Tíminn - 24.11.1942, Blaðsíða 2

554
TIMINTC, þriðjudagmn 24, nóv. 1942
140. blað
‘gíminn
Þriðjudag 24, nóv.
Samkomulag um
kaupgjald og
verdlag
í dýrtíðarmálinu eru kaup-
gjaldið og verðlag innlendra
afurða einna stærstu þættirnir.
Þar koma líka hagsmunasjón-
armið fjölmennustu stéttanna,
bænda og verkamanna, helzt til
greina.
Framsóknarmenn bentu á
það fyrir ári siðan, að kapp-
hlaup það, sem hafið væri milli
kaupgjalds og verðlags þessara
afurða, mundi fyrr en síðar
enda í öngþveiti og hruni. Þess
vegna bæri að festa hvort
tveggja um nokkurra mánaða
skeið (til 1. sept. 1942). Sá timi
myndi leiða í ljós, hvort hlut-
föllin milli kaupgjaldsins og
verðlagsins væru rétt og mætti
þá breyta þeim til samræmis
við það, sem réttast þætti.
Hefði þessum tillögum Fram-
sóknarmanna verið fylgt, myndi
dýrtíðin og framleiðslukostn-
aðurinn vera nú eins og í fyrra-
haust. Fengin reynsla af fest-
ingunni hefði verið notuð til
að samræma hlutföllin milli
verðlagsins og kauplagsins, ef
þurfa hefði þótt.
Tillögum þessum var hafnað,
eins og kunnugt er. Þess vegna
hefir dýrtíðin aukizt um helm-
ing. Þess vegna hefir fram-
leiðslukostnaður aukizt um
helming. Þess vegna er nú engin
rannsókn fyrirliggjandi um það,
hver muni rétt hlutföll milli
verðlags og kaupgjalds.
Þjóðin harmar það áreiðan-
lega nú, að tillögum Framsókn-
armanna var ekki fylgt í fyrra.
En um orðinn hlut dugir ekki
að sakast. Nú verður að snúast
við málunum eins og þau eru
komin.
Þar virðist ekki nema um eitt
að gera. Það verður í aðalat-
riðum að fara sömu leiðina og
Framsóknarmenn bentu á sið-
astliðið haust. Það verður að
byrja á því að festa verðlagið
og kaupið, eins og það er nú,
og reyna síðan, eins fljótt og
auðið er, að finna eðlileg hlut-
föll milli verðlagsins og kaup-
gjaldsins á þeim grundvelli, að
heilbrigður atvinnurekstur geti
þrifizt. Hlutföllin þurfa að
verða þannig, að hinum vinn-
andi stéttum, bændum og
verkamönnum, séu tryggð sam-
bærileg kjör.
Vegna þess, að mönnum er
dýrtíðarhættan nú miklu aug-
ljósari en í fyrra, ætti að geta
tekizt samkomulag milli full-
trúa hlutaðeigandi stétta um
framangreinda lausn málsins.
Fyrsti þáttur slíks samkomu-
lags yrði sá, að verðlagið og
kaupgjaldið skuli ekki hækka
meðan samningar fara fram.
í Svíþjóð standa nú yfir
slíkir samningar. Löggjafar-
valdið þar hefir ákveðið, vafa-
laust í samráði við samnings-
aðila, aö hækkanir mættu ekki
eiga sér stað meðan samningar
stæðu yfir.
En vegna framtíðarinnar er
það vitanlega ekki nóg, að
hækkanir séu útilokaðar. Fram-
tíðarlausn málsins er vitanlega
sú, að verðlag og kaupgjald
miðist við heilbrigðan rekstur
atvinnuveganna.
En jafnhliða slíkum samn-
ingum eru aðrar ráðstafanir
óhjákvæmilegar. Þar ber fyrst
og fremst að nefna þjóðnýtingu
stríðsgróðans. Það er ekki með
neinni sanngirni hægt að krefj-
ast fórna af vinnandi stéttum
landsins, ef einstökum mönnum
tekst að hagnast á hinu óheil-
brigða stríðsástandi. Meðan slík
tilhögun helzt, verður ekki hægt
að stöðva það kapphlaup stétt-
anna, að reyna að fá sem mest
af stríðsgróðanum í sinn hlut
með hækkun kaupgjaldsins eða
verðlagsins.
