Tíminn - 14.12.1952, Blaðsíða 6

TÍMINN, sunnudaginn 14. desember 1952.
285. blað.
jíill }j
PJÓDLEIKHUSIÐ
T ©PAZ
Sýning i kvöld kl. 20.00.
Síðasta sýning fyrir jól.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
11.00—20.00. Tekið á móti pönt-
unum í síma 80000.
Tígrisstúlkan
(Catlive Girl)
Hjög skemmtileg, ný, amerísk
| frumskógamy.nd, byggð á spenn
I andi sögu um Jungle Jim, kon-
[ ung frumskóganna.
Johnny VVeissmuller.
Buster Crabbi.
Sýnd kl. 3, 5, 7 cg 0.
leikfémg;
REYKjAVÍKUR^
Ævintýri á
gönguför
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiöasala frá kl. 2 í dag.
Næst síðasta sýning fyrir jól.
►♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
AUSTURBÆJARBIO
M© NTANA
Mjög spennandi og viðburðarík
ný amerísk kvikmynd í eðlileg-
um litum.
Aðalhlutverk:
Errol Flynn,
Alexis Smith. ' .
Bönnuð börnum innan 14 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hin sprenghlægilega gaman-
mynd með:
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Trggger gngri
Hin spennandi kvikmynd í lit-
um með
Roy Rogers.
Sýnd aðeins í dag kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f. h.
NÝJA BÍÓ TJARNARBfÓ
Vurist lögreglunu
(Spare a Copper)
Bráðfyndin og fjörug gaman-
mynd með grínleikaranum og i
banjóspilaranum: j
George Formby.
Aukamynd:
Claude Thornhill og hljómsveit
hans spila dægurlög.
Sýnd kl. 3, 5, 7, og 9.
Sala hefst kl. 11 f. h.
BÆJARBIO
— HAFNARFIRÐI —
Hver var að hUeja?
Ótrúlega fjörug og skemmtileg
ný, amerísk músík og gaman-
mynd tekin í eðlilegum litum.
Donald O’Connor.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
HAFNARBÍÓ
Óskar Gíslason sýnir:
AGIRND
Hin mjög umtalaða og marg
umdeilda mynd:
Leikstjóri: Svala Hannesdóttir.
Tónlist: Reynir Geirs.
Aðalhlutverk:
Svala Hannesdóttir,
Þorgrímur Einarsson,
Knútur Magnússon, Sólveig Jó-
hannsdóttir, Óskar Ingimarsson,
Stcingrímur hórðarson, Karl Sig
urðsson.
Bönnuð innan 16 ára.
Klukkan kallar
Sýnd í örfá skipti vegna mikill-
ar aðsóknar.
Sýnd kl. 9.
Elshu Rut
(Dear Ruth)
Hin sprenghlægilega gamanfynd
gerð eftir samnefndu leikriti. —
Framhald myndarinnar verður
sýnt eftir áramótin.
Joan Cauifield,
Wiiliam Holden.
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
GAMLA BÍÓ
Fortíð hennar
(My Forbidden Past)
Amerísk kvikmynd af skáldsögu
Polan Banks — framhaldssögu
í vikubl. ,.Hjemmet“ í fyrra.
Robert Mitchum,
Ava Gardner,
Melvyn Douglas.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Alheiinsaneistariiin
íþróttaskopmynd.
Aðalleikari:
Jón Eyjólfsson.
Aukamynd:
Frá Færcyjum o. fl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Reykfavíkuríeviai-
ígri Rakkaha'æðru
Sýná kl. 3.
ÁRtBAADI
E Ii
AÐ
GREIÐA
BLAÐGJALDIÐ
F Y R I R
aramot
Kötiuriaaat og tttúsin
Teiknimyndasyrpa
Sýnd kl. 3.
TRIPOLI-BÍÓ
Petaingafulsat'ar
Afar spennandi, ný, amerísk
kvikmynd um baráttu banda-
rísku ríkislögreglunnar við pen-
ingafalsara, byggð á sannsögu-
legum atburðum.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnáð innan 16 ára.

i
Gög og Gohhe
í Sit'hus
Sýnd kl. 5.
RANNVEIG
ÞORSTEIN SDÓTTIR,
héraðsdómslögmaður,
Laugaveg 18, síml 80 205.
Skrifstofutlml kl. 10—12.
>♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦4
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
Hrauntelg 14. Síml 7236.
mii—í
Islendingaþættir
(Framhald af 3. síðu.)
ajtburðum li'ðna tímans og
lofa gestinum að heyra vís- j
ur og kvæði. En Sigfús kunni ^
ógrynnin öll af kveðskap,'
einkum þó lausavísum og
vissi um tildrög þeirra og höf
unda. Átti hann mikið safn i
vísna í handriti. Frásagnar
stíll hans var skemmtilegur
og duldist ekki, hversu hann .
var skarpgreindur maður.'
