Vísir - 10.10.1918, Blaðsíða 3

Saltpétur
fæst hjá
Sören Kampmann.
Rðskan sendisvein
vaatar nú þegar. A. v. á.
lítið eða stórt, óskast keypt; stendur á sama hvar í bænum, en
xninst 1 íbúð verður að vera laus í því nú þegar. Há útborgun
ef óskast. Tilboð með upplýsingum merkt „Hús“ sendist afgreiðslu
'Visis fyrir næstkomandi föstudag kl. 12.
Grand Ham og Larn on og eru
komnir yíir Aisne fyrir norðan
Mont-Cheutain: 600 fangar hafa
verið teknir, failbyssur og hríð-
skotabyssur.
Búlgarar einhnga.
Halda þeir að friðnr
sé í nánd?
sundrung orðið í landinu út af
því. Ferdinand konungur hefir
staðið svo að segja einn uppi, og
því sóð það ráð vænlegast að
afsala sér konungstign í Búlgaríu
og halda þaðan í burtu. Malinow
heíir haft sitt mál fram og stjórn-
in er enn i hans höndum. Bráða-
birgðastjórnin, sem sagt var frá
í þýsku íregnunum á dögunum,
að komið hefði verið á laggiru-
ar i Sofía, virðist fallin úr sög-
unni þegjandi og hljóðalaust. Og
búlgatski berinn leggur allur nið-
ur vopnin þrátt fyrir yfirlýsing-
ar fyrv. og núv. yfirhershöfðingja,
sem sagt var frá í loftskeytunum
frá Berlín, og þýzku hersveitirn-
ar, sem með honum voru, halda
á burtu.
„Þreytan ein“ virðist varla geta
„réttlætt“ þetta. Eitlhvað hefir
gerst bak við tjöldin, sem ekki
er birt almenningi. Sennilegt
er að Búlgarar hafi fengið ádrátt
eða geri sér vonir um sæmilegri
friðarkosti hjá bandamönnum með
þessu móti en ella.
Bandamenn fá umráð yfir öll-
um samgöngutækjum Búlgara og
öllum stöðvum í landinu, sem
hernaðarþýðingu hafa. Þjóðverj-
ar og Austurríkismenn virðast
ætla að sætta sig við það, eða
treysta sér ekki til að hindra
það. En hvað sem úr verður,
þá batnar nðstaða bandamanna
á Balkan mjög við þetta og munu
Búlgarar þá þykjast góðs mak-
legir fyrir.
Búlgurum hefir vafalaust verið
kunnugt um það, að miðveldin
ætluðu að hefja nýjar friðarum-
leitanir og skjóta máli sínu til
Símasambar dí slitið miili
Búlgaríu og miðveldanna.
París 8. okt.
Frá Amsterdam er símað, að
>aagt sé frá því í Berliner Tage-
blatt, að framvegis muni ekki
verða hægt að senda símskeyti
írá Þýskaiandi til Búlgaríu.
Mörg merkileg tíðindi hafa
borist af ófriðnum síðustu dag-
ana, og þar á meðal má telja
samþykt þingsins í Búlgaríu á
vopnahlóssamningunum ofarlega
á blaði.
Það er augljóst, að Þjóðverjar
hafa- engu tauti getað komið við
Búlgara. Undir handarjaðrinum
á þýsku hersveitunum hefir þing-
ið samþykt gerðir stjórnarinnar,
og það í einu hljóði, og engin
Wilsons; þeir hafa vafalaust átt að
vera með í þeitn umleitunum eins
og Tyrkir. En þeim hefir senni-
lega þótt ráðlegra að slíta félags-
skapnum, heldur en að standa og
falla með Tyrkjum. Góðra frið-
arkosta geta þeir ekki vænst hjá
bandamönnum, nema þá á kost-
nað Tyrkja, og verða þeir þvi að
hafá eitthvað til síns ágætis um-
fram þá.
Það var á dögunum haft eftir
þýska blaðinu Frankfurter Zeit-
ung í frönskum loftskeytum, að
öll varnarlína Þjóðverja að vest-
an riðaði fyrir áhlaupum banda-
manna. Hvað sem satt er í þvf,
þá er ekki ósennilegt að Búlgur-
um virðist svo vera og óvíst hve
lengi hún haldi, og þess vegna
komið sér saman um að slíta
bandalaginu við miðveldin, því
að „hver er sjálfum sér næstur“.
Húseigandi
svarar nmkvörtnn síúlknnn-
ar sem var á gangi með
manni sem bún þekti á Ný-
lendngötn, þannig
Bæjarlífið er nú orðið svo, að
bæði eg, og . svo munu fieiri,
mun gera mitt ítrasla til að forð-
ast að leigja þeim stúlkum, sem
eru á götunum með mönnum
sem þær þekkja og hafa þar
sínar samkomur með piltum.
