Morgunblaðið - 14.07.2006, Blaðsíða 39

átti með að setja sig í annarra spor.
Hún naut sín best í góðra vina hópi
og enga manneskju þekki ég minn-
ugri . Þegar hún var að rifja upp at-
vik frá fyrri tíð mundi hún öll smáat-
riði og sagði skemmtilega frá.
Undanfarna daga hafa liðnar sam-
verustundir og minningar komið upp
í hugann. Sjö ára þrautagöngu í
stríði við krabbamein er nú lokið.
Það birti þó annað slagið til á þeirri
göngu. Ofarlega í huga mér er ferð
með henni og Kiddu vinkonu okkar
til Boston sl. haust. Þar nutum við
lífsins í hálfan mánuð og almættið
stillti á sól. Við dvöldum hjá Önnu
Magg og Bob bæði í borginni og svo í
húsi þeirra við vatn í Georgetown.
Það var eins og Adda fengi einhvern
aukakraft, væri alheil þennan tíma.
Hún tók þátt í öllum okkar gjörðum
og naut sín vel. Morgunstundirnar
þar sem við sátum úti, borðuðum
morgunverð, lásum í bók eða lékum
okkur í vatninu, voru yndislegar. Það
var eins og tíminn stæði kyrr og við
höfðum á orði að þetta væri örugg-
lega svipað og í Paradís. En fljótlega
eftir heimkomuna tók veikinda-
stríðið við aftur. Adda flutti til Heið-
rúnar dóttur sinnar og fjölskyldu
hennar eftir áramótin en þá gat hún
ekki búið ein lengur. Litlu stelpurn-
ar voru ljósin í lífi hennar og unun
var að sjá umhyggju tveggja ára
hnátunnar hennar Nínu Bjargar fyr-
ir ömmu sinni. Hún snerist í kring
um hana og sótti það sem hún taldi
að hana vanhagaði um, það gat verið
peysa eða einhver gestur sem hún
taldi að ætti að sinna ömmu en ekki
að vera að blaðra við foreldrana
frammi í stofu. Við fjölskyldan send-
um Heiðrúnu, Ágústi Val, dætrum
þeirra og systkinum Öddu okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Að lokum þegar tilvist okkar týnd og
grafin er
og ókominna alda börn hér yndi finna sér
Þeim hvísli blærinn lítið ljóð svo langt
um tímans haf
Um háa höll og þyrnirós sem þúsund ár
þar svaf
og þann sem leysir álög öll og alheim
lífið gaf
(H.O.Steingrímsson)
Herdís Hólmsteinsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 2006 39
MINNINGAR
Þakka þér fyrir hönd allra
sjúklinganna sem að þú ann-
aðist.
Þakka þér fyrir hvað þú
varst mér.
Ég er sátt við að þú ert farin
úr skugganum og komin í ljósið.
Samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar.
Sigríður Magnúsdóttir.
HINSTA KVEÐJA
Enginn veit hverj-
um klukkan glymur
fyrr en á ögurstundu.
Þetta á svo sannarlega
við um það þegar hann
Heiddi fór í sína síðustu hjólaferð.
Það er alltaf erfitt að kveðja ein-
hvern hinsta sinni sem manni þykir
afskaplega vænt um. Hann Heiddi
var nefnilega enginn venjulegur
maður. Hann var stórmenni.
Heiddi var einn af þeim mönnum
sem hafði áhugamál sitt sem for-
gangsatriði í lífi sínu. Mótorhjól af
öllum gerðum voru hans líf og yndi
ásamt skemmtilega mannlífinu sem
þeim fylgir.
Heiddi hafði mikinn auð að gefa
öðru fólki. Sá auður fólst ekki í Dow
Jones-vísitölu eða peningum, heldur
mannkærleika og lífssýn. Svo mikið
er víst að fæstir muna eftir því við
hvað fólk starfar í sínu jarðnesku
lífi, en kynslóðir munu svo sann-
arlega muna eftir því hvað Heiddi
aðhafðist „utan vinnutíma“.
Ég reyni að hugga mig við það að
hann Heiddi kvaddi þennan heim
við að gera það sem hann elskaði.