Kímnigáfa hans var líka á-
berandi, en laus við allt hnjóð ,
og kerskni. Ég hygg því að
svo verði um marga, að minn |
isstæðar verði þær stundir, er '
rætt var við Sigfús í Forsælu-
dal og lilustað á þennan
kempulega og skarpgreir.da
bónda.
Sigfús í Dal, en svo var
hann jafnan nefndur af okk
ur sveitungunum, var maöur
listrænn og fjölhæfur. Ytri
aðstæður sniðu honum stakk
fátæks bónda. En hann var
harðger og flíkaði lítt eigin
tilfinningum. Hann var og ó-
hnýsinn um annarra hagi og
blandaði sér lítið í almenn
mál sveitar sinnar. Jörðin
hans og lieimilið var hans
vígði reitur, sem hann helg-
aði kraftana meðan þeir ent-
ust. Sigfús var óvenju vin-
sæll maður og mikils virtur
af öllum, sem til hans þekktu.
Persónuleiki hans var hreinn
og framkoma öll óumdeild.
Hann var jarösettur í
heimagrafreit að Forsæludal
að eigin ósk. Þar í dalbotn-
inum hafði hann lifað og
starfað og þar vildi hann hvíl
ast að enduðu æviskeiði. Og
okkur samferðamönnunum
finnst svo eðlilegt að hugsa
áfram til Sigfúsar í Dal, enda
þótt hann hafi nú flutt yfir
á það tilverusvið, sem okkur
öllum er hulið í þessu lífi. En
Vatnsdalurinn mun geyma
jarðneskar leifar hans innst
í faðmi sínum undir grösug-
um hlíðum og við vögguljóð
árinnar í gilinu.
20.11. 1952.
Grímur Gíslason.
Erleiií yflrlit
(FramhAld af 5. síðu.)
friðinn undanfarin ár. Vegna þess,
að lýðræðisþjóðirnar höfðu yfir-
burði á því sviði, hafa árásarmenn
ekki talið árás álitlega. Þetta breyt
ist, þegar jafnvægi skapast á þessu
sviði, en það verður vitanlega fyrr
en síðar. Þá eykst árásarhættan að
nýju, ef ekki verður áður búið að
skapa jafnvægi á öðrum sviðum
hernaðarins. Þess vegna er lýð-
ræðisþjcði(num það nauðsynlegt,
ef friður á að haldast, að hafa ekki
vanrækt varnir sínar í þeim efn-
um þann stutta tíma, sem kjarn-
orkusprengjan kann að eiga eftir
að tryggja friðinn.

Lloyd C. Douglas:
I stormi lífsins
80. dagur.
íika, að okkur hefir orðið sundurorða. Ég sá það á svip henn-
ar áðan. Ég ætla heldur ekki að taka alla sökina á fnigr‘.
Hann hafði litið í stór og skær augu hennar undrandi á
skarpsbyggni hennar, og svo hafði hann hlegið Jiátt. Og nú,
þegar hann minntist þessa, hló hann aftur háttj • .
„Hvað hlægir ykkur svo mjög?“ spurði Joyce, um leið og
þjónninn drö.fram stóla þeirra. .
„Það er löng saga“, sagði Helen glaðlega'. „En ég gét' eltki
hiustað á hana aftur, svo að þið verðið að faræ á- mis við
hana.“ ....
Nancy virtist ráðvillt. Og hann hafði undir lí'iðri gámán
af því að sjá vandræði hennar.
„Við erum búnar aö panta alla réttina nema ábætánn",
sagði Joyce. „Um hann getið þið valið að ; Vil‘cr.7TV.' ",
„Segið okkur nú eitthvað af dvöl ykkar í Eyrópu“, sagði
Nancy við Helenu. „Ég er alltaf að vona, að méúgéfist fæfi
á að fara þangað eitthvert næsta sumar, ög frlér þýkit svo
gaman af ferðasögum.“
En hvað.hún hafði sagt vel frá því, sem fyrir augiip .bar
og áhrifum þeim, sem hún hafði orðið fyrir af kynniun vio
fólk í Evrópulcndum. Margar þær borgir, sem—hún lýsti,
þekkti hann líka af eigin kynnum, en hann tók eftir því,
aö hún hafði veitt mörgum hlutum athygli, sem fram hjá
honum höfðu farið. En hvað hún ræddi aí mikliím fjalgíeik
og inniieik um litlu börnin.
„í Assisi eignaðist ég nokkra ágæta kuriningjaTlítiííi-búð“,
sagði hún. „Ég kom oft í þessa búð og gekk um. SÖmu. götuna
og bar alltaf á mér einhverja smápeninga til að greiða smá-
varning og til að gefa börnunum. Áður en ég vissi af var mér
farið að bykja svo vænt um litlu börnin, að ég fór í þetta
hverfi án þess að eiga þangað nokkurt sérstakt éíilldi og
milli mín og barnanna myndaðist hin bezta vinátta. Og
einn daginn varð María litla, sem var aðeins þriggja ára
gömul sjúk. í þrjár vikur hékk líf hennar á bláþræöi, For-
eidar hennar voru mjög óttaslegnir, og þar sem ég hafði
ekkert sérstakt við að vera þessa daga, fór ég og heimsótti
þauHún gerði hlé á sögu sinni og losaði um lítinn silfur-
kross á brjósti sér. „Móöir Maríu litlu gaf mér þennan kross,
þegar ég fór frá Assisi.“
Litli krossinn gekk frá manni til manns kringum borðið,
og þegar Bobby tók viö honum, fann hann, að hann var
iielgur gripur.
