Siglfirðingur - 05.04.1957, Blaðsíða 1

4. tölublað.
Föstudagur 5. apríl 1957.
tfp
30. árg.
% MUNIÐ heil'laskeyti Kvenfé-
lags Sjúkrahússins, 'þegar þið
þurfið að senda vinum eða kunn-
ingjum heillaóskir. Þau fást
ávallt í Bókaverzlun Hannesar
Jónassonar.
Mjölnir skrafar um bœjarmál
mörg hundruð þúsund krónur, og
voru ferðareikningar kommúnista
fulltrúanna líklega ekki lægstir.
Þetta var nú fyrsta afleiðingin af
sukkinu. Og þá hlóu kommar. En
þegar Einar Ingimundarson, bæj-
arfógeti, varð þingmaður kaup-
staðarins, breyttist Skjótt til
batnaðar. Með góðu samstarfi
hans og bæjarfuJltrúa Sjálfstæðis-
ílokksins og Framsóknarflokks-
ins tókst að byggja upp það, sem
kommúnistar og Alþýðufl. meiri-
★ Ólund í ,shjoppunni‘
Mjölni er talsvert brugðið. Nú
er ekkert minnst á stjórnmálin.
Ekkert nýtilegt í Þjóðviljanum til
að taka upp í blaðið. Sjálfsagt
mun það vera af þvá, að vanda-
mönnum Mjölnis finnst fátt til
um afrek ríkisstjórnarinnar, og
flest sem hún gjörir sé þeim,
íkommúnistum, til angurs og erg-
elsis, og ekki þess vert að vera
að eyða pappír og svertu til að
f jölyrða um það. Já, það er alveg
meinleg þögn í þeim efnum. Nú-
verandi ríkisstjóm hefur sem
sagt algjörlega stungið upp í þá.
Oft hatfa vandamenn Mjölnisverið
vanir að minnast á verðsveiflur
á nauðsynjavarningi og talað um
hækkað verðlag með miklum
fjálgleik og látið óþvegin ummæh
fjúka um þá, sem þeir hafa að
sínum dómi kennt um verðhækk-
unina. — Nú er ekkert sagt um
þessa nýju verðhækkun á nauð-
synjavörum og margSkonar þjón-
ustu. Djúp þögn níkir — og lík-
lega myrlkur í htlu sálunum. Það
er því alls ekki undarlegt þó
ólund og ergelsi sé hér í komm-
únistashjoppuimi.
inu burtu í atvinnu til að losast
við kvartanir og kvein. Þær vinnu-
ráðningar taldi hún sín afrek. —
Ekkert var geit raunhæft til að
bæta úr þessu vandræðaástandi.
Kjörtímabil vinstri flokka meiri-
hlutans endaði þann veg, að þeir
héldu að sér höndum í algjörðu
ráðleysi.
Hvaða kröfur gerðu Alþýðufl.
og kommúnistar til sinna bæjar-
fuhtrúa þá? Líklega hafa þær
verið þær, að þeir tækju af mann-
dómi og hyggindum á þeim vand-
ræðum, sem að steðjuðu vegna
síldarleysisins og hugsuðu og
framkvæmdu eitthvað til úrbóta.
En hvað skeður? Fyrir dæmafáa
óframsýni og vanhyggni, trassa-
skap og ræfilshátt, fimdu þeir
engar leiðir til að létta af bæjar-
félaginu þessu vandræðaástandi,
og endaði stjórnartími þeirra á
þann veg, að þeir sátu í algjörðu
úrræðaleysi í sukkinu og 'héldu að
sér höndum. Þannig var það.
★ Uppbyggingin.
Fyrsta verk þeirrar bæjar-
stjórnar, sem við tók eftir kosn-
Stjórnarliðum ofbjóða svikin
★ Ólundin brýst út.
Það er venjan, að á einhverjum
verður ólundin að bitna. Útrás
þarf hún, og af því kommúnistar
hér þora ekki að ýfast við nú-
verandi níkisstjóm, í þeirri von,
að þeir geti máske haft eitthvað
gott af henni, hella þeir úr döhum
ólundar sinnar og ergelsis yfir nú-
verandi meirihluta bæjarstjórnar,
og telur hann hafa verið athafna-
flítinn og íheldinn. Það var gott að
fá þennan dóm, því thefni gefst
þá til að athuga, hvaða kröfur
þeir gerðu til sín, þegar þeir réðu
meirihluta í bæjarstjórn og
hversu athafnasamir þeir voru
þá.
Það er víst öhum enn í fersku
minni, hvernig ástatt var í fjár-
reiðum bæjarins og atvinnulífi
1949, þegar vinstri flokka meiri-
hluti bæjarstjórnar lét af völd-
um.
Bæjarfélagið var á barmi gjald-
þrots og atvinnuleysið sat við
hvers manns dyr. Lánstraust það,
sem bærinn hafði, tálgaðist af
honum. Fólkið fór í stórhópum
ftil annarra verstöðva til að leita
sér atvinnu. Meirihiuta bæjar-
stjórnar þótti gott að koma fólk-
Sjálfstæðismenn hafa að undan-
fömu bent á, að núverandi ríkis-
stjórn hafi, sáðan hún settist að
völdum, gengið rösklega fram í
því að hlaupa frá og svíkja flest
stefnuskrármál sín og yfirlýsing-
ar og sanni með því, að loforð
hennar um að leysa allan vanda
hafi aldrei verið annað en skrum
eitt og marklaust blaður. — Nú
virðist svo sem stjómarliðar
sjálfir séu orðnir vantrúaðir á,
að hin gullnu loforð stjórnarinnar
verði efnd og em kommúnistar
teknir að gerast aU-opinskáir, er
þeir ræða um efndir á loforðum
ríkisstjórnarinnar.
