Vísir - 25.02.1918, Blaðsíða 3

v íSiS
3
•garðræktarimiar hér á landi og
aukningu matvælaframleiðslunn-
ar í öðrum löndum. Hér er í
sjálfu sér um alveg nýja atvinnu-
grein að ræða, sem bændur
kunna lítið til, og þá vantar öll
verkfæri til. í öðrum löndum
er að eins um að ræða a u k n-
i n g u, en bæði kunnáttan og
verkfærin eru til.
Það er enginn vaíi á því, að
það eru „antisocialista“-kreddur,
sem ráða afstöðu Lögréttu til
þessa máls, — óbeit á öllu því,
sem nálgast kenningar jafnaðar-
ananna. En þetta er að ganga
kreddunum á vald í blindni og
að ofurselja þeim bagsmuni þjóð-
arinnar. — Ættu menn að gæta
þess vel, að það eru ekki að
©ins öfgar jafnaðarmanna, sem
eru bættulegar.
Ðýrtiðarvisman
og þariasti þjóimmn.
Misjafnlega er benni skift,
áýrtíðarvinnunni, sem von er,
eins og fiestu öðru. Eg er mjög
ókunnugur dýrtíðarvinnunni, en
veit þó ai 3 beimilum, sem frá
bvoru eru 3 menn í vinnunni,
og svo er máske um fleiri. En
aftur eru mörg beimili í bænum,
sem engan kost eiga á því að
verða vinnunnar aðnjótandi. En
þar sem ekki er að búast við því,
að allir geti fengið stöðuga vinnu,
sem bennar þurfa með, þá þarf
að skifta um menn, svo að eng-
ijon verði alveg útundan, sem
vinnu þarfnast. Eg verð að
balda, að vinnan sé veitt til lifs
en ekki leifa, svo vel þurfi að
aðgæta bverjir fá vinnu og bve
mikla, eftir þeim ástæðum, sem
menn bafa í raun og veru, en
ekki einungis eftir þvi sem menn
segja og bvernig þeir bera sig.
Þá er ekki sem lögulegust út-
blutun á vinnunni til þeirra
manna, sem bafa besta eða vinna
að akstri. Þeir ökumenn, sem
vinna hjá bænum, hafa alt af
vinnu alla virka daga ársins, en
svo eru margir ökumenn, sem
áður bafa unnið að byggingum,
fiskflutningi og ýmsu fleiru, sem
nú -er ekki til að dreifa sökum
dýrtíðarinnar, og þeir menn fá
ekkert að starfa fyrir sig og
besta sína. Margir ökum. nöfðu
vinnu í mónum í sumar, en þeg-
ar haustið kom var þeim öllum
sagt upp vinnunni, einmitt þegar
úti var um mest alla aðra vinnu,
og bafa svo flestir þeirra mátt
heita vinnulausir síðan. Eg só
ekki betur en að alt róttlæti
mæli með því, að þessir menn
fái einbverja atvinnu fyrir sig
og hesta sína að einhverju leyti,
jafnvel þó þeir ekki áður bafi
baft vinnu hjá bænum eða neitt
framfæri af hans hálfu.
Eg skil ekki til bvers hinar
ýmsu bjargráðanefndir og stjórn-
ir eru, ef þær ekki sjá um að
bjargráðin, þ. e. vinnan, komi
nokkurn veginn jafnt niður. Til
bvers er að bafa nefndir og
stjórnir, ef þær gjöra ekkert af
því, sem þeim er ætlað að gjöra
og eiga að gjöra. En það er
því miður of alment nú orðið,
að menn láti sér standa á sama
um skyldu sína. Þykjast góðir,
ef þeir ná í einhverja stöðu, sem
er þeim til bagnaðar og þeim
fxnst til heiðurs. Svo balla þeir
sér á hinn dúnmjúka svæfil em-
bættisins og halda að öllu só vel
borgið. — Og þegar illa gengur
að muna eftir mönnunum, þá er
ekki góðs að vænta fyrir skepn-
urnar, jafnvel ekki „þarfasta
þjóninn", enda verður bann illa
úti í dýrtíðarvinnunni.
Hestunum er víst mest borg-
að 50 aurar um kl.tímann, en
það er alt of lítið kaup fyrir þá,
miðað við verð þeirra og fóður-
kostnað og borið saman við kaup
það, sem menn fá alment. Að
eg ekki tali um, að drengir, sem
nýkomnir eru yfir fermingu, fá
jafnt kaup og fullorðnir menn.
Hestur með öllum aksturstækjum
fæst víst ekki nú fyrir minna en
600—800 kr. Og bvað kostar
svo fóður hestins á dag? 4—5
kr. ef alt er reiknað, svo sem
hirðing og húsaleiga um gjafa-
tímann, sem bér er mestur hluti
ársins. Hver verður þá afgang-
urinn, þó um vinnu væri að
ræða ?
Það er næsta einkennilegt, að
flestir vinnuveitendur kvarta yfir
því, bve hátt sé kaup fyrir akst-
ur, þ. e. mann með vagnhest, en
fást ekkert um mannakaupið, og
gá ekkert að því, að maður með
best og vagn vinnur í flutning-
um meira en 3—5 menn. Það
er ekki bjargráðalegt að sjá 3,
4 og jafnvel 6 menn vera að
sritast við einn bestvagn bér í
holtunum með grjóti og bafa þó
mikið erfiði. Mór liggur við að
artöflur,
gaddaðar, sem ekki bafa þiðnað,
verða seldar í smásölu meðan.
birgðir endast á 16 aura
pnndið. Keynslan sýnir að
frosnar kartöflur geymast ó-
skemdar, ef þær þiðna ekki fyr
en þær eru notaðar.
