Vísir - 07.12.1917, Blaðsíða 3

visrR
Dansleikur
Klæðskerasveinafélags Reykjavíkor
verðnr haldinn langardaginn 8. des. kl.^9 siðd.
í Bárnhnsinn.
Aðgöngum. vitjist i klæðaböð Andrésar Andrés«onar frá miðvfkndegi.
J ólaliort J ólaliort
fleiri þúsnisdir, fögur skrautleg og eigmleg
nýkomin og seíjtHt í
Klæðaverslun Gnðm. Signrðssonar, Langaveg 10.
(
sem eiga að bírtast i VlSI, verðnr að athenda i siðasta
l«gi kl. 9 I. h. ðtkomn»d«ginn.
Orðheldni
stjórnarinnar.
AUir “minnsst oliiflntnings
Botnin til Norðmr- og Austnrlnnds-
ins i snmnr.
Fintningsgjaldið var ákveðið 20
krónnr fyrir tnnnnna og höfðu
slik firn nldrei heyrst áðnroglík-
Iega ekki dæmi til slíks i víðri
veiöld.
Mál þetta komst þá lika inn á
þingið og mnn lengi í minnnm
höfð frftmmiatnða st órnnrinnnr, er
hún var að reynt að verja gerðir
sinar. Mæltist það sérstaklega ilk
fyrir, að kaupondnm olíannar hafði
verið meinað að annast nm flntn-
ing á olinnni sjálfir, en [ef þeir
hefðn fengið það, þá fnlJyrtu þeir
»ð flutningnrinn hefði ekki orðið
áýrnri en 10 krónnr fyrir hverja
tannn.
Á þinginn mnnaði minstn að
stjórnin fengi vantransteyíirlýsingu
fyrir frammistöðnnB,” og snmir
tryggustn fylgismenn hennsir forð ■
«ðu sér út úr þingsalnum til þoss
að þurfa ekki að greiða atkvæði.
Þó gat stjórnin klórnð sig út úr
þessumeð því að lofa að greiða
einhvern hluta flutningsgjaldsins,
Hvort nokknr ák«eðin krónntala
var nefnd á þingi, man Vísir ekki,
en útgerðarmenn, sem hlnt áttn
að máli, bafa fnllyrt að stjórnin
hafi lofað að endurgreiða helming
flutningsgjaldsias, eða 10 krónur
fyrir hverjn tunnu.
— En „loforð eru loft“ sagði
áIfakongurinD,og þetta loforð stjórn-
arinnar virðist vera þeirrar tegund
ar, því ðkki mnn rtjórnin enn hnfa,
indurgreitt elnn eyn afflutrings-
gjaldinn.
Þe sl óorðbeldni stjórnarinnar
kemur sér mjög illa mörgum sem
í hlut áttu. AUir vita hvernig
siid«rútgerðin hepuaðist i snmar
laupið Visi.
og eru margir hinir amærri út-
gerðarménn mjög illa staddir og
þurfandi fyrir alt sitt, tll þess að
geta sýnt einhvern lit á þvi að
standa í skilum við lánardrotn*
sina, þó ekki væri meira. Ogsann-
glrniskrafa þeirratil þessararend-
urgreiðsluer ómótmælauleg, bæði
vegna þess, að ástæðalaust var að
setja fiutningsgjaldið svo hátt og
ekki síður vegna hins, að um mjög
' Hkt leyti var ateinolla flutt til
Vesturlandslns á landssjóðsskipi
fyrir 8 krónnr tunnan.
Upphæðin, sem hér er um að
ræða, að verði endurgreidd, er
ekki svo stórkostleg, að lands-
verslunina muni mikið um að
snara henni út. Það eru að eins
um 2 0 0 0 0 krönar. Er þvi
vonandi að stjórnin fái nú mianið
með komu Fálkans, og fullnægi
þeseari 3—4 mánaða gömlu sknld-
bindingu sinni tafarlaust. — End-
urgreiðslan hefði átt að fara fram
Btras, og slíkur dráttur, sem nú
er orðinn á henni, er landinu til
hinnar mestu vanvirðu.
Erlend mynt.
' Kh. 5/ls Bank. Pösth
Sterf.pdL 15,05 15,50 15,50
Frc. 56 25 ,59,00 58,00
Doll. 3,22 3,40 3,40
- 92 -
unarmennir voru hinir alvarlegustu og
hugsuðu málið.
