Vísir - 12.11.1917, Blaðsíða 3

VISliJ
®lveg eins og hrer önnur vara,
svo að þoítd ættl ekki a5 vera
ðatðaeök. Að áeaka símatjóra
íyrir að vegaiengdinni ber ekki
saman, en ámóta skynsamlegt eins
og að selja landssjóðsvörnr sima
verði í Raykjsvík sem fremst fr»m
í Bárðardel, eða austur 4 Hóia-
íjöllam. Auðvitað stafar mismua-
wrinn af því, að ekki var gengið
ftt frá söma lendingarstöðunum í
bæði skiftin. Og að ágreinÍDgur
gæti orðið um lendingarstaði er
ekkert nýmæli. Er þar skemst á
að minnast, deilnna um lendingar
stað sæsimans til íslands 1906,
— Lengst gengnr þó frekjan, þeg-
ár ráðist er á simetjór* fyrir það
að Byjasíminn sknli hafa slitnað.
Nú er þ#ð alkunnHgt, að ekki fékst
íjárveiting til þeas að kanna botn-
inn á lagningarsvæðinu, svo að
renna varð þræðinum blint í sjó-
inn, hvort sem undir var sandur
eða hraun. Svo heíir það líklega
e kkert bæf t síman.að botnvörpungar
léku sér að því a5 „trolla41 yfir
vírinn nær landi en búist var við
að þeir mundn voga. En aðal-
atriði málsins er, og yfir því hef-
ir auðvitað verið þagað, að Iands-
fiímastjórinn kom ekki nálægt
kgning þessa sima sem starfsmað-
ur íslands, og símian kom lacds*
sjóði ekkert við, þvi að hann var
lagðar af privatxélagi. Loks löngu
síðor, þegar í ljós kom að eiminn
reyndist ágætlega og gaf atór-
tekjur, þá gerir Aiþingi ídend-
inga sér bægt fyrir og tekur sím-
ana af eigendunum.
Það má víst alveg g*nga út
frá þvi sem gefnv, að síminn
hafi enn rcynsfc vel og að ekki
ihafi orðið tap á honum, úr því að
„sfcaten" hefir ekki skilað félaginu
honum aftur!
Þrð er satt, að BÍminn slitnaði
í vor. En þá ræðst landssíma-
stjóri í það sjálfur, að fara á liti-
um vélbáti og skeyta síinann
saman með þræði úr Yiðeyjarsíma,
en í skarðið lét hann búa út
bráðabirgðMVÍr,“eem reyndar dugir
enn i dag. Þetta kalla eg dugn-
að og óvíst að Iandar vorir eða
Drnir hefði ráðið betar fram úr
þessum vandræðum.
Nú síðast er fnndið að þvi, —
»m leið og húsakynni símans eru
endurbæfct, — að þar skuli vera
útbúin borðstofa handa símafólki,
og jafnvel gengið svo langt í „lúx-
nsu, að þar sé W. C.
Eg veifc ekki hvorfc taka á þessa
ákærn alvarlega, eu líklegast að
svo sé.
Þeir, sem einhverja nasasjón
hafa af því, hvað starfsmönnum
þess opinbera er boðið i eiðaðam
löndarc, verða að undra &ig á
þessum ummælum og því, hvernig
ríkinu heJzfc uppi, óátalið, að með-
höndla þá, sem í þjónusta landsins
era. Hér verður sfcarfsfólkið kð
þræla eýknt og heilagt og fram
á nætar. Svo eru Lunin, að að
því er fundið, að gert er mögu-
legt, að þsð geti rifið í sig mat-
inn undir þaki. Hæðiyrði *m W.
C. eru ekki svaraverð, en fyrir
eitt mætti átelja símast:óra, og
mmndi hvergi þolað í ódör.ska
landi, &ð i slíkri bygging, sem
landssímahúsinn, skuli ekki vera
baðhús til afcota handa etarfs-
fólkinu.
