Vísir - 23.10.1957, Blaðsíða 10

VÍSIR
Miðvikudaginn 23. október 1957
w
=A GATHA j^HRISTIE
/Ular leiíít
Itygja tii...
59
brot, sem hann var að athuga. Dr. Pauncefoot Jones heilsaði
undirmanni sínum ósköp blátt áfram.
„Sæll, Richard, drengur minn, þú ert þá kominn hingað,“ tók
hann til mála. „Mig grunaði, að þú mundir koma á þriðjudegi,
og veit þó ekki hvers vegna."
„Það vill nú svo til, að það er einmitt þriðjudagur í dag,“
svaraði Richard.
„Nei, er það?“ mælti dr. Pauncefoot Jones, en virtist þó alveg
láta sér það í léttu rúmi liggja. „Komdu nú bara, og segðu mér, i
hvað þér sýnist um þetta hérna. Við erum ekki búnir að grafaj
nema þrjú fet niður, og samt rekumst við á veggi, sem hafa
varðveitzt furðu vel. Mér sýnist meira að segja, að hér verði
vart leifa af málningu. Komdu nær, og láttu mig svo heyra
I skoðun þína á þessu. Eg geri ráð fyrir, að við getum vænzt
ií mikils árangurs af starfi okkar hér.“
;'j' Richard stökk ofan í gröfina, sem grafin hafði verið meðfram
Veggnum, og fornleifafræðingarnir undu glaðir við samræður
um áhugamál sín í um það bil fjórðung stundar. Þá greip
'ísfeichard tækifærið til aö brjóta upp á öðru umræöuefni.
i „Meðal annarra orða,“ sagði hann, „þá kom eg hingað með
stúlku.“
„Jæja, einmitt það,“ svaraði dr. Pauncefoot. „Hverskonar
jj stúlka er það?“
jí '„Hún sagði mér, að hún væri bróðurdóttir þín,“ mælti Richard.
; ' „Bróðurdóttir mín?“ hafði dr. Pauncefoot eítir honum, og með
erfiðismunum tókst honum að rífa hug sinn frá þúsund ára

;jgÖmlum viðfangsefnum. „Eg held bara, satt að segja, að eg eigi
■'ills enga bróðurdóttur," sagði hann efablandinn, eins og það
gæti svo sem vel verið, að hann ætti bróöurdóttur, en hefði að-
i'.dins gleymt því.
’ wSe
|p;;„Mér skildist á henni, að hún væri komin hingað, til þess að
:j starfa fyrir þig,“ sagði Richard til frekari skýringar.
= „Ha — núú.“ Svipur dr. Pauncefoots breyttist, svo að það var
j éins og ský drægi frá sólu. „Já, vitanlega — það hlýtur aö vera
iún Veróníka.“
■ |j „Eg er nú hræddur um, að hún hafi kallaði sig Viktoriu,“ svar-
áði Richard.
„Já, já, Viktoria. Hann Emerson skrifaði mér um hana frá
; j^jCambridge. Mér skildist á honum, aö þetta væri mesta dugnaðar-
^ifcúlka. Hún er víst mannfræðingur. Eg fæ ekki skilið, hvernig
jljnokkurn mann getur langað til þess að veröa mannfræðingur.
Sérðu nokkra skynsamlega ástæðu fyrir því?‘
„Eg frétti, að þú ættir von á mannfræðingi til að vinna hér
með okkur,“ sagði Richard.
„Við höfum ekki rekizt á neitt enn, sem viðkemur hennar
grein,“ svaraði dr. Pauncefoot. „En það getur breytzt fljótlega —
i við erum aðeins að byrja. Annars skildist mér, að hún kæmi ekki
fyrr en eftir hálfan mánuð eða síðar, en eg las ekki bréfið frá
,jhenni svo greinilega, og síðan fór það á flæking, svo að eg man
:j i rauninni ekki, hvaö hún sagði. Konan mín kemur í næstu
jj viku — eða þeirri þar næstu — og hvað hefi eg nú gert við
ÍÍfíréfið frá henni — og mér skildist eiginlega, að hún Venetia
ij ætlaði að koma meö henni — en auðvitað hefi eg skilið þetta
i;iallt vitlaust. Jæja, jæja, eg geri þó ráð fyrir, að við getum notazt
! ðitthvað við hana.“
___________________________________________________________
„Hún er væntanlega ekkert skrítin?“ spurði Richard með
mestu gætni.
