Vísir - 10.01.1919, Blaðsíða 2

lyjlSSR
Læknablaðið
am sóttvarnirnar gegn íntlú-
ensnnni.
{ síftasta tbl. Læknablaðsirts, sem
nú er nýkomiö út, er grein eftir
Stefán lækni Jónsson sem heitir:
„Hugleiðingar um inflúensuna".
*Fyrst fer hann nokkrum orðum um
það, hvort tiltækilegt hefði verið
a'ft reyna að verja veikinni land-
göngu. Um þaö segir hann að bíað-
i'ð geti ekki dæmt (St. J. er einn
af 3 ritnefndarmönnum þess), þaö
sé „óvíst, hvort unt heföi verið a'ð
hindra landgöngu hennar."
„Annað mál er þaö,“ segir hann,
„hvort ekki heföi átt sarnt sem áö-
ur, að reyna að sternma stigu veik-
innar, þótt jrað Ir'efði mishepnast.
F.f tii vill hefði hún þá ekki farið
eíns óðfluga.“
Niðurlag greinarinnar leyfir Vís-
ir sér að birta orðrétt. Það er
þannig:
,,En nú, þegar veikin var komin
á' land, var þá ekki hægt að tefja
fyrir henni? Við það hefði mikið
verið unniö. Loka t. d. öllum skól-
um, kvikmyndahúsum. kirkjum o.
s. frv. — Alþýða manna kvartar
yfir því, að ekkert hafi verið reynt
til þess að sporna við útbreiðslu
veikinnar, og er það síst furða, þvi
margur á um sárt að binda. Það
hefði verið nokkur huggun i þvt.
að vita, að reynt væri að verjast
veikinni eftir mætti. Og sjálfsagt
hefði átt að reyna þaö. Kvik-
myndahúsum mátti t. d. loka. En
hvaða áhrif varnirnar hefðu haft,
er óvíst. Með nemendum af vél-
stjóráskólanum breiddist veikm
strax í alla hluta bæjarins. Um
gagn skólalokunar eru læknar ó-
sáttir. Heilbrigðisfulltrúinn í Lon-
don efaðist mjög um það, og er-
íendis hefir víða s k ó 1 u m ekki
v e r i ð 1 o k a ð: En um þetta
verður ekkert sagt, frekar en íyrra
atriðið. Að hægt er að verjast veik-
ínm og tefia hana í ýmsum l.ér->
uðum úti um land, sannar ekki,
hvernig það hefði tekist hér í
Reykjavíki, jiar sem fólkinu er
hrúgað saman.
En þótt ]>að sé efamál, hvort
sóttvarnir hefðu hepnast, jiá er þó
annað atriöi í jiessu máli, sem
hægra er að vera sammála um. All-
ir vissu, að veikin vofði yfir oss
og j>ví eðlilegt, að einhverjar ráð-
stafanir hefðu verið gerðar til jress
að taka á móti vieikinni,
t. d. eiga vist líús og hjúkrun handa
sjúklingum, o. fl., og eðlilegast, að
R^ÐsHloziu vantar
til Sandgerðis. — Hátt kanp i boöi. Upplýsingar gefixr
Ágúst G uðjónseon, fisksali
Laugaveg 18 C. Heima kl. 6—6
æðsta heilbrigðisráð landsins geng-
ist fyrir þvi. Og hér var nægur
tími til undirbúnings. Það verður
að telja það sjálfsagt, að land-
læknir hafi vitað hvað veikin var
skæð. Vegna stöðu hans má vænta
jress, að hann afli sér nákvæmra
fregna um næma sjúkdóma, sem
hingaö geta borist, en einkum þeg
ar ]>eim er hleypt viljandi á lant.
En landlæknir lét ekkert gera, og
það er erfitt að skilja, að hann gat
setið auðum höndum, þegar svo
mannskæð veiki vofði yfir land-
inu.* Eða var landlækni ekki ljóst,
hve hættuleg veikin væri? Það er
ekki líklegt, J>ví að J>egar veikin
kom hingað, voru komnar fregnir
um atferli hennar i Höfn, og land-
læknir átti að útvega sér nánari
upplýsingar um hana, áður en hún
kom hingað.
Það verður því ekki betur séð,
en að landlæknir hafi tekið á sig
þunga ábyrgð og látið undir höfuð
leggjast að gera það, sem læknar
og landsbúar gátu vænst af hon-
um.*
Enn þá eitt atriði verður að
minnast á í þessu sambandi og þaö
eru heilbrigðismálin hér í bæ. og
vöntun sjúkrahúsa. Ástandið, eins
og það er nú, bæði hneyksli og
háski fyrir bæinn og landið. Það
eru sterk orð, en annað nær því
ekki. Fólkinu er hér hrúgað saman
í Iitlum og vondum herbergjttm,
svo vondum, að víðast múndi í sið-
uðum löndum bannáð að nota ]>au
til íbúðar. t öllum bænum eru telj-
andi ]>ær íbúðir, sem eru sæmilega
góðar og vel úr garöi gerðar. f
rökum og köldum kjöllurum og
þakherbergjúm er fólki kássað
saman, oftast fjölskyldum með
mörgum börnum. Af jiessu staíar
hætta, ]>egar landfarssóttir ganga.
Hér er bæði skarlatssótt og barna-
veiki landlægar og enginn getur
vitað, nema þær alt í einu magnist
og breiðist út í svo fjölmennuin
bæ. Sjúkrahús handa sjúklingum
með næma sjúkdóma vantar líka
alveg. Þetta eina hús (ef hús skyldi
kalla. það líkist mest hjalli), sem
bærinn hefir til sóttkvíunar, er
leigt út handa f jölskyldum, og eng-
in tök á að einangra menn, ef út-
lenda drepsótt ber að landi, og það
getur viljað til, þegar minst varir.
