Vísir - 23.05.1918, Blaðsíða 3

])að, áður en á fundinn kom, hvort
nauðsynlegt hafi verið að hækka
verðið, og er því sannarlega ekki
of djúpt tekið í árinni að segja
að stjórnin (þ. e. ráðherrarnir)
iiafi sagt ósatt. Það er sem sé
gerður töluverður greinarmunur
á því, hvort sagt er ósatt óaf-
vitandi eða vísvitandi. Frónið
segir t. d. vísvitandi ósatt, þegar
það staðhæfir að ráðherramir hafi
ekki minst á sykurhækkunina.
Kynlegt er það, að Frónið
ásakar Yísi þó eiginlega ekki
fyrir annað en það, að hann hafi
staðhæft að stjórnin hafi sagt
ósattum verðhækkunina „út um
iand“. En sannleikurinn er sá,
að á fundinum voru engar brigð-
ur bornar á skýrslu þá sem gef-
in var um það af stjórnarinnar
hálfu. Jakob Möller lagði það
því ekki á minnið, hvort ráð-
herrarnir sögðu nokkuð um það
sjálfir, en þeir hlustuðu á skýrslu
Hóðins Yaldemarssonar ogheyrðu
hann staðhæfa að sykurverðið út
um land hefði verið hækkað. —
Þeim (ráðherrunum) hlaut að
vera kunnugt um hvort svo var
eða ekki, og verður því að líta
svo á, að þeir hafi staðfest þá
skýrslu með þögninni. Og síðan
hafa þeir staðfest hana í verk-
inu.
En Vísir hefir ekki að eins
ásakað stjórnina fyrir að hafa
sagt ósatt um verðhækkunina út
um land, heldur einnig (oftsinn-
is) um að hafa sagt ósatt um
það, hver nauðsyn hafi verið á
því að hækka verðið og einnig
um það hvers vegna verðið hafi
verið lækkað aftur.
Baldurskagi,
hið alþekta greiðasöluhús við Rauðavatn, er til leigu frá þess-
um tíma.
Um sölu gæti einnig verið að ræða, ef óskað er.
Nánari upplýsingar fást á
skrifstoíu Garðars Glíslasonar
næstu daga kl. 10—12 og 2—4. Sími 281.
3 góða fiskimenn
vantar á kútter „Fugloy“ nú þegari
Helgi Zoega.
24 síldarreknet
til sölu
í verslun 6. Zoéga.
Umbúðapappír
Dálítið af hreinum og góðum blöðum selst sem umbúðapappír.
Clementz c&j Co.
Simi 27.
X2Ö
127
Hvers vegna finst Fróninu
miklu minna til um þær ásak-
anir?
Er það af því, að það viti að
þeim stoðar ekkert að neita?
Austan úr sveitum
— Eftir miðjan vetur fór tíð-
in batnandi: úr því urðu gadda-
köstin ekki eins svæsin og áður
og ekki nema 2—3 daga í senn
og hrakviðri og ofsarok ekki
svo teljandi væri. Ekki hefir
í mörg ár vorað jafn vel ognú,
engin vorköst komið. Og svff
kom sumar með sumri, sem okk-
ur þykir svo mikill hátíðabragur
að. Oftast er blíðviðri á hverjum
degi og döggfall um nætxu’.
Samt er lítið farið að grænka
ennþá hér um slóðir. En austur
undir Eyjafjöllum og í Mýrdal
var farið að beita út kúm skömmu
* eftir sumarmál. Svona eru þessar
aveitir alt af fljótar til á vorin,
þó gróðurinn sé hægfara hér
ytra. Þar skýlir Eyjafjallajökull
svo vel ungum vorgróðri.
Yertíð hér austanfjalls með
rýrara móti. Hæðstir hlutir voru
i Herdísarvik, um hálft fimmta
hundrað. Þar gengu 5 skip £
vetur, 7 í Selvogi, eu 24 í Þor-
lákshöfn. Þar voru hæðstir hlut-
ir, eitthvað á fjórða hundrað, en
lægst rúmlega hundrað,
Ó. I.
'128 )
„Jú, en mér skildist nú svo, aö hann vildi
finna niig klukkan hálf-ellefu, og mig aö eins,
viðvíkjandi því, Sem okkur færi á milli,“
sagöi eg.
„Já, hann kernur nú víst undir eins,“ svai--
aöi hann stuttlega.
