Vísir - 10.01.1919, Blaðsíða 3

SISI* v
Nokkur orð
til séra Jóis.
pann 9. október þ. á. birtist
tsafold greinarkorn eftir sókn-
arprest Jón Brandsson, á Kolla-
fjarðarnesi. Grein þesái er skrif-
u'ð i þeim tilgangi að bera hönd
fyrir höfuð þingmanna,erkeyptu
D.iúpuvíkursildina, og er skeyt-
um hcnnar aðallega beint tilmin.
Fátt er í grein þessari,ersvara-
vert sé. Höfundurinn fer í kring-
um aðalefni greinar minnar, frá
12. ág., eins og köttur i kringum
heitann graut. pað má sjá það
á greininni, án þess maður þekki
höfundin nnokkuð að öðru leyti,
að liann er vanur því að tala eða
rita um þau málefni, sem hann
þekkir lílið eða ekkert til. En
■sumir prestar eru svo vanir því
að tala um það, scm þeir ekki
■skilja, að þeim finst ekki mikið
iil um slíkt.
Höfundurinn kannast við það
aðra ginna mig til að skrifa um
annað cn mér sýnist. Geti þing-
mennirnir hnikið það, sem eg
skrifaði í hinni umræddu grein
minni, þá þegi eg auðvitað eins
og góðu börnin, en meðan þeim
tekst það ekki, er engin ástæða
fyrir prestinn að segja að eg hafi
skrifað greinma af tómu þekk-
ingarleysi og illkvittni.
Furða er hve mörgum gull-
hömrum um þingmennina prest-
urinn liefir komið fyrir i grein
sinni. En þeir gullhamrar hafa
ekkert að segja. Eg hefi ekki
borið þingm. á bi-ýn, að þeir hafi
sýnt sig í neinu af þessu þrennu
fyr, og.heldur ekki að þeir muni
! gera það síðar. Eg skrifa að eins
! um þetta eina fyrirtæki og eg
| skora á prestinn, ef hann villl
! ekki hafa óheiður af afskiftum
sinum af þessu máli, að sýna
það með rökum, (þótt ekki sé
nema með pennanum) að eg liafi
þar larið með rangt mál.
það er annars einkennileg
spurning, seín hann víkur að
sjálfur, að hann hafi ekki þekk-
ingu á síldarkaupum. En hvers
vegna er liann þá að skrifa um
málið? Býst hann við að geta
rökrætt það mál, sem tiann hcfir
ækkert inngrip í? Nei, auðvitað
ekki. En presturinn tekur þá
það ráð, að skrifa ekki um mál-
ið, heldur um persónurnar, Lík-
lega gerir hann það i þeim til-
gangi, að fá mig til að fara að
skrifa um þingmennina persónu-
lega. En. eg skrifa þessar linur
mér í grein sinni, þar sem hann
! spyr mig hvort eg ætli að sanna
það svona með pennanum. — —
Er ekki f jöldamargt sannað með
pennanum, eða með prentsvertu
á pappír? Hvernig átti eg að
sanna það sem eg sagði á annan
hátt? Eg hefi engan prédikunar-
stól að stíga í, þar seni eg geti
haldið hinu og öðru fram, án
þess að noklcur hafi rétt eða leyfi
til að andmæla mér. Enda tel
eg að það, sem þannig er sannað,
mest til þess, að láta prestinn sé hvergi nærri eins óyggjandi,
vjta, að jeg læt hvorki liann né \ cins og það, sem sannað er með
* sitja
pennanum, og öllum er heimilt
að andmæla, ef þeir geta.
Hvað viðvikur innkaupsverði
á sildinni, þá leyfi eg mér að
vitna til greinar minnar í ,,Vísi“'
i október, þar sem eg hefi sýnt
fram á, að sala þingmannasíldar-
innar gat mjög auðveldlega haft
áhrif á sölu ensku sildarinnar til
stjórnarráðsins.
Fari presturinn af stað í ann-
að sinn, vil eg ráðleggja honum
að læra fyrsl að gera greinarmun
á mönnum og málefni.
Hólmavik 14. des. 1918.
H. G. Guðmundsson.
Aths.
pó að Visir vilji ekki neita
grein þessari um rúm, þá tel-
ur hann lengri umræður mn
þetta mál óþarfar. En skoðun
blaðsins á málinu hefir áður ver-
ið lýst.
Gjafir til
Samverjins.
N. N.............. kr. 25.00
Erasmus Gíslason ... — 50.00
Farþegar á es. Sterling
afhent af síra Mag-
núsi í Vallarnesi .. — 20.00
Áheit frá ónefndum .. — 5.00
Áheit ................... — 5.00
Áheit V.................. — 10.00
Bestu }>akkiv!
Reykjavík, 31. des, 1918.
Júl. Ámason,
gjaldkeri.
Gömul hjón óska eftir
lítilli ibáð, helst í Austurbœn-
um. Gildir einu hvort hán er
laus strax eða 14. mai. A. v. &j
2ja lierberga íbúð
ásamt eldhúsi óskast 14. mai
Fyrirfram borgun ef ósbað er.
