Morgunblaðið - 23.08.2007, Blaðsíða 30

30 FIMMTUDAGUR 23. ÁGÚST 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Hauk-ur Guðjónsson,
fyrrverandi sókn-
arprestur Lang-
holtsprestakalls,
lést 13. ágúst sl. á
Landspítalanum á
80. aldurssári.
Sigurður Haukur
fæddist 25. október
1927 í Hafnarfirði.
Sigurður Haukur
var sonur hjónanna
Þórunnar Guð-
mundsdóttur og
Guðjóns A. Sig-
urðssonar garðyrkjubónda.
Sigurður Haukur lauk stúd-
entsprófi frá MR 1950 og varð
cand. theol. frá HÍ 1954. Hann
stundaði framhaldsnám í Ed-
inborg 1977 og við guð-
fræðideild HÍ 1989-1990. Sig-
urður Haukur var bóndi í
Gljúfurholti í Ölfusi ásamt föður
sínum 1950-51, bókhaldari frá
SÍS 1954-1955, íslenskukennari
við Vogasóla 1964-67, prestur á
Hálsi í Fnjóskadal 1955-63, og
prestur í Langholtsprestakalli í
Reykjavík 1964-91. Hann starf-
aði sjálfstætt að ristörfum frá
árinu 1991 og allt til dauðadags.
Hann skrifaði bókagagnrýni í
Morgunblaðinu
áratugum saman,
fjölda greina í blöð
og tímarit auk
fastra þátta í DV,
Alþýðublaðinu og
Pressunni. Árið
1988 komu endur-
minningar hans út í
bókinni Guð al-
máttugur hjálpi þér
sem Jónína Leós-
dóttir skráði. Sr.
Sigurður Haukur
þótti alla tíð mikill
ræðuskörungur í
messum sínum og erindum.
Hann þótti ætíð tala til fólks
tæpitungulaust um málefni líð-
andi stundar. Sigurður Haukur
var formaður skólanefndar Háls-
hrepps 1958-63 og var forseti
Sálarrannsóknarfélaga Íslands
og Hafnarfjarðar 1964-65. Hann
sat í stjórn Prestafélags Íslands
og í stjórn BSRB.
Eftirlifandi eiginkona Sigurð-
ar Hauks er Kristín Sigríður
Gunnlaugsdóttir. Hann lætur eft-
ir sig 2 uppkomin börn, 4 barna-
börn og 2 barnabarnabörn.
Útför Sigurðar Hauks verður
gerð frá Langholtskirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
„Við erum fljótir að gleymast,“
sagði vinur minn, Siggi Haukur –
séra. Sigurður Haukur Guðjónsson
– við mig fyrir nokkrum árum. Samt
eru þeir eflaust margir sem nú
minnast hans því hann var óvenju-
legur maður. Hann var frábær and-
ans maður og hann var góður dreng-
ur. Strax á fyrstu dögum okkar í
guðfræðideild háskólans urðum við
þrír nánir vinir, Sigurður Haukur,
Þórir Stephensen, síðar dómkirkju-
prestur, og ég. Vorum við oft kall-
aðir „þrístirnið“. Og næsta vetur
bættist í hópinn Ólafur Skúlason,
síðar biskup. Allir héldum við saman
um langan ævidag og það er stórt
skarð sem nú er höggvið í vinahóp-
inn.
Ég hefi oft líkt séra Sigurði Hauki
við Matthías Jochumsson. Hann var
svo innblásinn andans maður. Fagr-
ar, göfugar og máttugar hugmyndir
sóttu að honum svo hratt að hann
hafði oft ekki undan að skrifa. Svo
var hann frábær stílisti og urðu ræð-
ur hans ákaflega áhrifamiklar og
mörgum minnisstæðar. Samt hafði
hann sjálfur lítið álit á sinni ræðu-
mennsku og sagði hann mér nýlega
að hann hefði ákveðið að brenna öll-
um ræðum sínum. Vandamálið var í
hans huga það að hann var svo háður
innblæstrinum að hann var eigin-
lega ófær um að breyta nokkru eða
lagfæra. Ræður hans voru eins og
tærar vatnslitamyndir sem ógern-
ingur er að breyta eftir á.
