Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.03.1939, Blaðsíða 1

.IfÐUBLAÐli
UNNUDAGS-
SUNNUDAGINN 12. MARZ 1939
VI. ÁRGANGUR 11. TÖLUBLAÐ
Reimleikarair í Þistilfirði.
Þegar skyrsáirnir dönsuðu og
bollapörln flugu um loftið.
iii. ,
EIR Aðalsteinn og Hjörtur
hreppstj. komu að Hvammi
um kvöldið fyrgreindan dag í
hálfrökkri. í baðstofu logaði ljós
■ og hafði kona Aðalsteins tilbúið
kaffi á könnu, er hún ætlaði
hinum ferðlúnu mönnum. Þeg-
ar hreppstjórinn var nýseztur
niður, ætlaði konan að víkja
sér frá og ná í eitthvað, en um
leið valt kaffikannan á gólfið
— alveg eins og henni væri
kastað á eftir húsfreyjunni. —
Kannan stóð á eldavél rétt
framan við dyrnar á hjónaher-
berginu, en hreppstjórinn sat á
stól fast við dyrnar. Ekki
sagðist hann hafa getað séð, að
neinn kæmi við könnuna, en
hélt þó fram, svona til mála-
mynda, að húsfreyja hefði kom-
ið við könnuna með pilsinu um
leið og hún hefði gengið fram
hjá eldavélinni. En húsfreyja
fullvissaði hann um, að svo
hefði ekki verið, enda var það
sannfæring hennar, að því er
hreppstjóri segir. Ekki liðu
nema nokkrar mínútur, þar til
annar atburður gerðist. Diskur,
sem stóð á borði í frambaðstof-
unni, kastaðist um 3-r-4 álnir
frá borðinu og niður á gólf og
brotnaði í rúst. Hreppstjórinn
reyndi að finna eðlilega skýr-
ingu á þessu, og kendi um ketti,
sem sat á kommóðu rétt hjá
borðinu, en samt þótti honum
það furðulegt, að diskurinn
skyldi kastast þannig, þó kött-
urinn hefði komið við hann.
En ef diskurinn þefði dottið
niður af borðinu og beint niður
á gólfið, hefði kannske verið
eitthvert vit í því að kenna kisu
þetta. Litlu síðar var þeim
hreppstjóranum og Aðalsteini
færður matur. Borðið stóð und-
ir súð og var fjögra rúðu gluggi
rétt yfir borðinu. Þegar þeir
voru' farnir að borða, heyrðist
afarstór smellur utan við
gluggann, alveg eins og skotið
hefði verið í hann. Hreppstjór-
inn stóð samstundis á fætur og
þreifaði á öllum rúðunum og
voru þær fastar og ósprungnar.
Alt heimilisfólkið, af því búi,
var í baðstofunni og bjart um
hana alla. Áður en staðið var
upp frá borðum, heyrist annar
smellur, sýnu meiri en sá
fyrri og á sania stað. Héldu nú
allir, að glerið í glugganum
hefði brotnað, en svo var ekki.
Var nú farið út í húsasundið
og að glugganum. Nokkurt föl
var á jörð, svo gott var að
rekja spor. En ekki sáust nokk-
ur merki eða spor, er bentu til
þess að maður hefði verið þarna
á ferð. Að vísu var dimmt úti,
en þó ekki dimmra en það, að
þeir, sem voru að gera þessar
athuganir, sáu glögt sín eigin
för í fölinu. Litlu síðar var því
veitt athygli, að yfirfrakki
hreppstjórans var horfinn, en
hann hafði verið hengdur á
snaga í bæjardyrum. Var nú
farið að leita að honum og
fanst hann í eldhúsi og var
breiddur yfir hlóðirnar þannig,
að fóðrið snéri upp. Hlóðirnar
voru fullar af ösku og hálf-
brunnu moði og voru þar glæður
í. Yfirfrakkinn var orðinn heit-
ur, en ekki brunninn. Þetta gat
auðvitað verið af mannavöldum.