Húsin sjálf liða við það og öðr-
um leigendum vil eg ekki bjóða
félagsskapinn sem kunninigsskap-
ur slíkur á endanum hefir í för
með sér
Húseigandi.
135
136
137
um, að hann væri vitskertur — og hvað
var hægt við j?ví að gera? Hann rakst á
marga æskuvini sína á leiðinni upp að
torginu fyrir fráman ráðhúsið. Og þarna
var maddama Knúbbe enn þá, orðin göm-
ul og akfeit! Hún hafði ekki lagt minstu
vitund af þessi scinustu tólf ár og sami
var munnurinn á hcnni. Skyldi liún nú
kannast við hann? Hann geklc til hennar
til að forvitnast um það.
„Gróðan daginn, maddama Knúbbe!“
sagði hann glaðlega.
„Góðan daginn aftur!“ svaraði hún og
studdi höndunum á sílspikaðar mjaðm-
irnar. „pér komið langt að, býst eg við.“
„Alla leið frá Kina!“
„Jaseisei! pcr eruð náttúrlega háseti og
þeir eru vanir að flækjast um allar jarðir.
Og Kina — nú, hvernig er það — vaxa
■ekki appelsínurnar þar?“
„Nei, hvaða vitleysa, maddama Knúbbe!
Appelsínurnar flytjast frá Mcssína. En i
Kína eru mandarínar, ekki ósvipaðir app-
elsínum á litinn, og þegar fer að slá i þá,
eru þeir gerðir að ráðherrum!“
„Nei — er það nú salt!“ sagði hún háll'-
efins. „Altaf heyrir maður eitthvað nýtt!
En meðal anara orða — livaðan þekldð
þér mig? Eg kannast eklci við yður.“
„Jæja — það var ágælt,“ sagði Pétur og
keypti fáeinar perur af henni.
Hann stakk perunum á sig, labbaði imi
í Feldstræti og nam staðár fyrir utan nr.
25, þar sem hann hafði átt lieima i scx
ár. Og þarna var héragreyið enn þá á litla
grasblettinum í garðinum, cn á hliðinu var
spcgilfagur látúnsskjöldur og á hann graf-
ið nafn og staða frænda lians.
„Amtmaður!“ sá Pétur að stóð á skild-
inum. „Ekki nema það þó! Við sækjum
okkur, frændi gamli!“
Hann hringdi hjöllunni og hcyrðist þá
scint og þungt fótatak inni íyrir, sem
nálgaðist Idiðið. Öryggiskeðjan var sett
á sinn stað, lyklinum snúið í sltránni og
hliðið opnað í hálfa gátt, en út um þá gátt
sást á mjótt og hvast nef, ljósgrá og læ-
vísleg augu og samanherptar varir.
„Hér er engum beiningamönnum lileypt
inn,“ var sagt í háum og skerandi mál-
rómi — „eða eruð þér ekki læs?“
það var líka orð og að sönnu, að hjá lá-
túnsskildinum var postulínsplata og'letrað
á hana: „Meðlimur félagsins til útrýming-
ar beiningamönnum.“
„Mig langar til að tala við amtmann-
inn,“ sagði Pétur Voss.
„Jú maður kannast nú við það,“ var
svarað af mikilli hræði. „J?að er svo sem
vaninn — cn amtmaðurinn er nú ekki
heima.“
Og með ]>að skelti liún hliðinu aftur.
„Hvar skyldi hann hafa uáð i þeiman
déskotans varg?“ sagði Pétur við sjálfan
sig og labbaði burt. Gekk hami um næstu
hliðargötu, þvi að frændi hans var altaf
vanur að koma þá leiðina frá ráðhúsinu.
pað stóð Iíka heima, því að þar mætti hann
rosknum manni, grannvöxnum, skegg-
lausum og með gullspangagleraugu og
skjalaveski undir hægri liandleggnum.
petta var Pátscli amtmaður í eigin liáu
persónu.
„Góðan daginn herra amtmaður!“ sagði
Pétur með áherslu og nam staðar.
Amtmaðurinn kinkaði kolli og tólc i
hattbarðið og nam líka staðar þó að hann
ætlaði sér það eklci. Honum sýndist þessi
sjómannsræfill vera einkennilega líkur
bróðursyni sínum.
„Hvað heitið þér?“ spurði hann hikandi
og svaraði Pétur því engu, en brosti að
eins. „pér minnið mig á bróðurson miirn!“
„Gleður mig stórlega, frændi kær!“
svaraði Pétur og tók ofan húfupotllokið.
„Pétur! — Ert það þú Pétur?“ sagði
amtmaður frá sér numinn. „Hvaða ósköp
eru að sjá þig og hvernig komstu hingað?“