„Haldið þér kannske að eg sé að gera
að'gamni mínu?“ sagði Gonzagua. „Nei, mér
er hreinasta alvara og eg þori að veðja
um, að við getum hæglega fengið] þrjátíu
þúsund franka fyrir hundakofann".
„Þrjátíu þúsund franka fyrir hunda-
kofann Ekki nema það þó!“ sögðu hirð-
mennirnir og veltust um af hlátri.
En alt í einu tróð undarleg mannskepna
sér fram á milli þeirra Navailles og Cha-
verny, sem hlóu einna hæst.
Það var kryplingur nokkur, úfinn og
ótútlegur á að líta.
„Eg býð þrjátíu þúsund fránka í hunda-
kofann", kallaði hann.
2. KAPÍTULI.
Ættarfundurinn.
Kryplingurinn leit ekki út fyrir að
vera neinn anlabárður, jafnvel þó hann
gerði þetta fáránalega boð. Augun voru
snör og gáfuleg og nefið hátt og bjúgt
©ins og arnarnef. Ennið hvelfdiut fagur-
lega undir ógreiddri hárkollunni og um
varir bans lék hæðnisbros.
Þó var þetta reglulegur kroppinbakur.
Paul Feval: Kroppinbakur.
- 93 -
Kryppan var mikil fyrirferðar og stóð
aftur úr miðj u bakinu. Hakan • nam við
brjóstið, f æturn j r voru allir skakkir og
skældir en þó vart eins pervisalegir og títt
er um kryplinga.
Þessi einkennilegi kroppinbakur var
dökk-klæddur og hinn snyrtilegasti. Hann
var með drifhvítar handstúkur og stýfðan
brjóstdúk úr músselíni. Öllum varð mjög
starsýnt á hann. en hann virtist ekki kunna
því neitt illa.
„Gott og vel, þú hinn Týspaki Esópus",
sagði Chaverny. „Þú virðist vera bæði
djarfur og hygginn fjársýslutnaður“.
„Já, djarfur er eg að vísu“, sagði Es-
ópu8 og hvesti augun á Chaverny, „en hitt
verður tíminn að sýna, hvehygginneg er“.
Hann var skrækróma eins og unglingur.
— Þeir Cocordasse og Passepoil höfðu nú
séð og heyrt svo margt undarlegt, að þeir
voru ekki uppnæmir fyrir öllu, en samt
hvíslaði Cocordasse að félaga sínum:
„Ætli við höfum ekki einbversstaðar
séð þennan kroppinbak áður?“.
„Ekki svo eg muni“.
„Mér finst endilega, að eg hafi horft í
þessi augu einhversstaðar annarsstaðar11.
Gonzagua virtist einnig veita þessum
manni sérstaka athygli.
„Hér verða menn að þorga út í hönd,
kunningi", sagði hann.
- 94 -
„Það veit eg vel“, svaraði Esópus og
var^hann nú ekki nefndur öðru nafni en
þessu, sem Chaverny hafði nefnt hann í
spaugi.
Esópus tók veski upp ur vasa sínum
og rétti Peyrolles sextíu fimmhundruð franka
seðla. Stóðu allir agndofa af undrun rétt
eins og þeir héldu að þctta væri einhver
sjónhverfing, en seðlarnir reyndust góðir
ogfgddir.
„Mætti eg svo biðja yður um kvittun“,
sagði kroppinbakur.
Peyrolles fékk honum kvittunina, en
Esópus braut hana saman saman og lagði
hana’já veskið þar sem seðlarnir höfðu ver-
ið. Hann strauk veskið milli handanna og
mælti:
„Þetta voru regluieg kjörkaup. Verið
þér nú sælir, herrar góðir; eg vona að við
sjáumst aftur“.
Hann kvaddi Gonssagua kurteislega og
þá. sem hjá honum stóðu, en allir viku
undan svo að honum yrði greitt um út-
göngu. Raunar kýmdu þeir enn þá að
kryplingnum, en þó var ekki laust við, a&
þeir fyndu til einhverra ónota og Gonza-
gua var orðinn furðu þegjandalegur.
Peyrolles og þjónar hans fóru að stjaka
kaupendunum burtu, en þeim var helst í
huga að fara hvergi og bíða næsta dags.
Kunningjar Gonzagua störðu ósjálfrátt á