Bjarki - 19.11.1903, Blaðsíða 5
BJARKI,
5
■Aíf þessu mega Úthjeraðsmenn sjá, að hollvættir
landsins vilja stuðla að því að þeir byggi upp hí-
býli sín, því til þess mun viðarflotinn hafa verið ætl-
aður. Áður á tímum mundu menn hafa kennt at-
burð þennan göldrum og gerníngum, en nú kemur
ekki slíkt til mála. En vel má hinn skilníngurinn
á viðburðinum samrýmast upplýstum hugsunarhætti
nútíðarmanna, því það er eigi annað en fögur trú á
leiðandi forsjón.
Bldsvoði.
Aðfaranótt 19. f. m. kviknaði í töðuheyi sr.Björns
L. Blöndals á Hvammi í Laxárdal í Skagafirði.
Brann þar, auk heysins, fjósið, með 5 kúm, og
skemma. Allt var þetta óvátryggt og et því tjónið
mikið.
Höepfners verslun
á Akureyri hefur unnið fyrir hæstarjetti áfeingis-
sölumál sitt, sem áður hefur verið skýrt frá hjer í
blaðinu. Fyrir báðum íslensku dómstólunum tapaði
hún því.
Steingrímur Matthíasson,
sonur sr. Matth. Jochumssonar, er orðinn skipslækn-
ir á danska herskípinu >Prins Valdemar,« sem fer
milli norðurálfunnar og ýmisra hafna í Kína og Jap-
an.
Tyrkneskar
kýmisögur
UM NASREDDIN SKOLAMEISTARA.
--O--
Nasreddin prjedikar.
Einusinni átti Nasreddin kennari að predika
fyrir söfnuðinum. Menn gerðu sjer miklar von-
ir um ræðu hans. Þegar hann kom upp í
predikunarstólinn sneri hann sjer til safnaðar-
ins og mælti:
Vinir mínir, vitið þið hvað jeg ætla að segja
ykkur í dag?
Nei, hvernig ættum við að vita það? svör-
uðu nokkrir af áheyrendunum.
Fyrst þið ekki vitið það, þá get jeg ekki
fundið nokkra ástæðu til þess að vera að segja
ykkur það ! mælti Nasreddin og gekk rólegur
burt.
Næsta sinn þegar hann átti að predika byrj-
aði hann á sama hátt, en þá var svarað:
Já, við vitum vel hvað þú ætlar að segja!
Ójá, þið vitið það vel . . . jæja, vinir mínir,
úr því að þið vitið það, þá þarf jeg ekki að
segja ykkur það! mælti Nasreddin og gekk
burt.
Þegar hann átti að predika í þriðja sinn
komu menn sjer saman um, að ef hann kæmi
enn með sömu spurnínguna, þá skyldu sumir
svara, að þeir vissu það, en aðrir, að þeir vissu
það ekki.
Þegar Nasreddin kom fram í predikunarstól-
inn spurði hann eins og áður:
Jæja, vinir mínir, vitið þið nú í dag hvað
jeg ætla að segja ykkur?
Þá tóku áheyrendurnir að æpa hver í kapp
við annan. Sumir kölluðu: já, við vitum það!
en aðrir: Nei, við höfum einga hugmynd um
það!
Nasreddin var hinn rólegasti. Þetta er á-
gætt, mælti hann; þá geta þeir sem vita það
sagt það hinum, sem ekki vita það !
Að svo mæltu gekk hann heim og predik-
uninni var lokið.
Vísdómur drottins.
Einu sinni byrjaði Nasreddin predikun á þessa
leið:
Ó, vinir mínir ! ó, þið rjett-trúaðir! Þakkið
þið guði fyrir að hann gerði ekki úlfaldann að
fugli! Því hugsið ykkur að úlfaldinn hefði
vængi og flýgi um í görðum ykkar, — hvilík
spillvirki mundi hann þá vinna! Eða hugsið
ykkur úlfalda koma og setjast á þök ykkar, —
húsin mundu þá hrynja yfir höfuð ykkar og
kremja ykkur ti! bana! þakkið þið guði fyrir
að úlfaldinn hefur ekki vængi !
Nasreddin býður heim gestum.
Einu sinni mætti Nasreddin hóp af stúdent-
um á förnum vegi og tók þá tali. Þegar hann
hafði talað við þá um hríð mælti hann:
Komið þið, við skulum gánga heim til mín,
svo við getuin sem leingst notið ánægjunnar af
samverunni.
Stúdentarnir tóku móti boðinu og geingu
heim á leið með honum. A leiðinni varð hann
leiður á þeim og fór að hugsa um, hvernig
hann ætti að losna við þá. Þegar heim kom
kvaðst hann gánga inn á undan þeim til þess
að gera konu sinni aðvart um gestakomuna,
en þeir biðu útifyrir á meðan.
Þegar Nasreddin kom inn sagði hann við
konu sína: Láttu nú sjá og losaðu mig við
þessa menn, kona góð! Síðan gekk hann upp
á herbergi sitt,
Konan opnaði hurðina 1' nálfa gátt og spurði
stúdentana um erindi þeirra. Þeir sögðu, að
kennarinn hefði boðið þeim heim og nú biðu
þeir þess að hann kæmi fram aftur.
