Vísir - 04.09.1915, Blaðsíða 2
V 1 S I R
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
a 5-6.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Sendiherra
Bandaríkjanna bjargar
saklausum mönnum,
í vor sendu Tyrkir enska og
franska menn suður á Gallipoliskaga
og ætluöu að láta þá verða fyrir
skotum frá skipum Breta og Frakka.
En er þetta varð uppvíst, lýsti Sir
Edward Grey yfir því, að ef Tyrkir
gerðu þetta, mundu þeir, sem því
hefðu ráðið, verða látnir sæta per-
sónulegri ábyrgð síðar meir.
Blaðamaður frá Bandaríkjunum,
Henry Wood að nafni, sem nú
dvelur í Miklagarði hefir komist að
raun um, að það var sendiherra
Bandaríkjamanna, sem spornaði við
því, að Tyrkir frömdu þetta grimd-
arverk.
Ráðherrar Tyrkja höfðu á laun
tekið ákvörðun um að senda 2000
manns enskra og franskra suður á
Gallipoliskaga. Höfðu þeir gert
ráðstafanir um að senda fólkið á
stað að mánudagsmorgni, Morg-
enthau sendiherra Bandaríkjamanna
komst eð þessari fyrirætlan kvöldiö
áöur en leggja átti af stað. Náði
hann þegar tali af Enver pasha í
síma, og fékk hann til að lofa því,
að konur og börn skyldu ekki send
suður eftir. Síðan bað hann Enver
að Iáta ekki skipið fara fyrr en á
þriðjudag. Var Enver tregur til
þess lengi vel, en lét þó til leiðast
að lokum. Sagði Morgenthau að
það væri hið mesta glapræöi að
senda mennina suður eftir án þess
að gera óvinunum viðvart.
Þegar sendiherrann hafði fengið
þennan fresf, símaði hann þegar til
Washington ogbað Bandaríkjastjórn-
ina að tilkynna Frökkum og Bret-
um hvað á seiði væri. Fresturinn
var svo stuttur að ekkert svar var
komið þegar hann var útrunninn.
Beiddist Morgenthau þá þess að ná
tali af Enver pasha. Enver þóttist
fyrst ekki hafa tíma til þess, því
hann þyrfti að fara á ráðherrafund.
Morgenthau kvaðst þá mundi koma
á fundinn og krefjast viðtals þar
ella mundi hann krefjast vegabréfs
og halda heim. Veitti Enver hon-
um þá viðtal. Játaði Enven þá að
það hefði verið glappaskot aö ætla
að senda fólkið suður eftir, en úr
því að hann hefði gefið skipunum
það, yrði hann að láta framkvæma
Barnaskólinn.
Þeir, sem vilja koma börnum, yngri en 10 ára, í barnaskóla
Reykjavíkur á komandi vetri, sendi umsóknir til skólanefndar fyrir
10. september.gg^J:Xl.'■
Skólagjaldið er kr. 20,oo fyrir hvert barn, en þeir sem óska
að fá ókeypis kenslu fyrir börn sín, taki það fram í umsóknum sínum.
Eyðublöð undir umsóknir fást á skrifstofu borgarstjóra og
hjá skólastjóra.
Reykjavík, 30. ágúst 1915.
F. h. skólanefndar
9L\mseti.
Tll. MINNIS:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv til 11
Borgarst.skrifit. í brunasíöð opin v. d
11-3
Bæjarfóg.skriíst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
cg 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki oplnn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk.srnnd.8V2 siðd.
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Banfa stjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-3. Útlán 1-3
Landssiminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og 4-7
Náttúrugripasafnið opið IVj-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunrid. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d
Vífilsstaðahæliö. Hcimsókuart'mi 12-1
Þjóðnrenjasafnið opiö sd. þd. fmd. 12-2
HAFNARGERÐ
Reykjavíkur.
Einn vélstjóra og einn kyndara vant-
ar nú þegar, Einnig geta steinsmiðir
og verkamenn fengið atvinnu.
Upplýsingar á skrifstofu hafnargerð-
arinnar í Tjarnar „
kh 11-3
hana ella mundi hann fyrirgera áliti |
sínu hjá landsmönnum.
»Þér þuríið ekki að senda alla ]
mennina suður«, sagði Morgenthau
»það er nóg að senda svo sem 25«.
Varð þaö að samningum milli
þeirra aö 24 Frakkar og 26 Eng-
lendingar skyldu sendir, og voru
þeir valdir úr hópnum. Vissu þess-
ir menn ekki betur en að Tyrkir
ætluðu að ofa þeim fram undir
skot flotans. Kvöddu þeir vini sína
og ættingja hryggir í huga og
bjuggust ékki við að sér yrði undan-
komu auðið. Stigu síðan á skip.
