Austurland - 23.12.1975, Blaðsíða 21
JÓLIN 1975.
AUSTURLAND
21
þess að færast úr stað, er skilin
án þess að geta talað og er á-
berandi drukkin á hvei-jum degi?
6. Móðir mín eignaðist barn,
sem þó var hvorki bróðir minn
né systir. Hvaða barn var það?
7. Hvað merkja stafirnir L og
n?
8. Hvaða mörk eru það, sem
íþróttamenn reyna að forðast í
lengstu lög?
9. Hvað er upphaf og endir
alls?
10. í hverju var Eva, þegar
Adam slökkti ljósið?
11. Er hægt að skrifa rautt með
svörtu bleki?
12. Hvar er hnífur þess manns,
sem er í stökustu vandræðum?
13. Hvað táknar bæði þögn og
hávaði?
Svör við gátum.
1. Aðeins eitt er unnt að borða
á fastandi maga.
2. TU þess að halda upp um sig
buxunum.
3. Að sjálfsögðu Græniand-
4. Ekki nokkur skapaður hlut-
ur.
5. Mjólkin hleypur án þess að
færast úr stað, er skilin í skil-
vindu án þess að hún tali og er
daglega drukkin bæði af mönn-
um og málleysingjum.
6. Ég sjálfur.
.7. Logn.
8. EUimörk.
9. a og s. Orðið „alls“ byrjar
á a og endar á s.
10. í myrkrinu.
11. Já, orðið ,,rautt“.
12. Hann stendur í kúnni.
13. Hljóð.
Ketillinn
Nasreddin var aldrei x-ífcur af
húsgögnum og vai’ð því oft að fá
þau til láns hjá nábúum sínum.
En efcki var mönnixm ætíð vel
við að lána honum, því að það
orð lék á, að honum hætti við
að gleyma að skila aftur. Væri
hann krafinn, hafði hann ætíð
einhver rmdanbrögð.
Einu sinni hafði hann fengið
.stóran eirketil lánaðan hjá ein-
um nágranna sínum. Bjóst mað-
urinn ekki meir en svo við að sjá
ketilinn nokkum tíma aftur. En
tveim dögum síðar kemur Nas-
reddin og skiliar katlinum, og er
þá niðii í honum ofurlítil kastar-
hola, ný.
Hvernig stendur á þessari
kastarholu þama, spurði eigand-
inn, um leið og hann tók við
katlinum.
Hún er þín eign, svaraði Nas-
x-eddin. Ketilinn eignaðist af-
kvæmi sitt í nótt, og þú veist
það, að afkvæmið á að fylgja
móðurirmi. Gefck hann svo heim
aftur, en nágraimi hans lét sér
nægja skýringuna og hélt kastar-
holunni.
Nokkx-u seinna kom Nasreddin
aftur og bað um ketilinn til láns.
í það sinn lánaði eigandinn hann
óhræddur. En nú leið langur
tími, og ekki skilaði Nasredd.in
katlinium. Eigandinn gekk þá
heim til hans og ætlaði að sækja
ketil sinn. Nasreddin tók hátíð-
lega á móti honum, en með sorg-
arsvip og sagði:
Kæi’i vinur, ketillinn þinn er
dauðui’.
Flónska, svaraði maðurinn.
Katlar deyja ekki.
Á er svo. En hvei’nig gastu þá
trúað því að harm hefði átt af-
kvæmi, fíflið þitt?, svai’aði Nas-
reddin. Ef ketillinn getur átt af-
kvæmi, þá getur hann auðvitað
dáið.
Þetta varð maðurinn að láta
sér nægja og sá ketil sinn aldrei
framar.
Nasreddin býðnr heim
gestum
Einu sinni mætti Nasreddin
hóp af stúdentum á förnum vegi
og tók þá tali. Þegar hann hafði
talað við þá um hríð, mælti hann:
Komið þið, við skulum ganga
heim til mín, svo að við getum
sem lengst notið ánægjunnar af
samverunni.
Stúdentarnir tóku boð-
inu og gengu heim á leið með
honum. Á leiðinni varð hann
leiður á þeim og fór að hugsa
unx, hvernig hann ætti að losna
við þá. Þegar heim kom, kvaðst
hann ganga inn á undan þeim
til þess að gera konu sinni aðvart
um gestakomuna, en þeir biðu
útifyrir á meðan. Þegar Nas-
reddin kom inn, sagði hann við
konu sína: Láttu nú sjá og los-
aðu mig við þessa merrn, köna.
