Tímarit Máls og menningar - 01.12.1999, Blaðsíða 91

Sindri Freysson
„Við súpum enn seyðið . .
„Vandalar nauðguðu öllu kviku, konum, börnum og búfénaði, áður en
þeir slátruðu þessum fórnarlömbum herfarar sinnar um Evrópu nokkr-
um öldum eftir Krist. Þeir brenndu það sem þeir stálu ekki og eyðilögðu
það sem þeir stálu. Sögur um skemmdarverk þeirra í Róm eru þó orð-
um auknar, þökk sé latneskum sögufölsurum. Öldum saman eftir að
þeir ruddust gegnum ffjósömustu héruð og skaut Frakklands, notuðu
heimamenn mannabein til að halda uppi vínviði á ökrunum. Manna-
bein,“ sagði hann og smjattaði á orðinu. Pabbi hafði gaman af að segja ffá
þessum afdrifum líkanna, sérstaklega við matarborðið á sunnudögum
áður en hann bauð okkur meira rauðvín. Þá lyffi hann gjarnan gafflinum,
sló honum létt í flöskuna og horfði íbyggnum augum á matargestina.
„Frá sama vínræktarhéraði og þessi flaska kemur óx vínviður úr
blóðugri mold. Berin fitnuðu áratugum ef ekki öldum saman við hlið
lærleggja, rifbeina og handleggja úr mönnum. Börn og barnabörn
þeirra sem Vandalar drápu á leið sinni til sólarlanda, tróðu síðan þessar
þrúgur dauðans fótum (hann gat verið heilmikil dramadrottning þegar
svo bar undir), seldu vínin um allan heim og urðu auðug. Þegar beinin
funuðu loks og molnuðu niður, blönduðust þau moldinni sem nýr vín-
viður óx af. Þess vegna voru Frakkar herskáir lengi vel, ég leyfi mér að
segja blóðþyrstir. Má ég ekki fylla glösin? (Allir afþökkuðu.) Þess vegna
eignuðust þeir Napóleón og alla hina morðingjana,“ sagði pabbi.
Hann endurtók þetta svo oft og lengi að við hættum að missa mat-
arlystina og urðum leið þess í stað. Einhvern tímann spurði ég hann
hvort að eitthvað keimlíkt væri ekki til á íslandi, eitthvað sambærilegt
við arfleifð Vandala í Frakklandi. Hann tuggði lambalærið óvenju
lengi áður en hann svaraði, kinkaði loks kolli, lyfti gafflinum upp úr
sultunni og benti á vatnskönnuna.
„Vatn,“ sagði hann með ánægjuglotti „Gvendarbrunnavatn.“
Fullyrðingin dró athygli okkar frá steikinni. Hann hugsaði sig
TMM 1999:4
www.mm.is
89