Vísir - 11.02.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
•i

I kvæSi Heines: „Mér litst þú
likust blómi“, þýðir hann Weh-
xiiut með angurmein.
95 ~
Eg horfi á þig, en hjartað
hræðist þá angurmein.“
J>etta er í meira lagi ósmekklegt.
Ekki finst mér að hann hefði átt
að hreyfa við vísu Goethes: „Yf-
ir öllum tindum“. Pykir mér
„Alkyrð á fjöllum“ taka G. þýð-
ingu svo langt fram. —
Næst á eftir „Bergmáli“ koma
„Hendingar“. Kennir þar ýmsra
grasa og misjafnra. petta er ein
tegundin:
„Ef þig kvöl og iðult böl
angrar meir e n v ar ð i* *,
er þér föl i friði dvöl
frammi í kirkjugarði.“
Er vei-ið að eggja menn á sjálfs-
morð með þessu, eða hvað? pað
er sagt, að „Óður lífsins“ eftir
Longfellow hafi bjargað fleiri
mannslifum en nokkurt annað
kvæði. — En hvað gera svona
erindi?
Undarleg smekkleysa er end-
irinn á erindinu: „Haustharm-
ur“:
55
Spörum harrn:
Alt í'ís á næsta vori.“
pcgar haust og myrkur nísta tár
og tregastunur ÚL af okkur og
„náhljóð kveður við i hverju
spori“, þá hugsum við ekki j
þannig. Við söknum vorsins —-
þráum voi-ið. En það er of fjar-
lægt til að liugga okkur. ♦
Ekki þykir mér skáldlegt að
segja:
„Vor ásl er eins og landið,
af inm-a eldi heit“,
(Brúðardans) það er líkast þvi,
að segja að eldurinn sé heitur
af eldi.
Ljómandi vel rímaðar visur
eru til i „Hendingum“; t. d.:
„Skinið teygir hramrna hraun“,
„Titra og hljóma ögur oll“ og
„Handabönd“. Alt sléttubönd,
mismunandi kliðuð, eftir efni.
Sérstaklega nær hinn einkenni-
lega bindandi kliður í síðast-
nefndri vísu, ágætlega tilgangi
sínum. pjóðlegur ' blær er á
„Álfakonginum“, og mai-gt vel
sagt í því.
Fallegar visur eru í æfintýr-
inu „Haust“. En að hann skuli
láta álftina, rjúpuna og h r a f n-
inn taka undir og segja: „fer —■
fer — fer“, það þykir mér óvið-
kunnanlegt. Mér heyrist krummi
ekki vera neitt klökkur á haust-
in, t. d. um sláturtíðina. ,
„Svanurinn" er snotui-t kvæði.
1 setningunni: „himinn undir og
ofan á“ felst vel sögð lýsing, og
meix-a ef vel er að gætt.
Að lokum kem eg svo að síð-
j asta þætti bókarinnar: „í hálfum
hljóðum“.
Eg hefi talað um G. sem rím-
ara og tilfinningaskáld. Nú gefst
tækifæri til að minnast á hann
sem ádeiluskáld og lífspeking;
þvi G. kemur viða við. Hann seg-
ir i erindi, sem hann nefnir
ig“:
59 "
veit ekki sjálfur,
lxvaðan og hver eg er.“
En veit hann hvað hann vill
' segja? Eg bið aðra að svara því.
Hvað fæst út úr þessum orðum:
55
En æðstur sannleikur vittu vel,
ei- versta lýgin, sem allir trúa“.
(Sannleikur, bls. 108). — Eða
lxvernig geðjast lesendum að
samræminu í vísunum: „Félegt
smíði“ og „Alt, sem andar“.
Báðar á bls. 109. — í þeii-ri fyr-
nefndu segir hann:
„petta er fjári félegt smíði,
fráleitt helst það þó við lýði;
engin finnast á því verki
ódauðleikans kennimerki“.
í hinu kernst hann þannig að
orði:
„pað veglega fölnar fljótast,
það fánýta hjarir lengst“.
Lífspekin í kvæðinu: „pú vilt,
en vogar ekki“ minnir á gamla
málsháttinn: „Með illu skal ilt
burt reka“. En það hefir ekki
altaf gefist vel.
Um kvæðið: „Nii-vana“ má
segja, að sú skoðun, sem það
flytur, beri vott um sjúka sál.
í „Hughreysting“ segir G.:
„strákar hafa stærstu lukku“ og
einnig: „lilauptu í spretti glæfra-
skeið“. petta eru ekki göfgandi
orð, hvað sem hann hefir v i 1 j-
að segja.
Ádeilur hafa flestar mætt
manni áður. Mórarnir ern einna
frumlegastir. Síðasta vísan er
þannig:
„pað er þjóðarmóranna sóma-
siður,
þeir setja, greyin, hver annan
niður.“
petta er góð visa.
Enn cr citt kvæði, sem eg get
ekki stilt mig um að minnast á.
pað er: „Biskupsfrúiá í Lauf-
ási“. pað lætur töluvert yfir sér.
Er í V þáttum og slciftir um
hætti. En það fálmar „stemn-
ingslaust" fram og aftur. Hittir
livergi markið — og endar að
lokum í örmjórri rófu.
pað er auðséð á bókinni, að
höf. er rnaður fjöllesinn og gáf-
aður. — En kvæðin eru kald-
5 siúlkur
geta fengið ágæta atvinnu strax.
Uppl. gefur
Kristín J. Hagbarð
- Luunaveg 26.
hömruð. Hann vantar vængina.
— Er ekki skáld.
Kristmundur porleifsson
frá Valdalæk.
