Tíminn - 25.07.1959, Blaðsíða 5

T f M IN N, föstudaginn 25. júlí 1959.
5
Bréf frá Vínarborg:
„Grímudansleikur
99
Vínarborg, 5. júní.
Þctta verk ber þess greinileg
jnerki, að tónskáldið hefur náð
þroskaskeiði 'isínu. Mikið melódískt
‘hugmyndaflug, tign og fegurð út-
setningárinnar, og ósvikin drama-
tík. Óperan hlaut beztu undirtektir
strax við frumflutninginn fyrii
rúmum 100 árum, og hefur haldit
vinsældum sínum síðan. En efninu
varð að brevta, áður en hún vai
sett á sVið í fvrsta sinn, og hylja
raunverulega söguþráðinn (Morð
Gústafs III. Svíakonungs) grímun,
tilbúinna persóna.
Vínaróperan, sem undan farin
ieikár hefúr getið sér orð fyrii
stjörnusýningar sínar, virðist ekk.
ætla að láta sitt eftir liggja, til
þess að sem skærustum géislum
frægðarljómans stafi af nöfnum
listamannanna á dagskrá hátíðar-
innar.
Á sýningunni í kvöld lét'u fjórar
„stjörnur“ ljós sitt skína: Giuseppe
di Stefano (Richard), Ettore Bast-
anini (René), Antoniette Stella
(Amelia) og Pean Madeira (Ul-
rica). Ekki lét samt hið „inn-
fædda“ lið sitt eftir liggja heldur,
og ber þar fyrst að nefna Ritu
Streich í hlutverki Oscars. Antoni
etta Stella vakti svo mikla hrifn-
ingu meðal áheyrenda, að lahgt hlé
varð að gera á flutningnum í hvert
sinn, sem hún hafði lokið hverri
aríu sinni. Hrífandi fallegur var
samsöngur hennar og di Stefanos
við gálgahæðina í öðrum þæti.
Rödd di Stefanos er öllum óperu
unnendum að góðu kunn af hljóm-
plötum, en færri eru þeir, sem
Ríkisóperan í Vínarborg.
Bastianinis svo og góður leikur
hans, gerðu einnig sitt til að gera
sýningu þessa að raunverulegum
listviðburði.
Allt það, sem fram fór á svið-
inu, hélt athygli minni svo fastri,
að mér láðist að nota aðstöðu mína
til að fylgjast með tónstjóranum,
Francesco Molinari-Pradelli, sem
skyldi. En hann er þaulæfður
óperustjórnandi, og þótt mér yrði
ekki litið niður til hans nema ein-
stöku sinnum, gat ekki farið fram
hjá mér, hve góður heildarsvipur
hvíldi yfir sýningunni, þótt gesta-
.sýning væri. S. U.
Minning: Ágást Pálsson, skipstjóri
Giuseppi di Stefano sem Ríkarður
greifi i „Grímudansleiknum".
fengið hafa að njóta leikhæfileika
Iians og stórfenglcgrar framkomu
á sviði. Þar að auki er honum gefið
svo glæsilegt útlit, að það eitt gæti
nægt til að heilla áhorfendur.
(Mynd sú, sem fylgir, gefur engan
veginn rétta hugmynd um klass-
íska andlitsdrætti hans, en hún er
sú eina, sem ég gat náð til af
söngvaranum í þessu hlutverki).
Áhrifai-íkasta atriði sýningar-
innar þótti mér samt söngur Jean
Madeira í hlutverki spákonunnar
Ulricu. Ég minnist þess ekki að
liafa heyrt jafn dramatíska alt-
eða messósópranrödd fyrri. Fræg-
asta hiutverk hennar er þó Carm-
en. Ekki hefði ég hikað við að
sleppa tónleikum þeim, sem fram
fara sama-kvöld og hún syngur það
hlutverk, ef mig hefði grunað hve
stórkostlegur listarkraftur nér er á
l'erð. Mikil og þjálfuð rödd Ettore
Breiðafjarðarbyggðir hafa löng-
um átt dugandi menn til lar.ds
cg sjávar. Eyjabóndinn var fyrr
á árum eins og konungur eða
jarl í ríki sínu og sama mátti
segja um stórbændur á ýmsum
höfuðbólum og hlunnindajörðum
í kringum fjörinn.
