Dvöl - 01.07.1902, Blaðsíða 1

Uppsögh siirífleg ogbundinviö vnp v-%. Blaöið kostar hér á landi 1 kr.
l.okt.,en ógild nema kaupandi I A / m \ I 25 au. erlendis 2 kr. Helm-
•sé skuldlaus. Afgreiðslablaösins I ffl \/ II ■ j ingur borgist fyrir 1. júlí, en
er á Laugavegi nr. 36. ' <^Ty^jSfeð| JBlJ j/ wMJÍ # ’ hitt viö áramót.
3. ÁR.
Tómstundir (Spare-Moments),
Afrcmihald af greininni „Kraftur viljans“.
Lauslega þýtt úr ensku.
Daguesseau, einn af hinum miklu frakknesku
könzlurum, skrifaði stóra bók í tómstundum sínum á
meðan hann beið eftir miðdegisverði sínum, og
Madame de Gentis samdi mörg af sínum skemmti-
legu ritverkum á meðan hún beið eftir prinsessunni,
sem hún kenndi daglega. Sömuleiðis notaði Jeremy
Bentham allar tómstundir sínar svo vel að hann áleit
slys að missa nokkurt augnablik af tímanum. Hann
lifði og vann vanalega með þeirri meðvitnnd, að dag-
ar mannsins væru taldir og nóttin kæmi þá enginn
gæti unnið. Hversu bátíðlegt og eftirtektarvert er
fyrir æskumanninn að lesa það, sem stendur á sól-
skífunni á All Souls, í Öxnafurðu á Englandi: „Pe-
rinnt et imputantur“, stundirnar liða og bætast við
skuld vora. Það er hvorki mögulegt að endurkalla
liíið né tímann. Melanchton skrifaði hjá sér þær
stundir, sem fóru til ónýtis svo það gæti minnt hann
á að auka starfsemi sína og sóa ekki tímanum.
Lærður ítalskur maður skrifaði yíir dyrnar á húsinu
sinu orð, sem voru þess efnis, að sérhver, sem kæmi
inn í það yrði að starfa að því, sem hann sjálfur
gerði. Nokkrir gestkomandi menn, sögðu einu sinni
við Butter guðfræðinginn: „Við erum hræddir um
að að við tefjum fyrir yður með komu okkar“. „Það
gerið þið sannarlega", svaraði hinn berorði maður,
sem þeir ónáðuðu.
Tíminn var sú einasta fasteign, sem þessir og
allir aðrir mikilhæíir starfsmenn höfðu til að afla sér
þeirrar ríkulegu þekkingar, sem lýsti sér í hugsun-
um og athöfnum þeirra, sem nú er erfðafé eftir-
mannanna.
Sir Walter Scott, gat æfinlega fundið tómstund-
ir sér til fullkomnunar í sérhverjum störfum lífsins
og gat jafnvel snúið tilfellunum sér í hag.
Þannig var það þegar hann ferðaðist í fyrsta
skiftið upp í Hálöndin sem þjónn söguritara eins, að
hann vingaðist við nokkrar hetjur, sem komust lífs
af árið 1745, það lagði grundvöllinn til margra rit-
verka hans. Seinna í lífinu þegar hann var fyrir-
liði riddaraliðsins í Edinborg, sló hestur hnnn óvör-
um svo hann slasaðist og varðjað halda kyrru fyrir
heima hjá sér. En Scott var svarinn óvinur iðju-
leysisins og hann samdi þá á 3 dögum fyrsta part-
inn af „The Lady of the Last Minstrel“. sem var
fyrsta stóra frumsamda ritverkið hans.
Þessvegna ættir þú ekki, ungi maður, að sitja
með krosslagðar hendur og hrópa á Hercules. Þinn
éiginn handleggur er hálfguð, þér var gefnm hann
til þess að þú hjálpaðir þér með honum. Gakktu út
í heiminn áreiðanlegur og óhræddur. IJpphefðu þá
stöðu, sem þú h'efir valið þér, álíttu erfiðið heiðar-
legt og sæmdu starfa þinn hvert heldur, sem hann
«r í skrifstofunni, reiknings-herberginu, vinnustofunni
NR. 7.
eða á akrinum. Það ór jöfnuður í öllu og einbeitt-
ur vilji og hreint hjarta getur göfgað hvað helzt,
sem er. [Framh.].
Varnarræða Sókratesar eftir Plato.
(I islenzkri þýðing).
XVII.
Ég hefði þá farið illa að ráði mínu, Aþenu-
borgarmenn, ef ég þá, þegar yfirmennirnir, sem þér
völduð til þess að hafa stjórn á mér, fengu mér her-
stöðu við Potideia, Amfipolis og Delion, ef ég þá
heiði beöið kyr þar sem þeir settu mig, eins vel og
hver annar og lagt mig í lífshættu, en þegar Guð,
eftir því sem ég ætlaði og ímyndaði mér, fékk mér
stöðu, að ég nefnilega verði æfi minni til þess að
stunda heimspeki og rannsaka sjálfan mig og aðra,
ef ég þá af hræðslu fyrir dauðanum eða einhverju
öðru yfirgæfi stöðu mína, það væri sannarlega ljótt
og þá gæti þannig einhvér með öllum rétti sakað
mig fyrir það, að ég ekki trúi á Guð og óhlýðnist
goðsvarinu, og fyrir það að ég sé hræddur við dauð-
ann og þykist vera vitur, en sé það ekki, því að
vissulega, góðir menn, er það að hræðast dauðann
ekkert annað en að þykjast vita það, sem maður
ekki veit. Það veit ekki einu sinni neinn um dauð-
ann, hvort hann ekki af öllum gæðum er hið mesta
góða fyrir manninn; en þeir hræðast hann eins og
þeir vissu það fyrir víst að hann væri hið mesta illa.
Og skyldi nú ekki einmitt þetta vera hin smánarleg-
asta fáfræði, að þykjast vita það, sem maður ekki
veit. [Framh.].
Lundúnaborg.
Uppruni liennar, vöxtur og núverandi stærð
Eftir Sophus V. Leonhacli.
Lauslega pýtt úr dönsku.
Belgravia með sínum skrautbyggingum var árið
1830 aðeins skógar og engi. Sjúlf Lundúnaborg í
heild sinni hafði á stjórnarárum Játvarðar III aðeins
35,000 íbúa. Árið 1575, 150,000. Árið 1087, 696,
000. Árið 1801, 864,845. Árið 1821, 1,225,694.
Árið 1841, 1,870,727. Árið 1851, 2,361,640. Ariö
1861, 2,803,034. Árið 1871, 3,883,092. Og árið
1878, 4,500,000.
Ef vér ætlum oss að skoða Lundúnaborg eins
og hún er þann dag í dag, heimsins stærsta og fjöl-
mennasta borg, þá er það vissulega voldug og mikil-
fengleg sjón, sem mætir augum vorum. I raun réttri
er nærri því ómögulegt að gefa nokkurn veginn
nægjanlega lýsingu af henni, því að hvar ætti maður
að byrja og hvar að enda? Hún er *vo. voldug og
REYKJAYÍK, JÉLÍ 1903.