Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 16

10 NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Hann ætlar að fara til Ameríku,“ sagði
T. X., „og áður en hann fer, ætlar hann
að halda dálítinn fyrirlestur.“
„Fyrirlestur?"
„Já, er það ekki hálfskrítið? En það er
nú samt einmitt það, sem hann ætlar að
gera.“
„Hvers vegna gerir hann það?“
spurði hún. >
T. X. yppti öxlum og sló út höndunum
vandræðalega.
„Það er einn þeirra leyndardóma, sem
verða líklega aldrei opinberaðir mér,
nema —“ Hann herpti saman varirnar og
horfði hugsi á stúlkuna.
„Það koma þær stundir fyrir á æfi
manns,“ mælti hann, „þegar háð er hörð
barátta á brjósti manns milli alls hins
mannlega og betri hluta hans og hinna
lægri og óæðri afla. Annar hluti minn vill
gjarna heyra þennan fyrirlestur, en hinn
óttast afleiðingarnar og úrslitin.“
„Við skulum spjalla um þetta við há-
degisverðinn,“ sagði hún hagsýn og fór á
stað með hann.
XIX. KAPÍTULI.
í fljótu bragði virðist alls ekki liggja
í augum uppi, að neitt samband geti ver-
ið á milli þeirra klof-bússu-manna, er á
hverri nóttu hverfa ofan í neðanjarðar-
lokræsi Lundúnaborgar og hins þreklega
og gildvaxna vara-ræðismanns í Dúrazzó.
En samt sem áður var það einn þessara
hugsjónasnauðu manna, sem átti heima í
Lambeth, og hafði enga hugmynd um, að
til væri staður er héti Dúrazzó, sem bar
ábyrgð á því að þessi værukæri embætt-
ismaður varð að skreiðast á fætur bráð-
snemma um morguninn, og olli því, að
hann — þvert á móti vilja sínum og með
ljótu og mjög ótilhlýðilegu orðbragði —
varð að gera vissar rannsóknir í hinum
troðfullu söluhverfum borgarinnar.
í fyrstunni varð honum ekkert ágengt,
þar eð það voru margir Hússein Effendi
í Dúrazzó. Hann sendi því ameríska ræð-
ismanninum heimboð, bað hann að koma
og fá sér í staupinu og hjálpa sér.
„Ég skil ekkert í því, hversvegna í
skollanum utanríkisráðuneytið hefir allt
í einu orðið svona áhugasamt með Húss-
ein Effendi.“
„Utanríkisráðuneytið verður að hafa á-
huga fyrir einhverju, eins og þér skiljið,“
mælti hinn hyggni Ameríkumaður. „Ég
fæ öðruhvoru hinar skringilegustu fyrir-
skipanir frá Washington. Ég ímynda mér
helzt, að þeir sími yður aðeins til að vita
með vissu, hvort þeir séu sjálfir viðstadd-
ir! Hversvegna eruð þér að þessu?“
„Ég hef haft tal af Hakaat Bey,“ sagði
brezki ræðismaðurinn. „Mér þætti ann-
ars gaman að vita, hvað þessi náungi hef-
ur gert fyrir sér? Það er sennilega hirting
á mig í aðsigi.“
Hérumbil samtímis sat götuhreinsarinn
í skauti fjölskyldu sinnar og sötraði
drjúgum og með miklum hávaða úr stórri
te-krús.
„Yrðirðu ekki alveg hlessa,“ mælti
hann við maka sinn, sem var barmafull
af aðdáun, „ef ég þyrfti að spásséra upp
í Gamla Bailey*) til að vitna?“
„Almáttugur, Jói!“ sagði hún með á-
kefð, „hvað hefir komið fyrir?“
Götuhreinsarinn tróð í pípu sína og
sagði svo alla söguna í sundurlausum
molum og með miklu orðaflúri. Hann
skýrði sérstaklega frá því, er hann hafði
stigið niður í götubrunninn í Victoria-
street, hvað Bill Morgan hefði þá sagt við
hann á leiðinni, og hvað hann sjálfur
hefði sagt við Harry Carter, meðan þeir
voru að sullast áfram eftir lágum göng-
unum, og hvernig hann hefði þá haft það
*) Old Bailey er alkunn sakamálaskrifstofa í
Lundúnum. Þýð.