Samvinnan - 01.02.1962, Blaðsíða 11
Af
spjöldum
sögunnar:
BÚDÍSEA
RÆÐST A
LUNDÚNABORG
Sögu Lundúna má rekja langt aftur í
aldir. Á þeim tímum, er íbúar Bretlands
notuðu tinnuhnífa og axir og hamra úr
steini, hafði fiskimannaþorp sennilega
þegar risið frá grunni á bökkum Tems-
ár, eða réttara sagt þyrping óvandaðra
kofa, er gerðir voru úr leðju. Þorp þetta
tók smámsaman framförum öld eftir öld,
unz fiskibátarnir hættu að vera einir um
að liggja við festar við árbakkana. Kaup-
skip frá meginlandi Evrópu og jafnvel
alla leið frá Afríku tóku að venja kom-
ur sínar upp eftir Tems.
Þegar Kládíus Rómarkeisari hóf að
leggja Bretland undir sig árið 43 eftir
Krists burð, varð á vegi hermanna hans
þarna smáborg ein, er þeir kölluðu Lon-
dinium. íbúar borgar þessarar lifðu á
verzlun og fiskveiðum. Rómverjar gerðu
sér þegar ljóst mikilvægi staðarins sem
hafnar fyrir skip sín, komu sér þar upp
herbúðum, grófu víggröf umhverfis þær
og víggirtu þær með háum skíðgarði.
Smám saman jókst vegur Lundúna
undir stjórn Rómverja. Þar bjó róm-
verski skattlandsstjórinn, Desíanus Kat-
us, sem heimti skatt af hinum keltnesku
Bretónum, sem þá byggðu mestan hluta
landsins. Yfirmaður rómversku hersveit-
anna í landinu, Svetóníus Pálinus,
dvaldist einnig í borginni milli þess er
hann barði á Bretónum þeim, er enn
höfðu ekki játast undir vald Rómverja.
Norður af Lundúnum, í héruðunum
Norfolk og Suffolk, bjó þá herskár bret-
ónskur þjóðflokkur, er kallaður var ís-
enar. Framan af voru þeir Rómverjum
vinveittir, og þegar þáverandi konungur
þeirra andaðist, gaf hann hálft ríki sitt
dætrum sínum tveimur, en hálft Neró
keisara, er þá hafði tekið við ríki af Klá-
díusi látnum.
En einmitt um þessar mundir barst
Katusi skattlandsstjóra bréf frá Neró.
Hann reif bréfið upp og las það, yggld-
ur á brún.
„Keisarinn mælir svo fyrir, að við
heimtum inn allt það fé, er Kládíus
stjúpfaðir hans lánaði bretónskum höfð-
ingjum,“ sagði Katus við æðsta hundr-
aðshöfðingja sinn. „Geti þeir ekki greitt
allar skuldir sínar þegar í stað, verðum
við að skattleggja þá af hörku. Hver ein-
staklingur verður að greiða skatt, jafnvel
fyrir það eitt að fá að lifa.“
„En hvað um ísenana? Þeir eru auð-
ug þjóð og konungur þeirra nýdauður.
Hann arfleiddi Neró að helming ríkis
síns.“
„Helming! Það nægir ekkil“ hrópaði
Katus með fyrirlitningu. „Við verðum
að hirða ríkið allt, ef við eigum að gera
keisarann ánægðan. Farðu nú til lands
ísena og heimtu greiðslu af drottningu
og dætrum konungs.“
„Mér hefur verið sagt, að Bódísea
drottning sé kona drambsöm og grimm-
lynd. Setjum nú svo, að hún vilji ekki
láta af höndum auðæfi eiginmanns síns
og lönd hans?“ mælti hundraðshöfðing-
inn.
„Hún verður að láta þau af hendi.
Veiti hún andspyrnu, skaltu leika hana
eins harðlega og þér líkar. Mér geðjast
ekki að því, að drambsamar konur bjóði
Róm byrginn. Það er kominn tími til
þess, að þessir hrokafullu Isenar læri sín-
ar lexíur," sagði Katus reiðilega. „Hafðu
sveit einvalaliðs með þér.“
Hið rómverska herlið fór nú með rán-
um, drápum og brennum um byggðir
ísena, unz það náði höfuðstað drottn-
ingar, þorpi, er samanstóð af stráþökt-
um kofum. Fréttir af framferði þess
höfðu þegar borizt til eyrna Bódíseu, og
þegar Rómverjar komu á fund hennar,
ólgaði hún af hatri og reiði.
„Hvert er erindi ykkar hingað?"
spurði hún.
„Við komum í nafni Nerós keisara að
heimta af yður peninga þá, korn og kvik-
fé, er eiginmaður yðar heitinn, konung-
urinn, skuldar okkur," var svarið.
SAMVINNAN 11