Þjóðnýting stríðsgróðans er
verkefni, sem bíður Alþingis.
Þegar Alþingi hefir sýnt rétt-
an hug í því máli, mun vart
standa á bændum og verka-
mönnum að leggja fram skerf
sinn. Þ. Þ.
F
Alþýðusamband Islands
undir nýrrí forustu
Þau tíðindi gerðust á Alþýðusambandsþinginu, sem veröi endurskoðaður og íeiðrétt-
haldið var hér síðastl. viku, að fullt samkomulag náðist U1‘7 Stríðsgróðinn verði tekinn
milli fulltrúa Sósialistaflokksins og Alþýðuflokksins um j ríkissjóð og notaður tii efiing-
skipun hinnar nýju sambandsstjórnar. En í henni eru
átta Sósíalistar, átta Alþýðuflokksmenn og einn utan-
flokkamaður. Á þinginu voru þessir flokkar nokkurn
veginn jafn sterkir, Sósíalistar þó sennilega aðeins fleiri.
Með þessu samkomulagi er áreiðanlega stígið stórt
spor til að útrýma hinum pólitíska klofningi, sem mjög
hefir torveldað og spillt starfsemi verkalýðsfélaganna á
undanförnum árum. Ef þessi tilraun heppnast vel, er
ekki ólíklega spáð, að hún geti orðið upphaf að samein-
ingu þeirra tveggja flokka, sem að henni standa.
ar atvinnuvegum landsmanna,
þegar á því þarf að halda, eftir
fyrirfram gerðri athugun.
8. Strangar skorður verði
settar gegn hvers konar braski
og okri á fasteignum og öðrum
verðmætum.
9. Samstarf verði hafið milli
ríkisvaldsins og samtaka stétt-
arfélaganna um hagnýtingu
vinnuaflsins, til þess að tryggja
nauðsynleg framleiðslustörf,
húsabætur, vinnu vegna ófrið-
Stjórnarkosningin fór á þessa njóti á hverjum tíma viðunandi arins o. þ. h.
Sérstakur
lagður á
eignaskattur verði •
stóreignaaukningu
^iláfmu sauðfjár
var meiri en í fyrra
Kjötsaian ínnanlands meírí en pá
963 smálestir.
nóv.- 1941 voru
leið: lífskjara, samanborið við verka-
Úr Reykjavík og Hafnarfirði: menn, og breytist verðlagið
Guðgeir Jónsson, forseti, Stef- samkvæmt dýrtíðarvísitölu. Ef
án Ögmundsson, varaforseti, hagkvæmt þykir, verði inn-
Björn Bjarnason, ritari, Sigurð- lendar afurðir verðbættar úr
ur Guðnason, Þorvaldur Brynj- ’ ríkissjóði.
ólfsson, Jón Rafnsson, Sæmund- j 5. Kaupgjald verði samræmt
ur Ólafsson, Hermann Guð- . um allt land með samningum; veSna stríðsgróða, til jaess að
mundsson, Þórarinn Kr. Guð- við verkalýðsfélögin, enda sé j Sreiða kostnað við gengishækk
mundsson. greidd dýrtíðaruppbót á það |unina-
Úr Vestfirðingafjórðungi: samkvæmt vísitölu. Auk þessa samþykkti þingið
Finnur Jónsson, ísafirði, Árni 6. Grundvöllur vísitölunnar | tillögur um mörg önnur mál.
Magnússon, ísafirði.
Úr Norðlendingafjórðungi:
Gunnar Jóhannsson, Siglufirði,
Hafsteinn Halldórsson, Akur-
eyri.
Úr Austfirðingafjórðungi:
Bjarni Þórðarson, Norðfirði,
Inga Jóhannesdóttir, Seyðis-
firði.
Úr Sunnlendingafjróðungi:
Sigurður Stefánsson, Vest'-
mannaeyjum, Ragnar Guðleifs-
son, Keflavík.
Guðgeir Jónsson, hinn nýi
forseti Alþýðusambandsins, er
bókbindari að iðn. Hann er for-
maður Bókbindarafélags íslands
og hefir áður átt sæti í stjórn
Alþýðusambandsins.
í dýrtíðarmálinu gerði þing-
ið þessa samþykkt:
„1. Ríkið taki í sínar hendur
allan innflutning á erlendum
vörum, meðan ófriðurinn stend-
ur, og séu nauðsynjavörur seld-
ar eigi hærra en með innkaups-
verði að viðbættum kostnaði.
