Vísir - 23.01.1917, Blaðsíða 3

V íS 1 R
Sjómannaheimilið.
Herra ritstjóri!
Nú er vér erum komin svo
langt að vér höfnm vígt hið nýja
sjómannahæli vort hér í bænnm
ag töknm á móti gestum frá því
á morgun, þá finnnum vér hvöt
til, gegnum hið heiðraða blað yðar
að beina þakklæti voru til allra
þeirra sem hafa veitt oss hjálp í
þessu fyrirtæki.
Það hefir verið óhentugt bygg-
Ingarár og húsið er orðið tals-
vert dýrara en ráðgert var, svo
að hin árlegu útgjöld við afborg-
anir o. fl. verða talsvert meira
en við var búist.
Bu vér trúum að húsið geti
fulinægt öllum rýmilegum kröfum
margir hafa veitt o»s hjálp, bæði
hér í bæuum og annarsstaðar á
landinu, já, jafnvel frá Islending-
im í Winnipeg höfum vér með-
tekið gjafir og vér biðjum alla
þessa meðtaka kærar þakkir okkar
Vér viljum kappkosta að gjöra
heimilið að virkilegu heimili fyrir
þá sem gista þar, og vér vonum,
&ð hinir mörgu vinir vorir fram-
vegis hjálpi o»s í starfi voru, svo
það verk sera hér verður unnið
megi bera ávöxt og verða til
gagns og blessunar fyrir marga.
Reykjavík þ. 20. jan. 1917
Fyrir hönd Hjálpræðisharsins
S. Orauslund.
íslenskir listamenn
erlendis.
Huðmundur Kamban. „Kon-
ungsglíman“, leikritið sem Kamb-
an las upp hérna i Reykjavík
I þegar hann var hér heima síðast,
• hefir verið leikin á Norska leik-
húsinu í Kristjaníu. Fyrsta leik-
kvöldið var húsfyllir og leiknum
tekið afbragðs vel.
Dönsk blöð hrósa leiknnm mjög
mikið.
Haraldur Hamar (Thorsteins-
son) hefir dvalið í Lundúnum all-
lengi. Hann hefir nýlokið við að
semja leikrit á ensku, sem nú er
verið að leggja út á frönsku.
Haraldur Sigurðsson piano-
leikari frá Kallaðarnesi hefir hald-
ið hljómleik í Kaupmannahöfn
nýlega og hlotið mikið lof fyrir í
dönskum blöðum.
Páll ísólfsson. Af honum er
það að frétta, að kennari hans,
prófessor Straube, hefir kosið hann
til að gegna fyrir sig organista-
störfunumvið Sct. Thomas-kirkjuna
i Leipzig í forföllum sínum og til
að spila á kirkjuhljómleikum. —
Hefir Straube sagt, að þó að Páll
leiki sum lögin að einhverju leyti
öðru vísi en hann hefði hugsað
sér, þá finni hann enga ástæðu
til að Iáta hann breyta um, því
að skilningur hans sé algerlega
sjálfstæður og lætur hann Pál nú
orðið sjálfráðan í kenslutímunum.
Nýkomin eru:
Regnfrakkaefni,
Kvenfataflauel
Fataefni
Mislit vestaefni
o.
£L.
Guðm. Bjarnason
Aðalstræti 8.
Ráðningarstofan
á Hótel íaland ræður fólk til alls
konar vinnu — hefir altaf fólk á
boðstólum.
r
LÖGMENN
I
Bogl Brynjólfsson
yfirréttarmála&atnlng>smaðar.
Skrifstofa i Aðalstrssti 6 (uppi)
Skrifitointimi frá kl. 12—1 og 4—6e. m.
Talsimi 260.
Oddnr Gislason
yflrréttarmálaflntningsmaðnr
Laufásvegi 22.
Vanjul. heimn kl. 11—12 og 4—5.
Sími 26.
Pétnr Magnússon
yíirdómslJJg'maðnr
Miðstræti 7.
Sími 533. — Heima kl. 5—6.
| YÁTRYGGINGAR |
Brunatryggingar,
sœ- og stríðsvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miðstrnti — Taliimi 254.
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
VAtrjrggir: Hús, húsgðgn, Törur alsk.
Skrifatofutimi 8—12 og fi—8,
Austurstrsti 1.
N. B. Kiolson.
Auglýsið í VlsL
ikorið nefióbak
áreiðanlega best á
íaugaveg 24 g.
ístir og miliönÍF
eftir
f|harles §|amce.
49 Frh.
af að spjalla dálitið við yður —
um liðna tima.
Falkoner settist aftur og tók
séi nýjau vindil, enStafford gekk
sfrá þeim.
11. kapituli.
