Vísir - 26.04.1917, Blaðsíða 2

VTSIR
Til minnðv.
P'íhé*it opiá Ki. 6-8, K.ky. tU 10'/..
tíorgatstjftiHaikrifatofin kl. 10—18 cg,
1—&
Bæjarfðget^knfttofanki.JO—12og 1— E
BæjarKjalðk«t&8kriftiu.aa kl. 10—lfl of
1-6
lil&ndsb&Bks kt. 10—4,
K. F. D. M. Aísh, sssik stumnd. 81/,
s»«,
Laad&koftapit. HeimaéknBrtLni kl. 11—i
Landska&kins kl. 10—S
Landsbðkasafa 1S—8 cg 6—8. Útlfe
1—8
Landi«jó#nr, afgr. 10—ð og 4—5.
Landsaiwisn, v.d. 8—10. Heiga'dege
10—12 og 4-7.
N&ttúrugripssafn l>/»—S1/,.
Pöatbúsið S—7, snnnad. 8—1.
Satnúbyrgðín 1—6.
Stjðrasursáfawtrifetofnmar opnar 10—*,.
Vífil58te-?ab?4]iá: hohniðknir 12—1.
PjðiiaeBjasaftúS, td. }dL, fimtd. 12—2
Bókarfregn.
Kr. Nyrop: Frakkland.
Þýtt hefir Gnðm. Guð-
munds*on skáld; utgef.
Br. Björnsaon fcannl.
Rvík. Félagsprentsm.
MCMXVII. Verð kr.
1.50.
Þarna er bók sem allir verða
að lesa.
Þjóð sú, er bók þessi fjallar
um, hin frækna franska þjóð, hefir
vakið undrun og aðdáun alheims
á þessum hrottalegu hildartímum.
Og höfuuáurinn lýsir þjóðinni,
einkeunum hennar og hugsjónum
í bliðu og etríðu, í fortið og nú-
tíð, með svo fögrum og skýrum
dráttum, að fáir munu hafa gert
befcur. Knda hefir Kristofer ííy-
rop til brunns að bera yfirgrips-
meiri og djúpsærri þekkingu á
frakknesku þjóðinni, tungu henu-
ar og BögH og allri menning, en
fiestir núiifandi rithöfundar. Er
því eigi að kynja, þótt bókin hafi
hlotið almennings hylli.
Útgefandinn getur þess í eítir-
mála bókarinnar, að 10 útgáfur
haíi komið út af henni í Dan-
mörku og Svíþjóð á 3 misserum.
Á útgefandi skilið beiðurogþökk
fyrir íslensku útgáfuna, sem er
hin prýðilegasta og vandaðasta í
alla sfcaði. Þýðingin er einnig
bvo gullvæg og góð hjá Guðm.
Guðmundssyni skáld, að hún tek-
ur víða fram frummálinu, og hefir
hann sumstaðar aukið við og breytt
við íslendinga hæfi.
Höfundurinn flýgur með oss í
byrjun níu aldir aftur í tímann,
þegar frakkneskur hugsnnarháttur
og frakkneskt andríki blasir við
oss i fyrsfca ninn í allri sinni dýrð
í Roland«Ijóðnm. Minnist þýðaudi
þess, hve íslendingar tóku snernma
á öldam ástfóstii við þennan fagra
hókmentafrumbarð Frakka, eins
og Rolínnds rímur og kvæði bera
jósasta n vottinn um.
Uppruui og ættgöfgi hinnar
emekkvísu og frjálslynda frakkn-
esku þjóðar gerir manni/það ekilj-
anlegt, að hún varð gjálfkjörin
TILBOÐ
éskast í breska botnvörpuskipið MANX-
MAN þar sem það liggur straudað í Vest-
mannaeyjum, ásamt öllu tilheyrandi, sem
í skipinu er, svo sem veiðarfærum, áhöld-
um, koium o. fl., alt í því ástandi sem það
4í«f áWMK'WáWW'.f áWWHWMHNH
*
| Afgrsiðsla blaðsin* fi Hðtíl
í| Island er opia frð kl. 8—8 4
í hvnjom degi. A
» Ioagangar fr& Vallarstræti *
* Skrifttofa & uu atað, inng. $
a fri Aðalstr. — Ritstjórinn til í|
Iviðtali fri kl. 8—4.
8imi 400. P.'O. Box867. |
§ Printsmiðjan 4 Laaga-
| veg 4. Sími 18S. |
$■ Angiýsingnm veitt mðttaka ^
| i LufintJSnuuil effir kl. 8 *
I 4 kvöldin. |
er í.
Asgeir Sigurðsson.
fóstra riddaranna, sem af einlægri
föðurlandsást og fcrúareldmóði
fórnnðu lífi sínu fyrir æðstm og
helgustu hugsjónir þeirra tíma.
— Höfundurinn sýnir oss hvernig
hinn frakkneski hróður — le
panache — „þetta sambland mf
hreysti og ofurksppi, stimamjúkri
kurteyui og veglyudi" setur sér-
stakan blæ á sögn Frakklands
um langt ekeið og bendir á að
hróðurinn sé enn bráðlifandi hjá
hinum frakknesku ofurköppum
vorra tíma.
Dæmin, sem höf. lætur söguna.
sepja frá, eru Ijós vottur þess, að
jafnvel ósigrarnir hafa tíðast oröið
Frabklandi fyrirboði sigurs og
gæfu. Karlamagnús og kappar
hana komu of seint til að bjarga
lifi Rólands, en eftir fall hans
unnu þeir glæsilegan sigmr; og
svo hefir jafnan verið íðan:
sigur upp úr ósigri.