Jafnframt séu farmgjöld á þeim
vörum lækkuð svo sem unnt er.
2. Tollar af nauðsynjavörum
séu afnumdir.
3. Strangt eftirlit sé haft með
útsöluverði á vörum og þeim
vægðarlaust refsað, er gera sig
seka um brot á hámarksákvæð-
um verðlagseftirlitsins.
4. Komið verði á föstu grunn-
verði landbúnaðarafurða með
samkomulagi við bændur, er
miðað sé við það, að bændur
10. Gengi íslenzkrar krónu
verði hækkað, að undangeng-
inni athugun, og á þann hátt
tekið tillit til þeirra afurðasölu-
samninga, sem nú eru í gildi.1
Slátrun sauðfjár hefir verið
með meira móti að þessu sinni,
samkvæmt skýrslum kjötverð-
lagsnefndar. Samtals var slátr-
að 365.333 dilkum sem vógu alls
5.073.470 kg., 13.008 geldfé, sem
vóg samtals 301.082 kg., og 25,-
352 ám, sem vógu samtals 458,-
022 kg. Meðalfallþyngd dilka á
öllu landinu hefir því verið tæp-
lega 13.89 kgr.
Alls var því slátrað 403.693
kindum, sem höfðu að kjöt-
magni 5.832.574 kgr.
Til samanburðar má geta
þess, að haustið 1.941 var slátr-
að alls 391.200 fjár, eða 12.493
kindum færra en nú. Kjötmagn-
ið 1941 var samtals 5.582.885
kgr. eða 249.689 kgr. minna en
núna. Heildarsala í sláturtíð
1941 eða til 1. nóv., nam 1177
smálestum. Þá seldist mikið
kjöt á sumarmarkaði, í ágúst
og byrjun septembermánaðar.
Þá keypti setuliðið mikið kjöt,
eða samtals 214 smálestir. Sala
til landsmanna var því í slátur-
tíðinni 1941
Kjötbirgðir 1
4073 smálestir.
Heildarsala í sláturtið nú
nam 1105 smálestum, þar af til
setuliðsins 2 smálestir. Sala til
landsmanna hefir því numið
1103 smálestum á móti 936 smá-
lestum 1941. Ef tekið er tillit til
þess, að sumarsala var mjög lít-
il að þessu sinni, en óvenjulega
mikil 1941, verður ekki hægt að
segja annað en kjötsalan ha/i
gengið greiðlega í sláturtiðinni
í haust, og jafnvel betur eri
bjartsýnir menn bjuggust við.
Birgðir voru 1. nóv. s. 1. 655
smálestum meiri en á sama
tíma 1941. Stafar það af meiri
slátrun og einnig því, að dilkar,
sérstaklega sunnan lands, voru
vænni í haust en árið áður.
Eins og áður er greint, hefir
setuliðið nær ekkert kjöt keypt
um sláturtíð, en hefir nú byrjað
kaup, sem ætla má, að verði
500—600 smálestir samtals.
Má því fullyrða, ef dæma skal
Á KROSSG0TUM
Laugarvatnsskóli.
Skólastjóri Laugarvatnsskóla
hefir skýrt blaðinu frá skóla- j
starfseminni á þessa leið:
Nemendur eru 132, 54 stúlk- '
ur og 78 piltar, auk 6 íþrótta- j
kennaraefna.
Skólinn er fullskipaður og
hefir í mörg ár ekki verið önn-
ur eins aðsókn.
Alls sóttu um 180 manns um
skólavist. :
Stúlkur eru óvenju margar.;
Aukningin á að líkindum rætur
að rekja til vaxandi kennslu í
verklegum efnum. Auk sauma
hefir verið kennd matargerð
þrjú s. 1. skólaár. Að vísu hefir
sá tími, sem til þeirrar kennslu
var varið, verið nokkuð tak-
markaður, en hugmyndin er að
auka þá kennslu. Um nýár
hefst húsmæðraskóli Suður-
lands. Kenna þar tvær stúlkur,
önnur kennir matargerð, hin
sauma og vefnað. Skólinn tek-
ur aðeins 12 stúlkur og er hann
fyrir löngu fullskipaður.
