Dvöl - 01.08.1909, Blaðsíða 3

D V 0 L.
3i
Veikindaköst Dónals urðu sjaldgæfari en vant
var; og í því millibili var liann mjög glaður og
starfandi. Hann hélt dagbók og skrifaði upp úr
bókum sem hann las, og vann með gleði sín lítil-
Qörlegu dagsverk, eins og hann byggist við að hann
mundi lifa 60—70 ár, og hannvarsvo fýkinn í að
vita allt sem deglega skeði, að lávarður Fraser
sagði honum um alt nýtt sem við kom Jaköbín-
unum, og jafnvel það sem hann sagði engum
öðrum, og Dónald þótti vænt um að hann trúði
sér svona vel. Samtímis sagði lady Fraser lionum
það sem mest var talað um i borginni, sem í sann-
leika, varð meii'a og meira þrungið af stjórnfræði;
og Donald brosti að því sem hún sagði hoiium
og hann fór sjálfur að hugsa alvarlega um það;
og hann sagði við Tliyru: »Þelta segja konurnar!
en karhnennirnir vita betur um það.« Svo snöri
hann sér að Thyru og sagði: »f*egar þér gangið
út i dag, ástin mín, þá gangið þér upp í
Háastræti, og sjáið hvað þér getið séð, og heyrt.
Hvað þeir segja um áform sin. Það er fjöldin á
götunum sem veit best, ef nokkuð kemur fyrir þá
fá þeir nasasjón af því«. Og það var þennan
eftirmiðdag sem Thyi’a hefði getað mætt Hektori,
liefði forlögin ekki lokað hurðinni í millurn þeix-ra.
Hún kom heim án þess að -liafa minsta grun
um að hafa verið svo nálægt elskliuga sínum;
ofur lítið hi'ygg, af því að hafa ekki kornið auga
á hann innan um allt lierfólkið senx varð á vegi
liennar. Ef hann var svo mikið á ráðstefnum
Stúartanna, því var hann þá ekki sýnilegur á með-
al Jakobinanna? hugsaði hún. Af því að sljóni-
fræðin undirokaði öll önnur málefni; menn báru
opinberlega merki sannfæringar sinnar; konur
bæði af háum og lágum stigum, rifust yfir hvítu
rósunum sem þær báru eða báru ekki. Söngui-,
sem túlkaði svo greinilega hugai'þel skolsku þjóð-
arinnai’, úthi'ópaði Carl piins á sérhverju götu-
horni. Sjómannakonurnar jafnvel, sameinuðu
síldaruppboð sín á strætunum með stjónxarfars-
legum upphx'ópum. Söinuleiðis þær sem liöfðu
börn á brjósti svæfðu þau með »Carl er milt upp-
áhald!« og alstaðar og æfinlega voru bæði stúlkur
og piltar að syngja vísur um málefnið sem þau
hefðu naumlega þorað að tala öðru vísi um.
Stjórnin var neydd til að taka óvanalegar ákvarð-
anir liernaðinum viðvíkjandi til þess að ná jafn-
væginu, og hergöngur flokkanna voru alt annað
en sigurvegaralegar um þessar mundir, gegnum
gömlu borgarstrætin. Því konur liata jafnan leyfi
til að tala, og lægri-stéttar konur í Edinborg, voru
nærri því undantekningarlaust, mestu hlutlakendur
í því að láta unga prinsinn ná rélti sfhum. Þær
skreyttu hann með yfirnáttúrlegri fegurð og dyggð-
um, og dýrkuðu þessa ímynduðu veru sem þær
höfðu búið sér til með viltustu aðdáun. Herganga
hinnar engelsku lierdeildar, varð því til þess að
vekja þeirra bitrasta hatur, og það voru inargir
menn á meðal þessara rauðklæddu hermanna sem
hefðu heldur lcosið sér að ganga í stríð heldur en
að fara um göturnar í Edinborg, sein voru fullar
af þessum spottfuglum, körlurn og konum, sem
sérslaklega þrengdu sér sóman á gangstéttum með
háð- og spottglósur. Thyra lýsti þessu öllu fyrir
Dónald, með sérstöku, lifandi fjöri, og Dónald
beið óþolinmóður eftir sögunum daginn eftir; en
þá var svo mikið regn að hún fór ekki út, svo
liann bauð foreldrum sínum að borða með sér.
