Morgunblaðið - 26.10.1917, Blaðsíða 1

Föstudag
26.
okt. 1917

4. árgangr
352.
tölublað
Ritstjórnarsítni nr. 500
Ritstjóri: Vilhjáltnar Fiissen
ís Ipldarpreptsnm'ja
Afgreiðslasimi nr. 500
Leverpostei
í V4 °R V2 pd. dósum
er bezt— Heimtið það
fc:
Nýja Bíó
í Isynigildrum
stérborgarinnar.
Amerískur sjónl. i 4 þáttum,
bygður ásönnum atburð-
u m er gerst hafa í Ncw York.
Alúðarþakkir til þeirra er auðsýndu hluttekningu við jarð-
arfnr móður mirnar sái., frú V i I h e I m i n u S t e i n s e n.
t Valgerður Steinsen.
Jarðarför mannsins míns, Brynjólfs Einarssonar, fer fram
laugardaginn 27. þessa mán. og hefst með húskveðju kl. 2 e.
h. á heimiii okkar, Skólavörðustíg 33.
- Ingibjörg Pétursdóttir.
I 0. 0. F. 9610269.
B10| BÆÍRS.r |BI0
i Malvelgöf
Leynilögreglusjónl. í 4 þátt.
leikinn af frönskum leikurum.
Erl. simfregnir
frð fréttaritara Isaf, og Morgunbl.).
K.höfn, 24. okt.
Þjóðverjar hafa sett lið
á land í Estlandl, fyrir
suðvestan Reval.
Frakkar hata gert mjög
ákaft fótgönguliðsáhlaup
hjá Soissons og hafa þeir
náð á sitt vald mörgum
þýðingarmiklum stöðvum.
Bretar haiaunnið dálítið
á hjá Houthulstskóginum.
Ráðuneyti Peinlevé’s
hefir sagt af sér, en Poin-
caré forseti hefir neitað
að taka lausnarheiðina til
greina.
Roald Amundsen, hinn
heimsfrægi Suðurskauts-
íari, hefir sent þýzku
stjórninni aftur þau þýzku
heiðursmerki, sem liaun
hafði verið sæmdur.
I ráði er að halda al-
menna ráðstefnu hlaða-
manna frá Norðurlöndum
um leið og róðherrastefna
Norðnrlanda verður hald-
in í Kaupmannahöfn bráð-
lega.
Því heíir verið hreyft nýlega
hér í blaðinu, að bráða nauðsyn
bæri tii þess að ýmis stjórnar-
vöid, sem hlut eiga að máli, færu
nil að hefjast handa og láta þeg-
ar í vetur byrja á því, að viða
að ýmiskonar efnum í nokkur
stórhýsi, sem reisa þarf í næstu
framtíð, svo sem landsspítala og
háskóla og er ekkert við það að
athuga, því að oft er þörf, en nú
er nauðsyn bæði á þvi, að fólk
verði ekki atviunulaust og á því,
að farið sé hyggilega með opin-
bert fé.
En það sem athugavert er,
þegar verið er að bollaleggja um
það, hvaða húsum er mest nauð
syn á, og því beri fyrst að fá
komið upp, er það að gleymst
heflr að nefna eitt húsiö: hús
yfir þjóðmenjasafnið og náttúru-
gripasafnið. Söfn þessi eru, eins
og mörgum mun kunnugt, því
að þau eru árlega skoðuð af eitt-
hvað um 10 þúsundum manns,
nú geymd í húsi því, sem lands-
bókasafninu og þjéðskjalasafninu
er ætlað, og var það að eins
bráðabirgðaráðstöfun. Nú eru
þrengslin í landsbókasafninu orð-
in svo mikil, að bókavörður er
þegar búinn að segja umsjónar-
mönnunum að fara burt með
bæði söfnin, svo að í raun og
veru ættu þeir að hafa flutt þau
út í sumar, — út á Arnaihól —
því að í annað hús er ekki að
venda. En bókavörður er göfug-
lyndur maður og hefir ekki haft
brjóst i sér til þess að láta »bera
söfnin út« og sitja þau því bæði
þar sem þau eru komin — enn
þá og líldega í vetur, hvað sem
svo tekur við. Við þetta bætist
svo, að húsnæði það, sera þessi
söfn hafa, er orð.ð allsendis
ónógt og mundi því standa þeim
fyrir eðlilégum þrifum, undir
eins og tímarnir bötnuðu, og varla
er líklegt að almenningur mundi
una því til lengdar, að söfn þessi
yrfu kistulögð og geymd í ein-
hverjum kjallara eða á einhverju
pakkhúslofti um óákveðinn tíma,
enda eru þau sannarlega alt of
mikils virði til þess.
