú
staðreynd við, að umrætt gamla fólk
kemst ekki einu sinni á elliheimili
nema greiða stórfé til að múta þcim,
sem þar hafa völdin.
sig vita um amk. tvo djúpa
vasa, þangað sem drýgsti
hlutinn hverfí sporlaust.
Svívirðilegt athæfi, sé það
rétt.
Slagorðin og gasprið
duga skammt þegar tylli-
dagurinn er liðinn. Þá eru
komnir bara venjulegir
dagar og þarf að fara að
gera eitthvað í málunum.
Til þess þarffleiri hæfiieika
en mjúkmælgi. Vonandi
eru þeir hæfileikar ein-
hvers staðar til, þótt djúpt
virðist á.