Vísir - 01.02.1915, Blaðsíða 2

Sonur spámannsins.
Okkur er sagt úr syni spámannsins
Sörguðu lífið menn hans lands og kyns —
Áður en þó að gröfin hans varð græn
Geogu þeir til og lögðust þar á bæn.
Gryfjuna hans þeir gerðu að helgum stað —
Göngumann nokkurn bar þar seinna að,
„Hví“, mælti hann, er moldum sté hann hjá,
„Myrtuð þið þann, er trúðuð svona á?“
Höndina lögðu hjartað flestir á,
Hrópaði svarið hver sem betur má:
„það gerðum við, að stytta tíma töf
Til þess við mættum dýrka hann í gröf“.
— þó aö eg rifji upp þessi gömlu svör
þannig, og sýni kýmnisbros á vör,
HeP eg þó auga á öðrum nýjum reit,
Innan við garð, í minni heimasveit.
Lögberg, Stephan O. Stephansson.
13. desember 1914.
Lifandi grafinn.
Einu saga sem sögö er úr Belgíu
er sú, að ein fylking Þjóöverja vir
á hergöngu og fór um þorpið
Bouchot, og framhjá fagurri höll,
ki\ umhverfis hana var hinn fegursti
olomagarður. Fáni Austurrfkis blakti
yflr höllinni og tvær gyltar kórón-
'i voru á stólpunum, sitt hvoru
•gin við hliðið.
Sa sem réði fyrir liði Þjóðverja,
vissi ekki hvað hanri átti um þetta
PÖ hngsa, og einkum þótti hunum
k\nlegt, aö sjá fána Austurríkis á
fce! 'skri lóð, hugsaði helst, að ein-
< i augmaður meðal Belga hcföi
tck þetta bragö, til þess aö kom-
ast hjá að verða rændur af Þjóð-
verjum.
Hann hringdi dyrabjöllu og kom
þá út þjónn í rauðum búningi úr
silki. Fyrirspurn herforingjans svar- j
að. hann svo: »Þetta er aðsetur
hennar keisaralegu hátignar, drotn-
ingarinnar frá Mexico*.
Hinn þýski herforingi var ekki
sterkur í sögufróðleik og hugsaði
að hér væri grunsamlegt gabb á
ferðum, og kveddi þjóninn í háði
til þess að vísa sér til »hennar há-
tignar«. Þetta vildi þjónniun ekk i
gera, með því að drotningin væn
heilsulaus og fengi enginn að koma
til hennar nema hirðstjóri. og þern-
ur hennar.
Foringjanum fór nú að þykja að
bæð* skomm og gaman, og heimt-
aði að fá að sjá »hirðstjórann«.
Sá herra kom nú fram, þegar kall-
að var á hann og segir þá herfor- ^
inginn við hann, stuttlega og höst-
ugt:
»Veistu pað, að með því að
vinda upp austurrí.ka fánnann, yfir
þessari belgisku höll. hefir þú sýnt
hinum þýska her óvirðing? Þú
skalt fa maklega refsing fyrir þá
ósví ni«.
H.iðsiða stjóiinn svaraði snúð-
uglega, að hann gæti ekki að því
gert, og stæði alveg á sama, þó að
þý.kir foringjar væru illa aö sér í
sögunni, en höllin væri aðsetur fyr-
verandi keisaradrotningar í Mexico,
er gift heföi verið erkihertoga
Muximilian, bróður núverandi Aust-
ríkiskeisara, og fyrir því væri þeim
fyllilega leyfilegt, að nota hinn aust-
urríska fána.
Hirðsiða forsprakkinn kunni sig
svo vel og stóð svo fast á sínu, að
herforinginn lét sig, rámaði líka í
að hann hefði eitthvað heyrt þessu
líkt, í ungdæmi sfnu; hann bað af-
sökunar á framferði sínu og var nú
leiddur gegn um hinn fagra hallar-
garð. Þar sá hann tilsýndar gamla
konu, hvíta fyrir hærum, í skraut-
lausum, svörtum búningi; hún gekk
hægt, og leiddi hana gömul þerna,
en önnur gekk á eftir. Það var
keisara ekkjan.
Herforinginn baðst þess, að hann
mætti ná fundi hennar, en því var
neitaö, og sagði þá hirðsiðastjóri
honum upp alla sögu. Bóndi henn
ar, erkihertoginn Maximilian, gerð-
ist keisari í Mexico, árið 1864, er
Napoleon keisari á Frakklandi skarst
þar í málin. Eftir iítinn tíma kom
þar til uppreisnar að vanda. prakk-
ar kölluðu heim sitt lið, en keisar-
inn þóttist ekki mega yfirgefa sína
fylgismenn, en þeir sviku hann að
lokum í hendur uppreisnarmanna,
er drápu hann. Kona hans hin unga
lagði fram alla orku sína til að
bjarga lífi hans, og fór grátandi
milli stórhöfðingja Norðurálfunnar
að biðja þá að skerast í leikinn, en
fékk enga áheyrn, — bóndi henn-
ar var skotinn í broddi lífsins. Hún
var þá stödd í Rómaborg, að fá
páfann til að gera hvað hann gæti.