Eins og flest andans stórmenni
var Sigurður Haukur afar viðkvæm-
ur og tók hann sér mjög nærri gagn-
rýni og andstöðu sem hann varð fyr-
ir. Því þeir voru margir, líka sumir
kollegar hans, sem voru honum and-
snúnir. Nokkurn þátt í því átti það
að hann var hispurslaus í tali og
sagði alltaf það sem honum bjó í
brjósti, hvort sem það var diplómat-
ískt eða ekki. En fyrst og fremst var
það trúarleg afstaða hans sem ekki
samrýmdist rétttrúnaði síðari ára-
tuga. Því Sigurður Haukur var
sannfærður spíritisti og mótaði það
allt hans líf og afstöðu. Leyfi ég mér
að fullyrða að þessi sannfæring hafi
gert hann að einlægum, dreng-
lunduðum manni.
Hann átti líka ríka kímnigáfu og
samverustundir okkar félaganna
einkenndust jafnan af ánægjulegu
samblandi af alvarlegum umræðum
og leiftrandi kímni.
Ég ætla ekki hér að ræða um störf
séra Sigurðar, hvorki í Hálspresta-
kalli né í Langholtssókn. Mig langar
miklu frekar til þess að minnast
heimilis hans og fjölskyldu. Eigin-
kona hans, Kristín Gunnlaugsdóttir,
var honum dýrmætur förunautur og
hún varð líka náinn vinur okkar fé-
laganna og eiginkvenna okkar. Ég
vil hér lýsa einlægu þakklæti okkar
hjóna og votta fjölskyldu Sigurðar
djúpa samúð okkar.
Eiginlega held ég að þeir sem lítt
þekktu sr. Sigurð hljóti að telja orð
mín um hann oflof, en að í augum
vina hans muni þau engan veginn
sýnast nógu jákvæð.
Sigurður Haukur átti, sem fyrr
segir, afar jákvæða trú og hann ef-
aðist ekki um líf eftir dauðann. Og
hann efaðist ekki um persónulegt
samband lifenda og dáinna. Ég
hugsa mér að nú horfi hann til okkar
með vissum söknuði en segi um leið
eins og við sjálfan sig: „Jæja, þau
gleymdu mér þá ekki eftir allt!
Guð blessi minningu hans.
Örn Friðriksson.
Kveðja frá
Langholtssöfnuði
Séra Sigurður Haukur Guðjóns-
son tók við öðru embætti sóknar-
prests Langholtssafnaðar í ársbyrj-
un 1964. Gekk hann til þjónustu í
söfnuði hvar sr. Árelíus Níelsson og
Helgi Þorláksson skólastjóri (fyrsti
formaður sóknarnefndar og fyrsti
organisti) höfðu leitt starf í rúman
áratug. Vösk sveit sóknarbarna í ört
vaxandi hverfi var við hlið þeirra í
því að byggja upp safnaðarstarf sem
og safnaðarheimili og helgidóm.
Baráttumaðurinn séra Sigurður
Haukur gekk af krafti til liðs við
samstarfsfólk og sóknarbörn og
kallaði enn fleiri til starfa, en það var
m.a. fyrir hans áeggjan sem Jón
Stefánsson var ráðinn organisti
stuttu eftir að séra Sigurður Haukur
kom. Heitur hugsjónaeldur brann
innra með hinum unga presti og var
svo alla tíð, enda óhræddur að halda
merkinu hátt á lofti.
Séra Sigurður Haukur kostaði
kapps í upphafi um að ná til
barnanna og unga fólksins í sókninni
enda sá hópur mjög stór í hinu nýja
hverfi. Hann var í þeim efnum sem
mörgum öðrum ófeiminn að fara
nýjar leiðir til að fá unga fólkið til að
koma til kirkjunnar sinnar. Popp-
messur voru fyrst haldnar í Lang-
holtskirkju fyrir hans tilstuðlan og
sóttu þær mörg hundruð manns.
