Alþýðublaðið - 30.07.1942, Blaðsíða 8

Wide World-Fc«lur*»
As TONI £D6£S UP, SCORCHy, HIDPEN
gy th6 tr’ailer.ueaps recwi the fenper.
OF THE CAR. r?^-~Trp~7—
i nice
GOING
<IP.'
/ Atmrs
' po UK5
THE 6AME
OFCAT ANP
. MOUSE.' y
ALÞfOUBLAIHO
Fimmtudagrur 30. júlí 1942.
— Hvenœr stakkst þú upp á
því? Þá hefði ég orðið ánægð.
Ég læt mér nægja molana, sem
falla af borðum þínum. En slíkt
dettur þér aldrei í hug. í>ú ert
svo eigingjam.
— Svona, svona, Berta, sagði
hann skapgóður. — Svona á-
sökun hefi ég aldrei íengið fyrr.
Ég hefi aldrei fengið orð fyrir
að vera eigingjarn.
— Onei, það halda allir, að
þú sért svo yndislegur. Fólk
heldur það af því, að þú ert
kátur og jafnlyndur, og af því
að þú ert kumpónlegur við alla.
Ef menn þekktu þig eins vel og
ég geri mundi það sjá, að þetta
er bara af því, að þér er sama
um þá. Þú umgengst fólk eins
og það væri virktavinir þínir,
en óðara og maðurinn er farinn
frá þér, ertu búinn að stein-
gleyma honum. Og það, sem
verst er, þér er sama um mig
eins og alla aðra.
— Æ, vertu nú ekki að þessu,
ég held ég sé nú ekki svona
bölvaður eins og þú segir.
—- Ég man ekki til þess, að
þú hafir nokkru sinni fómað
þér hið minnsta til að gera mér
til geðs.
— Þú getur ekki búizt við
því, að ég geri það, sem mér
finnst óskynsamlegt,
— Ef þú elskaðir mig, mund-
ir þú ekki spyrja um, hvort
það, sem ég bið þig um sé skyn-
samlegt eða ekki. Ég hugsaði
ekki um neina skynsemi þegar
ég giftist þér.
Eðvarð svaraði ekki, og það
jók gremju Bertu um allan
helming. Kvn þeytti til blóm-
unum, sem hun var að láta á
borðið. Eðvarð gekk til dyra
eftir stutta þögn.
— Hvert ertu að fara? spurði
hún.
— Úr því að þú vilt ekki
koma í tennis, ætla ég að fara
einn og æfa mig svolítið.
— Því sendrrðu ekki eftir
ungfrú Glover til þess að leika
tennis með þér?
Nú datt honum skyndilega
dálítið í hug, og honum fannst
það svo fjari: öllu lagi, að hann
hló að því: — Þú ert þó ekki
afbrýöisöm við hana, Berta?
— Ég! sagði Berta með fyr-
irlitningu, en skipti svo um
skoðun. — Þú viidir heldur
hafa hana með þér í tennis en
mig.
Hann kom sér hjá því að
svara ákærunni beint: — Líttu
á hana og líttu á sjálfa þig.
Finnst þér líklegt, að ég taki
hana fram yfir þig?
— Þú ert nógu heimskur til
þess.
Þessi orð hrukku af vörum
Bertu áður en hún vissi af og
þau urðu hranalegri vegna þess
hve ónotalega þau vcru. sögð.
Hún skelfdist við orð sjálfrar
sín, hún fölnaði og leit á hús-
bónda sinn.
— Ó, ég ætlaði ekki að segja
þetta, Eddi.
Hún var hrædd um, að bún
hefði sært hann djúpt, og vildi
hafa gefið mikið til þess, að
þau hefðu verið ósögð Var
hann reiður? Eðvarð blaðaði í.
bók og sagði ekkert. Hún gekk
til hans hljóðlega.
— Móðgaði ég þig, Eddi? Ég
ætlaði ekki að segja þetta.
Hún tók utan um handlegg-
inn á honum, hann svaraði enn
engu.
— Vertu ekki reiður við mig,
stamaði hún, og svo bilaði hún
og grúfði andlitið að brjósti
hans. — Mér var ekki alvara.