A. v, á.
Islenskt smjör
kæfa og tólg
í versun
Gnnnars Þórðarsonar
Laugaveg 64.
Unglinpr 16-18 ára
óskast til hjálpar að gæta mið-
stöðvar. Gott kaup í boði. Oppl.
gefur
Helgl Áruason
Safnahúsinu.
Rauðfelesóttur
hestur
inark íögg framin liægra, eíit
vinstra í óskiium hjá lögregl-
unni i B.eykjavíb.
299
hinir hvítu samverkamenn lians æfir mjög
°g vddu ekkert bafa saman við hann að
sælda.
„Okkur dettur ekki v hug að vinna með
þessum japanska hundingja," æptu þeir
æinum rómi.
„pctta skaltu hafa fyrir hundsnafnið,“
kallaði Pétur og gaf versta óróaseggnum
vel úti látinn amerískan „skalla“.
Sáu þá félagar hans, að þeir höfðu verið
heldur fljótir á sér og komst þá brátt frið-
ur á og fullar sættir.
Pétur sá út um gluggasmuguna á klefa
sinum þegar farþegamir komu um borð
lagðist hann síðan til svefns þegar hann
var orðinn þess fullviss, að Dodd og Polly
voru komin út á skipið.
Ekki vissi Polly neitt um hvað Pétur
ætlaðist fyrir, en húu bar cngan kvíðboga
fyi-ir því og vissi, að honum mundi ekki
verða ráðafátt.
Pvi miður hafði Pétur hvorki tíma né
tækifæri til að skreppa inn til hennar á
nóttunni, en kvöldið áður en skipið kom
til Hónólúlú var hann búinn að fastráða
við sig hvað gera skyldi,
Klulckan átta var varðtíð hans úti og
kom þá einn félagi hans og fór að hjástra
við kolabinginn í hans stað. Hann færði
í japanska kuflinn í skyndi og læddist
:too
inn til Polly án þess nokkur læki eftir.
Iívöldverðinum var ekki lokið enn, er
hann var kominn á réttau stað. Læsti hann
svo dyrúnum til þess að brytinn skyldi
ekki koma að sér.
pa heyrði hann fótatak Pollyar og opn-
aði fyrir henni. Hún tók höndum um liáls
honum án þess að segja nokkurt orð og
faðmaði hann að sér, en það var fyrst þeg-
ar komið var fram á miðnætti að þau
rönkuðu svo við sér, að Pétur gat sagt
henni frá fyrirætlunum sínum.
„Annað kvöld komum við til Hónólúlú,“
livíslaði liann, „og „King Edward“ léggur
af stað eftir einn eða tvo daga í seinasta
lagi. Hann bíður nú eftir okkur, því að
við verðum einum sólarhring á eftir áætl-
un. Dodd rýkur náttúrlega undir eins i
land til að taká mig fastan, en kemst þá
hrátt að því, að eg hcfi ekki verið með
japanska bátnum. Hann fer þá auðvitað
að rannsaka farþegana á „Iílondyke“ og
jafnvel sjálfa skipshöfnina, ef sá gállinn er
á honum, en þá verð eg löngu farinn af
þessu skipi.“
„Ætlarðu þá i land núna?“ spurði hún
kvíðafull.
„Eg fer með þér yfir á „King Edward“,
sagði hann brosandi, „par i liggur allur
galdurinn. Hérna á „Klondyke" er eg kola-
301
inokarinn Ralph Smithson, en á „lving
Edward“ ætla eg að vera lcynilögreglu-
maðurinn Bohby Dodd.“
Polly starði á hann bæði lirædd og for-
viða.
„petta er ekki nokltur vandi,“ sagði
hann rólega. „Dodd stingur upp á því við
þig, að öllum líkindum, að fara i land í
Hónólúlú, og lætur sömuleiðis flytja far-
angur ykkar í land, en jafnskjótt sem hann
ér farinn af skipinu skaltu gera gagnstæða
skipun, og fara yfir á „King Edward“ með
farangur hans. par liiður þú um tvö far-
rými og lætur setja farangur Dodds inn
í annað þeirra, en þegar svo langt er kom-
ið, þá kem jeg til sögunnar og tck far-
rými hans handa sjálfum mér.“
„Hvert i ljómandi!“ hrópaði hún himin-
glöð. „Og siðan leggur skipið af stað þar
sem allir farþegarnir eru komnir um horð
og þá verðum við loksins ein út af fyrir
okkur.“
„Jú — en þá er nú Dodd!“ sagði hami
brosandi. „Hann verður ekki lengi að kom-
ast að þessu, sendir merki ú eftir skipinu
og kemur svo sjáífur og tekur mig fastan.
Nci, það er óhjákvæmilegt að taka fram
fyrir hendurnar á honum og þess vegna
ætla eg mér að taka h a n n fastan á „King.
Edward“ sem Pétur Voss.“