Framtíðin - 18.03.1923, Blaðsíða 1

Ritstjóri: Hirtrik Thorarensen.
I. Árgangur.
Siglufirði 18. mars 1923.
2. tölublað.
Fiskiveiðalögin
1 922.
í fyrra samþykti Alþingi lög um
rétt til fiskiveiða í landhelgi. Sam-
kvæmt lögum þessum mega ís-
lenskir ríkisborgar einir reka fiski-
veiðar í landhelgi, og þeir mega
aðeins nota íslenska báta og skip
til veiðanna. Erlendum skipum er
og bannað að vinna að afla sínum
í landhelgi og að setja hann á land.
í teksta laganna stendur ekkert
um það hvort erlend skip megi
selja afla sinn í land eða ekki. En
flutningsmaður frumvárpsins í efri
deild 1922 slóg því föstu, að er-
lendum skipum væri heimilt að
selja íslenskum ríkisborgurum afla
sinn.
Hversvegna urðu lögin til ?
Það voiu til lög fyrir, er bönn-
uðu útlendingum allar veiðar í land-
helgi, eins og sjálfsagt er. Þessi
lög ganga svo miklu lengra, eins
og skýrt hefur verið frá. Pað er
fullyrt, að það hafi verið nokkrir
síldarútgerðarmenn er áttu upptök-
in að þessu frumvarpi, og fóru
þeir fram á, að við íslendingar
settum svipuð lög gegn Norð-
mönnum og þeir sjálfir hafa sett
gegn Tartörum og Löppum. Norð^
menn urðu að grípa til þess að
banna Löppum og Tartörum á
rússnesku fiskiskipunum að hafa
veiðistöð sína í landi, sökum þess
að þeir sýndu hinum norsku strand-
byggjum hinn mesta yfirgang og
usla. Vér íslendingar getum ekki
kvartað yfir neinu svipuðu í garð
Norðmanna, þvert á móti. Norð-
menn hafa frekar gert okkur greiða,
eins og t. d. með að flytj^ farþega
hafna á milli endurgjaldslaust o. fl.
Þessir útgerðarmenn kvörtuðu
undan því, að framleiðslan á ís-
lenskri síld væri of mikil, þar af
leiðandi verðfall á markaðinum og
því væri ekki hægt fyrir okkur ís-
lendinga að reka þessa atvinnugrein
nema með tapi. Pessi kvörtun þeirra
mun vera hin rétta ástæða fyrir því
að lögin urðu til.
Tilgangur laganna.
Tilgangur t'iskiveiðalaganna á að
vera sá, að stuðla að því að ís-
lensk útgerð aukist og þar með
íslensk framleiðsla, að hindra út-
lendinga, þó ekki Dani, í að geta
veitt hér við land, og þar með að
útiloka þá frá að geta framleitt ís-
lenska saltsíld og kryddsíld. Pað
neitar því enginn að tilgangurinn
er góður, og víst er að þessi lög
myndu auka framleiðslu og útflutn-
ing landsins ef þau næðu tilgangi
sínum.
Lögin geta ekki náð til-
gangi sínum.
Árið 1919 þegar 5 kr. tollur var
settur á hverja tóma síldartunnu er
til landsins flyttist, byrjuðu Norð-
menn fyrst á því að verka slldina
um borð. Og þessi aðferð gafst
svo vel, að þau skipin sem tóku
hana upp urðu altaf fleiri og fleiri
með ári hverju, og það þrátt fyiir
það þótt búið væri að afnema tunnu-
tollinn og lækka síldartollinn. F*eg-
ar fiskiveiðalögin 1922 komu, tóku
þau skip, sem enn höfðu stöð sína
í landi, upp þessa sömu aðferð.
Og nú síðasta sumarið veiddu öll
norsku síldveiðaskipin og veikuðu
síld sína fyrir utan landhelgi. Og
þau veiddu, samkvæmt norskum
aflaskýrslum, jafnmikla síld og þau
áður höfðu gert. Má vel vera að
einhver vilji slá því fram, að sú
síld liafi ekki verið verkuð utan
landhelginnar heldur innau, þvf
nokkur skip voru gripin í landhelgi
við síldarverkun. En sírandlengja
Norðui landsins er bæði löng og
vogskorin, og það verður bæði erf-
itt ög kostnaðarsamt að gæta henn-
ar svo að gagni verói. Og þó það
tækist þá eru Norðmenn ekki af
baki dottnir fyrir því, því þeir geta
sem best veitt og verkað síldina
eingöngu fyrir utan landhelgi, og
á þann hátt framleitt eins mikið af
íslenskri saltaðri síld og þeir áður
hafa gert. Það er því auðsætt að
þessi lög ná aldrei og geta aldrei
náð tilgangi sínum.
Framkvæmd laganna.
Framkvæmd laganna reyndist erf-
ið á síðasta sumri. Nokkur skip
voru gripin í landhelgi með ótil-
slegnar tunnur á þilfari. En þegar
fyrir réttinn kom var oft erfitt að
sanna að þau hefðu v.erið að vinna
að síldarverkun, sökum þess að
Norðmenn báru það fiani að Jaeir
höfðú kverkað og saltað síldina
fyrir utan landhelgi og síðan hald-
ið inn íyrir línuna, en liætt um
leið að vinna að síldinni. í lögun-
um er skipunum hvergi bannað að
vera með ótilslegnar tunnur á þil-
fari innan landhelginnar.
Um það hvrrt erlend skip mættu
selja afla sinn í laud eða ekki eru
tögin svo ógreinileg, að útgerðar-