Fram - 23.11.1918, Blaðsíða 1

Karlmannsfatatau, Kápu-
tau, Kjólatau og ennfrem-
ur alla vefnaðarvöru er
best að kaupaí verslun
S/g’. Sigurðssonar.
4 Danskur
$ Skófatnaður.
Stórt úrval!
iFriðb. Níelsson
$¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
II. ár. Siglufirði 23. nóvember 1918. 46. blað.
Aðalstarfið.
Það hefir verið drepið á það hér
í blaðinu, að æskulýðurinn hér,
eða með öðrum orðum hin upp-
rennandi kynslóð, lærði lítið til vinnu
annað en það, sem daglega fellur
fyrir í þessu sjáfarþorpi. Eftir því
sem þorpið vex, eða bærinn sem
bráðum verður, þarf við fleiri og
fleiri handverksmanna, en því hefir
verið svo varið hingað til, að þeir
hafa fleiri flutt inn hingað en alist
hér upp.
Þegar litið er yfir barna og ung-
linga hóp þann sem hér er, má sjá
marga mannvænlegasveinaogmeyar,
væri illa farið ef allur sá hópur lærði
ekki annað en að salta síld og velta
tunnum. Sú atvinna getur einnig
brugðist, og þá er ekkert að grípa
til, þegar ekki er fyrir hendi nein
verkleg þekking önnur en sú áður
nefnda, því þó að hér myndi verða
iítið um atvinnu fyrir handverks-
menn ef sjáfarútvegur brygðist, þá
eru aðrir staðir sem hægt er að
flytja sig til, og sem lífvænlegra
væri á að búa.
Á unga aldri eru börnin sett í
skóla, til þess þar að læra undir-
stöðu-atriði bóklegrar fræðslu. Pað
á að vera undirbúningur undir lífið;
margir halda áfram þeim lærdómi,
en allur þorrinn lætur þar staðar
numið. Þessi skóla lærdómur er
skylda. En væri ekki heppiiegt að
einnig væri skyldukensla í verkleg-
um efnum helst þannig, að hver
unglingur, að minsta kosti piltur,
væri skyldaður til að læra eitthvert
handverk. Pað er að segja þeir,
sem ekki ætla sér að ganga skóla-
veginn.
í öðrum löndum mun það vera
tíðkanlegast, að hver maður velur
sér einhverja atvinnu er hann hefir
að aðalstarfi, og tryggir sér með
því framtíð sína. Allir þeir í hverju
landi er sömu atvinnu stunda mynda
félagsskap, og styðja og styrkja
hver annan. Hér þekkist mjög lítið
til þesskonar félagsskapar, að minsta
kosti nær hann ekki yfir alt landið
þó smáfélög séu á hinum ýmsu
stöðum. Þetta fyrirkomulag, að hver
maður hafi eitthvert aðalstarf er
hann velur sér, virðist mjög heppi-
legt, og jafnvel áríðandi fyrir þjóð-
félagið. Pegar sami maður flækist
frá einni atvinnugrein til annarar, er
hætt við að hann nái ekki fullkom-
inni þekkingu í neinu, og verði því
ekki hálfur maður á móti því, sem
hann hefði getað orðið, ef hann
hefði lent á réttri hillu, sem kallað er.
Sum embætti og opinber störf
hér á landi eru veitt með því skil-
yrði, að engin önnur opinber störf
séu höfð á hendi. Petta sýnir, að
þeir er um þau lög fjölluðu er þetta
ákveða, hafa fundið og skilið, að
væri sint um önnur störf samhliða,
þá myndi það draga frá aðalstarfinu.
En það er víðar en í þessum fáu
tilfeilum, að óheppilegt er að menn
hafi mörg járn í eldinum, því hætt
er við að erfitt verði að hirða vel
um þau öll.
Það hefir farið mikið í vöxt á
síðari árum að kaupa sér lífsábyrgð,
og er það ekki að lasta. En áreið-
anlega besta líftryggingin er sú, að
kunna eitthvert verk til fullnustu,
velja sér eitthvert aðalstarf, sem
hægt er að hafa uppeldi af fyrir sig
og sína. Þeir, sem aðeins treysta á
daglega hlaupa atvinnu, eru illa farnir
þeir geta ef til vill komist af eins
og fuglar loftsins, en það er óá-
byggilegt.