Fyrst hann varð endilega að fara
svona snemma, er ég viss um að
hann hefði sjálfur kosið þessa leið til
að komast á slóða himnaríkis.
Þegar við félagarnir förum að
hjóla á Trial, Enduro eða götuhjól-
unum, þá verður þú alltaf, alltaf
með okkur í hjarta Heiddi minn. Ég
og fjölskylda mín sendum öllum að-
standendum Heidda okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Far vel kæri, kæri vinur.
Orðspor þitt gleymist aldrei með-
al okkar.
Heimir Barðason.
Elsku Heiddi. Þú varst algjör öð-
lingur, þvílík perla, gull af manni.
En ég sagði þér það aldrei, og nú
er það of seint.
Allt í einu ertu farinn, hrifinn á
brott í blóma lífsins. Þá er svo auð-
velt að vera eigingjarn og spyrja, af
hverju þú? Þú sem varst svo góður,
vildir allt fyrir alla gera, traustur
vinur.
HEIÐAR ÞÓRARINN
JÓHANNSSON
✝ Heiðar Þórar-inn Jóhannsson
fæddist á Akureyri
15. maí 1954. Hann
lést af slysförum
sunnudaginn 2. júlí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Glerárkirkju 11. júlí.
Þú varst alveg
ótrúlega skemmtileg-
ur sögumaður og
hafðir alltaf frá svo
mörgu að segja.
Sem betur fer var
ég nýlega búin að
hitta þig og þú sýndir
mér stoltur hluta af
hjólunum þínum og
sagðir mér ákafur
fullt af góðum sögum
sem eru svo dýrmæt-
ar núna, og allt sem
var brallað í þá gömlu
góðu, það rifjast upp
og yljar manni.
Minning þín lifir.
Ég vil senda fjölskyldu og vinum
innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur, og Guð
geymi þig.
Gullveig
Kristinsdóttir.
Það voru sorgleg tíðindi 2. júlí
þegar mér var tjáð að Heiðar Snigill
nr 10 hefði látist í bifhjólaslysi í
Öræfasveit.
Heiddi, eins og hann var ævinlega
kallaður, var á heimleið af landsmóti
Snigla sem í ár var haldið í Hríf-
unesi.
Að festa svefn að kvöldi 2. júlí var
verulega erfitt því Heiddi kom æv-
inlega upp í hugann í sínum ýmsu
myndum og í gegnum tárin kom
einstaka sinnum bros, en brosið fór
eftir því hvort tennurnar voru uppi í
Heidda eða ekki, en þegar Heiddi
fékk sér í glas átti hann það til að
bregða á leik með tennurnar sínar
og þeir sem sáu þessa tannleiki
Heidda gleyma þeim aldrei.
Á þessum rúmu 20 árum sem við
höfum verið samferða í lífinu höfum
við ýmislegt brallað og ófáa mót-
orhjólatúrana höfum við tekið. Við
fengum okkar aðalstign innan
Snigla sama daginn þegar stjórn
Snigla gerði okkur að heiðursfélög-
um sumarið 2002.
Ef Heiddi var beðinn um hjálp
eða að taka eitthvað að sér var hann
alltaf fús til að gefa af sér í svoleiðis,
en Heiðar var í ófáum nefndum á
vegum Snigla og saman sátum við í
10 ára afmælisnefnd Snigla 1994. Í
þeirri nefnd kynntist ég því hversu
skipulega Heiddi vann og með mik-
illi festu. Eftir þessi kynni mín af
Heidda nýtti ég mér oft skipulags-
snilli hans þegar ég var að skipu-
leggja eitthvað fyrir mótorhjóla-
menn eða var með hugmyndir að
einhverju er tengdist mótorhjólum
og bar þær ævinlega fyrst undir
hann.
Flestir landsmótsgestir á lands-
mótum Snigla hafa smakkað sérlög-
uðu landsmótssúpuna hans sem
hann hefur eldað síðustu 19 ár á öll-
um landsmótum síðan 1988. Senni-
lega er ekki til sá Íslendingur sem
hefur eldað ofan í eins marga mót-
orhjólamenn og Heiddi, en oft tók
hann að sér að elda fyrir bæði götu-
og torfærumótorhjólamenn á hinum
ýmsu uppákomum og ferðalögum
hjólamanna.