En það kom bara engum til hug
ar, að gruna nokkum um þetta.
því það er óhugsanlegt,,að þama
á staðnum hafi nokkur verið svo
illa innrættur, að vilja gera
fólkið hræddara en það var
þegar orðið. Eftir að frakkinn
hafði verið hengdur á sinn stað,
fór fólkið til baðstofu og segist
hreppstjóri hafa staðið rétt
framan við dyrnar á hjónaher-
berginu. Þá heyrist hár smell-
ur eða högg í stafnþilið móti
húsdyrum og yfir rúmi hjón-
anna. Á þilinu hékk klukka og
loftvog, og heyrðist mjög
greinilega eftir höggið eins og
hvinur í klukkufjöðrinni, líkt
og hún hefði mætt þrýstingu.
Þeir, sem viðstaddir voru, töldu
óhugsandi að nokkru hefði ver-
ið kastað í þilið, því skilrúmið
náði alveg upp í mæni, og í
húsinu var aðeins sjúkt gam-
almenni, er varla gat snúið sér
hjálparlaust. Þetta hús var að-
eins tvö stafgólf af baðstofunni
og brann þar ljós á 14 línu
lampa. Var þarna því vel bjart.
Ekki fannst neitt, sem kastað
hefði verið, hvorki í rúminu eða
á gólfinu, en á bak við þilið er
þykkur torfstofn, stálfrosinn,
eins og bæði þekja og aðrir
veggir.
Fleira bar ekki við þennan
dag, sem í frásögur er færandi,
Fólkið háttaði á venjulegum
tíma, og var hreppstjórinn lát-
inn sofa í baðstofu mótbýlis-
fólksins. Einfalt þil var á milli
baðstofanna, en engar dyr á
milli, því gengið var inn í bað-
stofumar báðar úr sama gang-
inum.
Um leið og hreppstjórinn
vaknaði um morguninn, heyrð-
ist skarkali mikill í baðstofu
Aðalsteins, líkt og stórt stykki
hefði verið felt í gólfið. Segir
þá Ólöf Arngrímsdóttir: ,,Nú er
það tekið til.“ Þetta var rétt um
það bil, sem byrjað var að
skíma. Við athugun kom í ljós,
að oltið hafði um skattholsræf-
ill, er stóð undir baðstofuhlið
á vinstri hönd er inn var geng-
ið. Aðalsteinn var að klæða sig
þegar skattholið valt um, en
aðrir voru enn sofandi í þeirri
baðstofu.
Rétt eftir fótaferðartímann
var kastað bjórakippu fram yfir
þilið, sem náði aðeins upp að
bita. Bjórakippan hékk áður á
innanverðu eldhússþili, en
þeyttist alla leið fram í bæjar-
dyragang. Þegar þetta gerðist
var hreppstjórinn staddur við
baðstofudyr, sem eru andspæn-
is bæjardyrunum, og voru um
10—12 álna göng á milli þeirra,
hann hljóp strax fram, en sá
engan mann, og gat alls ekki
álitið að nokkur maður hefði
getað komist burt á svo stutt-
um tíma.
Fáum augnablikum síðar var
velt um tunnu í búrinu, er stóð
á sléttu gólfinu, en til þess
þurfti talsvert átak, því tunnan
var nokkuð meir en hálf af
skyrblöndu. Búrið var mann-
laust, þegar þetta skeði.
Tveggja rúðu gluggi var á
suðurhlið baðstofunnar, yfir
skattholinu, sem áður er nefnt.
Það var og þennan dag, að
báðar rúðurnar þeyttust úr
gluganum og komu niður í
bæjarsundinu, önnur heii, þó
merkilegt sé, en hin mölbrotin.
Komu margir menn að og skoð
uðu .vegsummerki, og þótti öll-
um 'furðulegt.
Við athuganir sínar hafði
Skráð af Benjaiuín Sigvaldasyni