Eining - 01.10.1947, Blaðsíða 1

5. árg.
Reykjavík, október 1947.
10. tbl.
Allt annað en að vera ástfanginn er
eymdarlíf og tómleiki, allt annað er fá-
tækt.
Losi, festuleysi, nautnalífi, kæruleysi
og stefnuleysi fylgir eigingirni, hálf-
velgja, vanmáttur til að elska nokkuð,
sýnilegt eða ósýnilegt, heitt og innilega.
En þessu fylgir vanlíðan, eirðarleysi og
hlaup eftir öllu og engu, og alls konar
ómenning og manndómsskortur.
Ástina þarf að næra. Hún lifir ekki
á engu. Hugarþjálfun í þessa átt er
nauðsynleg, nærgætni í smámunum og
dagleg endurvakning þess guðaloga, sem
aldrei má kulna út.
1 þessu, eins og flestu öðru, er hver
sinnar gæfu smiður.
í kringum hinn ástfangna mann glitr- *
ar alltaf og glóir hin fagra veröld Guðs.
Engin kreppa, engir stríðstímar og ekk-
ert öfugstreymi getur formyrkvað hana.
Hann gengur í birtu hinnar lýsandi dag-
stjörnu sinnar.
Skáldið segir, að það „leggi
glampa af glóð gegnum skyrtu,
\ treyju og vesti“, hjá ástfangn-
um manni. þegar þessi guða-
glóð logar skært í barmi æsku-
manna og meyja, þá Ijómar á-
sjóna þeirra og augun tindra.
— Nái áfengisneyzlan tökum
á sveini eða svanna, þá snýst
hin hreina, sanna og göfuga
ást í dýrslega græðgi, rudda-
skap og Ijótleika á liæsta stigi,
og oft í fullkomið kvalalíf. —
* Sama spakmælasafnið, sem var-
ar við áfenginu sem þeirri
nöðru, er „spýtir eitri“, gefur
einnig þetta heilræði: „Gleð þig
yfir festarmey æsku þinnar,
elsku-hindinni, yndisgemsunni.
Brjóst hennar geri þig ætíð
drukkinn og ást hennar fjötri
þig ævinlega". — Þetta er hið
jarðneska sælulíf. Um það skal
halda helgan vörð. — Áfengis-
1 neyzlan er vegur kvalalifs og
glótunar. Útrýmum henni!
• ÁSTFANGINN •
Sá maður, sem ekki elskar, er aumur
og fátækur, hversu miklar eignir, sem
hann kann að eiga.
Sá, sem ekki elskar heitt og innilega,
er hálfvolgur, en hálfvelgjan getur ekki
i varpað þeim ljóma á tilveruna, sem ger-
ir líf mannsins að sælulífi og veröld
hans að heimi unaðsemda.
Bezt væri mönnum að vera svo and-
lega þroskaðir, að þeir gætu elskað Guð
og góðleikann af öllum styrkleika sálar
sinnar. Én takmörkuðum mönnum hefur
jafnan reynzt þetta ofurefli. Slíkt
mundi þó gera hvern mann að ,,góðilm“
4 til lífs og blessunar fyrir alla. Slíkur
maður gæti þá elskað alla menn og það
er auðvitað hin æðsta ást.
Næst bezt er að tileinka sér göfugar
hugsjónir, göfug málefni, mannbætandi
og mikilvæg verkefni eða fagrar listir
og elska þetta af heilum hug og þjóna
því.
En mennirnir eru svo raunalega tak-
markaðir og þess vegna verður ást
þeirra jafnan að takmarkast við eitt-
hvað mjög áþreifanlegt, nærtækt og tak-
markað, til dæmis pilt eða stúlku, konu
og eiginmann. En líka þetta er gott,
þótt ekki nái það lengra, ef sú ást er
heit og hrein, nægilega heit og hrein
til að tendra daglega hin heilaga loga
og viðhalda þeirri glóð hið innra, sem
glampar út frá, jafnvel „gegnum skyrtu
treyju og vesti“, eins og góðskáldið orð-
ar það. Ef svo er ástatt, njóta margir
góðs af.