„Skrítin?“ Dr. Pauncefoot Jones rak upp stór augu, og leit
undrandi á Richard. „Að hvaða leyti áttu við — hvað ertu
eiginlega að fara?“
„Eg á við, að hún hafi ekki fengið taugaáfall eða neitt þvílíkt?11
„Eg man að vísu, að Emerson sagði eitthvað um þao,“ sagði
dr. Pauncefoot, „að hún hefði unnið baki brotnu undanfarið.
Hún var víst aö strita við að taka eitthvert próf, en ég minn-
ist þess ekki, að hann hafi talað um taugaáfai! e'ða neitt
af því tagi. Hvers vegna dettur þér það í hug allt í einu?“
„Nú það liggur þannig í því,“ svaraði Richard, „aS eg rakst
á hana fyrir utan veginn gegnum auðnina. Hún var þar ein á
rölti. Það var á hólnum litla, sem er um það bil mílu frá þeim
stað, þar sem beygt er af veginum til þess að komast beinustu
leið hingað---------“
„Já, eg veit, við hvaða stað þú átt,“ greip dr. Pauncefoot fram
í fyrir honum, og var samstundis kominn óraleið aftur í tímann.
„Eg fann þar einu sinni pottbrot, sem hafði borizt undarlega
langt suður á bóginn frá upprunalandinu. Það var sannarlega
einkennilegt, að finna það svo sunnarlega."
En Richard lét sig það engu skipta, þótt karlinn iangaði ber-
sýnilega til að hefja langar samræður nm þetta fomfræðilcga
efni, því að hann hélt áfram eins og ekkert heföi í skorizfc: „Hún
sagði mér furðanlega sögu, þegar við hittumst þarna við hólinn
í dag. Hún sagði, að hún hefði farið til einhverrar hárgreiðslu-
konu í Bagdad, til þess að láta þvo sér um hárið eða eitthvað i
þá áttina, og þá hefði hún verið svæfð meö klórafonni, þegar
hún átti sér einkis ills von. Síðan hefði henni verið rænt, og
hún verið flutt á brott til Mandali-þorpsins, og þar hefði hún
verið höfð í haldi í húsi einu, en tekizt að strjúka þaðan. í nótt.
Eg verð aö segja eins og mér býr í brjósti, að eg hefi aldrei á
minni lífsfæddri ævi heyrt aðra eins bannsetta vitleysu.11
Dr. Pauncefoot hristi höfuðið, þegar aöstoðarmaður hans hafði
lokið sögu sinni: „Það er hverju orði sannara, að þefcfca er mjög
ósennileg saga,“ -svaraði hann. „Hér ríkir alger kyrrð í landinu,
og lögreglan ér á varðbergi hvarvetna. Eg hefi aldrei vitað til
þess, að menn væru óhultari um líf sitt hér í Irak en einmitt
um þessar mundir.“
„Stendur heima. Það liggur í augum uppi, að stúikufcetrið hefur
búið þessa sögu til frá rótum. Það var þess vegna, sem mér
flaug í hug að spyrja þig, hvort hún hefði einhvem tíma fengiö
taugaáfall. Hún hlýtur að vera einn af þessum móðursjúku
vesalingum, sem standa á því fastar en fótunúm, að prestar sé
að sálast af ást til þeirra eða að læknar reyni að beita þær valdi,
þegar þær leita á náðir þeirra. Eg gæti trúað því, að við værum
ekki alveg búnir að bíta úr nálinni, að því er hana snerfcir “
„Æ, ætli hún' sefist ekki með tímanum,“ svaraði dr. Paunce-
foot og virtist taka þess með stakri rósemi. „Hvar er hún annars
niður komin þessa stundina?“
„Eg skildi við hana hjá húsinu, svo að hún gæti þvegið sér
og snyrt sig eftir þörfum,“ mælti Richard, en hikaði svo andar-
tak, áöur en hann hélt áfram. „Hún hefur ekki neinn farangur
meðferðis.“
„Einmitt það? Það er nú verri sagan. Eg vona, að hún ætlist
ekki til þess af mér, að eg fari að lána henni nátfcföfc. Eg hafði
aðeins tvenn meðferðis, og önnur eru orðin rifin og slitin.“
„Hún verður að bjargast með einhverju móti,“ sagði Richard,
„unz vörubifreiðin fer til borgarinnar í næstu viku. Annars verð
eg að segja, að mér þætti gaman að vita, hvað hún hefur eigin-
lega verið að gera þarna á auðninni — alein.“ •
„Stúlkur eru kynlegir kvistir á vörum dögum,“ svaraði dr.
