Fálkinn - 30.05.1966, Blaðsíða 19

íslenzku kvenþjóðarinnar.
„Þær eru sérstaklega vel
klæddar, ekkert skandína-
vískar í útliti, mér finnst
þær ekki líkar öðrum nor-
rænum konum, a. m. k,- alls
ekki með þetta dæmigerða
norræna útlit.Mjög laglegar,
óvenjulega falleg augu, skír
og glampandi, ég hef séð
mikið af aðlaðandi kvenfólki
síðan ég kom hingað.“
En hún mælir með vand-
legri umhirðu húðarinnar.
„íslenzkar konur hafa yfir-
leitt þurra húð og þurrt hár.
Ég hef ekki séð neina konu
hér með feita húð eins og
maður sér til dæmis í Suður-
Frakklandi, Spáni og Ítalíu,
en þar er maturinn steiktur
í olíu og mikið borðað af
fitu og orkuríkri fæðu.
Þegar húðin er þurr og við-
kvæm þarf að hirða hana
þeim mun betur, hreinsa
hana vandlega og bera á
hana viðeigandi krem. Dýr-
asta kremið er ekki endilega
bezt, en hver kona þarf að
vita hvaða tegundir hæfa
hennar hörundi, og til þess
erum við snyrtifræðingarn-
ir, að við getum gefið ráð-
leggirigar í þeim efnum.“
A NNICK er á sífelldum
ferðalögum fyrir snyrti-
vörufyrirtækið, bæði innan
Frakklands og utan, m. a.
hefur hún verið fimm ár í
Afríku, en hún lærði sér-
grein sína í París og vann
sem snyrtifræðingur í höf-
uðstöðvum fyrirtækisins til
að byrja með. „Þetta er dá-
samlegt starf, og það hefur
alltaf verið minn draumur
að leggja það fyrir mig. Það
er gaman að hjálpa konum
til að fegra sig og verða
meira aðlaðandi, þannig að
persónuleiki þeirra geti not-
ið sín til fulls. Með kunn-
áttusamlegri snyrtingu er
hægt að hylja gallana, en
draga fram og sýna það
bezta í andlitinu. Áður fyrr
voru það aðallega eldri kon-
ur, ríkar frúr sem komu á
snyrtistofurnar, en nú eru
þær af öllum aldursflokkum,
og hver einasta getur feng-
ið góð ráð og lært mikið.
Fyrst og fremst kennum við
þeim umhirðu húðarinnar.
Sápa og vatn er ekki nóg,
það þarf líka að nota andlits-
vatn og krem, og því yngri
sem stúlkurnar byrja að
hugsa um þetta, því betra.
Ungu stúlkurnar hafa venju-
lega meiri áhuga á að mála
sig en að hreinsa málnirig-
una af sér aftur, en það er
nauðsynlegt að kenna þeim
að hirða húðina vel — þær
hugsa ekki fram í tímann;
þær verða fljótt gamlar og
hrukkóttar ef þær ekki
leggja neina rækt við húð-
ina meðan þær eru yngri.
Einu sinni í mánuði ættu
allar konur að fara í and-
litsbað og fá andlitsnudd. Þá
er húðin hreinsuð og nudd-
uð, og þær geta hvílzt og
slappað af á meðan, farið
síðan endurnærðar út aftur.
Flestar konur fara í hár-
greiðslu einu sinni í viku,
en alltof fáar fara reglulega
í andlitsbað. Alveg eins og
hver kona þarf að fá ráð-
leggingar um snyrtivörur
sem hæfa húð hennar bezt,
fer það eftir lögun andlits-
ins hvernig nuddið á að
vera. Það gildir ekki ein að-
ferð fyrir allar konur. Þá
væri nóg að gefa út prent-
aðar leiðbeiningar — og þá
væri ekki nærri eins gaman
að vera snyrtifræðingur.“
HÚN endurtekur megin-
reglurnar þó við hvern
nýjan viðskiptavin. „Ég legg
alltaf áherzlu á það sama
— að hirða húðina vel og
not.a þær snyrtivörur sem
bezt eiga við hverju sinni,
ekki þær sem einhver vin-
konan notar eða þær sem
hafa verið auglýstar mest.
Öll góð fyrirtæki framleiða
fyrsta flokks vörur, en mað-
ur verður að vita hvernig
á að nota þær. íslenzkar
konur þurfa að fara mjög
varlega með húð sína, af
því að hún er þurr og fín-
gerð... já, og þær mættu
gera meira að því að nota
sólgleraugu og það ekki að-
eins í glampandi sólskini,
heldur líka þessari hvítu
birtu sem oft er mjög sterk.