Ekki voru þó allir glaðir með þessa
nýjung en séra Sigurður Haukur
efldist frekar við slíkt mótlæti. Hið
sama má segja um AA-deildirnar
sem eignuðust athvarf í safnaðar-
heimili Langholtskirkju fyrir hans
atbeina, en hún var fyrsta kirkjan
hér á landi sem opnaði dyr sínar fyr-
ir þeirri starfsemi. Nú eru AA-deild-
ir starfandi í fjölmörgum kirkjum
um land allt.
Sigurður Haukur
Guðjónsson
fjórmenningar. Hún var sjö árum
eldri en ég og miðlaði mér af reynslu
sinni í starfi sem mér var ómetanlegt.
Síðar á ævinni styrktust kynni okk-
ar er við störfuðum við félagsmál á
vegum Félags ísl. hjúkrunarfræð-
inga. Við vorum ásamt fleirum hjúkr-
unarfræðingum í ritnefnd hjúkrunar-
fræðingatala. Náðu þessi störf yfir 20
ár og stóð nefndin að útgáfum hjúkr-
unarfræðingatals nr. 2 og 3. Þetta
voru skemmtileg ár og fylgdi þeim
mikil vinna. Þessi störf voru sjálf-
boðastörf. Öll þessi ár hittumst við
vikulega á þriðjudagskvöldum og
stundum oftar, allt árið um kring. Að
sumarlagi var hist í görðum hver ann-
arrar og voru þá lesnar yfir og leið-
réttar prófarkir.
Ekki varð hjá því komist að vin-
skapur tækist með mökum okkar.
Velflest ár var farið í sameiginlega 3ja
daga ferð í sumarhús, leikhúsferðir
yfir vetrartímann og aðrar uppákom-
ur. Þessu sambandi var haldið áfram
eftir að ritstörfum lauk.
Nú er komið skarð í hópinn sem
ekki verður fyllt. Við munum sakna
Magdalenu mikið en þær góðu minn-
ingar sem við höfum um hana munum
við geyma vel í hjarta okkar. Veikindi
hennar voru öllum sem hana þekktu
mikið áfall. Upphaf og endir lífsgöngu
er gangur lífsins. Við minnumst góðr-
ar konu sem við kveðjum nú í dag.
Kæri Höskuldur og fjölskylda: Guð
gefi ykkur ljós og frið.
Oddný M. Ragnarsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku Magdalena mín. Það er ótrú-
lega sárt og erfitt til þess að hugsa að
ég eigi ekki eftir að sjá þig framar og
heyra rödd þína hér á jörð. Það verð-
ur ekki fyrr en á himnum þegar ég
kem. Því trúi ég fastlega að þú takir á
móti mér með þínu fallega brosi.
Margs er að minnast eftir 54 ára
vináttu en hér verður aðeins tæpt á
nokkum minningabrotum. Magda-
lena var ein af þessum einstöku
manneskjum sem ég var svo heppin
að kynnast er við hófum nám í hjúkr-
un árið 1953. Var hún einstaklega hlý,
stórkostleg kona. Hún ræktaði ein-
staklega vel samband við alla sína vini
og fjölskyldu. Skipti hún nánast aldr-
ei skapi hvað sem gekk á og þá sjald-
an að það gerðist var ærin ástæða til.
Þá gjarnan er við ræddum um pólitík.
Mátti hún ekkert aumt sjá. Var ávallt
mætt og til staðar ef einhvern van-
hagði um eitthvað, elskuleg og hlý.
Var hún fær í sínu stafi sem hjúkr-
unarfræðingur og gaf sjúklingum sín-
um mikið af sér. Auk hjúkrunarinnar
lagði hún stund á handavinnu og
starfaði í safnaðarstarfi í Grensás-
sókn til margra ára. Var hún mjög
lánsöm í einkalífinu, átti yndislegan
og hjálpsaman eiginmann og tvö góð
börn og fimm barnabörn.
Matarboð hennar gleymast seint
enda var hún fær kokkur og höfðingi
heim að sækja.
Er margra gleðistunda að minnast
úr þeim boðum á heimili þeirra Hösk-
uldar og annarra samverustunda.
Elsku Magdalena, ég þakka þér
fyrir allar yndislegu stundirnar sem
við áttum saman og gjafirnar þínar
við hin ýmsu tækifæri sem munu ylja
mér um ókomna tíð. Síðustu tíu mán-
uðir voru þér erfiðir en ég þakka fyrir
að hafa fengið að njóta bross þíns og
bliks í augum þínum þar til yfir lauk.