Pauncefoot dálítið óljóst. „Þeim skýtur upp á ólíklegustu stöðum.
Þær eru mestu vandræðagripir, þegar maður vill koma einhverju
í verk. Maður skyldi ætla, að við værum nægilega langfc frá
mannabyggðum, til þess að geta fengið að vera í friöi, en það
er stórfurðulegt, hvernig feröafólki skýtur upp, þegar verst
gegnir. Nú, nú, mennirnir eru hættir vinnunni. Það hlýtur að
vera kominn matmálstími. Sennilega er hyggilegasfc að hraða
sér til hússins.

2.
Viktoria var ærið kvíðin, þegar hún beið þess, að hitta dr.
Pauncefoot Jones, en þegar til kom, var hann harla ólíkur því,
■ E. R. Burroughs
- TARZAN
247®
Tarzan var nú orðinn ó-
notalega svangur og hann
flýtti sér í, áttina til þeirra
grasivöxnu svæða, sem dá-
dýrin hafast við á. Hann
nam staðar í skógarjaðrin-
um, nasir hans. bærðust og
hann þefaði eftir bráð. En
skyndilega kom antílópa á
fleygiferð á sjónarsviðið og
geystist fnæsandi beint í
fangið á honum.
kvöldvökunni
Bankastjórinn stóð á fætur
til að halda ræðu kvöldsins. Það
munaði minnstu, að eg gæti
ekki komið hingað í kvöld. Eg
stóð upp af sóttarsæng til að
’ geta vexúð hér. Einkaritari minn
hefir ekki verið frískur upp á
síðkastið, aumingja stúlkan.
★
Prófessor nokkur í fæðing-
ingarfræðum sagði við kunn-
ingja sinn og stai-fsbróður eitt
sinn, er hann var í óvenju góðu
skapi: Eg veit um 78 ára garnla
konu, sem átti tvíbui'a.
En það er ómögulegt írá líf-
fræðilegu sjónarmiði.
Nei, nei, þetta var fyrir 50
árum er hún var 28 ára.
★
I sti’ætisvagninum, sem var
yfirfullur, varð aumingja mann
inum heldur en ekki hvert við
þegar kona nokkur brosti til
hans og sagði:
Þér eruð faðir tveggja barn-
anna minna, er það ekki?
Allir litu á manninn, sem
stamaði út úr sér:
Ja, ekki það eg veit.
Jú, eg er alveg viss um það.
Eg kenni í fjórða bekk í skól-
anum hérna.
★
Tvær konur hittust á biðstofu
læknis nokkurs.
Eg skyldi gefa allt fyrir að
eignast bai'n, sagði önnur, en
eg er alveg úrkula vonar.
Eg veit alveg hvernig yður
líðux', sagði hin. Maðurinn
minn var svona líka. En nú er
allt í lagi og eg á von á barni
x næsta mánuði.
Hvei'nig fóruð þér að þessu?
Eg fór til andalæknis.
Það höfum við líka gert, mað-
urinn minn og' eg, fyrir sex
mánuðum.
Verið nú ekki svona heirnsk.
Fai'ið þangað ein.
★
Móðirin sagði við fimm ára
garnlan son sinn:
Og hver á þig nú?
Sonurinn leit furðu lostinn
á móður sína:
Þú ætlar þó ekki að segja
mér, að þú vitir það ekki.
★
Hefi eg’ ekki séð andlit yðar
einhvei’s staðar annax’s staðai',
spurði maður nokkur annan.
Nei, það hefir alltaf vei’ið
kyrrt þar sem það er nú.
★
Maður nokkur var spui'ður
hvernig' megrunarkúr konu
hans hefði tekizt.
Alveg ágætlega, sagði hann,
hún hvai'f alveg í síðustu viku.
'k
Þrír sölumenn, matvöru-,
vín- og rúmdýnu-sali voru að
tala um stöi'f sín.
„Eg g'et ekki séð konu snæða
eina,“ sagði matvörusalinn.
Eg get ekki séð konu drekka
eina, sagði vínsalinn.
Rúmdýnusalinn þagði þar eð
hann yar „gentlimaður11.
★
Maður nokkur hvai'f, er hann
var á villidýraveiðum í frunx-
skógurn Afríku.
Dánai'vottoi'ð: Honum sinn-
aðist við eitthvað sem .... át
hann.