Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Þér skiljið auðvitað, að ég sá ,Hussein
Effendi, Durazzo' ritað á arabisku uppi
við hjaltið.“
Tyrkinn beygði höfuðið.
„Með þessu vopni,“ mælti T. X. hægt
og með áherzlu, „var mórð framið hér í
borginni.“
Á andliti Tyrkjans sást enginn minnsti
vottur áhuga, furðu eða yfirleitt nokkurr-
ar geðshræringar.
„Það er Guðs vilj i,“ sagði hann rólega.
„Þess háttar skeður jafnvel í stórri borg
eins og Lundúnum.“
„Það var yðar hnífur,“ mælti T. X.
„En hendur mínar voru í Durazzo, Ef-
fendi,“ svaraði Tyrkinn.
Hann leit aftur á hnífinn.
„Hinn svarti Rómverji er þá dauður,
Effendi.“
„Hinn svarti Rómverji?“ spurði T. X.
hálf hissa.
„Grikki nokkur, sem nefndur var Kara,“
sagði Tyrkinn, „hann var mjög vondur
maður.“
T. X. spratt á fætur, hallaði sér fram
yfir borðið og starði fast á gestinn með
hálf-lygndum augum.
„Hvernig gátuð þér vitað, að það var
Kara?“ spurði hann hvatskeytlega.
Tyrkinn yppti öxlum.
„Hver gæti það annars verið?“ sagði
hann, „eru ekki blöðin ykkar full af þess-
um sögum?“
T. X. settist niður aftur, óánægður og
hálfgramur við sjálfan sig.
„Það er satt, Hússein Effendi, en ég
hélt ekki, að þér læsuð blöðin.“
„Það geri ég heldur ekki, herra,“ mælti
hinn rólega, „og ég vissi heldur ekki, að
Kara hefði verið drepinn, fyrr en ég sá
hnífinn þann arna. Hvernig er hann kom-
inn í yðar hendur?“
„Hann fannst í einu skólpræsinu,“ svar-
aði T. X., „þar sem morðinginn hefir
sennilega fleygt honum. En ef þér hafið
ekki lesið blöðin, þá gefið þér samt í skyn,
að þér vitið, hver hefir framið morðið.“
Tyrkinn lyfti höndunum hægt upp 1
hæð við axlir sér.
„Þó að ég sé kristinn,“ mælti hann, „eru
samt mörg vísdómsorð og spakmæli í trú-
arbrögðum feðra minna, sem eru mér
hugföst. Og eitt þeirra hljóðar svo, Effen-
di: ,hinn vondi verður að deyja fyrir
hinum réttláta; fyrir vopnum hins virðu-
lega skal sá vondi falla.‘ Yðar hágöfgi, ég
er heiðvirður maður, því ég hefi aldrei
aðhafst neitt óheiðarlegt á æfi minni. Ég
hefi átt hrein og heiðarleg viðskipti við
Grikki og ítali, við Frakka og Breta og
einnig við Gyðinga. Ég hefi aldrei sótzt
eftir að ræna þá né meiða. Ég hefi drepið
menn, Guð veit, að það hefir eigi verið
sökum þess, að ég sæktist eftir dauða
þeirra, heldur sökum þess, að líf þeirra
var hættulegt bæði mér og mínum. Spyrj-
ið rýtingsblaðið öllum spurningum yðar
og sjáið hverju það svafar. Þangað til það
talar, er ég þögull eins og blaðið sjálft,
því skrifað stendur einnig, að ,hermaður-
inn er þjónn sverðs síns‘, og einnig, að
hinn hyggni þjónn er þögull um málefni
húsbónda síns‘.“
T. X. hló vandræðalega.
„Ég vonaði, að þér mynduð geta hjálpað
mér — vonaði og óttaðist,“ mælti hann.
„Ef þér getið ekki sagt neitt frekar, þá er
það ekki hlutverk mitt að neyða yður til
þess á nokkurn hátt. Ég er yður samt
þakklátur fyrir, að þér komuð hingað, þó
að koma yðar hafi orðið fremur árangurs-
laus, að því er mig snertir.“
Hann brosti á ný og rétti gestinum
hendina.
„Yðar hágöfgi,“ mælti Tyrkinn hægt og
rólega. „Það er ýmislegt í lífinu, sem
maður gerir réttast í að láta eiga sig, og
þær stundir koma öðru hvoru, að réttvís-
in ætti að loka augunum, svo að hún sjái
enga sök — hér er eitt af þeim tilfellum.“