Vísir - 09.02.1919, Blaðsíða 3

T
Ij Bæjarfréttir.
í'
r
Afmæli í dag. ; fyííiW*
Sr. Tryggvi Þórhallsson, ritstj.
Ragnhildur Einarsd., búöarst.
Ágústa Svendsen, ekkjufrú.
Ingimundur Jónsson, verkstj.
Lúdvíg Knudsen, prestur.
Hólmfríöur Ingjaldsdóttir.
1
Stefán B. Jónsson
kaupmaöur vekur athygli Visis
á því, a'ö mjólk hafi veriö „paste-
uriseruö" hér til sölu fyr en nú.
St. B. J. byrjaöi á því skömmu
eftir aldamótin, keypti mjólk ut-
an bæjar, „pasteuriseraöi“ hana og
seldi bæjarmönnum. En eftir
nokkurn tíma varö hann aö hætta
viö þaö, vegna veröhækkunar á
mjólkinni, enda flutti hann þá úr
bænum.
Maður í Tjörninni.
Um kl. 2 i gær heyröu menn,
sem staddir voru hjá Iönaöar-
mannahúsinu. kallað á hjálp sunn-
an af Tjörninni og sáu þá, hvar
maöur var að brjótast um í vök
suður í Tjarnarenda. Hlupu þeir
þá suöur Tjörnina þrír eöa fjórir
saman (einn ])eirra var Steindór
Gunnarsson prentsmiðjustj.), en
þegar suöur fyrir garðinn kom;
sáu þeir, aö autt var krigum mann-
inn, svo aö þeir náöu ekki til hans.
En í þessurn svifum komu þeir
þangaö Egill Jarobsen kaupm. og
Matthías Einarsson læknir, sem
þá var kominn úr svaðilför sinni
suöur í Kópavog, sem sagt er frá
á öörum staö. Höfðu þeir verið
heima á Staöarstaö hjá Sveini
Björnssyni, séö þaöan hvaö um
var aö vera og haft meö sér reipi
og stöng, til að rétta manninum,
og drógu hann nú upp úr Tjörn-
inni. Maöurinn var allþjakaður og
var þvi fluttur heim aö Staöastaö
og honum hjúkraö þar.
Gjafir
'til konunnar á Grímsstaöaholt-
inu;
Áður komnar............ kr. 394.00
Ónefndur................ — 5.00
Inga ................... — 10.00
Önefndur................ — 2.00
Kr. 411.00
Samverjinn,
Gjöf frá H. S. kr. 5.00.
Dánai’fregn.
Kristíu, elsta dóttir þeirra G-uð-
rúnar Lárusdóttur og S. Á. Gísla-
sonar cand. theol., andaðist að
heimili foreldra sinna í gær, úr
afleiðingum influensunnar.
Taugaveikin.
Sjöan taugaveikin tók aö breið-
ast út í desembermánuöi, hafa 50
—60 manns tekið hana hér í bæn-
um, aö þvi er sagt er.
Willemoes
fór frá Seyðisfirði í gær; hann
á að koma viö á Reyöarfiröi, Fá-
skrúösfirði og í Vestmannaeyjum.
Drengilega
liafa rnenn brugöist við áskor-
un Samverjans, sem birt var í
blööunum um daginn. Hafa safn-
ast í sjóö hans síðan, um 1000 kr.
i peningum og alt aö því helmingi
meira i vörum.
Sími 132.
Simi 132.
Prímnsa
Prímushansa
Prímusnálar
0g Prímuskatla.
Dekkkústa
Skrúbbur
a, .. Fatabursta
Steikarapommr Naglabnrsta
“"sSu™, •«
Músagildrur
Hamra
Axir
Sleifar
Ausur
Matskeiðar Spegla
Teskeiðar Kaffikvarnir
og Hnífapör Kaftikönnur.
— Klossa Klossajárn og Klossasaum. —
Egta Mnstads Öngla.
Tóbak Cigarettnr. -
Niðursoðna Avexti.
Ýmsar Nýlenduvörur, Vefnaðarvörur o. fl. o. fl.
Yersl. G. Zoega.
51
litiö var fölt, og stóru, dokku augun horfðu
á liann hálfhrædd og spyrjandi; svo stóð
hún á fætur, greip um stólbakið og liélt
áfram að stara á hann undrandi, og þó var
eins og vottaði fyrir gleði á andlitinu. Roð-
inn flaug upp í marmarahvítt andlitið og
jók á liina kvenlcgu fegurð þess; hún opn-
aði varirnar eins og hún ætlaði að segja
eitthvað, en orðin dóu á vörum hennav
og hún hélt áfram að stara á hann.