Sir Stefán lokaði hurðinnl á
eftir syni sýnmn og gekk því
næst aftur til Falkoners og horfði
á hann, en Falkoner hallaði sér
aftur á bak á hægindið og virti
sir Stefán fyrir sér með hálfiok-
uðnm augunum og virtist vera
við öllu búinn. Sir Stefán brá
akeggbroddinum í munn sér, hnykl-
aði brýrnar og sýndist eiga erfitt
með að koma orði fyrir sig, en
Falkoner beið rólegur átekta og
Bteinþagði. Loks hóf sir Stefán
máls og sagði:
— Þér gputðuð míg áðan hérna
fyrir utan hvort þér ættuð að
koma fram sem vinur eða óvinur,
en raunar finst mér, að eg hefði
átt að varpa þeirri spurningu
fram.
— Jás svaraði Falkoner og
deplaði augunum. — Það hefði
líklega átt betur við.
— Ætli að þér hefðuð þá svar-
að því sama og eg: „eins og vin-
ur“, spurði sir Stefán lágt.
Falkoner þagði um stund og
sagði því næst:
— Ekki hefði það átt að vera
svo, þvi svo framarlega sem nokk-
ur maður hefði ástæðu til að skoða
annan aern fjandmann sinn, þá
hefði eg fylstu ástæðu til að lita
á yður frá þeirri hlið, herra
Orme.
Sir Stefán skifti litum.
— Það er ekki vert að vera
að fara út í gamlar væringar,
sagði hann.
— Nei, eg hefi sannarlega enga
þörf á því. Þáð situr alt hér
inni fyrir og óþarft að ýfa það
upp, avaraði Falkoner og benti á
brjóst sér. — Það er engin hætta
á því, að eg hafi gleymt hvernig
þér lékuð mig, eða að mér liðisá
maður úr minni, semBnerist and-
vígur gegn mér og rændi mig.
— Rændi! tók sir Stefán upp
og hleypti brúnum.
Falkoner tugði vindiliun eg reykti
í ákafa.
— Já, rændi, sagði eg. Þér
virðist hafa gleymt því, en þá
man eg það og gleymi liklega
seint þeim degi, sam eg labbaði
aftur til gullnámuholunnar þarna
lengst inni í Ástralíu og komst
þá að því, að þér höfðuð fundíð
gullæðina og selt alt saman með-
an eg var að afla vista og útvega
peninga — selt það alt ein» og
það lagði sig!
Eldur brann úr augum hansog
hann nísti tönnum, svo aS hann
var nærri búinn að bíta sundur
vindiiiun.
Sír Stefán brá upp höndinni.
— Mér var sagt, að þér væruð
dauður, sagði hatm, — að þér
hefðuð latið lífið í götu-uppþoti í
Melbourne.
Falkoner glotti,
— Já, einmitt það! sagði hann.
En mér dettur ekki í hug að
trúa einu orði, af því sem þér
segið, og hver skyidi svo sem
gera það?
— Það veit sá sem alt veit —
— sagði sir Stefán, en Falkoner
hélt áfram og sagði:
— Þér gáfuð yður ekki tíma
til að bíða við og fá vitneskju
um hvort dánarfregnin væri sönn
eða ósönn. Þér selduð áður en
eg gat komi»t tii baka og forðuð-
ust eins og heitan eldinn að halda
spurnum fyrir um mig. Þvert i
móti! Undlr eins og félagi yðar
var farinn, þá selduð þér — selá-
uð hann, hirtuð peningana og fór-
uð yðar Ieið.
Sir Stefán gekk um gólf með
hendurnar á bakinu og drap höfði.
Því næst nam hann etaðar fyrir
framan sæti Falkoners og horfðl
framan í hið reiðulega aRdlit hans.
— Þér gerið mér rangt til,
Falkoner, sagði hann. Þetta var
ekbi eins ljótt og það sýndist vera.
Það er aldrei nema satt, að eg
seldi námuna, en eg sver þess
dýran eið, að eg ætlaði mér að
geyma yður helming andvirðisins.
En svo kem þessi fregn um að
þér væruð dauður og einn maður
sagðist hafa séð yður falla á stræt-
inu — sagði að þér væru Iöngv
dauður og grafinu, m eg varð að
fara burt frá námunni sama kvöld*
ið, sem eg fékk borgunina. Þér
vitið hvaða ræningjabæli þetta
var og að sá maður gat ekki
nokkra stund verið óhultur nm
líf sitt, sem menn vissu um, að
hefði peninga undir höndum. Yfir—
gaf eg svo námuna og hélt suður
á bóginn, en peningaruir voru
gengnir til þurðar áður en mán-
nður var liðinn. Það var orðið
of seint að spyrjast fyrir um yðar
þó að eg hefði dregið fráfall yðar