Síðan gekk hann upp í herbergi
sitt.
Konan opnaði hurðina í hálfa
gátt og spurði stúdentana um er-
indi þeirra. Þeir sögðu, að kenn-
arirm hefði boðið þeim heim og
nú biðu þeir þess, að hann kæmi
fram aftur.
Hann er ekíki heima, svaraði
konan.
Hann er nýgenginn inn í hús-
ið, sögðu þeir.
Nei, hann er ekki kominn heim
enn, svax-aði hún.
Við urðum honum sjálfir sam-
ferða, sögðu þeir.
Það getur verið, en hann er
ekki heima, svaraði hún.
Við urðum honum samferða
hérna heim að dyrunum sögðu
þeir.
Því trúi ég vel, en sjálfur er
hann ekki kominn heim, svaraði
hún.
Stúdentarnir fóx-u nú að verða
óþolinmóðir, en konan lét sig
ekki. Loks tóku þeir að berja á
dyrnar. En þá gat Nasreddin ekki
lengur setið rólegur. Hann opn-
aði glugga og kállaði ofan til
þeirra:
Hvað eiga þessi læti að þýða,
piltar? Ekki vitið þið nema tvær
dyr kunni að vera á húsinu, svo
að ég gæti veiið kominn út um
hinar dymar,
Að svo mæltu skellti hann
glugganum aftur.
Nasreddin prédikar
Einu sinni átti Nasreddin
kennari að predika fyrir söfnuð-
inum. Menn gerðu sér miklar
vonir um ræðu ‘hans, Þegar hann
kom upp í prédikunarstólinn,
sneri hann sér til safnaðarins og
mælti.
Vinir mínir, vitið þið, hvað ég
ætla að segja ykkur í dag?
Nei, hvernig ættum við að vita
það?, svöruðu nokkrir af áheyr-
endunum.
Fyrst að þið ekki vitið það,
þá get ég ekki fundið nokkra
ástæðu til þess að vera að segja
yfckur það, mælti Nasreddin og
gekk rólegur -burt.
Næsta sinn, þegar hann átti að
prédika, byrjaði hann á sama
hátt, en þá var svarað: Já, við
vitum vel, hvað þú ætlar að
segja.
Ó já, þið vitið það vel, jæja,
vinir mínir, úr því að þið vitið
það, þarf ég ekki að segja ykkur
það, mælti Nasreddin og gekk
burt.
Þegar hann átti að prédika í
þriðja sinn, komu menn sér
saman um, að ef hann kæmi enn
með sömu spurninguna, þá
sfcyldu sumir svara, að þeir vissu
það en aðrir, að'þeir vissu það
ekki.
Þegar Nasreddin kom fram í
prédikunarstólinn, spurði hann
eins og áður.
Jæja vinir mínir, vitið þið nú
í dag, hvað ég ætla að segja ykk-
ur?
Þá tóku áheyrenduxnir að æpa
hver í kapp við annan. Sumir
kölluðu: Já, við vitum það, en
aðrir: Nei, við höfum enga hug-
mynd um það.
Nasreddin var hinn rólegasti.
Þetta er ágætt, mælti hann. Þá
geta þeii’, sem vita það, sagt það
hinum, sem ekki vita það.
Að svo mæltu gekk hann heim,
og prédikuninni var lokið.
A-
Þvottasnærið
Einu sinni kom nábúx Nasredd-
ins til hans og bað harm að lána
sér þvottasnæi’i.
Það var leiðinlegt, svaraði
Nasreddin. Snærið hefði verið
þér guðvelkomið, en ég er því
miður að brúka það núna sem
stendur. Ég var rétt í þessu að
breiða mjöl á það.
Breiða mjöl á það? svaraði
maðurinn. Hvað á þetta að þýða?
Breiðir nokkur maður mjöl á
þvottasnæi’i?
Nasreddin setti þá upp spek-
ingssvip, vék sér að gestinum,
og hvíslaði að honum:
Já, þegar ég vil ekki lána
þvottasnærið mitt, þá breiði ég
mjöl á það.