Tíminn - 03.09.1961, Blaðsíða 16
Sunnudaginn 3. september 1961.
Tófan Tóta
unni hundi
Hér eru tófan og hvolpurinn orðnlr beztu vinir. Tilhugalffið er í þann
veginn að byrja, hvolpurinn kannske ungur enn.
14 konur með börn
i
2 herbergjum
Félagsmálaráðunautur lands
ráðsins grænlenzka hefur ný-
lega verið á eftirlitsferð í Nars
sak, og í skýrslu sinni til lands
ráðsins segir hann þessa
sögu:
Rækjuverksmiðjurnar í Narssak
krefjast síaukins vinnuafls, &g
þess vegna hefur mikill fjöldi
fólks flutzt. til bæjarins frá öðr-
um byggðarlögum, ekki sízt ungar
stúlkur. Híbýli þessa fólks eru hin
ömurlegustu.
Ég sá ágætt hús, sem Grænlands
verzlunin hefur látið reisa nýlega.
Þar bjuggu fjórtán konur í tveim
ur herbergjum, og var hvert flet-
ið við annað á gólfinu. Margar af
þessum konum voru í ofanálag
með lítil börn hjá sér. Við slik
þrengsli er ekki að undra, þótt
húsakynnm væru í meira lagi úr
sér gengin.
Þegar þetta er haft í huga, er
ekki undarlegt, þótt ungar konur
séu flestar tómstundir sínar í skál
um handiðnaðarmanna, í veitinga
húsum eða annars staðar utan
heimilis síns, þær sem fá að
standa inni.
Barnaverndarnefndinni í Nars-
sak berst líka fjöldi af kvörtunum
/vegna þess, að mæðurnar koma
ekki heim til þess að hlynna að
brönum sínum, svo að þau liggja
' grátandi hálfar og heilar nætur.
Samræður mínar við prófastinn,
séra Gerhard Egede, sannfærðu
mig um, ’enn betur, hve ástandið
er slæmt í bæ-num, segir félags-
málaráðunauturinn. Prófasturinn
ólst sjálfur upp í Narssak, þegar
þarna var friðsöm útbyggð, þar
; sem fólk lifði kyrrlátu og árekstra
j lausu lífi. Hann vakti athygli á
því, að í Narssak skorti lögreglu
og löggæzlu, og ástandið í skóla-
málum væri hörmulegt, því að
börnin rúmuðust ekki í skólanum
og fengi allt of lifla kennslu. —
Fjöldi barnsfæðinga utan hjóna-
bands er mjög mikill. /
Yfirleitt er lýsing hans á ástand
inu í Narssak hin dekksta. Kemur
það vel heim við drykkjuskap og
svall, sem íslendingar sáu þar í
sumar, er þeir gengu um bæinn
litla stund.
Tófur er hægt að temja að
vissu marki, þótt ólíklegt
megi virðast. Þinð má venja
þær á að hlýða, koma, ef kall-
að er á þær, og fara, þegar
hastað er á þær. En þá verð-
ur lika að taka þær mjög ung-
ar í fóstur, ef þetta á að tak-
ast.
Forsagan að þessu ævintýri er
sú, að Hinrik ívarsson, refaskytt-
una frægu í Merkinesi í Höfnum,
vantaði yrðling til að hafa með
á grenjum. Keypti hann sex vikna
gamlan yrðling hjá Magnúsi Helga
syni í Grindavík.
Þetta var læða, og var hún köll-
uð Tóta. Hinrik ól hana upp, sum-
part vegna tilmæla Ósvalds Rnud-
sens, sem langaði til að kvikmynda
tófuna. Einmitt um þetta leyti
gaut tíkin á bænum, og eignaðist
hún nokkra myndarlega hvolpa.
Þeir uxu fljótt úr grasi eins og
tófan Tóta, og var einn þeirra lát
inn lifa.
Alkunnugt e'r, að hundum og
refum kemur vægast sagt afar illa
saman, enda mátti hvorki tíkiii
á bænuin né gamli hundurinn sjá
Tótu án þess að umhverfast. En
annað varð uppi á teningnum, þeg
Tófa og hundur virBa hvort
annað fyrlr sér. Venjulega fer
ekki sérlega vel á meS þessum
frændum. En af tófunni Tótu er
þá sögu að segja, að hún festi
ást á hvolpi.
Tófan kyssir hvolpinn og virð.
ast þau bæði una þvi vel, en
tíkin stendur álengdar og var
víst eki glaðleg á sviipnn.
ar hvolpurinn og Tóta sáust. Varð
þar ást við fyrstu sýn, sérstak-
lega af hálfu tófunnar. Var greini
legt, að hún vildi fá hundinn fyrir
maka. Hún var afargóð við haun,
gaf honum meira að segja matinn
sinn. Kvakaði hún til hans eins og
tófulæður gera í tilhugalífinu.
Tófan Tóta var þarna á bænum
í ár. eða þangað tii í sumar. Henni,
var sleppt út, þegar Ósvaldur
Knudsen kom til að kvikmynda
hana. Var hún látin leika sér úti
með hvolpinum, svo að eðlilegar
myndir næðust af henni. En hún
styggðist við að losna úr kofan-
um, sem henni hafði verið haldið
í um veturinn. Var ekki þægt að
ná henni aftur ,og varð því að
skjóta hana. >.
Og úti er ævintýri.