H.f. „ísbjörniBn"
við Skotbúsveg. Sími 259.
Jólaverð er enn á Hveltl
I kjá
Jðni frá Vaðnesi.
segja, að á slíku og þvílíku sé
lítill menningarbragur. — Um
kostnaðinn þarf ekki að tala.
Það er dýrtíðarráðstöfun. En
ekki er að sjá, að dýraverndun-
in só farin að verka sterklega á
bugi þeirra, sem helst eiga yfir
| vinnu að ráða, þegar þeir ekki
vilja borga hestunum nema sult-
arlaun; því þess minna kaup
sem besturinn fær, því lengri
verður vinnutíminn eða fóðrið
verra.
Þ. E.
Erlesd mynt
Kh. Baak. Fórth
SterLpd. 15,52 15,50 16,00
Frc. 57 75 59,00 62,0(1
DoU. 3,29 3,50 3,60
308
fá næg-ju sína,“ sagöi hann og skimaöi öl-
þrungnum aúgunum um salinn.
„Iivar er blessaöur hofgoíshm okkar?“
kalla'Si hann. „Eg verð aS ná tali aí honum
og segja honum alla málavöxtu.“
„Vilf viljum ekki heyra neitt þess háttar."
„Jú, þaö verðið þiS aö gera og þetta er
reglulegt vandamál. Hvað gagnar heiman-
mundur mér, þegar eg er ekki einu sinni ást-
fanginn."
„Ástfanginn! Hvað ætli þú vitir um það,
fyrst þú ert ekki farinn aö sjá þá, sem þú
átt að verða ástfanginn í?“
„Fyrst þið ekki viljið hlusta á mig, þá segið
mér hvar Donna Crúz er. Eg vj| fá að sjá
hana!“
„Donna Crúz! Donna Crúz!“ hrópuðu allir.
„Þetta er alveg rétt hjá Chaverny -— v;g þrá-
um allir Donna Crúz.“
En Donna Crúz var ekki í hliöarherbergj-
unum. Hún hafði smeygt sér ofan vindustig-
ann, sem lá ofan á neðra loftið þar sem svefn-
herbergi hennar var.
Þar lá Áróra vesalingurinn grátandi á legu-
bekk og hafði nú verið fimtán klukkutíma
samfleytt í þessu húsi. Hefði hún fyrir löngu
verið orðin ær og örvita. af hræðslu og leið-
indum, ef Donna Crúz hefði ekki veriö þar
líka.’ Iiafði hún tvívegis skroppið ofan- til
Áróru, meðan setið var undir boröum.
Paul Feval: Kroppinbakur.
309
„Hvaö er að frétta?“ spurði Áróra og bar
sig aumlega.
„Herra Gonzagua var kallaður til hallar-
ínnar,“ svaraði Donna Crúz. „En við hvað ertu
hrædd ? Þaö er hreint ekki svo afleitt að vera
þarna uppi og eg held, að eg skemti mér þar
prýðilega, ef ekki lægi svona illa á þér.“
„Hvað gengur á fyrir þeim? Eg heyri há-
vaðann hingað niður.“
„Það ræður sér ekki, blessað fólkið, en er
síhlæjandi og þambar kampavinið eins og
vatn. Einkum eru sumir karlmennirnir skrítnir
og skemtilegir, eða sérstaklega einn þeirra,
sem Chaverny heitir.“
„Chaverny?“ sagði Áróra.
„Já, hann er bæði ungur og friður og hræð-
ist hvorki fólk né fjandann sjálfan. En hann
sagði, að eg skyldi ekki hugsa of mikið um
sig, því að hann væri trúlofaður.“
„Það er svo,“ sagði Áróra utan við sig.
„En liver helduröu að hún sé?“
, Ja, það veit eg ekki og mig varðar heldur
ekkert um það.“
„Nú — það var skrítið? Hann segist vera
trúlofaður þér!“
Áróra reis upp á olbogann og brosti dauf-
lega.
„Það er hreinasta alvara,“ sagði Donna
Crúz.
310
„Geturðu þá ekki sagt mér eitthvað af hon-
um, Flóra mín góS ?“
„Nei, eg þekki ekkert til hans — ekki lifandi
vitund.“
Áróra drap höfði og sagði grátandi:
„Mennimir, sem réðust á okkur i gær, sögðu
að Lagardere væri dauður.“
„Það er tóm vitleysa ! Eg er sannfærð ura,
að hann er ekki dauður.“
„Og vegna hvers?“ spurði Áróra himin-
glöð.
„Fyrst og fremst vegna þess, að þeim stend-
ur ótti af honum enn þá og í annan stað vegna
þess, aö kona sú, sem sögð er vera móðir
min, heldur sífelt áfram látlausum of-
sóknum gegn honum. Þegar eg var hjá
furstanum í dag, heyrði eg hana segja vifl
gamlan mann, sem kom út frá henni: Þetta
er bæði skylda mín og réttur minn og hann.
skal ekki ganga úr greipum mér. Þegar sólar-i
hringurinn er úti, skal hann verða tekinn fast-.
ur, jafnvel þótt eg verði sjálf að leggja hönd
á hann.“
„Já, það hlýtur að vera hún — eg veit hvað.
hún hatar hann innilega — mér hefir oft dott-
ið þetta í hug.“
„Um hvað ertu aö tala? Hvað áttu við ?“
spurði Donna Crúz.
„Ekki neitt. Eg er rugluð og veit ekki mitt
rjúkandi ráð.“