Ein minnsta eyjan af byggðum
eyjum í Breiðafirði er Höskulds-
ey. Á þessari litlu eyju átti Ágúst
Pálsson sín fyrstu spor og þar
vandist hann snemma baráttunni
við Ægi konung, sem bæði gat
verið stórgjöfull og stórhöggur.
Lífsstarf Ágústar var því fyrst
og fremst helgað sjónum og sjó-
mennskunni, en jöfnum höndum
vtundaði hann landbúnað, þótt
ekki væri í stórum stíl, og var
hinn mesti dýravinur.
Eg kom til Stykkishólms árið
eftir að þau giftu sig Magðalena
Níelsdóttir frá Sellátri og Ágúst
Pálsson. En þau voru gefin sam-
an í hjónaband hinn 12. febrúar
1918. Veitti ég snemma athygli
þessum ungu, glæsilegu hjónum,
en það átti fvrir mér að liggja,
að kvnnast þeim nánar, því að
ég átti eftir að vera samtíða
þeim um fjórðungs aldar skeið og
kenna öllum börnum þeirra í
barnaskóla og sumum í framhalds
skóla. Er mér ljúft að minnast
þess, að Ágúst Pálsson, og þau
hjón bæði, voru sérstaklega
hlynnt skólanum og allri starf-
semi hans, enda heimili þeirra
rómað fyrir siðprýð1 og fagra
he'milishætti.
Þau hjónin eignuðust 8 mann-
va..i-á uo.ii, t... ...u ug þ..jar
tíætur. — Eru þau öll á lífi, og
njóta trausts og virðingar vegna
mannkosta og siðprýði.
Frá tvítugsaldri og fram á síð-
ustu ár. þegar heilsan bilaði, stund
aði Ágúst Pálsson sjóinn. — Var
hann aflasæll og lánsamur formað
ur, en þó bar af. hve vel hanfi
fór með bát og veiðarfæri. Var

því oft betri hlutur hjá honum
með minni afla en hjá þeim. sem
jakar gættu skips og veiðarfæra.
K.omu þarna fram höfuðkostir
Agústar, en þeir voru trúmermska
ug snyrtimennska í öllum störf-
um.
Agúst var vinsæll maður og vel
metinn af öllum samtíðarmönn-
um. Aldrei heyrðist nann leggja
inönnum lastyrði, en var ætíð til-
lögugóður um menn og maiefni,
þótt hann hefði ákveðnar skoðan-
ir og fvlgdi fast fram sannfær-
ingu sinni.
Slysavarnir og björgunarmál
voru aðaláhugaimál Ágúsbs síð-
ustu áratugina. Vann hann mikið
að fjársöfnun fyrir björgunar-
skútu við Breiðafjörð og var hann
einn af hvatamönnum þess að
skriður komst á það mál.
Ágúst var fæddur hinn 26. ág.
1896, en dó í sjúkrahúsi í Reykja-
vík hinn 14. júlí síðast liðinn, tæp
lega sextíu og þriggja ára. — Vil
ég senda öllum aðstandendum
Ágústs mínar hugheilustu kveðj-
ur með þessum línum, og þakka
allar ljúfar minningar frá liðn-
um árum.
Stefán Jnnsson
Þingeysk kveðja til Borgfirðinga
Fyrír skömmu, er borgfirzkir bændur og konur voru i för um
NorðurIancM30 sarnan, komu þeir í S.-Þingeyjarsýslu og tóku þing-
eyskir bændur á móti þeim með höfðingsbrag. Við það tækífæri,
föstudaginn • 19. júní, ftutti Steingrúnur Baldvinsson, bóndi » Nesi,
Borgfirðingúm íjóðakveðju þá, sem liér fer á eftir.