Höf. getur þess, að framkoma
Frakka á þessum síðustu og verstu
tímum sé öllum þorra nianna hið
mesta undrunarefni, einkum þeim
sem ekki þekkja annað en glæsi-
breg og létfcúð Parísarborgar, og
hann færir oss heim sanninn um
það, að Frakkl&nd kemnr nú ein-
mitt fram í sinni réfctu mynd sem
„starfsamt, iðið, eparneytið og
boigofcfc, hsgsýnt, heiðarlegt og
réttsýnt Frakklánd“, þar sem rík-
ir: „ein hugsun, ein von, þin fcrú“.
Hið alkunna orðtak Frakka „Gioria
vicfcis" — heill hinnm sigruðu —
er að dómí sögunnar og eins og
það kemur fraœ í listum og bók-
mentum ekki einasta áyoxtar
riddaraprúðmensku, heldur og eir-
kunnarorð æðri siðgæðishugf.. >n-
ar. —
Bókmentum og vísindum Frakka
o% fögrum listum, sem og áhrifum
þeirra á törar þjóðir, er Iýst.með
Btuttnm en glöggum dráttum.Kom-
um vér íslendingar þar við sögu.
— Einnig minnir höfundnr oss á
þá fegurðarávfc og smekkvísi, ynd-
isþobka og háttprýði er lýair sér
hvervetna hjá Frökbnm, Þar er
gamla franska þjóðstefið, er svo
hljóðar í þýðingn Guðmundar:
í paradis kemst sá
Er fagnrt fljóð sér á
En þangað enginn annar koma mð.
Frakbiand er „land glaðværð-
arinnar“, segir höf í einum kafl-
anum, og er það mála sannast að
„Frabkar syngja úr sér sorgina.
T » n g a n heitir einn kafli bók-
arinnar. Þar er þessi snarsbeytla
(eftir Friedrich von Logan 1604—
1655):
Enginn teiu; merkis mann
mann sem ekki frönsku kann.
Var svo lengi fram eftir öldum
og er sumstaðar enn í dag. Lýs-'
ing höf á frakkneskri tungn og
áhrifum henna? er aðdáanleg og
er auðíundið að hann hefir bund-
>ð við hana órjúfandi ástir. —
Síðasti kafli bókarinnar er nm
frelsisást Frafeka og hafa menn
go'efc af að lesa hann með athygli
efeki síður en alt hitt.
Bókin flytur með sér birtu og
yl og eg legg hana frá mér með
hugheilum árnaðaróskum Frakk-
landi tií hand«.
G. Kr. G.
Vatnifi
0»
tangaveikin.
Mil 3 er talað um að megn
taugaveiki sé að ganga hér í bæn-
um, um sönnur á því veit eg eigi,
en geri ráð fyrir að nokkuð muni
vera hæft í því.
Mér hefir einnig verið sagt, að
henni muni vaida „smjör austan
úr sveitum", sem selt hafi verið
þessa daga. Vel má vera að avo
sé, og verða menn líklega að reiða
sig á læknana í því ©fni. En
fleira getur valdið taugaveiki en
misjafnt smjör, og getum við öli
haft umsögn læknanna fyrir okk-
ur í því.
Mengað vatn mun vera ekki
siður hættulegt en &nnað. En
hvað drebkum við nú? Meiraog
minna mengað vatn I
Þegar leggja átti vatnspípurnar
forðum til bæjarins fögnuðu því
allir, sem von var, en mörgum,
s®m sáu hvernig um vatnsæðarnar
var búið og frá þeim gengið,
blöskraði aðferð sú, sem þá var
viðhöfð, og gátu þess til, að ekki
myndi vatnið tii langframa verða
heilnæmt úr æðnnum.
Eg er fyrir mitt Ieyti mjög
hræddur um að nú sé það að
koma á daginn. Skal eg reyna I
sem fæstum orðum að ekýra frá
því, á hverju eg byggi þetta álit
mitt, þótt hvorbi sé eg læknir
né vertfræðingur.
Vatnsæðarnar (járnpípurnar) eru
mjög viða lagðar ofan í for, og
yfirleitt mjög illa — ef ekbi
óhætt er að telja mjög sviksam-
lega — frá þeim gengið. Af
þessu þyrfti þó eennilega ekki að
stafa mikil hætta meðan nægur
þrýstngur er i pípunum. En því
er auðvitað ekfei að fagna nú sem
stendur. Lokað er fyrir vatnið á
hverju kvöldi til þess að geta
látið það streyma inn í „óþarfa-
bikarinn" í Rauðarárholtinu. P/p-
urnar tæmast og hætt er við að
forin, sem þær liggja í renal
hindrunarlítið inn um samskeytin
og blandisfc saman við neyslu-
vatnið. Auk þess sem n ér þykir
viðbjóðslegt að hugsa til þess að
drebka þessa blöndií. bá er eg
hræddur við það, og vil skjóta
því til umsagnar allra göðra lækna
í Reykjavík, hvort að ekki gefci
eins 'stafað hætta af þvi vrtni,
sem mengaet í pípunum, eins og
því, sem mengast hefir í ódýinri
vatnsbólum, sem við áður urðum
að una við.
Hvers vegna er líka verið að
loka fyrir vatnið á nótfcam ? Hvers
vegna er verið að rembast viðað
fylla vatHSgeyaprinn? Er honum
vandara um vatnsleysi en okkur
lifandi veruin, sem í bænum húa?