„Ég vildi ekki taka við honum, hélt Helen áfram, „því að
þetta var mesti dýrgripurinn, sem konan átti. Krossinn hafði
verið blessaður af páfanum sjálfum þegar konan sem ung
ttúlka á hinu helga ári 1900 hafði farið pílagrímsför til
Rómar.“
„Jæja, þess vegna berðu þá alltaf þennan litla kross“
sagði Joyce. „Finnst þér hann færa þér gæfu?“
Helen brosti. ;,Ef til vill“, sagði hún. „Að minnsta kosti
kann ég betur við hann en alla aðra skartgripi sem ég á.“
„Það er oíur skiljanlegt", sagði Nancy.
Joyce var enn undrandi á svip.
„Þú hlýtur að hafa orðið sannkölluð hjálparhella fjöl-
skyldunnar, meðan á veikindunum stóð, fyrst ’ konan gaf
þér slíkan dýrgrip. Lofaðu okkur að heyra niðurl^g, spgppnr
ar. Hvað gerðir þú fyrir fjölskylduna, meðan María. var sjúk?
Hjálpaðir þú til við heimilisstörfin? Varstu kannske hjúkr-
unarkona? Haltu áfram góða. Segðu okkur betur frá þessu.“
Þegar hér var komið hafði hann ekki getað setið á sér
lengur. Áður en hann vissi af hafði hann rétt upþ"liöriöiriá ’í
andmælaskyni.
„Nei, nei, Joyce. Við skulum ekki neyða frú Hudson til.að
segja okkur meira.“ Hann varð sjálfur hálfsmeykur við þessa
frammítöku sína.
„Þetta er skrítið. Hvers vegna má hún ekki segja okkur
söguna á enda?“
Hann hafði snúið sér að Helenu og spurt hana varfærnis-
lega:
Framkvæmtlabanki
(Framhald af 5. síðu.)
armálum séu í sem beztu
samræmi við þjóðarhag.
Þetta hlutverk getur bank-
inn haft með höndum, án
þess að um sé að ræða al-
menn höft á fjárfestingunni.
Það er eðlilegt að þessi
stofnun fái sem stofnfé og
starfsfé það fé Mótvirðis-
sjóðs, sem tækt er eða tækt
verður til útlána. Menn óska
þess að sjálfsögðu, að fé Mót
virðissjóðs haldi áfram að
vera lyftistöng fyrir atvinnu
líf þjóðarinnar í framtíðinni.
Þau fyrirtæki, sem njóta
fjársins í fyrstu umferð,
munu endurgreiða það á sín
um tíma. Féð er því hægt að
pota í framtíðinni til nýrra
fr-amkvæmda. •
Þótt talsvert fé hafi verið
itekið úr Mótvirðissjóði til
i þess að greiða með kostnaö
við virkjanirnar tvær við
Sog og Laxá og byggingu Á-
burðarverksmiðjunnar, þá
hefir meiri hluti fjársins ó-
beint verið notaöur þannig,
að bankarnir hafa aukið út-
lán sín. Frá því í árslok 1949
og til septemberloka 1952
nam aukning útlánanna 524
milljónum króna (úr 904 í
1.446 millj. kr.). í september
lok 1952 nam Mótvirðissjóð-
urinn 224 millj. kr. Verður
'nánar rætt um þetta atriði
* síðar.
J Gert er ráð fyrir, að erlend
; lán yrðu einkum tekin til
j framkvæmda. Mundu þau þá
vera í verkahring þessa
' banka, og hann því taka
Iþau. Þess má geta, að á síð-
.
ustu árum hafa í nái'nni sam
vinnu við Alþjóðabankann
risiö upp bankar svipaðs eðl-
is í öðrum löridurri. Ástæða
þessara samvinnu er meðai
annars sú, að óhægt er fyrír
stofnun eins og Alþjóöabank
ann, að lána fé í framkvæmd
ir, sem á hans mælikvarðá
eru smávaxnar, eins og t. d.
flestar framkvæmdir í land*'
búnaði. Kýs hann því heldúr
að lána slíkt fé fyrir milli-
göngu stofnunar, sem getur
rækt það hlutverk, sem Al?
þjóðabankinn. annars telur
sig eiga að rækja gagnvart
lántakanda. Er hér einkum
átti við það, að Alþjóðabank
inn setur nokkur skilyrði fyr
ir lánum sínum til trygging-
ar því, að þau komi að sem
beztum notum þeirri þjóð,
sem lánin tekur.