Skinfaxi - 01.11.1909, Blaðsíða 2

10
SKINFAXI
mennafélögin ættu nú að læra og skilja
þessi þjóðkvæði vor. Só þau lærð utan.
bókar og sungin vel til enda, þá fer mönn-
um að þykja vænt um þau. GJeymið samt
ekki góðu sáhnuimm vorum! Þar skin trú-
ín þjóðarinnar hiýust og hreinust, þar ijóm.
ar líka fallegasta þjóðariistin. Sá ósiður
hefir verið of víða að iæra og syngja bara
fyrsta versið í kvæðum þessum, en sleppa
hinum og meb þeim' svo oft missa af
kjarna kvæðanna. Hættum honum ! syngj
um góðkvæðin til enda!
II.
Svo eiga ungmennafélögin ab vekja ást
og rækt til allrar sögu vorrar. „Gullöldin,"
„íþróttir fornmanna," og annars ailár bæk-
ur Boga og Jóns sagnfræðings, gefa þær
góða hjálp og leiðbeining.
Og svo auðvitað rit. Jóns Sigurðssonar
og margra annara.
En það er ein grein sögu vorrar, sem fá-
ir kæra sig um eða skiija rótt.
Og það er kirkjusaga vor. Ekki síst sög-
urnar um biskupuna.
Þeir 12 fyrstu liskupar vorir voru flesc-
allir, ef ei allir, sannkristilegar fyrirmyndir
og sómi stéttar sinnar. En of fáir þekkja
þá, eða skilja. Og seint verður þeim fuii-
þakkað gagn það, sem þeir gerðu þjóðinni.
ísleyfur biskup braut. ísinn og ruddi braut-
ina með kristilegri mildi og innilegri trú,
þoidi mótspyrnu mikla, kólnaði samt ekki
í kærleikanum.
Gissur liskup er kristindómsinskonunglega
kærleiksvald í lifandi og þjóðlegri persónu.
Hann skóp hina kristilegu guliöld landsins.
Jón bislcup Ogmundsson vígði frelsaran-
um frónskan lærdóm og frónska list með
himneskri ást og heilagri trú.
Magnús Einarsson biskup fórnaði hag sín-
um friðarins vegna. Ef ailir kirkjuhöfðingj-
ar gerðu eins, þá biitist óðara kristileg frið-
aröld á jörðinni. „Þó varð heigust þjóðsál
frónsk i Þorlálcs anda sanna trú og sanna
menning sameinanda." „Siðábœtur, siðlög
hans og sjálfstjórn hörð endurskapað yrði
mannbót æðst á jörð.“
„Guðmundar biskups afl og elska óx við
stríð, verndarengill volaðs lýðs á verstu tíð,“
„áform rétt, en aðfeið naumast, alt af var,
hetjutrú í hreinum anda lieimsijós bar“.
Og nefndum rétt einn trúmann til, þótt
ekki biskup væri: Tíafn Sveinbjarnarson.'
Hann er kristilega sáttgirnin sjáif í göf-
ugi'ar þjóöhetjugerfl, guðsbarn og stórvitur
íþróttamaður.
G. H.
Skautfimi.
. —o---
Svo mætti virðast, ab ísland ætti að
vera vayga allra vetraríþrótta. Oslitið snæ-
haf víða vegu allan veturinn; iilfært oft og
tíðum nema fugli fljúgandi — og slúða-
mönnum. Illkleyfur farartáimi ölhun öðrum.
Þó hefir skíðafar lagst niður á siðari árum
í mörgum sveitum, og jafnvel í norðlensk-
um snjóasveitum sumum hverjum eru skíði
því nær ókunn.
ísar liggja víða milli fjalls og fjöru
sveitina á enda langan tíma vetrar. Og
þó eru skautar alls eigi til í sumum þeitn.
sveitum! — Og óvíða mun skautflini á.
því stigi hér á landi, að íþrótt megi
heita.
Nú hafa Reykvíkingar gengið á undan í í-
þrótt þessari síðastliðna vetur, enda hefir
náttúran sjálf lagt þeim leikvöllinn í opna
arraa, þar sem bæjartjörnin er. og Þótfc
stopull sé ís þar oft og einatt, er þó stór
furða, að aliur fjöldi borinna Reykvíkinga
skuli eigi vera skautamenn góðir — og
margir listamenn í þeirri íþrótt. — Sést þar
besc, að það er eigi iœkifœrið heldur áhug-
inn, er skortir. Og þannig er um allar í-
Jjróttir hér á iandi.
Hér er utanhýsis-verkefni handþ ungm.-
félögum vorum á vetrum. 'Skjðafar og