Eining - 01.04.1962, Blaðsíða 1

20. árg. Reykjavík, apríl 1962 4. tbl.
GOÐ FYRIRMYND
Meðfylgjandi mynd af forsætisráðherra
Canada, herra Diefenbaker, birti nýlega
bindindisritið Alert, sem alþjóðabind-
indissamband gefur út, og einnig ofur-
litla grein um hann. Sagt er þar, að for-
sætisráðherrahjónin séu bæði bindind-
ismenn.
Fyrir tveim árum voru 200 þingmenn
íhaldsflokksins og blaðamenn í boði hjá
forsætisráðherranum. Blöðin skýrðu frá
því, að þar hefði ekkert vín verið veitt,
aðeins „kaffi og kökur“. Þótti þetta eft-
irtektarvert, því að þar í borg áttu menn
lítt að venjast áfengislausum veizlum
hins opinbera.
Ráðherrann fer ekki neitt í felur með
bindindi sitt, því að þegar drottning
Englands, Elizabeth, heimsótti Montreal
fyrir nokkru, þá sátu 2000 gestir kvöld-
verðarboð forsætisráðherrans drottn-
ingunni til heiðurs. Aðeins ávaxtadrykk-
ur var þar veittur, en engin áfeng vín.
Diefenbaker, forsætisrúfíhcrra Canada.
Árið 1959 voru saman komnir 500
fulltrúar á landsfundi helzta stjórn-
málafélags Canada (the Young Pro-
gressive Conservative. Association). Þar
var veitt aðeins kaffi en engir áfengir
drykkir. Klúbbur kvenblaðamanna í
Canada fylgdi svo þessu fordæmi og
fleiri félög.
í ritstjórnargreinum forustublaða
landsins hefur forsætisráðherrann, John
George Diefenbaker, stundum verið veg-
samaður fyrir sitt góða fordæmi, sem
kalla mætti eins konar öryggishólma í
öllum áfengisvaðlinum. Ráðherrann
gumar ekki neitt af bindindisstefnu
sinni, en boðar hana í verki.
Vitnisburhur
móðurirmar
Kona nokkur skrifaði manni í Banda-
ríkjunum, dr. Peter J. Steincrohn, sem
er læknir og rithöfundur. Ekki er víst að
öll orð hennar standist vísindalega
gagnrýni, en þau eru alvöruþrungin eigi
að síður. Hún skrifar á þessa leið:
„Land vort er fullt af ofdrykkju-
mönnum, og sonur minn er nýdáinn úr
þessari hræðilegu pest. Við hjónin eig-
um aðra fjóra syni. Enginn þeirra
bragðar nokkru sinni áfenga drykki.
Um eitt hef ég mikið brotið heilann:
Hinn nýdáni sonur okkar var frum-
burðurinn. Við áttum heima í stórborg.
Allir nágrannar okkar og vinir drukku
öl með hverri máltíð eins og vatn væri.
Ég var ung og hafði aldrei drukkið áð-
ur en ég giftist, en eftir það tók ég þátt
í þessu ásamt eiginmanni mínum, þó
aldrei í óhófi, en bæði fyrir og um allan
meðgöngutímann að fyrsta syni okkar.
Þegar ég nú rifja upp liðna tíð, minnist
ég þess, að á unga aldri varð þessi son-
ur okkar strax háður áfenginu og innan
við þrítugsaldur var hann orðinn ger-
samlega háður því. Um fertugt dó hann
úr ölæði.
Hinir synir okkar hafa aldrei sótzt
eftir áfengi, og hinn ógæfusami hataði
það, en sagði, að líkami sinn heimtaði
það. Það hefur því sótt á mig, að hann
hafi liðið fyrir það, að við foreldrar
hans neyttum áfengis, bæði áður en
hann kom til sögunnar og á meðgöngu-
tíma mínum. Mér finnst þetta svo senni-
legt, þar sem hinir synir okkar hafa
alls ekki hneigst til áfengis.
Ef við foreldrarnir gerum börnin
okkar að því, sem þau eru, og það gerum
við vissulega, þá hlýtur þjóðin að verða
að greiða áfengissýkinni þungan skatt,
eins og drykkjuskapurinn er nú al-
gengur.
Ef foreldrarnir drekka báðir, er þá
ekki líklegt að það komi fram á börn-
unum?