Fyrir tæpum tveim árum tók
Heiddi sig á og breytti um lífsstíl,
tróð tappanum vel í flöskuna og fór í
kjölfarið að safna mótorhjólum fyrir
alvöru og síðast þegar ég frétti átti
hann 27 og hálft mótorhjól. Heiddi
var eflaust einn reyndasti bifhjóla-
maður landsins og keppti í hinum
ýmsu keppnum á mótorhjólum og
meðal annars var hann Íslands-
meistari í sandspyrnu og samkvæmt
mínum heimildum hefur enginn náð
að slá met hans á mótorhjóli í sand-
spyrnu. Heiddi keppti í nokkur ár í
Íslandsmótinu í meistaradeild í þo-
lakstri og var ævinlega langelsti
keppandinn í þeim keppnum, en
besti árangur hans var 12. sæti á
móti þeim bestu. Hann keppti líka á
jeppa í torfæru og varð Íslands-
meistari í götubílaflokki 1986.
Fyrir rúmu ári var haldið upp á
100 ára afmæli mótorhjólsins á
Sauðárkróki og þar var Heiddi að
sjálfsögðu mættur með hluta af
hjólaflota sínum, en af fimm keppn-
um sem voru á hátíðinni tók Heiddi
þátt í þrem keppnum og sigraði
tvær þeirra.
Í tengslum við þessa hátíð datt
mér í hug að láta gera gera minn-
isvarða um fórnarlömb bifhjóla-
slysa. Það kom aðeins einn maður
upp í hugann þegar smíða og hanna
átti verkið. Að sjálfsögðu var það
Heiddi sem fenginn var í verkefnið
og fallegra listaverk er vandfundið.
Þetta listaverk Heidda stendur við
Varmahlíð og heitir Fallið og er til
minningar um fórnarlömb bifhjóla-
slysa og var afhjúpað á 100 ára af-
mælisdag mótorhjólsins 19. júní
2005, en er það kaldhæðnislegt að
listaverkasmiðurinn og hönnuðurinn
sjálfur sé orðinn eitt af fórnarlömb-
um bifhjólaslysa. Heidda verður
sárt saknað meðal bifhjólamanna
um ókomin ár. Ég vil votta fjöl-
skyldu Heidda samúð mína á þess-
um erfiðu tímum.
Hjörtur
(líklegur Snigill nr 56).
Ég á, eins og við öll, fullt af sög-
um og minningum um kappann.
Margar tengjast því þegar við vor-
um að elda saman eða í einhverju
öðru matarstússi. Það var mjög
gaman að vera honum til halds og
trausts á fimmtugsafmælinu, þá
flutti ég bara til hans og stússaði í
matargerð alla daga þegar hann var
í vinnunni og þar sem hann hafði
mjög ákveðnar skoðanir á því
hvernig matur á að vera þá teiknaði
hann upp fyrir mig uppskriftirnar,
já teiknaði því að þetta átti allt að
fara ofan í pottana á ákveðinn hátt.
Heiddi var einn af stofnendum
Vélhjólafjelags Gamlingja, sannur
og trúr fjelaginu alla tíð. Ég hef
verið Leiðtogi Gamlingja síðan
1998, átt stuðning hans og hjálpsemi
vísa í einu og öllu. Fjelagið og
gömlu hjólin voru stolt hans og
yndi. Hjólasafnið einstakt. Þvílíkt
skarð sem hoggið hefur verið.
Vélhjólafjelag Gamlingja verður
aldrei samt.
Núna undanfarið ár þegar við
höfum hist eða hringst á hefur aðal-
umræðuefnið verið að skipuleggja
og viðra hugmyndir um mótorhjóla-
söfn, hann sitt fyrir norðan og ég
mitt í sveitinni. Eitt af því síðasta
sem við ræddum á Landsmóti var
einmitt þetta sameiginlega áhuga-
mál okkar.