Morgenthau fékk því til leiðar
komið, að Hoffman Phillip, aðstoð-
armaður hans, var látinn fara með
skipmu til þess að gæía þess, að
mennirnir fengju að eta og hefðu
sæmilegan aðbúnaö.
Þegar til Gallipoli kom, voru þeir
settir í tvö auð hús og þeim sagt,
að floti bandamanna mundi hefja
skothríð á ný innan skamms.
Ekki létu Tyrkir þá fá mat eða
sængurföt, en fyrir milligöngu
Phillips fékst þó þetta hvorutveggja
að lokum næstu daga.
Biðu mennirnir þarna í fjóra daga,
en þá kom skipun frá Miklagarði
um, að þeir skyldu fluttir heim att-
ur og sleþt.
öíu n (uppi) frá
*}(\ v tu
.Úrskurður hjartans’.
Þeim til hægðarauka, sem ekki
hafa lesið söguna, sem nú er að
koma neðanmáls hér í blaðinu, skulu
rakin úr henni aðalatriðin. Þau eru
sem nú skal greina:
Inni í frumskógi einum í Ástralíu
sœndur ungur maður við banabeð
móður sinnar. Áður en hún deyr,
vil) hún skýra honuin frá leyndar-
niáli viðvíkjandi ætt hans. Hún
segir honum, aö faðir hans sé ensk-
ur og af góðum æftum og bendir
honum á skjöl, sem séu niður í
dragkistuskúffu í næsta herbergi.
Hann ætlar að sækja þau, en finnur
þau ekki, því að maður, sem stóð
fyrir utan gluggann og heyrði sam-
talið, haföi læðst inn og stolið þeim.
Þegar móðir hans heyrir að skjöl-
in eru horfin, verður henni mikið
um. Hún ætlar að segja syni sín-
um alt, — en dauðinn verður
fyrri til.
Eftir dauða móður sinnar fer ungi
maðurinn, Ralph Farrington, til Eng-
Iands. Þar bjargar hann litlum
hvolpl, sem Miss Veronika Denby,
æitingi og erfingi Lynboroughs lá-
varðar, var rétt að segja búin að
ríða ofan á. Henni finst mikið til
um snarræði hans og útvegar hon-
urn skógarvarðarstöðu hjá jarlinum.
Eftir það ber fundum þeirra oft
saman og sýnir Veronika honum
ýmist alúð eða kulda og fyrirlitn-
ingu, því að hún er stolt kona. Eitt
sinn fælist hestur hennar með hana
og hún dettur af baki og fer úr
liði. Ralph finnur hana og bér
hana heim í kofa sinn. Meöan þau
bíða þar eftir vagni, segir hún hon-
urn frá sinni fyrri æfi, þegar hún
var umkomulaus og fátæk stúlka í
London. Hann segir henni aftur á
móti frá móður sinni og sínu fyrra
lífi. Þegar hún kemur heim til sín,
sér hún eftir því, hve opinská og
vingjarnleg hún var við hann.
Lynborough Iávarður á frænda,
sem Talbot Denby heitir. Hann er
mikill stjórnmálamaöur og í áliti,
en sækir þó spilavíti á kvöldin og
er því í fjárþröng. Því hyggur hann
gott til glóðarinnar að ná í frænku
sína, Veroniku, og fjávmuni jarls-
ins. Venur hann því komur sínar
aö Lynne Court, og í einni slíkri
ferð lendir þeim Raiph satnan og
þíður Talbot lægra hlut í þeirri
viðureign.
Ralph býr hjá gamla Burchett,
yfirskógarverðinum, og verða þeir
brátt góðir vinir. Eitt kvöld segir
Burchett honum sögu af ungri
stúlku, sem var þjónustuinær hjá
móður jarlsins, en hvarf burt með
einhverjum aðalsmanni, sem hafði
verið í sumardvöl á Lynne Court,
bústað jarlsins. Unnusti hennar,
Whetstone, og Burchett, sem var
bróðir hennar, leita hennar harm-
þrungnir, en finna hana hvergi. Bur-
chett segir Ralph þessa sögu, og
varar hann við að verða ástfanginn
af Miss Veroniku. Ralph tekur því
fremur illa, því aö hann var farinn
að elska Veroniku. Henn gengur
út í kvöldsvalann til þess að kæla
sig og rekst þá á mann, sem hann
heldur vera veiðiþjóf. Hann leitar
á honum, en finnur engin vopn.
En þegar Ralph hnnor vasabók í
brjóstvasa bans, verður maðurinn
æðisgenginn og ræðsí á Ralph. Lýk-
ur svo þeirra viðskiftuni, að Ralph
skellir honurn flötum. Heitast þá
maðurinn við hann og fer síðan
leiðar sinnar, en hafði þá fengið
aftur bókina.
Hingað er sögunní konúð, þeg-
ar 13. kap. byrjar.
Jj&est al a v
V\s\.