Samtíðin - 01.07.1965, Blaðsíða 15

SAMTÍÐIN
11
„Dauðastund okkar er fyrirfram á-
kveðin, og enginn fær krafizt lengra lífs
en örlögin hafa ætlað honum.“
Var Napóleon minnugur spásagnar-
innar, sem Olivarius hafði skráð 262 ár-
um áður en hann hófst til keisaratignar,
er hann mælli þessi orð?
I október 1840 var lík Napóleons hafið
úr gröf sinni á Elinareyju, eftir að liafa
hvílt þar 19 ár, og flutt heim til Frakk-
lands.
Líkið var varðveitt í 4 kistum. Hin
yzta var úr járni, sú næsta úr blýi, þriðja
kistan var úr mahóní, og loks var eik-
arkista. Þegar hún var opnuð til að
ganga úr skugga um, að jarðneskar leif-
ar „litla liðþjálfans“ væru varðveittar
þar, hörfuðu Frakkarnir, sem viðstaddir
voru, frá kistunni, lostnir ógn. Þeir kváð-
ust geta svarið, að þeir hefðu séð lík
keisarans lireyfast!
Franskur rithöfundur, Fréderic Mas-
son, skýrir svo frá:
„Þegar dr. Guillard svipti silkihjúpn-
um af líkinu, urðu þeir, sem viðstaddir
voru, furðu lostnir við að sjá líkið kipp-
ast við, eins og krampadrættir færu um
það.“ 'w\
En franskir læknar sögðu, að þetta
uiundi hafa stafað af liinu ferska lofti,
sem streymdi að líkinu, þegar eikarkist-
an var opnuð.
MERKINGAR ORÐTAKA á bls. 4.
1. Að leita að leið sér til bjargar.
2. Eitthvað hefnir sín.
3. Að hálsbrjóta sig.
4- Að fegra gallana.
5. Að jafnast á við einlivern.
Magnús B. Pálsson
Glerslípun og speglagerð. Glersala.
Skipholti 9 — Sími 1-57-10.
STULKAN,
eftir
Frank M. Mitchell Adams
ÉG held, að flest ungt fólk hljóti fvrr
eða siðar að rata í meir og minna við-
sjál ástarævintýri. Sjálfur rataði ég í
eitt furðulegt; það gerðist nú reyndar í
ákaflega skýrum draumi, þegar ég var
16 ára.
Ég hafði aldrei komið út fyrir land-
areignina á bóndabýli okkar skammt frá
Alberta í Kanada, en i draumnum fannst
mér ég vera kominn að gamalli tjargaðri
timburbrú, sem lá yfir lítinn vog.
Það var haust, og laufin af trjánum
lágu hvarvetna í þykkum dyngjum. Mig
dreymdi, að þetta væri á björtum sól-
skinsdegi. Ég þóttist ganga yfir brúna,
en siðan labbaði ég eftir bugðu á vegin-
um, og þá blasti allt í einu við mér hónda-
býli með stóru og sérkennilegu ibúðar-
húsi úr steini.
Þegar ég kom inn í eldhúsið þarna á
hænum, rakst ég á stúlku, sem var á
aldur við mig. Hún var ekki upp á búin,
en áberandi fögur. Einkum varð mér
starsýnt á útbreiddan faðm hennar og
amorsboga varanna. Þetta var sannkall-
aður óskadraumur, og auðvitað föðm-
uðumst við af hjartans lyst! Mér fannst,
að við hefðum alltaf þekkzt. Ég ávarpaði
stúlkuna með nafni, og við vorum ósegj-
anlega sæl. En að lokum varð ég að