Kennarar verða 11 alls. Þar af
vinna fimm nær eingöngu, og
sá sjötti að nokkru leyti, að
kennslu í íþróttum og verklegu.
Að vísu er þarna innifalin við-
haldsvinna og nokkur nýsmíði.
í heimavistinni eta 161 manns,
nemendur, kennarar og annað
starfsfólk. Alls eru því á staðn-
um 182 menn auk skólabarna,
sem eru hér tíma og tíma. ■
íslenzkir námsmenn
vestan hafs.
í nýkomnum vestanblöðum
er skýrt frá efnilegum ungum
íslendingi, Guðmundi Lam-
bertsen frá Glenboro í Mani-
tóba. Hlaut hann í sumar
námsverðlaun menntamálaráðs
í Manitóbafylki.
Þessi efnilegi námsmaður er
sonur Guðmundar gullsmiðs
Lambertsen og Brynjólfnýjar
Ásmundsdóttur, Sigurðssonar
frá Katastöðum í Núpasveit í
Norður-Þingeyjarsýslu. Faðir
Guðmundar gullsmiðs — og afi
Guðmundar þess, er hér ræðir
um — var kaupmaður í Reykja-
vík og kunnur maður. Hann hét
einnig Guðmundur Lambertsen.
Námsverðlaun þau, er Guð-
mundur Lambertsen hlaut,
nema 650 dollurum í tvö ár.
Guðmundur reyndist snemma
framúrskarandi námsmaður, og
hefir skólastjóri hans komizt
svo að orði, að hann hafi verið
efstur í hverjum bekknum eftir
annan og svo hafi virzt sem all-
ar námsgreinar lægju honum
opnar til skilnings.
Guðmundur hefir nú hafið
læknisnám í Manitobaháskóla.
í sömu blöðum er einnig
skýrt frá námsferli Dodo Ólafs-
son, dóttur C. Ólafssonar lífsá-
byrgðarumboðsmanns og Gerðu
Ólafsson i Winnipeg.
Dodo Ólafson er rösklega tví-
tug. Hún innritaðist í Mani-
tóbaháskóla 1938 og lauk þar
meistaraprófi síðastl. vor með
ágætasta vitnisburði — hlaut
meðal annars fyrstu ágætis-
einkunn fyrir frábæra þekk-
ingu á enskri tungu.
í haust hóf hún nám í Tor-
onto-háskóla. Stundar hún þar
hagfræðinám.
Fréttabréf af Austfjörðum.
Sumarið 1942 var efalítið eitt
hið allra versta sumar, sem
komið hefir á Austfjörðum, þeg-
ar hafís hefir ekki legið þar
fyrir landi.
Fyrsti mánuðurinn var þó
sæmilegur til landsins og fisk-
afli góður. Helzt svo um afla-
brögð þar til dragnótabátaj
komu til sögu með þá tortím-
ingarveiðiaðferð, sem þeir við-
hafa á fjörðum inni.
Um hvítasunnu gekk til hríð-
ar, er hélzt óslitið í fjóra daga.
Þar sem þetta var í byrjun sum-
ars má nærri geta, hvaða bú-
sifjum það olli bændum og búa-
liði. Loks létti hríðinni af með
frosti, og kól þá nýlifnaðan
gróður. Seinkaði þetta grasvexti
svo, að sláttur byrjaði allt að
mánuði seinna en verið hefir
fyrri ár. Og yfirleitt var gras-
vöxtur í lakara lagi. Eftir að
sláttur hófst var tíðin mjög ó-
hagstæð, svo að heita mátti, að
ekki næðist nokkur baggi ó-
hrakinn, heldur varð venjulega
að setja heyið hálfþurrt upp í
stór sæti og látá það jafna sig
þar. En hin bezta hjálp bænda
á Austfjörðum í svona tíð er hin
góða súrheysgerð þeirra. Hefir
óhagstæð veðrátta á sumrin
kennt þeim að hagnýta það úr-
ræði, sem bezt má verða. En þó
mun heyfengur yfirleitt vera
með minna móti í ár.