Ég bara missti stjóm á mér. Ég
bara skil ekki hvers vegna þú
lítillækkaðir mig svona um
daginn. Ég hefi alltaf verið að
hugsa um það, varla getað sof-
ið á nóttunni. Kysstu mig!
Hann sneri andlitinu frá
henni, en hún vildi ekki sleppa
honum og loks gat hún komið
kossi á varir hans.
— Segðu, að þú sért ekkert
reiður við mig.
— Ég er ekki reiður við þig,
sagði hann og brosti.
— Ó, ég elska þig svo heitt,
Eddi, sagði hún lágt. — Meira
en nokkru sinni fyrr. Ég er með
barni. Þegar hún sá undrunina
á andliti hans, bætti hún við:
— Ég var ekki viss um það fyrr
en í dag. Ó, Eddi, ég er svo
glöð. Ég held, að þetta geri mig
alsæla.
KÝJA BIÓ
liyens’iörQBgeriÐO
|(The Lady from Cheyenne)
|Skemmtileg og spenna:
ameríksk stónnynd.
ÍAðalhlutverkin leika:
Lorette Young
Robert Preston
Edward Amold
Gladys George
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Ég er glaður líka, svaraði
hann.
— En þú verður að vera góð-
ur við mig, Eddi, og hirða ekki
um þótt ég sé geðstirð og óþol-
inmóð. Þú veizt, að ég get ekki
að því gert, en mér leiðist það
alltaf á eftir.
Hann kyssti hana eins hlý-
lega og honum var unnt og
Berta öðlaðist frið í hrellda sál
sína.
QAMLA Bið BS
viutýri
í Argentinu
Ameríksk dans- og söng-
mynd.
Maureen O’Hara
James Ellison
Aukmynd:
STRÍÐSFRÉTTAMYND
Sýnd ki. 7 og 9.
Framhaldssýning kl.
3V>—6V>.
(Lady Scharface).
Dennis O’Keefe
Judith Anáerson.
Bönnuð fyrir börn irman
12 ára.
*
Berta ætlaði að halda þess-
um tíðindum leýndum í lengstu
lög, það fróaði henni og var
henni vörn gegn þeim áhyggj-
um og grun, sem sótti á hana.
Henni var það mikil gleði, að
vera nú orðin bamshafandi.
Hún gat ekki sætt sig við þá
staðreynd, sem hún var nú far-
in að grilla í, að kaldlyndi Eð-
varðs gæti ekki fullnægt brenn-
T@FBAMOMi!WlR
borðar til dæmis F, E, I, T, U, R,
þá ferð þú allt í einu að fitna.
Ef þú borðar 0,R,M,U,R, þá
breytist þú í orm, og svo fram-
vegis. Ég veit ekki, hvaða stafi
þú hefir borðað, en það liggur í
augum uppi, að það eru mol-
arnir, sem valdir eru að þessum
töirum.“
„Hann bcrðaði fyrst H, svo
Æ, svo N og síðast A,“ sagði
Hanna. „Ó, hamingjan góða,
það verður HÆNA, þegar kveð-
ið er að því! Hann er að breyt-
ast í hænu!“
„Já, það er ekki um að vill-
ast,“ sagði álfurinn og leit rann-
sakandi augum á Halla. „Þetta
eru hænufjaðrir á höndum hans
og fótum. Svo fær hann bráð-
um rauðan kamb á höfuðið og
fjaðrabrúsk á ennið. Svo kem-
ur á hann fuglsnef og handlegg-
irnir verða að vængjum. Svo. .“
„Hættu!“ hrópaði Hanna með
grátstafinn í kverkunum. „Ég
vil ekki, að hann breytist í
hænu ILosaðu hann undan þess-
um töfrum hið bráðasta!"
„En, litla vina mín, ég get
það því miður ekki,“ sagði sæl-
gætissálinn og var hinn ólík-
indalegasti. „Þetta eru ákaflega
kröftugir töfrar. Ég sagði ykk-
ur, að þetta væri ekki hvers-
dagslegur brjóstsykur, eins og
þið munið sjálfsagt. Ef þið haf-
ið ekki skilið, hvað ég var að
fara, þá hefðuð þið átt að biðja
mig nánari skýringa. Svo hefð-
uð þið alveg eins getað borðað
önnur orð, drengurinn t. d.
