Dvöl - 01.05.1910, Blaðsíða 2

i8
DV0L
ekki verið til, fyrri en þær koma fram í þess-
ari mannlegu mynd; af þessu líka virðist það
lylgja að sálir vorar séu ódauðlegar.
Ú ti i skógi
er þrumuveður var í aðsigi.
Þó sér í þoku sunna leyni
og sáldri skýin táramergð,
ekki skal mér það olla meini
né aftra nokkuð minni ferð;
fyrst blómin smá upp höfði halda
og hræðast ekkert þrumu megn,
mér örvílnunar ei skal valda
þó ofurlítið komi regn.
Innanum þessa þoku múga
þrungnu og dimmu skýjafjöld
sólargeislana sé eg húa
sifelt um morgna daga og kvöld;
og þegar nóttin yfir dettur
er einnig lokið minni ferð,
þá er eg horfin lieimi og settur
hátt yíir alla tára mergð.
r.
Thyra Varrick.
Eftir Amaliu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
Það var presturinn sem hengdi upp mynd-
ir Dónalds og raðaði bókum hans í skápana og
var lengi að átta sig á því, hvar dagsljósið skini
heppilegast á þær, og gerði þetta í mestu mak-
indum. .Tá, hann gat stundum varið kvöldum
og morgnum til að lcoma einni einust bók svo
vel lyrir sem honum líkaði, og þar var málverk
af Jesú Krisii, er hann sat þreyttur, þyrstur og
á mannlega vísu angurvær við brunninn í Sam-
aríu, þá mynd horfði hann jafnt og stöðugt á.
Um síðir var öllu komið í röð og reglu í
liúsinu, alveg einsvelog Marínu líkaði hezt, því,
sannleikurinn var sá, að Thyra var ekki nærri
þvi eins lineigð fyrir hússtjórn og Marín, sem
var nærri því þreytandi vegna vandlysni. En
þegar alt var um garð gengið, og alt bar vott
um stakasta þrifnað og fegurðartilfinningu, urðu
allir ánægðir.
Um þetta leyti var sumrinu lokið, en ekk-
ert heyrðist um skipherra Varrirk, og sama var
að segja um næsta mánuð. Stormar voru miklir
og skipasiglingar sjaldgæfar, svo menn héldu að
kapteinn Varriek hefðist við einhversstaðar í
hlýrra loftslagi. Þar af leiðandi lengdi Marín
dvöl sína í Orkneyjum um næslu sex mánuðina,
lifnaðarhættirnir urðu nú reglubundnir, og í
öllu tilliti leið þeim ákaflega þægilega.
í sérhverju tilliti leit út fyrir, að Marín gæti
verið húsmóðir í sérhverju húsi, sem hún átti
heima í, en það skeði með Thyru fylsta leyfi að
hún tók við öllum búsforráðum í Varrickshús-
inu. Af því hún hafði lært of mikið í Edinborg.
til þess að hana Jangaði ekki til að læra meira;
og hún hafði dvalið þar svo lengi og verið laus
við matreiðslu, þvotta og allskonar húsverk, að
hana langaði ekki til að fara að gefa sig aftur
við þvi. Þar af leiðandi sá Marín um matinn,
húsið og vinnufólkið, samdi við verzlanirnar um
vöruverð og við konur þær er seldu fisk o. s.
frv., og var lífið og sálin í öllu heimilislífinu.
Thyra las þar á móti veraldarsögu, landafræði
og fleiri námsgreinar sem hún hafði slegið slöku
við, presturinn studdi hana í þessu, og þau lásu
saman upp og upp aftur bækur þær sem hún
hafði lesið með Dónald.
Þegar veðrið var fagurt gengu þau út þegar
kvölda tók, og er þau komu heim kendi hún
honum að tefla skák, og höfðu til þess hið sama
taflborð, sem Dónald liafði haft er hann var að
kenna henni tafispil.
Þegar stormur var eða óveður og engir gestir
komu, hofðu þær Marín nægilegt umtalsefni lil
að skemta sér við. Marín fékk aldrei nóg af að
heyra um Edinborg og Karl prinz -— sem hún
unni hugástum í lcyrþey — svo uni lávarð og
lady Fi-aser, og svo um fram alt annað um
Donald. Stundum, en ekki ol't, einungis þegar
ofsalegt hvassveður var úti, fóru þær að tala um
ITektor og Söru, og um brúðkaup þeirra og alt
þar að lútandi.
Marínu langaði einlægt til að heyra aftur og
aftur hversu Thyra hefði verið klædd við það
tækifæri, og hvert hún hefði þá verið nógu fög-
ur lil þess að gróðursetja þyrnibrodd iðrunar-
innar í hjarta hins svikula elskhuga síns. Það
skeði eftir eina af þessum trúnaðarsamræðum
að Thyra sagði upp úr einsmannshljóði: »Mar-
in, eg hefi nú verið hér heima í tvo mánuði og
þú hefir ekki með einu orði minst á Róbert
Þó rsson. Er hann dauður? Segðu mér satt.
Drap Hektor hann?«
»DauðurI Elcki hann. Eg hefi verið að bíða
eftir að þú spyrðir mig um hann. Presturinn
okkar lagði svo fyrir. Hann sagði mér að Ró-
bert sjálfur hefði rnælst til, að þegar þú kæmir
aftur, þá skyldi enginn ergja þig með því að
minnast á sig. En það er margt og inikið sem
segja má um hann, og mér þykir gaman að
segja frá því«.
»Hvaða samband er þá milli prestsins og
Róberts Þórssonar?«
»Bíddu, og eg skal segja þér alt sem eg veit«„
Þá heyrði Thyra í fyrsta sinni hversu að
Róbert og Hektor hefðu elt hver annann í tvær
vikur, og hversu Róbert hafði að lokum gefið
óvini sínum líf, og hefði að því búnu horfið frá
fyrri ætlun sinni, sem að líkindum hefði kostað
annanhvorn þeirra lífið, eða háða. í þessari
sögu, sá Thyra í fyrstu, persónulega mótgerð við
sig.
»Hann var þá að elta Róbert þegar hann
hefði átt að fylgja mér eftir«, sagði hún gröm.