Dilkar, og sauðfé yfirleitt, var
fullt eiris vænt í haust sem í
fyrra, og er það talið því að
þakka, hve jörð var lengi að
gróa í vor. Eftir að leið á sumar
urðu óstillingar til sjós, svo að
varla var ýtandi bát á flot, enda
ekki fiskur fyrr en nokkuð und-
an landi. En alltaf var hægt að
selja hann upp úr sjónum. Þótt
nú veðrátta og hálfgildis sjó-
ræningjar hafi spillt mjög að-
stöðu til öflunar lífsviðurværis
úr sjónum, mun afkoma manna
vera vel í meðallagi, og ef bænd-
um hefði tekizt að fá allan þann
fóðurbæti, er þeir óskuðu eftir,
mundu þeir hafa getað viðhald-
ið fjárstofni sínum vegna heyja.
eftir kjötneyzlu landsmanna í
haust ,að langmestur hluti
kjötsins seljist innan lands.
Gjöf til Staðarfellsskóla.
Á áttræðisafmæli Magnúsar
Friðrikssonar frá Staðarfelli
fyrir nokkru síðan, ákvað hann
(Framh. á 4. slOu)
Julfen Ðuxley:
Vér eíg’um í byltíngu
(NIÐURLAG)
„Tímarnir breytast og mennirnir með“, segir fornt spakmæli.
Lýðræði og lýðræðishugsjónir 19. aldarinnar hljóta lika að laga
sig eftir þeim aðstæðum, sem skapazt hafa á þessari öld, sem nú
er senn hálfnuð. Nítjánda öldin var tímabil hins frjálsa fram-
taks, Iandkönnunar, landnáms, iðnþróunar og auðsöfnunar. Það
hefir þrengst í heiminum. Hann er að verða þéttbýll og fullnum-
inn.
Jafnvel kjörorð lýðræðisins: frelsi, jafnrétti og bræðralag geta
ekki lengur þýtt alveg hið sama nú og þau þýddu á 19. öldinni.
Þau munu eftir sem áður verða höfð að kjörorði, en í breyttri
merkingu.
Bylting þýðir ekki heldur hið sama og áður. Hún þýðir ekki
götubardaga, stjórnleysi og upplausn, heldur meira og fastara
skipulag. Hún þýðir óhjákvæmilega sögulega þróun og umbæt-
ur. En það má alveg eins kalla þetta byltingu, aðeins í nýrri merk-
ingu orðsins, og það gerir Julien Huxley í þessari grein.
Takmark lýðræðisþjóðanna í þessari styrjöld á að vera meira
og framsýnna skipulag i félagsmálum og fjármálum, aukin sam-
vinna innan hvers þjóðfélags og þjóða á milli.
Þetta er öll sú bylting, er koma skal. RITSTJÓRI.
VI. KAFLI.
Þetta verður að nægja um
hin algildu auðkenni lýðræðis-
ins. Eftir er að gera grein fyrir
hinum sérstöku atgerðum, sem
lýðræðið verður að beita á því
tímabili, sem nú er að hefjast.
Frelsi, jafnrétti og bræðralag
munu jafnan verða leiðarmerki
þess. En því ber ekki að neita,
að þessi leiðarmerki hafa látið
nokkuð á sjá með aldrinum..
Það þarf að hressa þau við og
gefa þeim nýja merkingu, sem
samsvarar fjárhagslegum kröf-
um tímans.
Hin hraðvaxandi iðnþróun
var höfuðeinkenni fyrra hluta
aldarinnar, sem leið. Á slíku
tímabili hlaut frelsishugsjón
lýðræðisins fyrst og fremst að
beinast að því að varpa af sér
hemlum fortíðarinnar, aðals-
valdi of forréttindum, og réttur
og skylda hins nýfrjálsa ein-
staklingsframtaks beindist að
því að nota auðlindir náttúr-
unnar eftir föngum. Lýðræðis-
legt jafnrétti var að mestu
leyti bundið við stjórnmálalegt
jafnrétti fyrir miðstéttirnar.
Og bræðralagið kom að miklu
leyti fram í góðgerðastarfsemi
og „ábyrgð fylgir upphefð". Sú
: veröld, sem nú blasir við, er
jhlekkjuð saman úr sjálfstæð-
! um þjóöríkjum í lokaða heild,
iog milli þessara ríkja er sífelld
snerting og ýfingar. Á hvern
hátt munu hinar lýðræðislegu
grundvallarreglur mótast og
endurskírast við þessi skilyrði
Þjóðernislegt fullveldi leiðir
til samkeppni og styrjalda í
þessari þröngu veröld, en menn-
ingarlegt fullveldi er ef til vill
bezta skilgreiningin á frelsi á
alþjóðlegan mælikvarða ókom-
ins tíma (líkt og reynt er í
ráðstjórnarríkjunum að láta
hvern landshluta þroska og hlú
að sinni erfðamenningu).