„Eg vona að eg hafi ekki truflað yður?“
sagði Clive. „Eg kom til þess að spyrja
hvernig yður liði og var vísað hingað upp.
Eg vona, að þér hafið elcki meiðst hættu-
lega í æfintýri því, sem þér komust í síð-
astliðna nótt?“
Öll framkoma Clives, þegar hánn ávarp-
aði stúlkuna, var jafnkurteis eins og liann
hefði vei’ið að tala við stúlku af sinni eigin
stétt. ]>að var engin lítilsvirðing i fram-
komu hans,- cins og margir álíta sjálfsagt
að sýna, þegar þeir tala við þá, sem standa
þeim neðar að mannvirðingum. Stúlkan
virtist líka kunna að meta hina meðfæddu
kurteisi lians, þvi þó að roðinn brvlist emi
fram í kinnar heiini og barmur h'ennar
gengi upp og niður, þá sagði hún þó alveg
rójeg og með svo miklum þokka og valdi
yfir sjálfri sér, að Clive hlaut að dásl að:
„pakk yður fyrir, það var mjög fallega
52
gert af yður, lierra minn. Viljið þér ekki
fá yður sæti?“
Clive setti fram stól hauda sér og beið
á meðan hún tók sér sæti, alveg eins og
hann mundi liafa gert gagnvart tiginni
konu.
„pér liafið ekki enn svarað spurningu
minni,“ sagði liann brosandi.
Hún endurgalt bros lians með þvi að
brosa í móti. „Ó nei, mér er ckkert ilt;
sárið var að vísu fremur slæmt, en Tibby
sá um að lælcna það, — þvi svo hættulegt
var það ekki, að þörf væri á lækni.“ Hún
þagnaði, en liéll svo áfram: „Eg blygðast
mín, þegar cg hugsa um nóttina sem leið.
pað var heimskulegt af mér að verða
svona lirædd og falla i ómegin; en eg er
alt af svo taugaveikluð, þegar eg syng á
strætunum.“ Hún horfði lil jarðar og
spenti gréipar um liné sér. Svo lcit hún
siíögglega á hann. „Eg þarf ekki að fara;
þér megið ekki halda það. Eg geri það
sjálf af fúsum vilja. Elislia vildi lieldur að
eg gerði það ekki; já, hann liefir verið á
móti því frá því fyrsta — en“, hún leil
á hann aftur næstum biðjandi, eins og
henni riði mikið á, að hann skildi sig rétt,
— „en mér fanst það skylda mín að gera
eitthváð gagn, — vinna fyrir ofurlitlu.
Elisha or ekki slerkbygður. pér sáuð það.
Og stundum er hann ekki fær um að spila.
Og eg hjálpa þeim, honum og Tibby. Fólk-
ið gefur mér peninga, meiri peninga en
það gefur Elislia, þegar hann er einsam-
all, — eftir því sem hann segir; en þd
sjaldan eins mikið og þér gáfuð mér í
gærkvöld. pað var — of mikið. Eg ætlaði
að þakka yður fyi’ir það, og fyrir alla
góðvild yðar við okkur, en“ — aftur leit
hún á hann næstum biðjandi, með afsök-
unarbrosi, — „það var ekki tími til þess.“
„Nei,“ sagði Clive brosandi í móti. „En
það var alls ekki nauðsynlegl að þakka
mér. Söngur yðar var þessa fyllilega verð-
ur. Er Elislia faðir yðar — eða bróðir ?“■
„Nei,“ svaraði hún. „hann er ekkert
skyldur mér.“
Clive varð ekkert hissa á þeim upplýs-
ingum. Hann þekti svo vel lifnaðarháttu
og látæði fátækari stéttanna, sem liann
hafði svo mikið umgengist, að nann vissl
fullkomlega um, hvað einkendi þær. En
frámkoma þessarar stúlku, orð hennar og
látbragð, bar laiigt af þvi, sem iiiaður álti
að venjast bjá fólki af þeirri stétt, sem hún
taldist til. Tal hennar var alveg laust við
orðskrýpi og slettur þær, sem götulýður-
inn í Lundúnum notar svo mjög og stakk
jafnmikið í stúf við umliverfið eins og