Heiddi, þín verður minnst um ald-
ir alda, heill sé yður Höfðingi. Gaml-
inginn skoðar steininn. Takk fyrir
allt. Þín
Dagrún.
Kæri Heiddi, mér tekur það sárt
að þurfa að kveðja þig, kæri vinur,
allt of snemma. Margar minningar
sækja á hugann. Við höfum brallað
margt saman gegnum tíðina, ótal
ferðir á hjólunum, um landið og er-
lendis. Við höguðum okkur eins og
sannir hjólamenn með tilheyrandi
glasalyftingum, hlátri og sprelli. Þú
varst alltaf góður félagi og stóðst
með mér í hvívetna. Á aðalfundi
Snigla í mars sl. léstu alla heyra það
sem þurftu að þú værir ekki sáttur
við þá framkomu sem mér hefur
verið sýnd á undanförnum árum.
Það var mér mikils virði að þú
skyldir verja æru mína. Þú varst
sannur vinur vina þinna og það var
heiður að fá að vera þér samferða í
gegnum tíðina.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Elsku vinur, takk fyrir allar okk-
ar samverustundir og hefði ég viljað
að þær hefðu fengið að vera enn
fleiri. Ég vil votta vinum og ætt-
ingjum mína dýpstu samúð.
Þinn vinur,
Gunnar Eymarsson
(Gunni brems).
Ég hóf störf í
Herrahúsinu 1991, þá
25 ára að aldri. Þar
kynntist ég yndislegu
fólki og starfaði
lengst af með Guðgeiri og Sverri
Bergmann í þau tíu ár sem ég var
þar við störf. Það fyrsta sem ég
tók eftir í fari Guðgeirs var hvað
hann var mikið glæsimenni og
sinnti sínu starfi af alúð. Margur
viðskiptavinurinn hafði orð á því
hvað hann væri mikið glæsimenni,
enda höfðum við Sverrir gaman að
því að spyrja fólk (þegar Guðgeir
heyrði ekki til) hvað það héldi að
hann væri „gamall“. Þegar svarið
kom þá skeikaði yfirleitt um svona
10 ár plús, Guðgeiri í hag. Ég
komst að því að til að selja glæsi-
GUÐGEIR
ÞÓRARINSSON
✝ Guðgeir Þórar-insson fæddist á
Reyðarfirði hinn 13.
september árið
1923. Hann lést á
Landakotsspítala
hinn 29. júní síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá Dóm-
kirkjunni 7. júlí.
legan fatnað þurfti
talsvert mikla kunn-
áttu og að ég ætti
langt í land, því í
Herrahúsinu er boðið
upp á þjónustu sem á
sér engan líka varð-
andi breytingar á
fatnaði og þjónustu-
lund. Ég var svo
heppinn að vera læri-
sveinn Guðgeirs og
mun ég njóta þess
um aldur og ævi.
Þegar ég hóf störf í
Herrahúsinu hafði ég
á tilfinningunni að hann hefði haft
marga lærisveina sér við hlið í
gegnum tíðina, og að nú væri kom-
inn enn einn lærisveinninn sem léti
sig svo kannski hverfa eftir
skamman tíma. Svo sannanlega
hafði hann þurft að ala upp margan
manninn. En hann sá að ég hafði
mikinn áhuga á að læra og gera
mitt besta. Við áttum afskaplega
farsælt samstarf.
Eitt af mörgu sem mér fannst
svo aðdáunarvert í fari Guðgeirs
var hvað hann var móttækilegur
fyrir tískubylgjunni hverju sinni
þrátt fyrir að vera á áttræðisaldri.
Litasamsetningin á jakkafötunum,
skyrtu og bindi var alltaf jafn-
glæsileg. Oft spurði hann mig þeg-
ar hann var að sinna viðskiptavin-
inum: „Arnar, hvernig finnst þér
þetta passa saman?“ Það bara
klikkaði ekki hjá honum.
Þeir voru ófáir dagarnir þar sem
var gert grín og hlegið. Við höfðum
afskaplega gaman af því að grínast
hvor í öðrum og tókum upp á ýmsu
okkur til skemmtunar.