Sumar konur halda, að það
sé ókurteisi að ganga með
sólgleraugu, en það er mesti
misskilningur, og þær verða
hrukkóttar kringum augun
ef þær ganga um píreygar
af ofbirtu.
„Og loks vil ég ráðleggja
öllum konum að fylgja tízk-
unni ekki alltaf út í öfgar,
hvorki í snyrtingu né klæða-
burði. Það sígilda fer alls
staðar vel, og að því er
aldrei hægt að finna. Sein-
asta reglan hljómar þess
vegna eins og sú fyrsta:
Vertu eðlileg.“ ★ ★
ÞAÐ er að öllum líkindum hreint út í hött að fara að
þvarga í Alþingi og öllum nefndum þess um orðið
„ál“, sem mun eiga að merkja málminn alúmíníum. Skoð-
anir manna á orðinu eru ákaflega skiptar og persónu-
lega finnst mér það skrípi og allt í einu uppgötvaði ég
að áliti mínu til stuðnings er tillaga Orðanefndar Verk-
fræðingafélags íslands frá árinu 1926. í áliti hennar
segir svo orðrétt með athugasemd greinarhöfundar Al-
þýðublaðsins frá þeim tíma: „Alúmíníum vill nefndin
kalla álm (hvk.) Eldri tillögur eru: ál og áll. Væri ekki
alúmín skárra, sem ég hef rekizt á í nýrri kennslubók?“
Ekki verður annað séð en að Orðanefnd Verkfræðinga-
félags íslands hafi haft skemmtilega orðhögum mönn-
um á að skipa og því til sönnunar mætti nefna nokkur
dæmi úr fyrrnefndri Alþýðublaðsgrein fyrir 40 árum:
„Möblubankara“ vill nefndin kalla lemil, þannig að
eiginmaður sem yrði fyrir barðinu á óþjálu skapi konu
sinnar gæti sagt: „Hún lamdi mig með lemlinum!“ Hins
vegar getur vel verið að undarlegheitin í ýmsum tillög-
um nefndarinnar hafi drepið ágæt orð, sem urðu til á
hennar vegum samkvæmt lögmálinu að oft ratast kjöft-
ugum satt á munn. Þannig vilja þeir kalla viðartegund
þá sem almennt gengur undir nafninu teak, valeik sem
er ágætt orð.
Ekki veit ég hvað menn segja um orðið Bretaveig fyr-
ir viskí og þvol fyrir sóda. Við ættum bara að prófa
að ganga inn á einhverja vínstúkuna (andstyggðarorð)
og biðja barþjóninn um tvöfalda bretaveig með þvoli!
Slaufa verður slynga í meðförum nefndarinnar og
ekki vildi ég verða fyrstur til að ganga inn í herrafata-
verzlun og biðja um þverslyngu!
Sport, eða íþróttir eins og það heitir í dag, vilja menn-
irnir kalla leik, en greinarhöfundur Alþýðublaðsins þ. 20.
okt. bendir réttilega á og hefur að voru áliti þó nokkuð
til síns máls, að engin leið væri þá að vita hvort við-
komandi maður sem maður ætti orðastað við væri félagi
í Leikfélagi Reykjayíkur, eða Leikfélagi Reykjavíkur.
Þannig ber allt að sama brunni: Verkfræðingur sem
bæði um bretaveig í þvoli, lifði örugglega ekki þann dag
af Kunningjar hans myndu hlæja hann út úr öllu
samfélagi ef hann segði að eiginkonan hefði lamið hann
með lemli og þegar hann segði einkaritara sínum að
teikningarnar af þrepahlaupsmynduninni í Þjórsá væru
í efsta tryglinum í skrifborðinu, myndi sá hinn sami
einkaritari ganga úr vistinni. Trygill er nefnilega sama
og skúffa í tillögum nefndarinnar.
Kannski eru verkfræðingar ekki á réttri hillu, nema
þegar þeir kíkja í gegnum apparöt sín og velta vöngum
yfir reiknistokknum!
— Veiztu hvers vegna
fiskarnir geta ekki talað,
spyr fjögurra ára Óli pabba
sinn.
— Nei, það veit ég ekki.
Segðu mér það.
— Ef þeir segðu eitthvað,
mundi kjafturinn á þeim
fyllast af vatni, segir Óli
spekingslega.
— Þér hafið ofreynt í
yður hjartað og megið ekki
stunda nema létta vinnu,
sagði læknirinn. — Hvað
starfið þér?
— Ég sprengi upp pen-
jngaskápa.
— Þá verðið þér að leggja
fyrir yður vasaþjófnað fram-
vegis.
FALKINN
19