Morgunblaðið - 25.02.1954, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐEÐ
Fimmtudagur 25. febr. 1954
Framhaldssagan 62
Og nú varð honum ljóst, hvað
þessi uppreisn hennar merkti.
Hún ætlaði að halda henni áfram.
Hann gat ekki setið kj'rr, en
gekk aftur að dyrunum. Hann
gat enn heyrt til hennar. Hann
hrópaði: „Irena, Irena!“
Það var ekki ætlun hans, að
tödd hans væri biðjandi, þótt svo
yrði. Ekkert svar en hið veika
hljóð þagnaði. Hann kreppti
hnefann og velti þessu fyrir sér.
; Svo læddist hann á tánum frá
dyrunum, hljóp að hinum dyrun-
um og kastaði sér á hurðina með
öllum þunga sínum. Það brakaði
í henni en hún lét ekki undan.
Þá gafst hann upp, settist í stig-
ann og fól andlitið í höndum sér.
Hann sat lengi í myrkrinu.
Ðaufur tunglskinsgeisli féll inn
Um gluggann og færðist æ nær
og nær honum. Hann reyndi að
taka þessu með heimspekilegri
ró.
; Hún gat engar kröfur gert til
hans sem eiginmanns, fyrst hún
þafði lokað hann úti, og hann gat
huggað sig við aðrar konur.
En þetta voru hyllingar einar,
því að hann hafði aldrei verið
hneygður til slíks frægðarauka.
Og hann fann, að það mundi
aldrei veita honum gleði. Hún ein
sem var þarna inni, bak við lok-
aðar dyrnar, óbifanleg og titrandi
af ótta, gat svalað þorsta hans.
Engin önnur kona gat hjálpað
iionum.
Allt stóð þetta ægilega ljóst
fyrir honum, þegar hann sat
þarna í myrkrinu.
Þar með var heimspekihugleið-
ingum hans lokið, en reiðin bloss
aði upp í honum. Hegðun henn-
ar var ósæmileg, ófyrirgefanleg
Og hún hafði unnið til þeirrar
hegningar, sem hann hafði ráð á.
_ Hann kaus hana eina, og hún rak
hann frá sér.
Hún hlaut að hata hann. Því
hafði hann þó ekki trúað. Hann
trúði því heldur ekki nú. Hon-
um fannst það óhugsanlegt. Hon-
um fannst eins og hann hefði fyr-
ir fullt og allt glatað dómgreind
sinni. Ef hún, sem hann hafði
alltaf haldið, að væri svo blíð
og eftirlát, gæti látið svo til
^skarar skt íða — hvað var það þá,
£em ekki mátti búast við?
J Svo spurði hann sjálfan sig,
|hvort það mundi vera eitthvað
inilli Bosinney og hennar. Hann
trúði því ekki. Hann gat ekki
.íengið sig til að trúa því, að það
Jværi orsökin til framkomu henn-
ar. Hann trúði því ekki. Hann gat
í^kki fengið sig til að trúa því, að
‘það væri orsökin til framkomu
tiennar — það var ekki hægt að
horfast í augu við þá hugsun.
Það gat ekki komið til mála að
láta hjónaband sitt verða að skot-
spæni allra Á meðan hann hafði
ekki órækar sannanir varð hann
að trúa því, að ekkert væri á
milli þeirra, því að ekki mátti
hann vera"að refsa sjálfum sér.
En samt sem áður trúði hann því.
Máninn varpaði á hann fölum
geislum þar sem hann húkti og
hallaði sér upp að stigaveggnum.
Bosinney elskaði hana. Hann
hataði þennan náunga — og nú
skyldi hann ekki hlífa honum.
Hann bæði gat og ætlaði sér að
neita að greiða einn eyri fram
pyfir þau tólf þúsund og fimmtíu
pund, sem var hámark, sem ekki
mátti fará fram úr. Eða öllu held-1
*-ur, hann ætlaði að greiða það, en
höfða svo á hann skaðabótamál.
•Hann ætlaði að fara til Jobling og
Boulter og fela þeim málið. Hann
áetlaði að eyðileggja þenna'eigna-
lausa ræfil Og allt í einu hvarfl-
aði það að honum að Irena ættL
heldur ekkert. Þau voru bæði
jafn aum. Þetta sefaði hann furðu
lega.
Lágt þrusk inni í herberginu
rauf þögnina. Loksins var hún að
ganga til hvílu. Dreymi hana vel!
Þótt hún galopnaði hurðina nú,
ætlaði hann ekki að fara inn!
En varirnar, sem beiskt bros
lék um, titruðu, og hann brá hend
inni fyrir augun......
Seint á næsta degi stóð Soames
í borðstofunni og starði þungbú-
inn út á torgið.
Mösurtrén voru enn böðuð í
í sólskininu, og hin stóru, breiðu
blöð glitruðu og bærðust í and-
varanum. Úti við húshornið var
spilaður vals, gamall, þunglyndis
legur vals, sem var kominn úr
tísku. Og það var haldið áfram
að spila hann, þótt laufin væru
þau einu, sem dönsuðu.
Konan, sem spilaði, var döpur
á svip, hún var þreytt, og enginn
1 fleygði til hennar úr gluggum
! ríku mannanna koparskildingum.
Hún flutti sig um set með hljóð-
‘ færið og byrjaði aftur, þrem hús-
um fjær.
Þetta var sami valsinn, sem
hafði verið leikinn hjá Roger,
þegar Irena dansaði við Bosinney.