Guðgeir var frekar hjátrúarfull-
ur maður og hafði ég afskaplega
gaman af því að spyrja hann þegar
við vorum í glerlyftunni í Herra-
húsinu hvort þetta eða hitt hefði
nokkurn tímann hent hann síðasta
mánuðinn eða svo. Hann gat aldrei
svarað mér fyrr en við vorum
komnir út úr lyftunni og hann gat
bankað þrisvar sinnum í næstu tré-
hillu eða einhvern við.
Hann var líka stoð mín og stytta
ef eitthvað bjátaði á. Ef mér leið
ekki vel þá tók hann það inn á sig
og var tilbúinn að tala um hlutina,
þannig var okkar samstarf og vin-
átta.
Ég gleymi aldrei þeim degi er ég
tilkynnti Guðgeiri með trega að
mér hefði boðist annað starf og að
ég þyrfti að breyta til eftir tíu ára
starf í Herrahúsinu. Hann hélt að
ég væri með enn eitt grínið í gangi.
Þegar hann sá að mér var alvara
þá hugsaði hann sig um og sýndi
mér mikinn skilning á þessu öllu
saman.
Síðasta vinnudaginn minn
kvöddumst við í faðmi með tár á
hvarmi. Í dag kveð ég þig vinur
með virðingu og söknuði. Takk fyr-
ir allt saman Guðgeir minn, það
var yndislegt að kynnast þér og ég
mun ávallt minnast þín.
Ég votta ættingjum og vinum
Guðgeirs mína dýpstu samúð.
Arnar Freyr Gunnarsson.
Vináttukveðja að austan.
Guðgeir fæddist á Reyðarfirði,
sonur Pálínu Þorsteinsdóttur og
Þórarins Björnssonar, sem bæði
voru einstaklega vel látin og vinsæl
meðal samborgara sinna. Góðvild
þeirra og aðstoð við þá sem þurftu
þess með lét ekki á sér standa. Ég
sem þessar línur rita naut í ríkum
mæli velvildar þeirra þegar móðir
mín lést á ellefta aldursári mínu
1939. Á þeim árum var ekki fyrir
að fara neinni opinberri aðstoð eins
og við þekkjum til í dag. Í þess
stað kom til skjalanna gott og vel
hugsandi fólk, sem með einhverjum
hætti tókst að láta í té afgerandi
aðstoð þótt engir peningar væru
til. Ég hef oft leitt hugann að því
hvernig þetta góða fólk gat lagt til
sína mikilvægu aðstoð sem ég þá
þurfti á að halda. Ekki er ég í vafa
um að óteljandi margt fólk um land
allt hefur orðið að liði í hliðstæðum
tilvikum. Tímarnir eru mikið
breyttir.
Guðgeir átti þrjú systkin, Unni
sem látin er fyrir nokkrum árum,
Sigríði sem býr í Reykjavík og
Kristin sem fluttist til Kanada og
hefur verið búsettur þar síðan.
Klæðskeranámið hóf hann hjá
Þjóðverjanum Franz Jesorzky sem
þá dvaldi á Reyðarfirði en lauk því
síðan í Reykjavík hjá G. Bjarnason
og Fjeldsted. Nokkrum árum síðar
stofnaði hann ásamt öðrum fyr-
irtækið Sportver h.f., sem fram-
leiddi karlsmannsföt. Sú starfsemi
naut mikilla vinsælda meðal mikils
fjölda karlmanna og var hlutur
Guðgeirs í fyrirtækinu mjög mik-
ilvægur.
Með láti Guðgeirs er horfinn af
sjónarsviðinu einlægur og góður
drengur. Árin á Reyðarfirði voru
lífleg á sínum tíma, enda fjörðurinn
fallegur og fólkið gott. Ég og fjöl-
skylda mín áttum alla tíð gott sam-
starf við fjölskyldu Guðgeirs fyrr
og síðar, sem varð að traustri vin-
áttu enda þótt hóparnir ættu eftir
að dreifast bæði innanlands og ut-
an. Allt þetta er okkur ljúft að
þakka um leið og Guðgeiri er óskað
alls hins besta á Guðs vegum. Að-
standendum Guðgeirs sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurður Magnússon.