Við fögnum borgfirzkum bændum
bæði sem vinum og frændum,
því ættgarður Egils og Snorra
nær einnig til byggða vorra,
og þér hafið fyrri oss flestum
fagnað sem gestum.
Gestir borgfirzkum byggðum
bindast órofatryggðum. 1
Sagan vegiega varðar
veginn til Borgarfjarðar.
i
Sveita dætur og synir,
systur, bræður og vinir,
vor sameiginlegi sjóður
er svörður jarðar og gróður,
sjóður sagna og ljóða,
sjóður málsins vors góða,
sjóður siða og hátta,
sóldægra,. skammdegisnátta.
Bóndiím breytir og skapar,
bóndinn græðir — og tapar,
fagnandi blævi blíðum,
bítur á jaxl í hríðum,
trúr sínum ættararfi
í or'ði, hugsjón og starfi,
trúr sínum heimahögum
háttum þeirra og lögum.
Bóndinn-breytir og skapar,
bóndinn gi-æðir og tapar,
liarmar ei horfin gæði,
hugsar málin í .næði,
hugreifur heilsar degi,
Korfir fr'ameftii’ vegi,
ekki afráðasnöggur,
athugull, veðurglöggur.
i
Þó aðrir sigurinn sæki
£ svilc og ofbeldi og klæki
og. hamist heiftuga geðið,
hann getur sigursins beðið,
langskyggn til allra átta,
óvæginn- — fús til sátta,
ekki undanlátssamur,
æstur né leíðitamur.
. I
Öfga og æsikenning,
afglöp í iist og menning
tilbiðúr ei né tignar
tízkan á lund hans svignar
og hrynur, sem hrönnin við klettinn.
Heiðurinn, frelsið og réttinn
setur hann öllu ofar 1
ættjörð- og guð sinn lofar.
Steingrímur Baldvinsson
\ Nesi
Sextugur: Þórhallur Vilhjálmsson
istjóri
í blikksmiðju vantár strax.
Helzt vana.
BLIKKSMIÐJAN SÖRLI
Sími 24731
I dag er sextúgur ÞórKalIur Vil-
hjálmsson skipstjórí i'rá- líanefs
stöðum við' Seyöisfjörð.
Hann er fæddur þar 25. júlí
1899. Voru i'oreldrar hans merkis-
hjónin Vilhjálfrrar Árnason og
Björg Sígurðardóttir, er bjuggu
við mikla rausn á Hánefsstöðum
um tugi ára og ráðu þar stórbú og
mikla útgerð.
Fór Þórhallur snemma á sjóinn
og gerðist ungur skipstjóri og
reyndist þar löngum heppinn og.
farsæll stjórnandi; þót-t oft hafi
hann í hann krappan komizt.
Fyrir nokkru er hann þó-hættur-
ur sjósókn, en hefur um skeið
stundað verkstjórn og umsjóríar-
störf í Keflavík.
Þórhallur Vilhjálmsson ef hiinn
mesti dugnaðarmaður, traustur og
áreiðanlegur við hvað sem hann
fæst, glaður og reifur jafnan,
drengur góður og vinsælli Hanu
er kvæntur Sigríði Jónsdótíur, ætt-
aðri af Héraði, ágætis konuj o|;
hefur þeim orðið 4ra barha'auðið,
og lifa 3 þeirra og öll hin- mann-
vænlegustu.
Hinir fjölmörgu vinir og kunn-
ingjar Þórhalls Vilhjálmssonai'
munu hugsa hlýtt til hans i dag,
þakka honum liðna tið og .óska
honum og heimili hans alls .hins
bezta á komandi árum.
—SlS So í