Vísir - 22.02.1950, Blaðsíða 5

V 1 S I R
Miðviktidaginn 22. febrúar 1950

— fHinningarorð —
Brynjólfur Þorláksson,
söngstjóri.
Brynjólfur Þorláksson erd hljóöri þökk,
er omui'
einn þeirra íslenzku tónlist- ' rnargra tuga samstilltra
armanna, sem dyggilega bamsradda hljómaöi þeim í
hafa varöaö veginn til nú- ( eyrum, er skólanum var slit-
tíöarinnar. Hami er arftaki j
Péturs Guöjónssenar og Jón-!
asar Helgasonar. Söngstjóra
og organista starfi við Dóm-
kirkjuna i Reykjavík tók.
hann við af Jönasi Helgasyni
um aldamótin, og gegndi því
um 10 ára skeió.
kennslu haföi Brvnjólfur á
ilendi í hinum ýmsu skólum
bæjarins öll þessi ár og
lengur. Ekki verður hjá því
komist nú við andiát Brynj-
ólfs Þorlákssonar, að minn-
ast þess að hann hélt merki
Jónasar Helgasonar síðastur,
á ég þar viö söng og.söng-
fræönám, sem metið var tii
jafns við aörar námsgreinar.
1 að Br. Þ. kaus • sér það hlut-! Fyrsta hljóðfæri sitt smíð- guósþjónustu eru fiutt sér-
skipti að hverfa úr landi. En aði Brynjólfur sér sjálfur, stök tónverk, sem engilsax-
þess má geta að launin fyrir ströngjahljóðfærí, eins'kóhár neskar þjóðir néfna „an-
j organistastarfið, 600 kr. á ári zitar, með látúnsstrengjum. them“ cg kalla mætti við-
jhrukku skammt til fram- k þetta hljóðfæri gat hann haínarsöngva á íslenzku.
; dráttar stóru heimili. Eril- spilað tvíraddað. Mundi mikii bót að því að
1 söm stundakennsla í skólum j Við athugun marghátt- innleióa slíkan söng í okkar
bæjarins hefir illa sam- aðra erfiðleika, sem Br. Þ. kirkjur Áhugi söngfólksins
ræmst stórbrotinni íistasál, varð aö sigrast á við tónlist- helzt ekki vakandi meö því
og til viðbótar margháttuð- arnám sitt, sem ekki heldur ap syngia einlæot sömu
jum kennslu- og söngstjóra- var langt í eiginlegum náms sálmalögin eingöngu. Fiutn-
störfum varð Br. Þ. að vinna skilningi, vekur það óum- ingur sérstalú’a kirkjulaga
skrifstofustörf í stjórnarráð- flýjanlega undrun, hversu til viðhafnar mundi leiða til
inu hluta af deginum. Þetta snjall tónlistarmaður og f jöl- betra sáimasöngs jafnframt,
hæfur Brynjólfur Þoriáksson þótt ekki Væru æfð nema 10
—12 slík tónvefk á ári í hin-
um stærri kirkjum. Væri það
io. Um tuttugu ára skeiö
var nú ,,á þeirri öld“.
Nú þegar Brynjólfur Þor- var.
láksson er horfinn okkur íslendingar vestra nutu
sjónum, þá hörmum við -— Br. Þ. um tuttugu ára skeið,
ekki hans vegna, heldur og kunnu vel að meta. Heim
sjálfra okkar vegna og þjóð- hvarf hann árið 1933, ekki
arinnar, að honum skyldi þreyttur rnaöur, en“auöugur
ekki 1 æsku veitt þaö vega- að lífsreynslu, skilningur
nesti og sú uppbygging, sem hans hafði dýpkaö. Gáfust
ungum mönnum er nauðsyn honum mörg tækifæri vesif a
samkvæmt eðli og hæfileik- til aukinnar þekkingar. Eft-
Hann var gæddur irsjá er mikil- að því, nú við
skarpri íhyglisgáfu. Öllum fráfall Brynjólfs Þorláksson-
ber saman um það, að næmt ar, að enginn tónlistarmaður
eyra, skörp dómgreind um skuli varöveita rökstutt álit
stjórnaði Brynjólfur Þorláks hljóðfall og önnur undir- hans um grundvallaratriði í
Um þetta atriði farast Br. Þ. son ýmsum kórum í Reykja-. stöðuatriðí í tónlistarefnum, einhverjum greinum okkar
svo orð fyrir fimni arum:
„Söngkennslan í barnaskól-
vík. Einn
„Kátir þiltar“
þeirra kóra voru hafi honum verið ásköpuð í (tónlistarlífs, því sjálfstæðar,
Nokkurra ríkum mæli. Faðir Br. Þor- liiklausar skoöanir
hans
anurn var þá að surnu lejrti ■ þeirra á:gætu félaga nýtur lákssönar, Þoríákur Þorláks-1 voru öllum hollur lestur.
fullkomnari en nú er. Söng- enn vig} en fjöidinn allur af son „æfði söngflokk á Sel-jÞéssum orðum finn ég bezt
fræðinám var þá einkanna- j fóiki hér í Reykjaýík géymirýtjarnárhesi og lék á lang-: stað með hans eigin (orðum,
skylt og prófskyit. og-_söiig- ^ rúínningU^"Um'Söng-þéiÍTa(spii'b Móðir hans, Þórunn sem ég ekki get stilit mig um
ur metinn til jafns viö aðrar félaga. jSigurðardóttir, ,,gat hi-nsveg-|að.tilgreina hér:
námsgreinar. A hverju voxij Brynjólfur Þorláksson, ar ekki sungið, én húh leið-i „Mörgum mun eflaust
var opinbert söngpróf í skól- þessi mérkilegi. brautrýöj- rétti okkur bræðurna þó kunnugt um það, að t. d. í
anum að viðstöddu miklu ^undi sönglistarinnar, hvarf jafnan, ef hún heyrði okkur enskumælandi löndurn er
fjölmenniú af landi burt árið 1913. 'syngja skakkt“. Þann veg kirkjusöngurinn tiltakan-
Margir Reykvrkingar minn Hg jætla mér ekki þá dul .minnist Brynjólfur foreldra lega góður. Stafár það ekki
ast þess enn þanii dag 1 dag, ag r^kia orsakirnar til þess sinna. . - sízt af því, að yið ' hverja
ærið verkefni íslenzkum tón-
skáldum, að sjá kirkjunni
fyrir þesskonar viðhafnar-
söngvum, og efa ég ekki, að
v,él mundi takast. Skapferli
okkar er í samræmi við til-
gang þeirra."
Að lokum skal þess getið
Brynjólfi Þorlákssyni tii
verðugs hróss, að honum var
Ijóst, aö merki Jónasar
Helgasonar um útgáfur hent
ugra nötnabóka var nauð-
svn, sem ekki mætti van-
rækja. Organtónar munu
um langan aldur bera hon-
iim gott vitni. Efnisval hend-
ir til lífsskoðunar þess
xnanns, er stuðlar áð því eft-
ir föngum, að sú hlutdeild
yeitist sem allra flestum að
kynnast þeim nýjungum sem
líklegar eru til þess 'að áuka
víösýni, og svala . fegurðar-
þrá. -
1-ranih. á 7. siðu.
Keflavíkudlugvelll