Þiið er helst svo sð sjá sem
utriði þau, sem notnð eru tií að
ávita símastjórann fyrir, sé gripin
sem átylla, af löngan til þeis að
reyna að svala sér á honnm. —
Hver ástæðan er i raun og veru,
er heldur ekki vandséð. Það er
áreiðanlagt, að væri hann íslend-
ingur, þá hefði hann ekki sett
þesssari meðferð, og þvi síður, ®f
hann væri Dani. Ástæðan er þá
sú, &ð hann er Norðmaður. Önnar
getur húu ekki verið.
Þatta eru launin fyrir það, að
Norðmenn eru einasta þjóð ver-
aldarinnar — utan Bretá — sem
af fúsnm og frjálsttm vilja vill
viðurkenna oaa sem sjálfstætt
ríki.
(Meira).
Jónas Gíslason.
Langi sveíninn.
Það hefir lengi þótt striðsamt
viðnreignar að vekja morgnnsvæfa
unglinga, þegar mikið hefir legið
við, en þó hefir það oftast tekist.
En að vekja stjórnendnr ssm alfcaf
sofa ®r „verra viðfangs. Það er
vfst óvíða stjórn, sem er eins værs-
gjörn eins og hjá okkur íslend-
ingum, BÍit nú á tímnm þegar
mest er þörfin að vaka yfir vel-
ferð þjóðanna. Hvernig stendur
á því að þeir eyða hverjum degin-
um á fætur öðrum, og getauldrd
vaknstð til meðvitnndar nm það,
að lif og velferð fjölda manns.já,
allrar þjóðarinnar er í þeirra
hendi? Og það lifcla, sem þeir
með kvölnm geta afkástað með
msrgra mánaða millibili er fremur
til bölvunar en blettsunar. Eg
spyr: Æfclar ístjórnin aldrei að
vakna til fulls? Ætlar hún öll-
im þeim fjölda verkamanna, sem
hér er í bænum, «ð svelta og hor-
fella, líkt eins og skupnnníðingar
gerðu áður en horfellislögin voru
samþykt? Er ekkert það verk
fyrir hendi, sem hægt væri að
koma í fr&mkvæmd, eða að undir-
búa á meðan neyðin stendur við
dyrnar hjá flesfcum?
Eg held að stjórnin hngsi lítið
nm þetts, eða hún skilnr ekki
hvað orðið „þörf“ innifelur í sér.
Enda er bún samaett að miklu
leyti af þeim mönnum, sem aldrei
hafa h&ft af öðru að segja, en
uppfylla þær þarfir, aem hugurinn
hefir girnat. Hvernig eiga þessir
menn að ráða fram úr þörfum
msnns, sem aldrei neins þarfnasfc
sjálfir — að eins réfcta fram hend-
ina, þá er hún fnil.
Það er langt oíðan að ákvarð-
að var að úthlnta kolnnum og
loksins komust. eyðnblöðin á kreik
og að öllum Iíkindum eru þsu
komin aftur með tölu i þeirra
hendur.
Ea gaman verður að vita hvað
marga daga þeir þurfa til þess,
að þukla á þelm og athuga hvað
á þau er skrifað.
Eg ímynds mér að mörgum
verði orðið sæmilsga kalt um það
Ieyti sem sá gleðiboðskapur kemst
út úr nefndarsalnnm „að nú fáist
kol“. Eu fyrir hvað á að kaupa
þegar engin er vinnan? Mér nægja
ekki einfcómir vöruseðlarnir. Þeir
verða ónotanlegir til fæðu og nær-
ingarlitlir ef eg get ekki breytt
þeim í aðra vörn anðmeltari fyrir
peninga. En peningarnir koma
ekki ef jeg hef ekkert að gera.
Allar vörur hækka má segja með
degi hverjum, og þetta er okkur
- 21 -
Passepoil undir mjög vesaldarlega, því að
hann var liuglaus að uppiagi þó að hann
gæti harkað af sér þegar út í einhverja
hættu var komið. f>að þurfti oft ekki
uema eitthvert lítilræði til að gera hann
dauðhræddan, en í einvígum var hann jafn-
an fremstur allra.