Næst þegar hún gekk fyrir Pius IX.,
og hann viidi hughreysta hana, tók
hún kökudisk og braut hann á hinu
krúnurakaða höfði æðsta prestsins í
katólsku kirkjunni og var brjáluð
upp frá því. Hún var flutt til einn-
ar hallar bróður síns, Leopolds
Belgíukonungs, en er hún kveykti
í gluggatjöldum svefnsalar síns, var
hún þaðan færð og send til Bou-
chot, og þar hefir hún dvalið síð-
an og hefir enginn ókunnugur feng-
ið að sjá hana í meir en manns-
aldur, nema konungurinn, bróðir
hennar; hann lét það vera sitt fyrsta
verk á hverjum degi, að ganga til
hennar og vera hjá henni»hálfa
klukkustund og brá aldrei þeirri
venju, hversu annríkt sem hann átti.
Að öðru leyti var sem hin ófar-
sæla kona væri grafin lifandi. Hún
veit ekkert hvað gerst hefir í heim-
inum hiun síðasta mannsaldur og
vill aldrei trúa því, að maður henn-
ar, hinn göfugi og glæsilegi Maxi-
milian, er hún elskaði af öllu hjarta,
sé dauður. Brjálæði hennar, ef
nokkurntíma hefir hamslaust verió,
j er það alls ekki nú, hcliur er hún
róleg og háttprúö.
Þær fylkingar Þjóðverja,' sem á
eftir komu, þurftu ekki að furða
sig lengur á fáná Austurríkis eryf-
ír höllinni blakti, því að fyrir hall-
arhliði var svo látandi tilkynning
upp fest:
»Þessi höll er eign Belgíu kon-
uuga. Hennar hátign, drotningin í
Mexico, mágkona Frans Jósefs keis-
ara, vors háfræga bandamanns, býr
í henni. Eg bið þýska hermenn,
sem fara hér hjá, að hringja ekki
dyrabjöllu og láta alt kyrt á þess-
um stað«. Lb.
Ritsmíðar
«
Eg kom heim í vondu skapi,
Stelpa hafði svikið mig, og þá er
nú ekki að spyrja að því. Eg nlaut
að skrifa. Helst stóra »trag-
ediu«. Eg settist mður. Þaö ólg-
aði og sauð i hausnum á mér, en
ekkert vildi taka á sig fast form.
Eg nagaöi pennaskaftið og beið.
Andinn hlaut að koma.
Alt í einu konia upp úr kafinu
þeir, Ibsen og Eyjóltur rakart. Fyrir,
mikla virðingu þó öilu meiri fyrir
Eyjólfi, því að honum skulda eg
rakstur, en Ibsen skulda eg ekki
neitt, nema nokkrar hugsjónir. Báð-
ir hafa þessir menn skrifað. Ibsen
þó öl u ineira. Hja Ibsen er drjúg-
ur skilningur á liftnu, en hjá; Eyj-
ólfi er skilnmgurinn í hárinu og
gæti þeita valdið misskilningi hjá
ókunnugum. Hvað um það. Eg
var svik.nn af stelpu og þáð var
það, sem eg ætlaði að skrifa um.
En — mig vantar spíritus, Spíri-
tuslaus get eg ekki skrifað, frekar
; en Ibsen og Eyjó!fur, þótt þeir
brúki reyndar spír tusinn, hver á
sinn hatt. Hvaö verður nú um
okkar andans flug? Það sést best
núna. Eg brenn mni með eina
stóra »tragediu«. O jæja. Fúrðu
stelpa! tílix.
Aths. Af hendingu komst eg í
þessa grein og var mér lofaö að
svara þessum gárunga, sem auð-
sjáanlega heldur að hann sé bæði
fyndinn og skemtilegur og dregur
dár að Ibsen og að mér skilst Ey-
ólfi rakara, liklega af því, að hann
(Eyjólfur) hefir í tómstundum sín-
um samið eitt leikrit: »Hreppstjór-
inn«, sem leikinn hefir verið meða-
al annars á Eyrarbakka og hlotið
1 mikið lof og þaö að maklegleikum.
| Replikskiftin« eru stutt og laggóð
víða, og efnið svo magnað, að það
næstum sprengdi þann »kunstner-
iska« ramma, sem hr. Eyjólfur hefir
hreppstjórann í.. Þessi sami gárungi
virðist álíta það liggja fjarri, að
Eyjólfur nái sama þroska oglbsen;
en menn verða að gæta þess, að
Eyjól'ur er ungur ennþá og á fram-
t;ðina ryrir sér, og — Ibsen var
alls ekki þektari, þegar hann byrjaði,
en Eyjólfur er nú.
Eg veit líka, að hann er með
nýtt leikrit á döfinni, sem alls ekki
gefur hreppstjóranum eftir. Þvert
á móti. Það er því óþarfi fyrir
svona gárunga, að vera að skæla
sig. Sýni þeir, að þeir geri betur,
Strix.
báð m þe->su'!) mön um ber eg

\ \ e\uu f\oa§\
slá menn með því, að kaupa sér
eina af hinum ágætu
UllarWaterproofskápum
mínum, þvt að þær eru alt f
senn: Regnfrakkar, haustfrakk-
ar, vetrarfrakkar og vorfr;.kkar.
Hver sparsamur maður eða kona
kaupir aðeins mínar ullar-water-
proofskápur. Nýkomnar í miklu
úrvali.
Reykjavík.