Áttum við þó margar ógleymanlegar
stundir sem ég mun varðveita í hjarta
mínu. Fjölskyldan og vinirnir voru
þér allt og er söknuður þeirra mikill,
ekki síst ömmubarnanna sem skilja
jafnvel ekki til hlítar að Magdalena
amma sé farin og komi ekki aftur.
Elsku Höskuldur, Margrét Jóna og
Baldur Búi. Þið voruð vakin og sofin
yfir velferð og líðan Magdalenu allt
þar til yfir lauk. Ykkur og öðrum að-
standendum og vinum votta ég mína
dýpstu samúð.
Með sárum söknuði kveð ég góða,
trausta og kærleiksríka vinkonu og
bið henni blessunar um eilífð.
Þín,
Dögg.
Mínar fyrstu tilfinningar fyrir fólki
í kringum mig vöknuðu í örsmárri
sjúkrahúskapellu Söder-sjúkrahúss-
ins, Stokkhólmi, en þar vorum við
saman komin, ég, presturinn, móðir
mín, og Magdalena sem hélt mér und-
ir skírn. Hefur hún ætíð síðan verið
nefnd „guðmóðir“ mín. Þær eru góðar
vinkonur móðir mín og Magdalena
eða „Magga“ eins og hún er titluð hjá
„Hollinu“ - hópi glæsilegra útskrift-
arnema frá Hjúkrunarskóla Íslands.
Þær vinkonur, móðir mín og
Magga, fóru fyrst saman utan nokkru
fyrir fæðingu mína með Gullfossi til
stríðshrjáðrar Hamborgar og áfram
til Kaupmannahafnar og þaðan til
starfa í Gautaborg. Þegar þær sneru
heim ári síðar með sama fari fóru þær
áður með lest gegnum Evrópu alla
leið til töfradvergríkisins Mónakó.
Ástarævintýri furstans af Mónakó og
bandarísku kvikmyndaleikkonunnar
Grace Kelly var kveikjan að þessari
undraferð. Það er öruggt að ef furst-
inn hefði séð Magdalenu á þessum ár-
um, en hún var ein af fallegustu kon-
um Íslands, þá hefði hann frekar
beðið um hönd hennar.
Magga hefur ætíð haft mjög heims-
konulega framkomu, sérstakan fág-
aðan fatastíl og persónuleika sem
myndar hina dulúðugu „enchantée-
resse“ eins og Frakkar nefna slík
fljóð. Þær vinkonur voru aftur í aust-
urvegi að nýju þegar ég kom í heim-
inn og aðstoðaði „guðmóðir“ mín
móður mína fyrstu mánuðina við
umönnun mína á sænsku fæðingar-
hæli fyrir einstæðar mæður. Var það
erfitt verk að sjá um pratalegan
snáða.
Ekki brást Magga mín þegar við
snerum heim aftur með Gullfossi og
útvegaði hún okkur gott leiguhús-
næði hjá foreldrum sínum við Öldu-
götu í Vesturbæ Reykjavíkur. - Æ
síðan hefur „guðmóðir“ verið mín
heilladís og gefið mér gjafir á merk-
isdögum svo sem við útskrift úr
menntaskóla og háskóla. Hún kom
ætíð á aðfangadag með jólagjöf til
okkar móður minnar - ætíð eitthvað
sérstakt - svona „Möggugjöf“ fagur-
lega innpakkaða. Þá gaf hún sér alltaf
tíma til að áminna mig eins og sannri
„guðmóður“ einni sæmir.
Þá minnist ég þess enn er „Hollið“
hittist heima hjá mömmu og skemmti
sér næturlangt. Þar fara hjúkrunar-
konur einstakrar gerðar sem sjúk-
lingar þekkja vel. Þessar nú fágætu
hjúkrunarkonur er vekja þér lífsvon
eða eru æðrulausir hliðverðir lífs og
dauða þegar æðri máttarvöld kalla
eftir þér. Sterkar. En nú vantar eina í
hópinn - yfirhjúkrunarkonu „Holls-
ins“. - En mér finnst Magdalena alltaf
vera hjá mér eins og í litlu bænahúsi
fyrir nú bráðum fimm tugum ára -
með sinn verndarfaðm. Kona með
heitar, mjúkar, hendur.
