Framtíðin - 24.07.1926, Blaðsíða 1

IV. árá.
Siglufirði, Laugarlfáfginn 24. júlí 1926.
16. tbl.
SIGLUFJ ARÐÁR BIO
Laugardagskv0ld kl. 9 oíf
Sunnudagskvöld kl. 11:
H e f n d i n
Spennandi mynd í 6 þáttum.
Laugardagskvöld kl. 11 og
Sunnudag kl. 6:
H v o 1 p u r i n n
Sjónleikur í 6 þáttum.
Sunnudagskvöld kl. 9:
Stolna gu11 i9
Pessa ágætu mynd ættu allir að sjá.
Sýnd í síðasta sinn.
Fiskveiðar
Norðmanna
við Island.
Ur umræðum í Stórþinginu
norska.
Svo sem getið hefir verið um í
skeytum hjer í bíáðinu, kom fyrir
skemstu fram fyrirspurn í norska
þinginu um það, hvort stjórnin
ætlaði sjer að gera nokkuð til þess
að fá bætt úr þeim erfiðleikum, er
fiskiveiðalöggjöf vor væri valdandi
fyrir Norðmönnum.
Fyrirspyrjandinn var Andersen
Rysst úr flokki vinstrimanna. i
ræðu sinni um málið gat hann þess,
að hann ásakaði eigi íslendinga
iyrir það, þótt þeir vildu gæta sinna
eigin hagsmuna um fiskiveiðar. En
fiskiveiðalöggjöf Islendingt beii#ist
sjerstaklega gegn hagsmunum Norð-
manna, sem hefðu verið brautryðj-
, endur fiskiveiðá á Islandi og kcnt
Islendingum að veiða. Samningur-
inn, sem Norðmenn og Islendingar
hefðu gert með sjer 1924, hefði þeg-
ar verið illa þokkaður af norskum
útgerðarmönnum, enda hefði eng-
inn þeirra verið kvaddur ráða þá
er samningUrinn var gerður. —
bveggja ára reynsla hefði nú sýnt
að ástandið væri miklu verra en
áður. Islendingum mætti eigi hald-
ast uppi framvegis að haga sjer
eins og þeir hefðu gert þessi 2 ár.
Ræðumaður lagði sjerstaka áherslu
á það, að fyrirspurnina mætti eigi
skoða sem neyðarkall frá útgerðar-
mönnum. Norskir fiskimenn ljeti
eigi hrekja sig þaðan sem þeir væri
fremstir allra og þár sem þeir væri
nauðbeygðir ti! að vera.
Robertson ráðherra sagði, að
stjornin hefði vakandi auga á þessu
máli, enda hefði það komið í ljós,
að þeim „velvilja", sem samningur
Norðmanna og íslendinga bygðist
á. væri eigi til að dreifa af Islend-
inga hálfu. Og ef kröfur þær, sem
norska stjórnin hefði gert, væri eigi
teknar lil greina, þá væri ekki um
annað að gera en að segja upp
samningúnm trá 1924..
Rye Ilolmboe, sem var verslun-
arráðherrn þegar samningurinn var
gerður, ljet þess getið, að í raun-
inni væri enginn samningur ntilli
þjóðánna, sem hægt væri að segja
upp. En ef ástandið væri þannig,
sem Arfderssen Rysst hefði lýst, þá
skyldi hann vera fyrsti maður til
að samþykkja það, að Norðmenn
ljeti hart mæta hörðu.
Högset, bændafiokksmaður, iýsti
yfir því, að bændur hefði fórnað
miklu með samningunum 1924, en
þar hefði þá verið tilskilið, að Is-
lendingar sýndi Norðmönnum alla
lipurð um fiskiveiðar. 1 stað þess
að gera þetta, hefði Islendingar
sýnt hina mestu óbilgirni.
Lykke forsætisráðherra gat þess,
að bæði utanríkitráðuneytið og vesrl-
unarráðuneytið hefði vakandi auga
á málinu og utanríkisráðuneytið
hefði þegar beðið aðalkonsúlinn í
Reykjavík að leita samninga við
íslensku stjörnina. Sá samningur,
sem hjer væri um að ræða, væri
í rauninni munnlegt samkomulag
og um hann væri engin ikjöl önnur
en nokkur brjef.