1 „Þjóðviljanum" 17. f. m.
standa þessar ögrandi upphróp-
anir:
„Ríkisstjórnin hét því að kaupa
15 nýja togara og hún verður að
standa við það“ (Engar efndir)
„Rákisstjómin hét því að gera
stórátak í 'húsnæðismálum, og
hún verður að standa við það“
(Engar efndir).
„Rikisstjórnin hét því að reka
herinn burt og hún verður að
standa við það“ (Engar efndir).
ingar 1950, var að reyna að reisa
við fjárhag bæjarins eða koma
einhverju viti þar að og hugsa
fyrir að leggja drög til einhvers
atvinnuflífs í bænum. Gekk það
sem eðlilegt var hálf treglega,
enda var þá kommúnisti þing-
maður ‘kaupstaðarins og bæjar-
fulltrúar kommúnista þrengdu
sér inn í meirihluta bæjarstjómar,
og vom þar frekar til óþægðar.
Þingmaðurinn var aðgerðarilítih
og ekkert rtillit tekið til hans á
þingi. Hann gat því ekkert unnið
að málum Siglufjarðar, hvoikí
við þáverandi ríkisstjórn eða Al-
þingi. Þá komu, eftir tillögu
kommúnista, hinar svonefndu
„sláttunefndir“, einn úr hverjum
stjórnmálaflokki, sem fóru til
Reykjavikur, hvað eftir annað til
að ræða við ríkisstjórn og Al-
þingi um ástandið hér og biðja
ásjár. Ekki verður sagt, að mikið
hafi unnist á í málum Siglufjarðar
með þessu nefndafargani. — Þó
mun að minnsta kosti hafa af
þessum sendinefndum orðinn sá
árangur, að útgerð bæjartogar-
anna komst á fastan og ömggan
fót að mestu. Þessar sendinefndir
kostuðu fjárþrota bæjarfélagið
„Ríkisstjórnin hét því að fuh-
virkja Sogið og hún verður að
standa við það.“ (Engar efndir).
„Rákisstjómin hét því að
stækka landhelgina, og hún verð-
ur að standa við það“. (Engar
efndir).
Svo mörg em þau orð og hefðu
þó getað orðið fleiri. Þetta ágæta
stjórnarblað gleymir t.d. að geta
þess, að ríkisstjóm „vinnustétt-
anna“ hét því, að verð á nauð-
synjavöm og nauðsynlegri þjón-
ustu skyldi ekki hæfcka í náinni
framtíð, og vita allir hverjar
efndir hafa orðið á þessu loforði.
1 beinu framhaldi af þessu, láist
svo þessu málgagni ríkisstjórnar-
innar (Þjóðviljanum) að geta
þess, að fyrir síðustu Alþingis-
kosningar töidu kommúnistar
(Aflþýðubandalagið) það engum
vandkvæðmn bundið að létta
þeim álögum af þjóðinni, sem fyrr
verandi rikisstjóm hafði neyðzt
til að leggja á hana um áramótin
1955—’56 th að bjarga útflutn-
ingsframleiðslunni frá hmni. —
Hversu auðvelt það er að bæta
fyrir þeirra eigin skemmdarverk
hlutinn hafði rifið niður. Síðan
hefur verið árleg framför. At-
vinna hefur aukizt feyki mikið.
Atvinnuleit er að mestu horfin
úr sögunni. Greidd vinnulaun til
fólks í bænum hefur farið síhækk-
andi. Kommúnistar sem aðrir
hafa látið sér vel líka fyrirhyggja
og dugnaður núverandi meiriMuta
(Framhald á 2. síðu)
r--------—--------—---------
Ráðherrakórinn :
„Það hækka engar
vörur “!!
Ráðherrakórinn, undir
stjórn Hannibals, söng við
útvarpsumræðurnar sitt uppá
haldslag: „Það hækka engar
vörur“, með slífcum ágætum,
að vinstri menn um land alflt
eygðu vaxandi sparifé og há-
ar bankainnistæður.
Söngur þessi var máttugur
mjög. — „Verðlagshömlur"
hrukku sundur, vömr aflflar
flykktust í skíðalandsgöngu
verðbólgunnar. — Hækkandi
verð drekkur í sig sparifé
fólks eins og þerripappír.
„Já, þetta eru lúxusvörur,
sem hækka“! segir Hannibal-
inn. Einn baukur Royalger
kostaði fyrir samsönginn kr.
14,50. Nú kr. 21,00 (Það er
lúxus að baka brauð nú á
tímum) Og hvað um það þótt
strausykurinn hækki úr kr.
3,65 í kr. 5,25. 1 s.l. vi'ku
hækkaði svo molasykur úr
kr. 5,15 í litlar kr. 8,20.
Og hvað um hækkunina á
Hamrafellsolíu sambandsins?
En ráðherrakórinn syngur
sitt uppáhaldslag: „Það
hækka engar vörur!“ Það
bregst eklri sem slíkir menn
lofa (!!) Og „Þjóðviljinn"
er hættur að birta greinar
undir fyrirsögninni: „Með
kveðju frá Gregory“, hvað
sem veldur.
---—-----------------------
í efnahagsmálum sýna kommún-
istar bezt í verki með því að
standa að því um síðustu áramót
að bæta 250—300 milljón króna
álögum á þjóðina í stað þess að
létta af þeim álögum, sem fyrir
vom og flestir töldu nógu mikliar,