Og honum var sérstaklega umhugað um að liafa
réttina í sem bestu lagi. Hann lá á legubekknum
og sagði nákvæmlega fyrir um borðbúnaðinn og
hvaðeina. Þessar litlu veizlur lijá honurn voru
ælinlega skemtilegar. En þetta kvöld snöru um-
ræðurnar sér, að eðlilegheitum, um ástandið í
borginni, sem lady Fraser sagði að væri »eins og
poltur sem syði upp úr«.
»Einhver blind áhrif, einhverjir heimskulegir, í-
skyggilegir draumar eru að leiða fólkið út«, sagði
lávarður Fraser. »Eg veit eldci til livers það leiðir.
Það er einhver tegund af fögnuði alstaðar; menn
fara inn og út úr búðum simum eins og þeir séu
að biðja og vakta; hinar mentaðri konum liggja
ut í gluggunum, en liinar lægri eru á götunum —
al'skiftasamar, árásarsólgnar, ofstopafullar, bæði í
gleði sinni og reiði. Það er mögulegt, það er
líklegt, að prinsinn sé nú komin til Skotlandsk.
»Það held eg sé ekkiff, svaraði lady Fraser. »Eg
var lijá lady Gordan í fyrra dag, og hinn ungi
mac. Dónald var heima. Ef prinsinn væri kom-
inn á skolska jörð, þá mundi hann vera farinn að
fagna lionum í staðin fyrir að sitja heima til að
tilbiðja hina töfrandi Söru mac. Argall«.
»Þau eru fallegt egta par«, sagði lávarður
Fraser. »Mac. Dónaldarnir eru allir fallegir menn;
og þessi ungi piltur Hektor sérstaklega. Hann
þekkir Carl Stuart eins vel og liægt er — var
hjá lionum í frönsku hrakförinni í fyrra, og svo
seinna í París. Eg heyrði að hann liefði lialdið
jafnvel til Orkneyja og Slietlandseyja til að reyna
að vinna norsku sjómennina til að koma hingað
að hjálpa Stúörtunum, Sumir segja jafnvel að
hann búist við að fá eitt þúsund af þeim til
fylgdar við sig í Þórseyju i þessum mánuði. Eg
trúi því samt ekki«.
Thyru langaði að tala; hana langaði að bera
það til baka. Hún stóð eins og á Iogandi glæðum,
og hún hafði svo ákafan lijartaslátt að henni fanst
stofan hringsnúast undir fótunum á sér og liún sjálf
fara með óþolandi íljótt, samt hóf hún upp prjón-
ana sína og reyndi að telja likkjurnar er liún
heyrði að lady Fraser sagði þetta:
Eg hef lieyrt að brúðarkjóllinn hennar Söru
mac. Argall sé tilbúin, og að hún ætli að giftast
mac. Dónald í júnímánuði; en ef prinsinn kæmi
fyr—«.
Svona nákvæmlega heyrði Thyra sérhvert af
þessum sárgrætilegu orðum sem töluð voru; lienni
fanst að lijarlað í sér springa, og blóðið — lífs-
blóðið — úr því falla í dropatali. Gólfið var þar
ekki lengur, og fæturnir gripu í tómt — hún gekk,
hún vissi ekki hvert — allt var dimma — svört
dimma — eintómt rænuleysi.
Þegar hún raknaði við var lady Fraser og
Dónald við rúmið hennar og húslæknirinn hélt
um hendina á licnni. »Nú batnar yður«, sagði