Dvöl - 01.03.1909, Blaðsíða 3

D V 0 L.
II
»Já, marg oft; eg átti heinra hjá mágkonu
kapteins Varricks og Thyra Varrick kom þráfald-
lega til hennar, svo var eg þráfeldlega heima hjá
Varrick sjálfum«. »Thyra er ákaflega fögur mær«,
sagði Hrafn og varpaði öndinni, er hann mintist
fegurðar hennar.
»Já«, sagði Hektor. »Já, hún er falleg — á
sinn hátt«.
»Hvað áttu við Hektor? Eg held að engin
stvilka geti verið fegri. Eg er meira .að segja viss
um að þú hefur verið ástfangin í henni. Ef þú
hefðir ekki orðið það, þá væri það hrein og bein
undur«.
»Þú hefur satt að mæla, Hrafn. Eg var bæði
undrandi og glaður þegar eg sá hana í fyrsta sinni
og mér fanst dálilla stund að maður gæti hæglega
fórnað öllu öðru fyrir að vinna ást hennar. En
eg skal segja þér, Hrafn, að engin aðalsherramaður
gæti, þegar alvöru ætti að gilda gengið að jafn-
miklu ójafnræði — tekið svo mikið niður fyrir sig;
eða að minsta kosti vildi eg ekki gera það; sá
sem það gerði yrði að vera fæddur og uppalinn í
sama mannfélagi og vera af sama bergi brotin og
hún er. Eg hafði ekki þekt hana lengi þegar eg
varð leiður á hennar einkennilegleika. Þvi sjáðu,
eg lief verið alin upp uppi í hálöndunum og fjöll-
unum, Thyra þar á móti hjá sjónum og á þönglun-
um. Eg er aðalborinn, Thyra Varrick—þó að faðir
hennar sé ríkur í sinum verkahring — er komin af
almúgafólki og hún hefur svip og öll einkenni þess
fólks. Þegar eg sat við hliðina á Söru, þegar eg sé
að liennar tilfinningarríka sál upplífgar frábæra
andtitið hennar, þegar eg sé hana koma til að
fagna mér klædda eins og prinsessu, ylmandi eins
og ný útsprungna rós, með hirðvistar og herflokka
svip yfir sér, og með fornhetju skáldskaparanda
að baki sér, þá verður hin stúlkan eins og vinnu-
konan hennar. Eg vil ekki hugsa um þær báðar
samtímis«.
»Þú segir of mikið, Hektor, þú ferð of langt
í þessu. Því það er eitthvað eins sannarlega jirinz-
essulegt við Thyru Varrick, eins og við Söru mac
Argall. Hún vann hjarla mitt undir eins og eg sá
hana, og þegar þessir stríðstímar eru liðnir, þá
ætla eg að ferðast til Orkneyja og til Kirkuoll, til
þess að vita hvort eg fæ ekki unnið ást Tliyru.
Eg ætla mér að ganga að eiga hana ef eg get
það?
»Þér heppnast það ekki, Hrafn, Það ríkja ó-
sigrandi lileypidómar í Orkneyjum, sérstaklega þó
á okkur hálendingum, og meira að segja, stúlkan
er trúlofuð norskum sjómanni, sem er meðeigandi
föður hennar«.
»En hún er eltki gift?
»Nei, hún er nú á sjónum með föður sínum.
Hún getur orðið í þeirri ferð tvö eða þrjú ár, en
þegar hún kemur aptur mun hún giftast þessum
manni. Eg er viss um það, Hrafn«. »Ogþúlæt-
ur þér standa á sama um það?« »Já algjörlega.
Eg held að þnu verði liamingjusöm«. »Það kem-
ur þá af því, Hektor, að þú elskar hana ekki.«
»Eg elska Söru, og eg á enga aðra elsku til í
hjarta mínu en til hennar«. Þetta sagði Hektor
svohreinskilnislegaogmeðsvomikillisjáanlegri sann-
leiksást, að Hrafn neyddist til að trúa honum og
lionum þótti líka vænt um að geta það, þareð að
þegar hann var búinn að átta sig á þessu, þá var
honum Ijúft að tileinka Hektori alla þá afbragðs
hæfileika, sem þær Sara og lady Gordon tileink-
uðu honum. Eptir þessa samræðu skemtuþausér
öll i sjö daga hjá Mac Argall. og allan þann tíma
dró ekkert óveðraský sig saman á liamingjuhimni
þeirra. Hjarta Söru var þrungið af elsku og hún
var eínlægt að syngja á meðan Hektor gekk með
henni yíir hæðirnar og brekkurnar, og þess á milli
eyddu þau þessum hamingjusömu stundum með
samræðum, hlátri og samsöng. Bæði við eldstóna
og við borðið lögðu þau niður hvursu þau ættu
að verja vetrinum í Edinborg.
Áður en Hektor kom var búið að ákvarða að
höfðinginn skyldi fara til Inverness, sem var mið-
stöð Stúartanna, og eptir að Hrafn hefði flutt Söru
systur sína og lady Gordon í húsið hennar í Ed-
inborg átti hann að vera á sífeldu ferðalagi á milli
Inverness og Edinborgar, til þess að afla frétta og
til að raða lierflokkunum þannig niður að þeir
yrðu reiðubúnir til að grípa lil vona, hvenær sem
vera skýldi. Koma Hektors breytti þessari ráðs-
ályktun og var það nú ákveðið að hann skyldi
ílytja Söru og lady Gordon í húsið hennar i Ed-
inborg, og flytja jafnframt allar mikilvægar nýung-
ar til trúnaðarmannanna i Inverness, en svo átti
Hrafn að taka að sér að dreyfa nýungunum út á
meðal konunglegasinnuðu ílokksforingjanna uppi í
Hálöndunum. Þessi ráðsályktun var í raun og veru
enganvegin heppileg, en ekkert var hægl að leggjatil
grundvallar sem virtist heppilegra. Af því að það var
óhamingjustjarna hinnar lánlausu Stúartaættar, að
vera ekki einungis hvikul í sínum eigin gjörðum
og ráðsályktunum, heldur jafnframt að styðja sig
við menn og atvik sem í því tilliti tóku jafnvel
henni sjálfri fram. Það var hvorki skynsemi né
fyrirhyggju, sem stjórnaði áhangendum prinzKarls
þeir urðu aðallega að styðja sig við sjálfstraustið.
Það var í þessari lifandi ímyndun að þessi
litli hópur fór að heiman einn frostharðan morg-
un i september. Höfðingi Mui'do reið með þeim
— dýrðlegur hálendingur var hann, ríðandi á stór-
um svörtum hesti. — Víða, stóra treyjan lians
skein af stórum silfurhnöppum, stultpilsið var
spent yfir um hann, og í lrálenzku húfunni hans
var hár og stór fjaðraskúfur. Viðhafnarmiklu her-
klæðin lians ljómuðu fagurlega í sólarljósinu sem
var nú ekki orðið svo heitt. Eillhundrað her-
menn fylgdu honum sem allir voru hraustir og
barnungir. Kvennfólkið var í vagninum, en Sara
kaus heldur að ríða nokkrar mílur við hliðina á
Heklori, og á meðan setlist Hrafn bróðir hennar í
vagninn hjá frændkonu sinni.
í Innvernesi skil'ti flokkurinn sér. Þá fór að
rigna og dimma, svo kvennfólkinu þótti vænt um
þegar ferðinni var lokið og þau komu í Gordons-
húsið sem var í Canongötunni í Edinborg.