Ekki sagöi neinn þessara þriggja manna
nokkurt orö. Báöir yngri mennirnir stóöu hjá
mér fyrir framan eldstóna, en gamli maöur-
inn sat á stól við boröiö og haföi ekki fariö
úr yfirhöfn sinni. Eg skal játa það, að mér
þótti þessir þrír höfðingjar talsvert grun-
samlegir, þó aö ekki væri annaö á þeirn aö
sjá, en að þeir væru allra heiðarlegustu menn,
og anriars var þetta alt nokkuö einkennilegt.
Mér þótti vænt um í sjálfu sér, að eg hafði
kynst þessum manni, þessum bróöur Janeskó
kapteins, eöa vissi aö minsta kosti lxvar hann
átti heima, því aö þaö leyndi sér ekki, aö
eitthvaö vissi hann urn þetta óskiljanleg'a
morö í húsinn hinu megin viö götuna. En
þá var nú eitt, senx eg haföi líka rekiö augun
'• — Þessi þýski þjónn, sem'til dyra haföi
komiö, var svo nauöalíkur myrta manninum,
aö þeir heföu ekki getaö veriö líkari þótt
þeir heföu veriö tvíburar. Þaö voru sömu
augun, sama háriö, sömu andlitsdrættirnir og
líkingin hin sarna, hvar sem á var Jitiö.
Þaö var að mér komiö aö fara aö spyrjá
þennan bróöur Janeskó kapteins um þessa
William lc Queux: Leynifélagið.
atburöi og tildrögin til þeirra, en eg sá, aö
þaö var best aö látast ekkert um þetta vita
og til þess hafði Xenía líka ráöiö mér.
Viö vorum ekki farnir aö kveikja í vindl-
unutn. Janeskó gekk aö borðinu til að ná
sér í eldspítur, en vélc sér þá snögglega aö
mér, gaut til mín jxessum smáræöis augum
og sagði:
„Eg held aö það sé annars ráölegast, aö við
tölum hreinskilnislega hvor viö annan, herrá
Sebright, og er þá best að viö hefjum talið
aftur þar sem því sleit, þegar þessir vinir
okkar komu. Þeim koma líka þessir Kensing-
ton-atburöir við og þér segist kannast viö mig
og lxafa séð mig áöur.“
Hvað var nú áð tarna? Hann var þá eftir
alt saman rniklu slóttugri en eg og haföi
séð, aö eg kannaöist við sig.
„Ójá, satt er nú það,“ sagöi eg og var nú
ekki sem borginmannlegastur. „Þaö er stutt
síöan aö við mættumst urn kvöld í Argyll-
götu — sama kvoldiö og vissir atburöir, senx
við þurfum kannske ekki aö lýsa nánar —
eöa hvaö ?“
Hann kinkaði kolli og brosti til félaga
sinná.
,.Eg sé nú ekkert broslegt viö þetta," sagöi
eg. „Sama kvöldið heimsótti mig óvæntnr
gestui stúlka, sem var að biðja niig aö
vernda sig fyrir yöur! Eöa kannsek þér ætliö
að neita því, aö þér hafið veriö staddur í
þessu húsi, sem morSiö var framiö í ?“ spuröi
eg og hvesti augun á hann.
„Eg neita engu, Sebright rninn góöur,“
svaraöi úteygöi maðurinn þurlega.
„Eg heiti ekki Sebright og hefi aldrei heit-
iö því nafni,“ svaraöi eg. „Eg heiti Vesej'
— doktor Vesey.“
„Já, einmitt!“ sagöi gráskeggjaöi maöurinn
„Þér eruö þá væntanlega Vesey lækuir?“
„Já, það er eg. Eg heiti Hubert Vesey og
er læknir. Eg á heinxa í Argyllgötunni í Ken-
sington, ggnt búsinu þar sem hinir undar-
legu atburðir uröu fyrir skemstu," sagöi eg
meö þjósti.
„Auövitað, auövitaö." ságöi drykkjurútur-
inn meö brennivínsnefiö, sem meö honurn var
„Og þjer voruð sóttur til aö rannsaka líkið,
minnir mig?“ v' -
„Já, svo var víst. Og eg var leiddur sem
vitni í málinu
„Já, viö lásum þetta alt í blööunum," sagöi
einn af þrenxenningunum.
„En þiö lxafið ekki lesiö þaö i blööununi,
aö tveim stundum áöur en uppvíst varö uni
glæpinn, mætti eg þessurn manni, sem þarna
stendur,“ sagði eg og benti á Janeskó; „hatxn
kom frá morðstaðnum!“
Þeir litu hver á annan, aökomumennirnir