Vonandi verður húsi yfir þessi
söfn ekki gleymt, þegar lands-
stjórn og bjargráðanefnd fara að
bera ráð sín saman um það,
hvaða hús beri fyrst að undir-
búa eða koma upp. B.
Bæjarsíminn
hérna er að verða hreinasta plága
fyrir bæjarmenn. í stað þess ó-
metanlega gagns, lem af honum
mætti hafa, er hann nú til ama,
tálma og þess valdandi, að jafn-
vel síillingamenn| komast í geðs-
hræring 0g æsing oft á dag, því
ef eg vil tala við raann, þá fer
það á þessa leið. Eg hringi upp
tvisvar, þrisvar, fjórum sinnura.
Loks fæ eg svarið: »miðstöð«.
Eg bið um nr. 496, en fæ 296.
Þegar það er orðið Ijóst, að eg
hef fengið vitlaust númer, byrjar
fyrst eltingaleikurinn í alvöru.
Eg hringi og hringi; en það stoð-
ar ekkert, eg er altaf í sam-
bandi við nr. ‘296. Maðurinn, sem
það númer á, er sár-gramur yfir
þessu, eg bið hann hvað eftir
annað að hringja af, hann gerir
það, lengi og oft. Og loksins
eftir tiu mínútur hppnast mér að
losna við nr. 296. Nú byrja eg
á ný að ná i »miðstöð«, en það
gengur ekki greiðar en fyr. Loks
næ eg þó í rétt númer, en varla
er eg byrjaður samtalið, þegar
sambandinu er slitið. Nú verð eg
hamslaus af reiði, og hringi nú í
ákafa, en það stoðar ekkert, —
nú fæ eg ekkert samband. Eg
hætti svo við alt saman í fjórð-
ung 8tundar, — hringi á ný, og
og fæ eins og áður, eftir langa
mæðu samband, og segi við
manninn. »Nú, það var slitið
strax sambandinu fyrir okkur
áðan.« »Já, svarar hinn, »sima-
stúlkan sagði að landsíminn hefði
hringt þig upp.« — Það leikur
grunur á því að símastúlkurnar
segi blátt áfram ósatt, til þess
að dylja vitleysur sínar.
Hverjum er nú þetta óþolandi
ástand að kenna? Fyrst og
fremst símastúlkunum, sem hirða
meir um mas og kaffidrykkjur
en að passa símann, en aðal-
ábyrgðin hvílir auðvitað á for-
stjóranum — Forberg —, sem
auk þess tekur stóra upphæð ár-
lega fyrir eftirlit með símanum,
enda hafa stúlkurnar hann, —
að sögn, alveg í vasanum,; að
minsta kosti þýðir ekkert að
kvarta við hann, ef annars næst
í hann.
Oddur.
2 seglskip farast.
Fregn hefir borist hingað fr
Kaupmannahöfn um það, að tvö
seglskipa þeirra, sem þaðan fóru
fyrra mánuði áleiðis hingað með
vörur, hefðu farist í hafi. Eigi vita
han, Sigurjón Pjetursson
Simi 137.
Hafnapstrœtl 18.