ÖtSTör á Sigluiirði.
Aö því er blaöiö „Fram“ skýrir
frá 23. nóv. síöastl., hefir alls veritS
jafnaö niöur á Siglufirði 38033 kr^,
á 328 gjaldendur.
Af þessum útsvörum greiöa
12 Reykvíkingar ..... 10128 kr.
5 Akureyringar 6822 —-
1 Seybfiröingur ..... 326 —
1 S.-Þingeyingur .... 322 —
Alls .... 17598 —r
Þessir 19 utansveitargjaldendur
greiða því nær helming útsvar-
anna, en hinir 309 greiöa alls
20435 kr.
Ennþá| geta 4—6 nemendur
komist að. Umsækjendur snúi
sér fyrir n. k. þriðjudag til frá.
Katrínar Magnússon, Ingólfsstr.
9, keima 11—12 f. h., eða fri
Steinunnar Hj. Bjarnason Aðal-
stræti 7 heima 4—6 e. h.

%
57
og heyx-a þessa stúlku. „pað er eitt af því,
sem sumir oldcar eru að reyna að bæta úr“.
„Ó, það gleður mig að þið skulið reyna
það“, sagði hún blátt áfram. „Tibby mun
þykja vænt um að heyra það líka. Hún
kemur nú bráðum heim. Klukkan er víst
• farin að ganga tvö?“
Urn leið og Clive leil á úrið, heyrði liann
rödd, sem hann kannaðist við, hrópa
gremj ulega niðri í stiganum:
„Farðu burt með snöruna úr stiganum,
Jinnny Ryan. pú skildir hana þar eftir í
gærkvöldi, ófétið þitt, svo að eg datt um
hana, og steyptist á höfuðið á dvi-amott-
una. Burt með liana. Stigarnir eru eklci
til þess að leika sér í. Og svo ættirðu aö
spyrja hana móðu'r þína hvort hún mætti
ekki þvo mesta skítin af snjáldrinu á þér.
Pú getur sagt henni fi-á mér, að sápan sé
ódýr, næstum þvi eins ódýr eins og skít-
ui’inn; pað eru dálitlar upplýsingar fyrir
hana. Eg býst við að hún vilji ekki þvo
þér, af því að hún sé hrædd um að týna
þér og þekkja þig svo ekki aftur hreinan
í fi-aman“.
Nú heyrðisl drengsrödd skrækróma
mjög, þá áflog i stiganum og lolcs hratt
fótatak einhvers, sem auðsýnilega hafði
iagt á flólla, og rétt á eftir var hurðinni
58
hrundið upp og inn þrammaði Tibby, eld-
rauð í andliti en sigri hrósandi.
„Ekki veit eg til hvers þessir strákar
eru —“, tók hún til máls, en svo þegar
hún sá Clivc, þagnaði liún skyndilega,
staðnæmdist á miðju gólfi fyrir framan
hann, studdi liöndum á mjaðmir, æst og
fjúkandi vond og sagði með skipandi rödd:
„Nú, hver eruð þér, og hvað viljið þér?“
Mína gekk til hennar og lagði sefandi
Jiöndiná á öxl henni.
„petta er ungi maðurinn, sem lijálpaði
okkur í gærkvöldi, Tibby", sagði hún með
lágri rödd.
„Já, það er svo“, sagði Tibhy. „Og hvað
vill hann hingað? Hvað svo sem hann vill,
þá viljum við ekki hafa neina herramenn
hér; og þess vegna vísa eg honum bara
sína leið“.
Mína roðnaði og hori'ði bænaraugum á
Tibby.
„Mér þykir leitt ef eg geri yður átroðn-
ing með heimsókn minni, ungfrú Tibby“,
sagði Clive, „en mundi yður ekki hafa
fundist ókurteist og jafnvel lýsa tilfinn-
ingaleysi, ef eg hefði ekki komið til þess
að vitja um systur yðar, sem varð fyrir
svo slæinu áfalli í gærkvöldi?“
Orðið „systir“ mýkti ofurlítið skapið 1
Tibby.
59
„ó, þess vegna hafið þér komið, er það'
svo að skilja?“ sagði hún og enn þá var
gremja í röddinni. „Og þar sem eg geri
ráð fyrir, að hún sé búin að skýra yður
frá liðan sinni, þá ættuð þér nú að fara.
Við erum yður mjög þakldát, en við kær-
um okkur ekki um neina burgeisa hér.
]>eir geta verið góðir fyrir sinn hatt, þó
eg geti ekki skilið lil hvers guð lét þá fæð-
ast í þennan heim, og svo mikið er vist,
að við hér þurfum ekki á þeim að halda.
Við erum erfiðisfólk og fátæk eftir ykkar
mælikvarða; en við erum lika heiðvirt fólk
og látum ekki bjóða okkur hvað sem er„
Hvernig inundi yður þykja það ef eg eða
Miná eða Lisha ryddwmst inn á yður,
heima í skrautsölum yðar, eingöngu af því,
að við hefðum lent í göturóstum með yður
kvöldið áður?“
Um leið og hún lél þannig dæluna ganga,
skálmaði liún að matskápnum, tók þar
dúk og fór að leggja á horðið, með slíkum
álíafa, að það var sýnilegt, að hún arilaðist
til að hann hypjaði sig burt undir eins.
„Eg get fullvissað yður um, að eg mundi
velða yður mjög þakklátur fyrir það, ung-
frú Tibby,“ sagði Clive, „og eg mundi álita
það m jög ókurteist af yklcur að heimsækja
mig ekki undir þeim kringumstæðum.“
„Jæja, við höfum nú ekki kurtcisisregl-
/
W
i
í