Halldór Eiríkur S. Jónhildarson
(Halldórsdóttur).
Við fráfall Magdalenu Jórunnar
Búadóttur er stórt skarð höggvið í
hóp þeirra hjúkrunarfræðinga sem
útskrifuðust úr gamla hjúkrunarskól-
anum haustið 1956.
Í minningunni er Magga, eins og
hún var alltaf kölluð í þessum hóp,
sólargeislinn í hópnum. Alltaf glöð og
tilbúin að gera eitthvað skemmtilegt.
Eftir að hópurinn dreifðist eftir út-
skrift var Magga driffjöðrin í að halda
hópnum saman. Oft fann hún
skemmtilega staði til að hittast á og
ófáar ánægjustundir áttum við á
heimili hennar og Höskuldar. Þegar
hópurinn átti fimmtíu ára útskriftar-
afmæli var haldið upp á það á Glym í
Hvalfirði og þar var Magga eins og
alltaf hrókur alls fagnaðar. Það er
sérstaklega gaman að minnast þess
hve glöð hún var því mánuði seinna
veiktist hún.
Möggu þótti vænt um starf sitt og
var hún þar áreiðanlega á réttri hillu.
Hún var vel liðin af skjólstæðingum
og vinnufélögum.
Við sendum Höskuldi, Margréti
Jónu, Baldri Búa, tengdabörnum og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur.
Ásthildur, Ester, Dögg,
Friðrikka, Jónhildur,
Sigurlaug, Ingibjörg,
Erla og Ásta.
Kveðja frá
Kvenfélagi Grensássóknar
Enn hefur verið höggvið skarð í fá-
menna hópinn okkar í Kvenfélagi
Grensássóknar. Við lát Magdalenu
Búadóttur hvarflar hugurinn til ljúfra
samverustunda sem við áttum með
henni.
Magdalena var ætíð fús að leggja
fram krafta sína, ekki síst í sambandi
við miðvikudagana, þar sem aldraðir
komu saman. Hún sá þá um meðlætið
með kaffinu og framreiðslu þess. Þar
verður hennar sárt saknað.
Félagssystur Magdalenu þakka
hennar fórnfúsu störf og ógleyman-
legar samverustundir um árabil. Þær
senda fjölskyldu hennar einlægar
samúðarkveðjur.
Guðs blessun fylgi henni.
Stjórn Kvenfélags
Grensássóknar.
Í dag kveðjum við skólasystur okk-
ar, Magdalenu Búadóttur sem lést
þriðjudaginn 14. ágúst s.l. eftir erfið
veikindi.
Með örfáum orðum langar okkur
að minnast góðrar vinkonu. Leiðir
okkar margra lágu fyrst saman í ný-
byggðum Melaskólanum og síðan í
Kvennaskólanum í Reykjavík þar
sem vináttuböndin styrktust enn
frekar og hafa haldist æ síðan. Seinna
fór Magdalena í Hjúkrunarskólann,
sem hefur átt vel við hana svo hjálp-
leg og hlýleg sem hún var við alla og
vildi ávallt greiða götu þeirra sem í
erfiðleikum áttu.
Við bekkjarsysturnar úr Kvenna-
skólanum í Reykjavík höfum haft
þann sið að koma saman árlega og
rifja upp skólaárin, njóta samvistar
hver annarrar og til að styrkja enn
frekar vináttuböndin. Er við komum
saman síðastliðið vor gat Magdalena
veikinda sinna vegna ekki verið með
okkur og var hennar sárt saknað.
Við skólasysturnar sendum Hösk-
uldi eiginmanni hennar, börnum
þeirra og barnabörnum innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Magdalenu
Búadóttur.
Skólasystur úr
Kvennaskólanum.
Magdalena Jórunn
Búadóttir
✝
Okkar ástkæri,
ÞORGRÍMUR EINARSSON
offsetprentari,
andaðist á elliheimilinu Grund þriðjudaginn
21. ágúst.
Börn, tengdabörn, barnabörn og bróðir.