Eyjablaðið - 28.05.1970, Blaðsíða 1

EYJABLA
30. árgangur
Vestmannaeyjum 38. maí 1870.
6. tölublað.
ÞAÐ SEM MEST ER AÐKALLANDI
Um það geta rrienn auð-
veldlega orðið sammála, að
þegar rætt er um framtíð
byggðarlagsins, ber fyrst og
fremst að hafa í huga það sem
bæjarbúar byggja aí'komu
sína á, en það er, fiskveiðar
og fiskvinnsla. Ekki verður
horf framhjá því, að nokkuð
uggvænlega horfi í okkar
fiskveiðimálum. Og eftir
þeim tölum sem fiskifræðing
ar láta okkur í té má álykta
að e'kki verði lengi haldið
áfram á þeirri braut sem við
ervm nú á, þar eð þær benda
til, að um ofveiði sé að ræða
á flestum okkar nytjafisk-
um. Ef til vill stöndum við
fyrr en varir frammi fyrir
þeirri köldu staðreynd að
verða að láta okkur nægja sí-
minnkantíi veiði. Við höfum
að vísu um langt skeið mætt
minnkandi fiskigengd, með
meiri og fuli'komnari veiðar-
færum, en hvað getum við
gert það lengi? Ýmislegí
bendir til að önnur bæjarfé-
lög hafi einnig velt þessari
spurningu fyrir sér í fu.lri al-
vöru ,og komizt að þeirri niö
urstöðu, að ekki sé allt feng-
ið með því að drepa sem
allra mest af fiski. Hinu beri
að stefna að, það er að segja
fullkomnari nýtingu aflans.
Fyiri skömmu barzt mér í
hendur málgagn alþýðubanda
lagsmanna í Neskaupsstað,
„Austurland“ en þar greinir
framkvæmdstjóri Síldarvinnsl
unnar h. f. frá því ,að byrjað
sé á nýrri byggingu 280 fer-
metra að flatarmáli en rúm-
mál 1322 rm. Þetta er fyrir
huguð verksmiðjubygging
sem áætlað er að kosta muni
fullbúin, 9 millj. kr.
Þesari verksmiðju er ætl-
að að leggja niður í dósir, sjó
lax, gaffalbita og reykt síld-
arflök. Með 50 manna starfs-
liði mun afkastageta orðið
10 þúsund dósir á dag. Ef um
sjólax er að ræða þarf til þess
IV2 tonn af söltuðum ufsa-
flökum. Útflutningsverðmæti
eins og hálfs tonns er nú 53-
54 þúsundir ,en útflutnings-
verðmæti dósa af sjólaxi er
um 180 þúsund 'krónur. Var-
an meir en þrefaldast í verði.
Aukinn þrifnaður.
Svo snar þáttur sem þrifn
aður allur er í umgengni við
matvælaiðnaðinn, þá tel ég
ekki ástæðu til að gera hann
að neinu feimnismáli og
ekki get ég í fljótu bragði
komi ðauga á það sem með
rökum gæti andmælt stórá-
taki í þeim efnum, ef við ætl
um að halda áfram að búa
í þessum bæ og lifa á fisk-
iðnaði.
Ósóminn verður ekki leng-
ur falinn. Eru nokkrar líkur
til þess, að fólk geti gengið
frá óskemmtíri matvöru þótt
henni sé pakkað inn í snyrti-
legar umbúðír, ef það er stað
sett í því umhverfi, að það
óttast um sína eigin heilsu,
vegna þess, að andrúmsloftið
sem það andar að sér er, svo
ekki sé meira sagt, viðbjóðs-
’legt.
Eða hvað mæti segja um
hreinsun bátanna eftir lönd-
un, eða þá útlit þeirra eftir
að hafa legið við landfestar
smátima. Þess ber að gæta,
iað bátax-nir eru þau ílát, sem
matvælin eru flutt í til lands,
því er mikið í húfi að sú
aðstaða skapist, sem auðveld
ar sjómönnum að halda bát-
um sínum hreinum yzt sem
innst. Almennur skilningur
virðist hafa vaknað hjá fólki
fyrir því að láta ekki lengur
Framhald á (>. síðu
- A i oí dreif -
Nú, þegar samningar vei’ka
lýðsfélaganna, við atvinnu-
rekendur eru að falla úr
gildi og verkalýðsfélögin eru
að ganga frá þeim kröfum,
er þau setja fram ,þá er ekki
óeðlilegt þó verkafólk teljist
eiga fyllstu kröfu á all ríf-
legum kjarabótum, ekki sízt
fyrir það, að aflabrögð hafa
aukizt mjög. Og svo hefur
verið gífurleg verðhækkun á
öllum útfluttum afurðum.
Þá er það. ekki til neins
fyrir atvinurekendur eða rík
isvaldið, að halda að almenn-
ingi þeim kjafthætti, að at-
vinnuvegirnir þoli ekki hærra
kaugjald. Enda hafa tvö stór
menni þjóðarinnar lýst yfir
því opinberlega, að nú sé
hægt að veita ver'kafólki
verulegar kjarabætur ,og eru
það þeir, Bjai'ni Ben. og Guð
mundur Karlsson. Að vísu
hefur almeningur aðra
reynslu af þeim fyi’rnefnda,
um beina orðheldni, ,en á
heilindi hins síðarnefnda mun
brátt reyna.
Það er ömurleg staðreynd,
að atvinurekendur skuli æ
ofan í æ og alla tíð vera í
stríði við verkafólkið, það
fólk til lands og sjávar, sem
ber hita og þunga að þeirri
verðmætasköpun, sem þjóðin
lifii' á.
Væri það ekki meiri mann
tíómur af atvinurekendum,
að snúa sér gegn þeim öflum,
sem ekki eru einungis að
mergsjúga atvinnuvegina,
Frh. á 2. síðu.
Sjálfstæðisílokksins
og meðíerð þess á sannleikanum
í næstum hverjum Fylki
stendur klausa um það að
hann sé málgagn Sjálfstæðis-
flokksins. Einnig ei’u nefnd
þar nöfn þeirra er í’itstýra
blaðinu, Björn Guðmunds-
sonar, Sigurðar Jónssonar og
Sigurgeirs, Þorlaugargerðis-
undursins,
Björn hefur séð um hinn
ágæta þátt, Neðan frá sjó, Sig
urður sá fljótt að sér og
hætti, en S.J. hélt lengi út
með pistla sína, sem hann
heldur einn fram, að hafi ver
ið misjafnir að gæðum. Eg
vil halda því fram, að
gæðaflo'kkunin hafi reynzt
heldur fábreytileg, ef ekki
á einn veg.
Hinsvegar vil ég vekja at-
hygli á því, að greinar eftir
ritstjóra eru venjulega álitn-
ar túlka skoðun þeirra sem
telja blaðið málgagn sitt-
í Fylki frá 15. maí s.l. er
á forsíðu grein, þar sem S.J.
fer frjálslega með staðreynd-
ir, svo sem hans er vandi, en
þar sem hann hefur opinber-
lega stungið upp tánum sem
ritstjóri og ritsóði mun ég
.aðeins bera saman, það sem
hann segir, og svo staðreynd-
irnar.
Sigurgeirskan og
sannleikurinn.
S J segir orðrétt:„Á fram-
boðsfundinum fyrir kosning-
ar saAð'j Garðar, aS í stað
þess að byggja sundhöll fyrir
æskulýð bæjarins, hefði Guð
laugur Gíslason byggt einka-
sundstað handa sjálfum sér
til að þvo sér um fæturna, og
átti Garðar þar við fiskasafn-
ið.“
Framhald á 2. síðu