Það veltur ekki á svo miklu hver
atvinnan er, aðeins að hún tryggi
manninum þarfir hans, en til þess
að hann eigi vissa uppfylling þeirra
þarf hann að kunna verk sitt vel,
og stunda það með alúð og kost-
gæfni. F*eir sem það gera, eru bæði
vissir með að hafa ætíð nóg að
starfa, og svo ávinna þeir sér einnig
heiður og álit hjá öllum rétthugs-
andi mönnum.
Hér í Siglufirði vantar handverks-
menn í fjölda mörgum greinum, og
skulu þær ekki taldar upp hér. En
þið ungu piltar, sem flækist að-
gjörðalausir, eða litlir, allan vetur-
inn, viljið þið ekki líta í kringum
ykkur, og vita hvort þið ekki finnið
eitthvert starf sem er við ykkar hæfi,
og reyna til að læra það. F*eir kom*
tímar, að þið þurfið að sjá fyrir
fleirum en ykkur sjálfum og nú er
einmitt tíminn til þess að búa sig
undir það. F*au eru dýr æskuárin
sé þeim kastað á glæ,
H. J.
Aukaútsvör
í Hvanneyrarhreppi haust-
ið 1918, 10 kr. og’ hærri.
3500 kr. Sören Goos.
3450 — Ásg. Pétursson Akureyri.
2911* — Loftur Loftsson Akranesi
2500 — h.f, Hinar sam. ísl. versl.
1913 — h.f. Kveldúlfur Rvík
1812 — h.f. Haukur Rvík
/8oo — Verslun Sn. Jónsson.
1672* — Otto Tulinius Akureyri
1248 — h.f. Bræðingur Rvík.
1000 — H. Söbstað Bakkevig
& Sön.
852* — h.f. Bragi Rvjk
739* — h.f. Sjöstjarnan, Akureyri
700 — Ole Tynes
600 — John Wedin
534* — J. V. Havsteen Akureyri
500 — Eðv. Jakobsen Helgi Haf-
liðason.
483 — Anton Jónsson Akureyri
478* — Ragnar Ólafsson —
477 — Runólfur Stefánsson Rvík
336* St. 1 h. Jónsson, Seyðisfirðj
322 — h.f. Rán, Höfða
300 Aalesunds Fiskeriselskab,
H. Henriksen
294* — O. G. Eyjólfsson Rvík
267 — h.f. Alliance Rvík
250 — Halldór Jónasson, h.f. fs-
land, Siglufjords Olie &
Guanofabrik, Siglufjords
Sildesalteri & Anlægs-
Compani
2Q4* — Magnús Guðmundsson
200 — Pormóður Eyólfsson
186* — Jón Sigurðsson & Co
183* — Steingr. Torfason
’) 1 þessum útsvörum eru einnig aurar
sem slept er hér.
205
Hann slökti Ijósið spenti skambyssuna og þrýsti Kate
fast að sér.
Hlerinn lyftist upp og gildvaxnir fótleggirnir á móðir
Trundel komu í ijós. Hún lokaði hleranum á eftir sér, og
kom niður stigann.
Henni varð fyrst litið á pokann á gólfinu, hnykti við er
hún sá að hann var tómur, Ieit upp, og stóð sem steini
lostin er hún sá Mr. Pemberton.
»Ef þú hreyfir þig eða segir eitt einastaorð, þá skýt eg
þig strax,« sagði Mr. Pemberton, og miðaði skambyssunni
á hana.
Andlit kerlingarinnar varð öskugrátt af hræðslu.
»F*aðer auðséð að þúert í vitorði með ódáðaverk það sem
hér átti að vinna, og þú verðuð að svara nokkrum spurn-
ingum,« sagði Mr. Pemberton.
Móðir Trundel starði á hann alveg höggdofa.
»F*ú átt ekki að svara með orðum, það gæti heyrst til
þín upp á loftið og eg kæri mig ekki um að vinir þínir
trufli okkur. En fyrst ætla eg að láta þig vita hver eg er, eg
heiti Pemberton, lögreglu umsjónarmaður frá Lawn Road.
Lampinn, sem móðir Trundel hélt á, hristist til af skjálfta
þeim er kerlingin fékk þegar, hún heyrði hver maður sá var
er talaði við hana.
Hún starði áhann en stalst þó til að gjóta augunum
upp að loftshleranum; hávaðinn í félögum hennar heyrðist
greinilega.
»Settu frá þér lampann,« skipaði Mr. Pemberton.
Kerlingin hlýddi.
Mr. Pemberton gekk nær henni með skambyssuna á
lofti.