RÍKUR, GÓÐUR eða STERK-
UR og stúlkan RÍK, GÓÐ,
STERK. Þá hefðuð þið orðið
það, sem í þessum orðum felst.
En í þess stað var drengurinn
svo heimskur að borða HÆNA!
„Jæja, en hvað eigum við að
taka til bragðs? Halli má ekki
halda áfram að breytast í
hænu. Einhver verður að koma
í veg fyrir það.“
■C KÚLI jógeti MAGNÚSSON
var af rnörgum talinn jor-
spár. Jón prófastur Steingríms-
son segir m. a. svo um hann:
yjEitt sinn er ég að Ökrum
kom, var sýslumaður, þá jóveti
orðinn, mifcið beskenktur af
b mnivíni, að sýnast rnátti ei
góC ráðdeild í öllu. . .. Lætur
hann mig sitja hjá sér langt
fram á nótt, er að drekka sjálf-
ur og kenna mér ýmsar lífs-
reglur. Rótfestust sumar, en
sumar ekki, þar ég þenkti þær
kyr nu vera nokkum part af
brennivínsrugli, en það var þó
ei svo að öllu leyti. Hann sagði
ég skyldi aldrei áreita aðra að
fyrra bragði, meðan ei kostaði
stórt tjón, æru eður velferð, ei
vera uppstökkur, hvað sem ég
heyrði um mig talað, nema þá
ég væri opinberlega einhverju
vondu borinn, þá skyldi ég
verja mig sem ég kynni, en vera
þó seint og stillt farandi að þv'í.
Ég skyldi aldrei kaupa tóbak
né brennivín til að selja það;
ég skyldi taka stórar gætur á
slysförum fóta minna. Hafði ég
þá tvisvar slasað mig á þeim,
og þrisvar hefir mér það síðan
tilfallið, svo eitt sinn er hann
sá mig háltan við staf ganga
suður í Reykjavík svaraði hann:
„Manstu ei til þess, er ég ráð-
lagði þér eitt sinn forðun~?“
hverju ég játaði, og mátti þá
sjá með forundran framsýni
hans, minni og ráð, að þau voru
djúpsærari en ég hafði þenkt.“
*
VANDSÉN er hverjum annars
sæla.
'Jé *JÍ A’
SIGMUNDUR PÁLSSON
héi verzlunarstj. á Hofsós. .
„Þar verzlaði Hjálmar, og varð
Sigmundur góður vinur hans.
Er þess getið um Sigmund, að
hann var svo góðsamur að lána
þeim, sem bágt áttu, að eigend-
um verzlunarinnar þótti um of
og víku honum frá. Kom í hans
stað danskur verzlunarstjóri.
Þá er Hjálmar kom þar næst á
eftir og heilsaði upp á hann, tók
hann ekki undir. Þá kvað
Hjálmar:
Illt er þetta aldarfar.
Ýmsir klakann bíta/
þegar í sæti Sigmundar
seppann danska líta.“
(Bólu-Hjálmars saga.)
*
Örn: Ef þú getur beint at-
hygli hans að öðru um stund,
ætla ég að fara upp á vagninn.
Tóní: Mér líkar vel við leik-
ixm „köttur og mús“.
Tóní ekur að vagni Dumartins
og Öm kastar sér á eftir vagn-
inum til þeps að komast upp á
hann.
Honum tekst það og hann
gengur fram eftir vagninum, en
í bílnum er Dumartin með Lillí
sem fanga.
HTSMSASi
Tóní: Þá stöndum við jafnt
að vígi Án spegilsins getur hann
ekki séð til okkar, án þess að
teygja sig út.
öm: Allt í lagi góða.
N£XT ASGIGNMENT’S \
£V£N TOUGHER, BUT IF
VOU CAN PIVERT HB
ATTENTiON FOEA WHILE
möOHtáAFrSZ HÍM...
! NOW W£’K£ EVEN AGAIN/
wrmouT m extension L,
MIRROR HE CAN’T 5EE WHERE
WE ARE WITHOUT A LOT OF y
"VN£C< <TRET0HIN6/ý