Og ilmurinn af blómunum, sem
hún hafði skreytt sig með, barst
aftur að vitum Soames með þess-
um meinfýsnu tónum, en þá hafði
hann borizt til hans, er hún leið
fram hjá honum með gullið hár
og blíð augu og sveif með Bos-
inney um hinn endalausa dans-
sal.
Konan spílaði hægt. Hún hafði
spilað sama lagið allan daginn
— leikið það í Sloam Street, leik-
ið það máske fyrir Bosinney sjálf
an.
Soames sneri sér við, tók vindl-
ing úr útskornu öskjunni og gekk
aftur út að glugganum. Lagið
hafði dáleitt hann — og nú sá
hann Irenu koma með saman-
brotna sólhlífina. Hún var á leið
heim til sín og gekk hratt. Hann
sá, að hún var í ljósrauðri treyju
með víðum ermum, sem hann
minntist ekki að hafa séð fyrr.
Hún nam staðar við strætisorg-
anið, tók upp pyngjuna og rétti
konunni nokkra aura.
Soames gekk frá glugganum og
kom sér þannig fyrir, að hann
gat séð út í anddyrið.
Hún opnaði og gekk inn, lét
frá sér sólhlífina og stóð um
stund fyrir framan spegilinn.
Vangar hennar voru rjóðir eins
og sólin hefði vermt þá, munnur-
inn hálfopinn og bros lék um
varirnar. Hún breiddi út faðm-
inn eins og hún ætlaði að vefja
sjálfa sig örmum og hló, en hlát-
urinn var líkastur stunu.
Soames gekk fram.
„Mjög snoturt“, sagði hann.
Hún sneri sér snöggt við eins
og hún hefði verið bitin af högg-
ormi og ætlaði að komast fram
hjá honum og hlaupa upp stig-
ann. Hann varnaði henni veginn.
„Hvaða asi er þetta?“, spurði
hann og augun námu staðar við
hárlokk, sem hafði losnað og féll
niður á annað eyrað.
Hann þekkti hana, naumast.
Það geislaði af henni, mikill var
ljóminn í augunum, svo og sterk-
ur roðinn á kinnum hennar og [
vörum og treyjunni, sem hann
kannaðist ekki við.
Hún lifti hendinni og strauk
hárlokkinn frá eyranu, dró and-
ann þungt og snöggt eins og hún
hefði hlaupið, og við hvern and-
ardrátt barst angan að vitum
hans frá hári hennar og líkama
eins og ilmur frá blómi, sem er
að springa út.
„Mér geðjast ekki að þessari
treyju“, sagði hann dræmt, „það
er ekkert form á henni.“
Hann benti með fingrinum á
brjóstið'á henni, en hún sló á
hönd hans.
„Snertu mig ekki“, hrópaði
hún.
Hann tók um úlnliðinn á henni.
Hún sléit sig af honum.
„Hvar hefurðu verið?“ spurði
hann.
„í himnaríki — langt frá þessu
húsi“, svaraði hún og hljóp upp
stigann.
Fyrir utan húsdyrnar spilaði
konan valsinn í þakklætisskyni.

Hildur álfadrottning
10.
Nú er það bert, að allir hinir fyrri sauðamenn bónda, síðan
ég kom hér hafi bana beðið fyrir mínar sakir, og vænti ég,
að mér verði þó ekki gefin sök á því, sem mér varð ósjálf-
rátt, því að enginn hefir fyrr til þess orðið að kanna hina
neðri leið og forvitnast um híbýli álfa en þessi fullhugi, sem
nú hefir leyst mig úr ánauð minni og álögum, og skal ég að
vísu launa honum það, þó síðar verði.
Nú skal hér og eigi lengri viðdvöl eiga, og hafið þér góða
þökk, er mér hafið vel reynzt. En mig fýsir nú til heim-
kynna minna.“
Að svo mæltu hvarf Hildur drottning og hefir hún aldrei
síðan sézt í mannheimum.
En það er frá sauðamanni að segja, að hann kvongaðist
og reisti bú næsta vor eftir. Var það hvorutveggja, að bóndi
gerði vel við hann, er hann fór, enda setti hann ekki saman
af engu.
Hann varð hinn nýtasti bóndi í héraði. En ástsæld hans
og lán var svo mikið, að mönnum þótti líkindum meiri, og
sem tvö höfuð væri á hverri skepnu, og kvaðst hann all-
an sinn uppgang eiga að þakka Hildi álfadrottningu.
S Ö GU L O K
— Morgunblaðið með morgunkaffinu —
NÝKOMIÐ
SÆTAR MÖNDLUR í sekkjum og kössum
KÓKUSMJÖL, fínt
ROYAL GERDUFT
Heildverzluit
B|örgvins Schrani
Símar 82780 og 1653
— Morgunblaðið með morgunkaffinu
Undirfatadeild
Kvenbuxur frá kr. 9,95.
Undirkjólar frá kr. 49,00.
Náttkjólar, hentugir til fermingar- og tæki-
færisgjafa, yfir 20 litir og gerðir.
Verð frá kr. 47,00.
Afhugið sérstaklega
Hvítur undirfatnaður
fyrir fermingarbörn
WarLÍ,
urinn
Hafnarstræti 11.
FJl-JJUPP
i *■■■!mmin■TnininmritTiiTrinnmnn w ■■■, - ---- i * » mnmim ■— íuirnmnnrrfrmnnirirrnifwin