Bærinn hefir sjálfur ekkcrt skýli
fyrir sjúka íbúa sína. Það er al-
veg óskiljanlegt, að landið og eins
stór bær og Reykjavík er, sktili,
hafa'látið það dragast svona lengi
að reisa hér spítala. Þess háttar
' „laisser aller“ getur hepnast nokk-
urn tíma, en heínir sín.fyr eöa síð-
ar, og það sýndi sig best nú í in-
flúensúnni. Ef til hefði verið gott
sjúkrahús með æfðum hjúkrunar-
konum, þá heföi verið hægt að
* Léturbréyting hér. - Ritstj.
Stúlka óskast strax,
Spítalaat'g 3
Bjðrn Þórðarson
frá 6—7. Sími 473.
gera meira fyrir sjúklingana og
hægara að koma skipulagi á hjúkr-
unina. Meðferð sjúklinga lærist
ekki á svipstundu.
Margt annað væri ástæða til að
minnast á, j>ó ekki væri nema
sjúkraflutningur hér í bænum.
hann er vægast sagt hörmulegur,
en það verður að bíða þangað til;
seinna.
Menn væntu þess, að læknastétr-
in léti eitthvað frá sér heyra um
afskifti eða öllu heldur afskifta-
leysi landlæknis af veikinni. Það
veröur ekki sagt, að dómurinn sé
þyngri en við var búist. En svo
jiungur er hann, að ólíklegt er, að
hann hafi engin áhrif.
Sýkiagarhætta
íaikeasa.
Af þvi að menn virðást vera í
nokkrum vafa um sýkingarhættu
inflúensunnar, sem gengið hefir,
vil eg benda á eitt tilfelli, sem upp-
lýsir málið greinilega, að ]>ví leýtf,
sem eitt tilíelli getur gert það.
Fyrir nokkrum dögum talaði eg
við landpóstinn, sem gengur frá
Galtarholti tii Staðar í Hrútafirði.
Hann bar sóttina til Húnavatns-
sýslu i síðustu póstferð J>angað,
eins og kunnugt er. Kom á norð-
urleið.að Fornahvannni og Grænu-
mýrartungu sama . daginn sem
hánn kom að Stáð. Kom inn á
báðum bæjunum. Nóttina naéstu
eftir, var hann orðinn altekinn at
hítasótt.
En maöurinn s ý k t i e n g a n
á hvorugum bænum.
Pósturinn lá á Stað eins stuttan
tírna og honum var unt. Segist hafa
farið á fætur með hitasótt, og lagt
þegar af stað suður. Kom að nýju
við á nokkram bæjum í Norðurár-
dal, en sýkti engan frtmur
en áður, enda hefir veikin ekki
enn þá komið upp í Norðurárdal,
ofan hraunsins.
Eg man ekki fyrir víst, hversu
lengi pósturinn lá á Stað, en minnir
að það væru 7 eða 8 dagar, en hitt
fullyrti hann, að hann lTefði verið
mjög lasinn, ]>egar hann fór á
fætur og hefði ekki verið orðinn
hitalaus,
Rvík, 8. jan. 1919.
J. Jóhannesson,
læknir.
Sriiainirc:
ef þið kaupið í VörahúsinH
í>akkarorö.
Hjartans þakkir færi eg heið-
urshjónunum Benedikt Waage
og frú bans Elísabet Einarsd.,
Skólavst. 26, fyrir alla þá ágætu
meðferð og aðhlynningu við syst-
nr mína, Sigríði Oiafsdótturiveik-
indum hennar og dauða nú í
nóvember, Allan þeirra tilkostn-
að og velvild bið eg guð að
launa þeim þegar þeim Hggur
mest á.
Möðruvöllmn í Kjós. 1. jan. 191í>
Krisfcin Ólafsdóttir.
Saltkjöt
og
BúÚnpylsnr
í verslun
GiiEiiars Þórðarsonar
Laugaveg 64.
Sölatnrmnn
opinn 8—11. Sími 628-
Annast sendiferöir o. fl.
Símskeyti
Irá iréttaritara Vísis.
Khöfn, 7. jan.
Danska stjórnin er viðbúin að
Iögleiöa 8 stunda vinnudág og einn
helgidag i„viku íyrir alla opinbera-
starfsmenn. Er b’úist við, að aukm'
útgjöld, sem af þessu leiöa, muni
nema ro rrwljóri.um, og aö lögin nái
ti! 10,000 sta/.'fsmanna.
Bretar
leyfa Mktaiag.
Bretar hafa nú upphafið ut-
flutningsbann á ýmsum vörum tií
allra landa annara en þeirra, sem
hafnbann er á. Af vörutn þeim„
sem þannig eru leystar úr.banni,
tná nefna: __ ■
Aluminiumvörur, asbest, „manu-
factur“-vörur, hjólhesta, skófatn-
að, nema barnaskófatnað, allskon-
ar bursta, ýmsar koparvörur, þak-
járn, ýmsar járn- og .stálvömr,
skrúfur, nagla, hnoðnágla, glóðai-
lampa(?), línóleum, . fjaðramad-
ressur, bifreiðar mtnni en 30 hest-
afla, ljósmyndavörur, togleðurvör-
ur, smíðatól, olíur, femis, vagna
og kerrur og ýmsar ullarvörur.
I