Hann er ekki heima, svaraði konan.
Hann er nýgeinginn inn í húsið, sögðu
þeir.
Nei, hann er ekki kominn heim enn, svaraði
hún.
Við urðum honum sjálfir samferða, sögðu
þeir.
Það getur vel verið, en hann er ekki heima,
svaraði hún.
Við urðum honum samferða hjerna heim að
dyrunum, sögðu þeir.
Því trúi jeg vel, en sjálfur er hann ekki
kominn heim, svaraði hún.
Stúdentarnir fóru nú að verða óþolinmóðir,
en konan ljet sig ekki. Loks tóku þeir að
berja á ayrnar. En þá gat Nasreddin ekki
leingur setið rólegur; hann opnaði glugga og
kallaði ofan til þeirra:
Hvað eiga þessi læti að þýða, piltar? Ekki
vitið þið nema tvær dyr kunni að vera á hús-
inu, svo að jeg gæti verið kominn út um hin-
ar dyrnar!
Að svo mæltu skellti hann glugganum aftur.
Nasreddin verpir esrgium-
Eins og geingur var mikið um bæjarþvaður meðal
kvenfólksins í þorpinu þar sem Nasreddin bjó, og
honum til mikillar sorgar var kona sjálfs hans ein hver
versta kjaftakerlíngin.
Sjálfur var hann mjög fámáll og orðvar. En það
dugði ekkert; hún spann upp sögur um allt sem fyrir
kom bæði innan húss og utan, og þessu fylgdi auð-
vitað, að hún var fram úr öllu hófi forvitin.
Einn dag hafði hún verið venju fremur spurul eftir
bæjarfrjettum, svo að Nasreddin þótti úr hófi keyra.
Hann sagði þá við hana:
Kona, ef þú gætir þagað yfir nokkru, þá skyldi jeg
segja þjer sögu.
Geturðu efast um það ? þú veist þó vel að jeg er
þögul eins og gröfin! svaraði konan.
Ja, ef jeg mætti reiða mig á það...........En jeg
veit hreint ekki, hvort eigandi er undir því ....
sagði Nasreddin.
Það er þá eitthvert merkilegt leyndarmál, sagði hún.
Og þú þorir ekki að trúa mjer fyrir því! En hvernig
ferðu að vera svona tortrygginn, Nasreddin! Jeg sver,
að jeg skal ekki segja eitt orð um það!
Nasreddin ljet þó enn leingi vel sem hann þyrði
ekki að sleppa við hana leyndarmálinu. En þegar
hún hafði svarið og sárt við lagt, að óhætt væri að
trúa sjer fyrir þessu, þá gætti Nasreddin nákvæmlega
að, hvort einginn stæði á hleri, en trúði henni svo
fyrir því, að um morguninn hefði hann eftir harðar
fæðíngarhríðir verpt eggi, sem hann eftir mikla vafn-
ínga sýridi henni og bað hana að geyma.
Kona, mælti^ann, jeg reiði mig nú á þagmælsku
þína. Ef þetta bærist út, þá yrði jeg að áthlægi.
Láttu mig nú sjá, að þú kunnir að þegja yfir leynd-.
armáli! Síðan þrammaði Nasreddin á stað til skól-
ans og beið ekki eftir svari.
Konan sat eftir stundarkorn máilaus af undrun.
Þarna var frjett sem sagði sex. Hvað ætli þær Ayscha
Kadyn og Fatma Hanem og aðrar skrafsystur henn-
ar segðu ef þær heyrðu þetta? Hún sá, að með þess-
ari sögu gæti hún orðið sálin í öllum skrafkvenna-
hópnum í heila viku.
Á stað! Á stað! Hún kastaði skýlu yfir höfuðið
og hljóp á stað til Ayschu Kadin, næstu nábúakonu
sinnar. Nú átti ekki að spilla tímanum; hjervarsig-
urinn vís.
Ayscha Kadyn hafði nærri mist kaffikönnuna, sem
hún hjelt á, — svo íllt varð henni við höggin sem
hurðin fjekk, þegar kona Nasreddins barði að dyr-
um.
Hver er þar? kallaði hún út.
Ljúktu upp, ljuktu upp! það er jeg! sagði kona
Nasreddins og æddi lafmóð inn í húsið.
Heyrðu, besta vinkona, hvað er nú á ferðum? spurði
Ayscha Kadin.
Hugsaðu þjer .... hvað segirðu um það . . .
maðurinn minn er farinn að verpa eggjum eins og
hæna . . . Hann verpti einu í gær! flýtti kona Nas-
reddins sjer að segja.
Hvað heyri jeg? sagði Ayscha Kadin. Er þetta satt?
Annað eins hef jeg nú aldrei heyrt. Kærasta, besta
vinkona, þú verður að segja mjer nánar frá því.
Auðvitað, sæta Ayscha Kadin! sagði kona Nasredd-
ins. En það er leyndarmál, sem hreint ekki má ber-
ast út.