Bræðralagshugtakið mætti í
meginatriðum láta jafngilda
samvinnu, samvinnu um land-
varnir, verzlun og almennt auk-
in lífsþægindi. Á þann hátt
falla einangrunartollar úr sög-
unni, kapphlaup um vígbúnað
og yfirdrottnun stórvelda, en í
þess stað rofar fyrir nýrri
heimsstefnu í fjármálum og
stjórnmálum, sem nær út og
yfir -þjóðir, þjóðfélög og þjóða-
bandalög.
Af öllum meginhugtökum
lýðræðisins verður erfiðast að
skilgreina jafnréttið, svo að
vel sé, á hinu nýja alþjóðlega
tilverusviði, því að nú sem
stendur eru þjóðir heimsins á
geysilega mismunandi þroska-
stigi, bæði efnalega og andlega.
Fram úr þessu mætti samt
hæglega ráða með því að ganga
út frá skilorðsbundnu jafnrétti.
Gagnvart lítt þroskuðum þjóð-
um yrði þá stefnan sú, að koma
þeim til slíks þroska, að þær
geti tekið sæti með jöfnum
rétti við hlið annarra þjóða.
Þetta ber þó ekki að skilja svo,
að allar þjóðir hafi jöfn skil-
yrði til þroska, eða þar geti
ekki verið verulegur munur á
lundarfari og gáfnafari. Menn-
ingarleg fjölbreyttni er engu
síður æskileg en sérhæfni ein-
staklinga. Þjóðflokkar og þjóðir
búa yfir geysimiklum ónotuð-
um þroskamöguleikum, alveg
eins og einstaklingarnir, og frá
lýðræðislegu sjónarmiði ber að
sjá þeim öllum fyrir jöfnum
skilyrðum til að njóta sín.
Það mætti skýra þessar hug-
leiðingar betur með því að taka
Kína sem dæmi. Ef sigur á að
fást í ófriðnum, verður að koma
fram við Kínverja sem jafn-
réttisþjóð. Annars kemst ekki
friður á í Austurlöndum Asíu.
Sama skoðun er að ryðja sér til
rúms um Indverja. í þessu efni
hafa Bandaríkin riðið á vaðið
með því að styðja Filippseyja-
menn til stjórnarfarslegs þroska
og sjálfstæðis. Er það mjög ó-
líkt aðferðum Breta á Malaya-
skaga, enda hafa afleiðingarnar
orðið þar eftir í stríðinu.
Þessi sjónarmið bera í sér tvö
meginatriði: í fyrsta lagi end-
urskoðun á afstöðu til nýlendna
og undirgefinna þjóða i þeim
yfirlýsta tilgangi að láta ný-
lendustjórn stefna að því marki
að þroska nýlenduþjóðirnar til
sjálfstjórnar. í öðru lagi víð-
tækar aðgerðir til þroska og
framfara allra þjóða, sem hafa
dregizt aftur úr á einhverju
sviði lífsins. Þetta mundi ekki
„borga“ sig að dómi skamm-
sýnnar spákaupmennsku, en
það mun vissulega gera það,
þegar til lengdar lætur, ef lögð
eru til grundvallar áður greind
sjónarmið um samvinnu og
frelsi til menningarþroska.
f
VII. KAFLI.
Síðasta atriðið fjallaði um
nauðsyn þess að gera þær breyt-
ingar, sem gera þarf, af ráðnum
hug, og beina þeim braut, í stað
þess að verða leiksoppar blindra
byltingarafla. Stríðið er ekki
aðeins sjúkdómseinkenni bylt-
ingarinnar, það er jafnframt
höfuðbarátta fyrir framkvæmd
hennar. Þar leiðir eitt af öðru.
Af okkar hálfu er hyggileg-
ast að lýsa yfir stríðsstefnu, sem
felur í sér æskilega lausn bylt-
ingarinnar. Fjandmenn okkar
hafa gert þetta fyrir löngu.
Hitler hefir lýst yfir sem sínu
takmarki, að koma á „nýskip-