Tókust þeir nú allir í hendnr og föðm-
uðust fast, svo að skrjáfaði í slitnum skinn-
treyjnnum, settnst svo að drykkjunni um
stund og gumuðu af hreystiverkum sínum.
Loksins sagði Cocardasse:
„Jæja, það er nú líklega best að fara
að minnast eitthvað á efindið."
J>eir heimtuðu nýjar birgðir af vínföng-
um af stúlknnni, sem skalf af hræðslu, en
var þó bæði stór og sterk að sjá og rang-
eygð í tilbót. Passepoil var farinn að líta
til hennar hýru auga og vildi elta hana
út, undir því yfirskyni að velja sér nýja
víntegund, en þá kipti Cocardasse í hann.
„Mundu eftir því, að þú hefir lofað að
vera ekki í neinu kvennaragi“, sagði hann
alvarlega.
Passepoil settist þá aftur og setti á sig
ólundarsvip, en jafnskjótt sem stúlkan hafði
fært þeim vínið, var henni skipað að hypja
sig burtu og láta ekki sjá sig framar.
„Nei, þetta er misskilningur11, — sagði
Cocardasse, en þá dundu alskonar spurning-
á honum áður en hann fengi sagt meira.
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 22 -
„Yið höfum kynst Filipp de Nevers í
París“ sagði Passepoil drýgindalega. „Hann
gekk á skilmingaskólann hjá okkur og sá
kann nú lika að fara með korðann. Hann
væri ekki iengi að stúta ykkur öllum saman“.
„Okkur!“ kváðu allir við og yptu öxlum.
„Það er auðheyrt", sagði Cocardasse
með áherslu, „að þið hafið aldrei heyrt
getið uin vígfimi Nevers eða hvernig hann
beitir fyrir sig korðanum.
Allir gestirnir ráku upp stór augu og
hlustuðu með athygli.
„Það er aðferð hins gamla meistara De-
lapalme, og með þeirri aðferð lagði hann
einu sinni sjö menu að velli, hvern af
öðrum.
Þið megið trúa mér til þess, að það er
aðeins einn einasti maður, sem getur ráðið
niðurlögum Nevers með korðanum".
„Og hver er haun?“ — spurðu allir.
„Það er hann kunningi okkar frá París“.
„Nú, áttu við hann!“ sagði Passepoil
mjög svo uppveðraður. „Já, það er ekki
fyrir fjandann sjálfan að eiga við hann!“
„Kunningiykkar fráParis?11 spurðu hinir.
„Já, og þið þekkið hann vel, piltar góð-
ir. — Það er riddarinn Lagardere“.
Það leit út fyrir að allir könnuðust við
þetta nafn, því að öllu sló nú í dauðaþögn.
„Eg hefi aldrei fyrirhitt hann“, sagði
Soldagne.
- 28 -
„Ekki skaltu syrgja það, kunningi“,
sagði Cocardasse. „Eg hugsa helst, að hon-
um lítist ekki sérlega vel á þig“.
„Er það hann fallegi Lagardere, sem
svo er nefndur?* — spurði Piutó.
„Er það hann, sem koddaði einu sinni
þremur prestlingum í einu?“ sp urði ítalinn
lágt.
„Er það hann, sem —?“ fór einhver
enn að spyrja, en Cocardasse greip nú
fram í og sagði hátíðlega:
„Það er ekki nema einn Lagardere!“
8. KAPÍTULL
Filippiska þrenningin.
Þessi eini gluggi, sem var á veitinga-
stofunni, sneri út að hallandi sléttu, vaf-
inni lágum beykitrjám. Náði þessi slótta
alla leið upp að hallargryfjunni og lá um
hana götustígur að tróbrú, sem var á gryfj-
unni.
Þessi gryfja eða síki var bæði djúpfc og
breýfct og grafið á þrjá vegu um höllina.
En þar sem vatnið í síkinu hafði hvorki
aðrensli né framrás þá hafði það smám-
saman gufað upp og gryfjan þornað sjálf-
krafa. Yar4 hún nú orðin grasi vaxin á
i